ตอนที่ 105 อารมณ์เสีย

ต๭นที่ 105 อารมณ์เสีย เอิ่ม..... กู้เหยายิ้มอย่างเย็นชา สายตาแหลมคมจ้องมองไปที่กู้เจิ้งเต๋อ นี่ก็คือพ่อที่แสนจะมีศีลธรรมคนนั้นของเธอ เธอเองไม่เคยรู้ว่ากู้เจิ้งเต๋อยังมีทักษะหน้าไหว้หลังหลอกแบบนี้ด้วย กู้เจิ้งเต๋อกล่าวอีกว่า : “กู้เหยา ลูกกลับไปเสียเถอะ พ่อคงไม่อาจปล่อยให้ลูกรบกวนแม่ของลูกได้อีก” “แล้วจำทำไมคะ?” กู้เหยาไม่ได้รู้สึกโกรธเลย มองกู้เจิ้งเต๋ออย่างเรียบเฉย วันนี้เธออยากจะมาดู มาลองดูสิว่ากู้เจิ้งเต๋อยังจะพูดแบบหน้าด้านๆอะไรได้อีก กู้เจิ้งเต๋อมองซ้ายมองขวา เพียงเพราะไม่กล้าสบตากู้เหยาตลอดเวลา สักพักหนึ่ง จึงเอ่ยขึ้นว่า : “ถ้าลูกยังเห็นเขาเป็นแม่อยู่ละก็ ลูกก็ควรแสดงความมีน้ำใจต่อเขา ปล่อยให้เขาจากไปอย่างสงบ ให้เขาได้ตายตาหลับเสียเถอะ” พูดถึง “นอนตายตาหลับ” คำๆนี้ กู้เหยาโกรธจนแทบจะพุ่งตัวเข้าไปหาเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขากู้เจิ้งเต๋อ แม่ของเธอตอนนี้ก็ยังคงมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข เพราะเขา ทำให้ภรรยาของตัวเองหวาดกลัวจนตาย ทำให้แม่ที่เธอรักมากที่สุดต้องกลัวจนตาย “กู้เจิ้งเต๋อ....” กู้เหยากำลังโกรธ โม่ข่ายจึงยื่นมือออกไปคว้าเธอกลับเข้ามา เขาลูบหัวของเธอพลางเอ่ยเบาๆว่า : “กู้เหยา พวกเรามาหาคุณแม่นะ” ก่อนที่จะมา โม่ข่ายคาดเดาได้ว่ากู้เจิ้งเต๋อจะต้องมาในรูปนี้ จึงให้เหลียงฮุ่ยอี๋โทรไปหาคนคนหนึ่ง ถูกโม่ข่ายดึงไว้แบบนั้น แถมยังกระซิบเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอีก กู้เหยาจึงสะกดอารมณ์โกรธเอาไว้ในใจ มองกู้เจิ้งเต๋ออย่างโกรธแค้น ตอนนี้มีรถยนต์สีดำคันหนึ่งเข้ามาจอดลงที่ข้างๆพวกเขา ผู้ชายวัยกลางคนร่างท้วมคนหนึ่งลงมาจากรถ เมื่อเห็นโม่ข่าย ชายร่างท้วมคนนั้นโค้งศีรษะให้เขาพลางกล่าวว่า : “ท่านประธานโม่ ต้องขออภัยที่ปล่อยให้ท่านรออยู่นานแล้ว” โม่ข่ายพยักหน้า : “รบกวนหัวหน้าจางช่วยชี้แนะหน่อยครับ” ผู้ชายร่างท้วมที่เรียกว่าหัวหน้าจางรีบเดินไปข้างหน้า 2 ก้าว เดินไปพลางเอ่ยขึ้นว่า : “ท่านประธานโม่ครับ เชิญทางนี้ครับลูกน้องผมมันไม่ได้เรื่อง ทำให้ท่านมัวเสียเวลา ต้องขออภัยท่านด้วยนะครับ” “หัวหน้าจาง คุณเคยรับปากผมแล้ว........” กู้เจิ้งเต๋อเดินตามไปด้วย แต่ว่ายังไม่ทันพูดจบประโยค ก็ถูกหัวหน้าจางถลึงตาใส่กลับมา ทุกๆวัน”งาน”ของกู้เจิ้งเต๋อก็คือคิดหาทางว่าทำอย่างไรจึงจะเข้าหาคนที่มีอำนาจมากได้ หลายสิบปีมานี้เขาทำแต่แบบนี้ ดังนั้นจึงฝึกฝนทักษะในด้านการระมัดระวังคำพูดและสังเกตพฤติกรรมมาโดยตลอด กู้ซินเคยบอกเขาว่ากู้เหยานั้นแต่งงานแล้ว แต่ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เขาไม่ได้ไปสืบหา กู้เหยาออกจากบ้านกู้ไป พร้อมกับเรื่องอื้อฉาวและความอึดอัดใจแบบนั้น กู้เหยาที่ชื่อเสียงฉาวโฉ่สามารถแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งได้นั้นไม่ใช่เรื่องจากอะไร แต่ว่าถ้าจะหาครอบครัวที่ร่ำรวยกว่าเหชียวซื่อนั้นคงเป็นไปไม่ได้แน่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจอะไรเธอมากนัก แต่ว่าเมื่อกี้ดูจากลักษณะท่าทางของผู้ชายคนนั้นแล้ว ตั้งแต่หัวจรดเท้าเห็นได้ชัดว่ามาจากตระกูลชั้นสูง บวกกับท่าทางที่หัวหน้าจางแสดงต่อเขา ยิ่งทำให้คิดว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ ไม่ใช่คนธรรมดา แล้วเขาเป็นใครกันล่ะ? อำนาจในเบื้องหลัง เมื่อเทียบกับบ้านเหชียวแล้วเป็นอย่างไรนะ? โดยสัญชาตญาณ กู้เจิ้งเต๋อจะมองใครก็แล้วแต่มักจะเปรียบเทียบแบบนี้ก่อนเสมอ อิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังของคนคนหนึ่ง เป็นมาตรฐานที่เขาใช้ชี้วัดว่าจะพูดจาดีด้วยหรือไม่ “พ่อคะ พ่อกำลังดูอะไรอยู่คะ? กู้เหยามาหรือยังคะ?” ในมือของกู้ซินถือน้ำมา 2 ขวด เมื่อกี้กู้เจิ้งเต๋อเป็นคนบอกให้เธอไปซื้อมา กู้เจิ้งเต๋อหันกลับมามองกู้ซินทีหนึ่ง แล้วหันไปมองกู้เหยาสองคนนั้นที่เดินห่างออกไปอีกครั้ง “ซิน ลูกเคยเห็นผู้ชายที่กู้เหยาแต่งงานด้วยคนนั้นไหม?” กู้ซินนึกดูแล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า “ตอนที่อยู่ที่เจียงเป่ยเคยเห็นไกลๆครั้งหนึ่งคะ มันไกลมาก เลยเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่คะ” กู้เจิ้งเต๋อกล่าวว่า “พ่อเห็นท่าทางนายคนนั้นลักษณะท่าทางไม่เลวเลยทีเดียว เดี๋ยวลูกลองดูอีกทีสิ ลองค้นหาประวัติของเขาดูสักหน่อย” “พวกเขามากันแล้วหรือคะ?” กู้ซินมองตามไปทางสายตาของผู้เป็นพ่อ เห็นเพียงเงาร่างของกู้เหยาและโม่ข่ายเดินอยู่ไกลๆ “พ่อคะ พ่อไม่ได้ห้ามพวกเขาไว้หรือคะ?” กู้เจิ้งเต๋อหรี่ตาลง พลางกล่าวว่า “หัวหน้าจางเขามาเป็นการส่วนตัว พ่อจะไปมีปัญญาอะไรไปห้ามเขาได้ล่ะ” “หัวหน้าจางเขามาเป็นการส่วนตัว?” กู้ซินอดไม่ได้ที่จะหันไปมองสองคนนั้นที่อยู่ไกลๆอีกครั้ง แล้วนึกถึงผู้ชายคนนั้นที่เคยเจอหน้าหลายครั้งเมื่อหลายปีก่อน เบื้องหลังของผู้ชายคนนั้นที่กู้เหยาแต่งงานด้วยเหมือนกับโม่มู่ไม่มีผิด คงไม่บังเอิญเป็นคนคนเดียวกันขนาดนั้นหรอกนะ ....... หัวหน้าจางพาโม่ข่ายและกู้เหยาเข้ามาในห้องเย็นของที่เก็บศพ ที่นี่เป็นห้องเย็นขนาดใหญ่ ทุกศพต่างวางอยู่บนแผ่นตาข่าย เมื่อสมาชิกในครอบครัวมาถึง เจ้าหน้าที่จะพาเข้าไป ดูตามหมายเลขแล้วดึงเอาศพนั้นออกมาจากแผ่นตาข่าย กู้เหยาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม่ของเธอนั้นตายไปแล้ว ต้องเห็นกับตาว่าแม่ของเธอนอนแข็งทื่ออยู่บนตาข่ายนั้น ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด หน้าผากมีรอยเลือดเหมือนถูกของแข็งกระแทก...... “แม่คะ......” กู้เหยาอยากจะลูบแม่ของเธอ จึงเดินเข้าไปมองแม่ใกล้ๆอีกครั้ง แต่ขาทั้งสองข้างนั้นอ่อนลง เรี่ยวแรงในร่างกายมลายหายไป ถ้าไม่ใช่โม่ข่ายประคองเธอเอาไว้ เธอคงจะล้มลงกับพื้นไปแล้ว “แม่......” นอกจากคำคำนี้ เสียงของกู้เหยาแหบแห้งเสียจนไม่สามารถพูดอะไรต่อไปได้อีก หัวใจของเธอราวกับถูกดึงออกมา ถูกลมหนาวเย็นพัดผ่านหัวใจของเธอที่ว่างเปล่า “เหยาเหยาของแม่โตขึ้นจะต้องสวยงามมากแน่ๆ” “เหยาเหยาของแม่โตขึ้นจะต้องได้แต่งงานกับผู้ชายที่หล่อเหลา” “เหยาเหยาของแม่เป็นสุดที่รักของแม่คนเดียวตลอดชีวิตนี้” “เหยาเหยาของแม่......” ทุกคำที่แม่เคยพูด วนเวียนอยู่ในหัวของกู้เหยาราวกับอัดเสียงเอาไว้ แต่ว่า คนที่เคยให้ความรักความอบอุ่นกับเธอมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้กลับไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ ไม่สามารถลูบหัวของเธอและเรียกเธอเบาๆได้อีกต่อไป “เหยาเหยาของแม่......” ทำไมสวรรค์ถึงช่างโหดร้ายกับเธอนัก ปมที่มีอยู่ในใจระหว่างเธอและแม่เพิ่งจะคลี่คลาย เมื่อสองสามวันก่อนเธอยังวาดฝันอนาคตของพวกเขาไว้อย่างสดและมีความสุข เธอกำลังจะได้ดูแลแม่แล้ว จะพาแม่ไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยกัน แต่ว่า ตอนนี้แม่กลับกำลังนอนอยู่ในห้องเย็น ไม่มีพรุ่งนี้อีกต่อไป บางที..... กู้เจิ้งเต๋อพูดไว้ไม่มีผิด เธอทำให้แม่หวาดกลัวจนตาย เธอคนเดียวที่หนีไปจากจิงตู ทิ้งแม่ไว้ในขุมนรกของบ้านกู้คนเดียว ทำไมเธอถึงไม่มารับแม่ไปอยู่ด้วยตั้งแต่แรกนะ? ทำไมสวรรค์ที่โหดร้ายถึงไม่ให้โอกาสเธออีกสักครั้งที่จะได้ดูแลแม่ของเธออย่างดี? ทำไมล่ะ? ความรู้สึกที่กู้เหยาเก็บกดมาทั้งวันในที่สุดก็ถูกปลดปล่อยออกมาในตอนนี้ น้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย เธอส่งเสียงตะโกนร้องไห้ฟูมฟายออกมาราวกับสัตว์ป่า เสียงทุกเสียงเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเศร้าโศกลึกออกมาจากข้างใน ในหัวใจนั้นว่างเปล่า ราวกับไม่มีอะไรที่จะสามารถเต็มมันให้เต็มได้ โม่ข่ายกอดเธอเอาไว้ ไม่พูดแนะนำอะไรเธอทั้งนั้น ปล่อยให้น้ำตาของกู้เหยาหยดลงบนเสื้อผ้าของเขา ให้เธอร้องออกมาให้เต็มที่ ร้องออกมาให้หมดเธอจะได้ไม่ต้องเสียใจอีกต่อไป ได้แต่มองน้ำตาของเธอ หัวใจของเขารู้สึกตื้นตัน ไม่อาจควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ได้ ความรู้สึกแบบนี้โม่ข่ายไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน ณ เวลานี้จึงได้สัมผัสมันบนตัวของกู้เหยา เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจใดๆเลย