ตอนที่ 103 เกิดปัญหาใหญ่

ต๭นที่ 103 เกิดปัญหาใหญ่ นึกถึงกู้เหยาที่ตอนนี้ยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยากับโม่ข่ายแล้ว เหชียวหนานจิ่งเองในใจรู้สึกร้อนรน ถ้าไม่ใช่เพราะว่า LeoMo ต้องการพบกู้เหยาในทันที เขาอยากจะให้ตัวเองได้ลิ้มลองรสชาติเสียก่อน ลิ้มลองแล้วค่อยส่งกู้เหยาออกไป แต่ว่าตอนนี้เขาทำได้แค่เพียงคิด เขายังไม่กล้าพอที่จะแย่งผู้หญิงของ LeoMo เพราะถึงอย่างไรซะเขาก็ยังต้องคลุกคลีอยู่ในแวดวงนี้ LeoMo เป็นคนที่เขาไม่ควรขัดใจเลย เขาคนเดียวที่ไม่ควรขัดใจ โรงแรมเซิ่งเทียนตั้งอยู่ที่ใจกลางเมืองจิงตู เป็นอาคารหลังหนึ่งที่ออกแบบได้อย่างโดดเด่น ถือเป็นหนึ่งในสถาปัตยกรรมอันเป็นสัญลักษณ์ของเมืองจิงตู หลังจากลงจากรถ ทันทีที่ยืนอยู่ในความหนาวเย็น กู้เหยาหนาวจนจามออกมาหนึ่งครั้ง กระชับเสื้อที่ใส่ให้แน่นขึ้นอีก เหชียวหนานจิ่งอยากจะเอาเสื้อคลุมของตัวเองให้กู้เหยาใส่ แต่รู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะสม กู้เหยากำลังจะกลายเป็นผู้หญิงของ LeoMo เขาไม่ควรแสดงความสัมพันธ์ใดๆกับกู้เหยาให้ LeoMo เห็นซึ่งๆหน้า ไม่อย่างนั้นอาจกลายเป็นศัตรูของ LeoMo ก็ได้ เซวจื้อเซียวผู้รับผิดชอบสูงสุดของกลุ่มบริษัทเซิ่งเทียนในเมืองจิงตูรออยู่ที่ทางเข้าหลักของโรงแรมตั้งนานแล้ว เมื่อเห็นพวกเขาเข้าก็รีบให่การต้อนรับเป็นอย่างดี “คุณกู้ครับ ในที่สุดคุณก็มาถึงสักที ท่านประธานโม่ของพวกเรารอคุณอยู่นานแล้วนะครับ” “ท่านประธานโม่?” กู้เหยาทวนคำเขาอีกรอบหนึ่ง คำเรียกแบบนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เพราะว่าทุกคนต่างก็เรียกโม่ข่ายแบบนี้ ลืมไปเลยว่า LeoMo แห่งเซิ่งเทียนก็แซ่โม่เหมือนกัน ในสถานการณ์ปกติทุกคนก็เรียกเขาว่าท่านประธานโม่ ไม่ใช่ LeoMo ผู้รับผิดชอบสูงสุดของสำนักงานใหญ่เซิ่งเทียนในเมืองจิงตูออกมารับแขก กู้เหยาไม่รู้จักเขามาก่อนจึงไม่รู้สึกแปลกใจอะไร แต่เหชียวหนานจิ่งเองรู้จักเซวจื้อเซียวคนนี้ รีบเข้าไปเอ่ยทักทายอย่างกระตือรือร้น “สวัสดีครับ! ท่านประธานเซว LeoMo มาถึงหรือยังครับ?” “กู้เหยา.....” ทันใดนั้นเสียงนุ่มลึกก็ดังขึ้นมา ดึงดูดความสนใจของทุกคน กู้เหยาหันกลับไปมอง เห็นโม่ข่ายเดินเข้ามาทางเธอ โม่ข่ายเดินไปพลางถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก เมื่อเดินไปถึงข้างๆเธอก็ถอดเสร็จพอดี เอาเสื้อคลุมที่ยังมีไออุ่นของตัวเขาสวมลงบนร่างของเธอ แล้วเอาเธอโอบเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแน่น “โม่ข่าย......” กู้เหยาเรียกชื่อเขา ทันใดนั้นตัวเองก็รู้สึกผิดต่อเขานิดหน่อย เมื่อครู่เป็นเพราะฟังเหชียวหนานจิ่งใส่ไฟมากเกินไป ในใจเธอจึงสงสัยเขา ความจริงก็คือ เขาให้เธอมากับเหชียวหนานจิ่ง คนที่รอเธออยู่ที่นี่ก็คือเขานั่นเอง ไม่ใช่ LeoMo ตามข่าวลืออะไรนั่น โม่ข่ายไม่ได้พูดอะไรสักคำ เพียงแค่ลูบหลังเธอเบาๆ ปลอบใจเธออย่างเงียบๆ เห็นฉากนี้แล้ว เหชียวหนานจิ่งอยากจะเข้าไปแย่งกู้เหยากลับมาเสียจริงๆ แต่โม่ข่ายมีคนล้อมรอบเต็มไปหมด เขาคงเข้าไม่ถึงตัวโม่ข่ายแน่ๆ เมื่อเข้าไปไม่ถึง เหชียวหนานจิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที “นายแซ่โม่ เอามือของคุณออกไปให้พ้น มือสกปรกของคุณสมควรแตะต้องเหยาเหยาของบ้านเราหรือ?” เหชียวหนานจิ่งพากู้เหยามาก็เพื่อมาพบ LeoMo แล้วกู้เหยาก็ไม่ได้คัดค้านอะไรด้วย เห็นชัดๆอยู่แล้วว่าแผนของเขากำลังจะสำเร็จ แต่โม่ข่ายกลับเข้ามาทำเสียเรื่อง จะไม่ให้เหชียวหนานจิ่งอารมณ์เสียได้อย่างไรกัน แต่ว่าคนที่โม่ข่ายมองเห็นและได้ยินมีเพียงคนเดียวคือ กู้เหยา ส่วนคนที่กู้เหยามองเห็นและได้ยินมีเพียงคนเดียวคือ โม่ข่าย พวกเขากอดกันและกันอย่างอบอุ่น เป็นเพราะการปรากฏตัวของทั้งสองฝ่าย ต่างคนต่างใจหายใจคว่ำกับเรื่องที่เกิดขึ้น “นายแซ่โม่ นายหูหนวกหรือยังไงกันห๊ะ? ไม่รู้หรือยังไงว่านี่เป็นถิ่นของใคร? ถิ่นของคุณชายคนนี้คุณกล้าดียังไงมาทำหยาบคายแบบนี้? เหชียวหนานจิ่งตะโกนไปพลางโทรเรียกคนของตัวเอง จิงตูเป็นถิ่นของเขา บนพื้นที่แห่งนี้ ไม่มีใครกล้าล้อเล่นกับเขา เมื่อเห็นคนของตัวเองมาแล้ว เหชียวหนานจิ่งยิ่งลำพองขึ้นอีก “นายแซ่โม่ รีบไสหัวออกไปจากจิงตูซะในตอนที่คุณชายคนนี้ยังเหลือขาทั้งสองข้างเอาไว้ให้” โม่ข่ายกลับไม่ได้สนใจเหชียวหนานจิ่ง ส่งสายตาให้เหลียงฮุ่ยอี๋ครั้งหนึ่ง “เหลียงฮุ่ยอี๋ ช่วยเชิญคุณนายขึ้นไปพักผ่อนบนห้องก่อน” “พ่อแกสิ คนที่คุณชายพามา ใครกล้าพาไป?” เหชียวหนานจิ่งส่งสัญญาณผ่านมือ คนของเขาก็ทำท่าจะเข้าไปจับเธอ ข้างๆกายโม่ข่ายนอกจากเหลียงฮุ่ยอี๋และเซวจื้อเซียวแล้วยังมีผู้คุ้มกันอีก 2 คน คนหนึ่งคอยกันเหชียวหนานจิ่งเอาไว้ อีกคนหนึ่งคอยขวางลูกน้องของเหชียวหนานจิ่งไม่ให้เข้าใกล้โม่ข่าย ลูกน้องของเหชียวหนานจิ่งมีราว 10 กว่าคน แต่ว่าไม่เทียบเท่าลูกน้อง 2 คนของโม่ข่าย พวกเขายังไม่ทันได้เข้าใกล้โม่ข่ายเลยก็ถูกลูกน้องของโม่ข่ายเล่นงานไปเสียแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงแรมยังไม่ทันได้ทำอะไร ได้แต่มองอยู่ไกลๆคอยสังเกตการณ์ตามที่ได้รับคำสั่งมาก่อนหน้านี้ รอให้ถึงเวลาที่เจ้านายสั่งแล้วจึงค่อยลงมือ เหชียวหนานจิ่งลงมือ คิดอยากจะแย่งกู้เหยาคืนมา ทันใดนั้นก็มีคนขัดขวางเขาเอาไว้แล้วปล่อยหมัดใส่เขาทันที เขาไม่สามารถเข้าใกล้โม่ข่ายและกู้เหยาได้เลย กู้เหยาเงยหน้าขึ้นในอ้อมแขนของโม่ข่าย มองไปทางเหชียวหนานจิ่ง “เหชียวหนานจิ่ง ขอบคุณคุณมากที่พาฉันออกมาจากบ้านกู้” “กู้เหยา คุณหลอกใช้ผมเป็นสะพานงั้นหรือ?” เหชียวหนานจิ่งจ้องมองกู้เหยาอย่างโกรธแค้น “คะ ถ้าไม่ได้คุณช่วย กู้เจิ้งเต๋อคงไม่ปล่อยฉันออกมาจากบ้านกู้ง่ายๆอย่างนี้แน่” กู้เหยาไม่ปฏิเสธว่าหลอกใช้เหชียวหนานจิ่ง แต่ว่าเหชียวหนานจิ่งเต็มใจให้เธอหลอกใช้ นั่นเป็นเพราะเหชียวหนานจิ่งอยากจะพาเธอมาส่งให้คนคนหนึ่ง เธอเป็นอัฐยายแลกขนมยายนั่นแหละ “คุณไปพักผ่อนบนห้องก่อนเถอะ ที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการต่อเองครับ” โม่ข่ายไม่อยากให้กู้เหยาและเหชียวหนานจิ่งเกี่ยวข้องใดๆกันอีก ลูบหัวของเธอไปพลางเอ่ยเบาๆ “โม่ข่าย......” กู้เหยาไม่อยากเอาปัญหาไปให้โม่ข่ายอีก เธออยากจะจัดการด้วยตัวเอง โม่ข่ายส่งสายตาให้เธอพลางลูบศีรษะของเธอ “เชื่อฟังนะครับ” คำพูดสั้นๆเพียง 2 คำ ราวกับเป็นคำสั่ง และออดอ้อน จนทำให้คนฟังไม่อาจคัดค้านเขาได้ กู้เหยาพยักหน้า ยอมกลับไปที่ห้องพร้อมเหลียงฮุ่ยอี๋ ส่งกู้เหยาทางสายตาเข้าลิฟท์ไป ขึ้นไปจนถึงชั้น 8 โม่ข่ายจึงหันกลับมามองเหชียวหนานจิ่ง สายตาของเขาราวกับมีรอยยิ้มแฝงอยู่ แต่ในนั้นแฝงไปด้วยความเยือกเย็นลึกเข้าไปถึงกระดูก เหชียวหนานจิ่งทั้งตะโกนและคำราม “นายแซ่โม่ แม่แกเป็นใครห๊ะ วันนี้คุณชายคนนี้จะปล่อยแกไป ในผืนดินแห่งนี้ไม่มีใครกล้าทำเรื่องทุเรศแบบนี้หรอกนะ” โม่ข่ายกลับมองเขาด้วยสายตาเย็นชา หันกลับไปมองเซวจื้อเซียว “เซวจื้อเซียว!” “ครับ ท่านประธาน” เซวจื้อเซียวตอบรับอย่างเคารพต่อหน้าในทันที โม่ข่ายจึงบอกว่า “เตรียมงานแถลงข่าวทันที ประกาศออกไปว่าเซิ่งเทียนไม่มีทางร่วมมือกับบริษัทเล็กๆของเหชียวซื่อ หาสื่อมาให้ได้มากที่สุด เรื่องยิ่งดังเท่าไหร่ได้ยิ่งดี” เซวจื้อเซียวพยักหน้า “ครับ ท่านประธานโม่” “นายแซ่โม่ แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงได้คิดที่จะไม่ให้เซิ่งเทียนร่วมมือกับเหชียวซื่อห๊ะ แกกล้าดียังไง?” เหชียวหนานจิ่งโกรธจนเต้นผาง ชี้หน้าด่ากราดโม่ข่าย โม่ข่ายมองไปที่เขา สายตาจ้องมองราวกับธนู พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ก็ผมแซ่โม่นี่แหละ” “แกแซ่โม่แล้วยังไงล่ะ? คนที่แซ่โม่บนโลกนี้มีถมไป แกใช้แซ่โม่ ยังไงแกก็ไม่ใช่ LeoMo แห่งเซิ่งเทียนสักหน่อย” เหชียวหนานจิ่งด่าออกไปจนจบแล้ว จึงนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ทันที เซวจื้อเซียวผู้รับผิดชอบหลักเซิ่งเทียนที่จิงตูได้รับการแต่งตั้งเป็นพิเศษจาก LeoMo เขามีตำแหน่งสูงมากในแวดวงธุรกิจ เขาอยู่ภายใต้การดูแลของ LeoMo นี่คือสิ่งที่ทุกคนต่างรู้ดี แต่ว่าตอนนี้เซวจื้อเซียวแสดงท่าทีนอบน้อมและเคารพต่อโม่ข่าย นั่นก็หมายความว่า..... เหชียวหนานจิ่งมองที่โม่ข่ายอีกครั้ง จ้องมองอยู่นานสองนาน เอ่ยปากด้วยเสียงสั่นเทาว่า “ที่ ที่แท้คุณก็คือ LeoMo นั่นเอง?”