ตอนที่ 102 กรรมตามสนอง

ต๭นที่ 102 กรรมตามสนอง ฤดูหนาวในจิงตูสิถึงจะเรียกว่าหน้าหนาว อุณหภูมิในตอนนี้ติดลบ 10 กว่าองศา เวลาหายใจออกมาแทบจะกลายเป็นน้ำแข็ง เมื่อก่อนตอนที่อาศัยอยู่ที่นี่ กู้เหยายังไม่ค่อยรู้สึกว่าที่นี่เย็นมากเท่าไหร่ 3 ปีมานี้เธออาศัยอยู่ที่เจียงเป่ย กู้เหยารู้สึกคุ้นเคยและชอบอากาศอันอบอุ่นทางตอนใต้เข้าแล้ว จนวันนี้ได้กลับมาที่จิงตูอีกครั้ง ไม่เพียงแค่อากาศหนาวจนทนไม่ไหว แต่ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องแปลกตาราวกับว่าไม่เคยคุ้นเคยกับมันมาก่อนเลย ขณะที่กำลังนั่งอยู่บนรถของเหชียวหนานจิ่ง เครื่องทำความร้อนในรถเปิดแรงสุด แต่ว่ากู้เหยายังคงรู้สึกว่าหนาวมาก ราวกับอยู่ในโรงน้ำแข็ง หนาวเย็นจนสั่นสะท้านไปหมด หน้าซีดเผือดจนเหมือนไม่มีเลือด นึกถึงแม่ของเขา แม่ที่ต้องอดทนต่อความรุนแรงภายในครอบครัวและร้องขอความเป็นธรรมมาตลอดชีวิตคนนั้น ท้ายที่สุด...... คิดถึงจุดนี้ กู้เหยาหลับตาลง สองมือประคองใบหน้าสูดหายใจเข้าลึก ณ ตอนนี้ เธอยังสามารถสงบสติอารมณ์ไว้ได้ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย นั่นเพราะว่าเธอไม่ได้เห็นแม่กระโดดลงมาจากตึกด้วยตาตัวเอง ไม่ได้เห็นร่างของแม่ด้วยตาของตัวเอง เธอจึงไม่เชื่อว่านั่นเป็นความจริง บางครั้งคนเรามักชอบหลอกตัวเอง ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตา ในใจก็ยังคงมีหวัง กู้เหยาในตอนนี้ก็กำลังหลอกตัวเองอยู่ เธอคิดว่าแม่ยังคงสุขสบายดี เธอหาแม่ไม่เจอ เพราะว่ากู้เจิ้งเต๋อซ่อนเธอเอาไว้ หรือว่า เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในฝันร้าย รอให้คืนนี้หลับก่อน เมื่อตื่นขึ้นมา เธอคงจะเห็นแม่สุขสบายดีอยู่ตรงหน้าเธอ “เหยาเหยา......” เหชียวหนานจิ่งยื่นมือออกมา อยากจะเอากู้เหยาเข้ามาไว้ในอ้อมแขน แต่ว่าเมื่อสบสายตาอันเย็นชาของเธอเข้า เขาจึงรีบดึงมือกลับไปทันที กู้เหยามองเขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วหันกลับไปมองออกไปที่นอกหน้าต่าง มองดูทิวทัศน์ที่นอกหน้าต่าง เห็นหิมะตกยิ่งมาก บนท้องถนนยิ่งเต็มไปด้วยสีขาวโพลน สองข้างทางราวกับไม่มีคนเดินเท้า หนาวเหน็บเสียจนทั่วทั้งเมืองแทบไม่มีความเคลื่อนไหว มองดูกู้เหยาที่ทอดสายตาอยู่นานแล้ว เหชียวหนานจิ่งถอนหายใจออกมายาวๆ “เหยาเหยา ผมจะบอกความจริงคุณให้ก็ได้ครับ LeoMo แห่งเซิ่งเทียนสนใจในตัวคุณ เขาอยากจะได้คุณครับ” “LeoMo เคยเห็นฉันด้วยหรือ?” กู้เหยารู้สึกว่าน่าตลกมาก เธอกับ LeoMo อะไรนั่นไม่เคยเจอกันมาก่อนเลย ผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้นทำไมถึงถูกใจฉันได้นะ? “คุณคงสงสัยใช่ไหมครับว่า LeoMo ทำไมถึงรู้จักคุณ? แล้วทำไมถึงเคยเห็นคุณ?” เหชียวหนานจิ่งยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องไปถามสามีแสนดีของคุณโม่ข่ายเองแล้วล่ะครับ” กู้เหยาขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่ายังไงคะ?” เหชียวหนานจิ่งเสริมต่อว่า “เมื่อไม่นานมานี้ที่งานเลี้ยงการกุศล ทำไมโม่ข่ายถึงต้องพาคุณไปด้วย? ทำไมพวกคุณแต่งงานกันมานานแล้ว เขากลับไม่แตะต้องตัวคุณเลย? เขาเพิ่งจะจดทะเบียนสมรสกับคุณ ต่อมาเขาก็ได้ดำรงตำแหน่งตำแหน่งประธาน? เรื่องมากมายนี้ เมื่อเอามาปะติดปะต่อกันก็จะเข้าใจได้” กู้เหยานั่งอยู่บนรถของเหชียวหนานจิ่ง ไม่มีความคิดที่จะหลบหนีเลย เพราะว่าก่อนขึ้นรถโม่ข่ายได้ส่งข้อความาหาเธอ โม่ข่ายบอกว่าให้เธอมากับเหชียวหนานจิ่ง เหชียวหนานจิ่งบอกว่าจะพาไปพบใครก็ให้ตามเขาไปด้วยดีๆ อย่าขัดขืน ที่เหลือเขาจัดการเอง ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ทำอะไร ตามเหชียวหนานจิ่งไปพบ LeoMo หัวหน้าใหญ่แห่งเซิ่งเทียนตามข่าวลือนั้นโดยดี เธอเชื่อใจโม่ข่าย โม่ข่ายให้เธอทำแบบนี้ต้องเป็นความตั้งใจของเขา จึงไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านไปเรื่องอื่น แต่ว่า ได้ยินเหชียวหนานจิ่งพูดขึ้นมาแบบนี้ ในใจของกู้เหยารู้สึกลังเลเล็กน้อย หรือว่าที่โม่ข่ายคิดกับที่เหชียวหนานจิ่งคิดนั้นเหมือนกัน เพียงเพราะ LeoMo แห่งเซิ่งเทียนสนใจในตัวเธอ ดังนั้นเพื่อรักษาตำแหน่งของเขาเอาไว้ เขาจึงส่งเธอประเคนให้คนคนนั้น? เงินทอง อำนาจ ผลประโยชน์...... เพื่อสิ่งของที่ไม่มีอยู่จริงเหล่านี้ กู้เจิ้งเต๋อทำร้ายภรรยาลงได้ แต่เอาลูกสาวทำเหมือนเป็นเครี่องประดับ ในสายตาของผู้ชาย ภรรยาและลูกสาว เป็นเสมือนสิ่งของที่สามารถแลกเปลี่ยนได้หรือ? กู้เหยารู้ว่าตัวเธอเองไม่ควรสงสัยโม่ข่ายแบบนี้เลย แต่ว่าในใจกลับคิดเลยเถิดไปในทางนั้นแล้ว เมื่อในใจคิดไปแบบนั้น กู้เหยาจึงรู้สึกไม่ปลอดภัย หรือว่าช่วงนี้ที่โม่ข่ายแสดงออกกับเธอเป็นแค่เรื่องเสแสร้งเท่านั้น? หรือว่าโม่ข่ายกับกู้เจิ้งเต๋อเป็นคนประเภทเดียวกัน? ถ้าอย่างนั้นเธอควรจะจัดการกับการแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรักนี้อย่างไรดีนะ? คิดถึงตรงนี้ กู้เหยายิ่งรู้สึกว่าตัวเองจะต้องไปพบ LeoMo กับเหชียวหนานจิ่งให้ได้ ขอเพียงไปถึงที่นั่นแล้วจะได้รู้ไปเลยว่าโม่ข่ายคิดอะไรอยู่ และคิดจะทำอะไร รู้ว่าได้ฝังเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยเอาไว้ในใจของกู้เหยาลงไปเรียบร้อยแล้ว เหชียวหนานจิ่งจึงพูดต่อว่า “LeoMo คงจะเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนต่างใฝ่ฝัน หนุ่มหล่อ ที่สำคัญที่สุดก็คือเขาเป็นเจ้าของอาณาจักรธุรกิจที่ยิ่งใหญ่ของเซิ่งเทียน” “ได้รับความสนใจจากเขา ถือว่าเป็นความใฝ่ฝันสูงสุดในชีวิตของผู้หญิงจำนวนมาก เขาตอบแทนคุณแค่เพียงเล็กน้อย ก็เพียงพอที่คุณจะใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายไปตลอดได้เลยล่ะ” “ส่วนสามีของคุณที่ชื่อโม่ข่ายอะไรนั่น พูดก็พูดเถอะ เขาคงไม่ใช่แค่สุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของ LeoMo หรอก ชั่วชีวิตนี้เขาคงให้อะไรคุณไม่ได้มาก เขาจึงต้องใช้ประโยชน์จากคุณ เพื่อให้ได้มาซึ่งค่าตอบแทนจาก LeoMo” “ผมรู้ว่าคุณคงไม่ยินดีที่จะกลับมาอยู่เคียงข้างผมหรอก แต่คุณสามารถใช้โอกาสอันดีนี้จับ LeoMo ให้อยู่หมัด เขาสามารถช่วยคุณได้มากมายในเรื่องที่คุณไม่สามารถทำเองได้” พูดมากมายขนาดนี้ เหชียวหนานจิ่งยังคงมองไม่ออกว่ากู้เหยามีทีท่าที่เปลี่ยนไปอย่างไรบ้าง สุดท้ายยังเสริมขึ้นอีกว่า “เช่น ยืมมือ LeoMo ทำเรื่องบางเรื่องให้กับคุณแม่คุณที่ตายไปแล้ว” ฟังถึงตรงนี้ กู้เหยายิ้มออกมาทันที “เหชียวหนานจิ่ง คุณช่างไม่ได้กลัวว่าฉันจะอาศัย LeoMo แก้แค้นคุณบ้างเลยใช่ไหม?” เหชียวหนานจิ่ง “......” เขาไม่ได้ฉุกคิดถึงเรื่องนี้บ้างเลย เขาคิดแค่เพียงเอากู้เหยาส่งให้ LeoMo แล้ว LeoMo จะตอบแทนให้เขาตามที่ต้องการ แต่ไม่เคยคิดเลยว่ากู้เหยาจะตอกเขากลับแบบนี้ กู้เหยาบอกอีกว่า “เหชียวหนานจิ่ง ถ้าฉันไม่ยินยอม ก็ไม่มีใครทำอะไรฉันได้หรอก รวมถึง LeoMo ที่พวกคุณอยากจะประจบเขาคนนั้นด้วย” LeoMo เป็นคนรวย หน้าตาก็หล่อ ที่จริงเขาเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝันถึง แต่ว่าก็แล้วยังไงล่ะ? ถึงแม้ตำแหน่งหน้าที่ของโม่ข่ายจะไม่ได้สูงส่งเท่า LeoMo ไม่มีเงินมากเท่า LeoMo แต่ว่าโม่ข่ายดีกับเธอ ขอเพียงโม่ข่ายจริงใจกับเธอ ดูแลเธออย่างดีในทุกทุกวัน ชั่วชีวิตนี้เธอคงไม่มีทางนอกใจโม่ข่ายเป็นแน่ ความจริงกู้เหยาอยากจะทำอะไรบางอย่างเพื่อแม่ และอยากจะทำลายชื่อเสียงของกู้เจิ้งเต๋อลง แต่ว่าเธอมีวิธีของตัวเอง ใครว่าจะต้องพึ่ง LeoMo อย่างเดียว เหชียวหนานจิ่งพูดออกไปมากมายรวดเดียว ไม่ใช่เพียงยุยงกู้เหยาให้ยืมมือ LeoMo ทำเรื่องบางเรื่องให้เธอ เขาพูดออกมามากมายขนาดนี้ความจริงแล้วเขาไม่อยากให้กู้เหยาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับนายแซ่โม่นั่นอีก รอให้กู้เหยาและ LeoMo ลงเอยกันซะก่อน นายแซ่โม่นั่นก็จะตกกระป๋องไปโดยปริยาย ถึงตอนนั้นเขาก็แค่คอยดูนายแซ่โม่นั่นตกอับเหมือนหมาข้างถนน เหชียวหนานจิ่งก็เป็นคนแบบนี้แหละ ตัวเองไม่ได้ ก็จ้องจะทำลายมัน และคนอื่นก็ต้องไม่ได้ด้วย แต่ว่าประโยคที่กู้เหยาเพิ่งจะพูดจบไป ทำให้เหชียวหนานจิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปให้เธอฟังเมื่อกี้ จะกลายเป็นขว้างงูไม่พ้นคอเข้าจริงๆ