ตอนที่ 106 หญิงสาวที่ไม่มีทางเลือก

ต๭นที่ 106 หญิงสาวที่ไม่มีทางเลือก ไม่รู้ว่าร้องไห้อยู่นานแค่ไหน กู้เหยาจึงหยุดลง เสื้อผ้าของโม่ข่ายที่ด้านหน้าเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำตาของเธอ เขาเคยเห็นแต่บุคลิกของกู้เหยาที่เข้มแข็งและอดทน ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเวลาที่เธอร้องไห้ขึ้นมามันก็ดูแย่เหมือนกัน เขาไม่รู้จะช่วยเธออย่างไรดี “กู้เหยา......” โม่ข่ายยื่นมือออกมา ใช้หัวแม่มืออันหยาบกร้านบรรจงเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาสองข้างที่แดงก่ำ ร่างกายที่ไม่สามารถควบคุมได้ยังคงกระตุกอยู่หลังจากที่กู้เหยาร้องไห้สะอึกสะอื้นยกใหญ่ ได้ยินเสียงโม่ข่ายเรียกเธอ เธอยิ่งสะอึกสะอื้นมากขึ้นอีก โม่ข่ายเอาเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ตบไหล่ของเธอเบาๆ ราวกับว่ากำลังปลอบเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้เสียใจอย่างนั้น กู้เหยาเงยหน้าขึ้นมองโม่ข่าย พลางกัดริมฝีปาก พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ “เรื่องการจัดงานศพของแม่ ฉันขอจัดการเองทั้งหมด ไม่ให้กู้เจิ้เต๋อแตะต้องแม้แต่น้อย”. กู้เจิ้งเต๋อไม่ยอมให้เธอได้เจอแม่ จนเธอต้องตามมาถึงที่นี่ ความจริงเขาอยากจะหลอกล่อเธอมาให้ติดกับดัก ให้เธอรับปากเรื่องลมๆแล้งๆกับเขา แต่ว่ากู้เจิ้งเต๋อก็ไม่ได้พูดออกมาให้ชัดเจน เสแสร้งแกล้งตีหน้าซื่ออย่างน่ารังเกียจแบบนั้น ไม่ยอมบอกความจริงกับเธอ โม่ข่ายพยักหน้า “ผมรู้จักกับหัวหน้าจางที่ดูแลที่นี่อยู่พอดี ผมเคลียร์กับเขาเรียบร้อยแล้ว กู้เจิ้งเต๋อไม่มีทางได้แตะต้องเรื่องงานศพของแม่คุณแน่นอน” กู้เหยาปาดน้ำตาบนใบหน้า เงยหน้าขึ้นมองโม่ข่ายอย่างจริงจัง “โม่ข่ายคะ ทำไมคุณถึงได้มีเพื่อนอยู่ทุกๆที่เลยคะ? หรือว่าคุณเป็นคนที่อำนาจมากเลยคะ?” กู้เหยาโพล่งคำถามนี้ออกไปทันที โม่ข่ายอึ้งไปเล็กน้อย จึงเอ่ยต่อว่า “ที่จริงก็ไม่ได้รู้จักคุ้นเคยอะไรกันมากหรอกครับ เป็นเรื่องผลประโยชน์ทั้งนั้น” เหมือนกับหัวหน้าจางคนนี้ ไม่มีต้องมีหลักการอะไรมากมาย เพื่อผลประโยชน์แล้วเขาสามารถสมรู้ร่วมคิดกับกู้เจิ้งเต๋อได้ ไม่ยอมให้กู้เหยาได้พบหน้าแม่เป็นครั้งสุดท้าย พอเซิ่งเทียนติดต่อมาทางหัวหน้าจางทางนี้ ผลประโยชน์ของเขานั้นมากกว่า เขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะละทิ้งกู้เจิ้งเต๋อทางนั้น เพื่อหันเหมาทางเซิ่งเทียนแทน โม่ข่ายพูดแบบนี้ กู้เหยาจึงเข้าใจได้ เท่ากับว่าขอเพียงแค่มีเงิน จะไปที่ไหนก็สามารถผูกมิตรได้โดยง่าย จะทำอะไรก็ง่าย ขอเพียงเธอได้แต่งงานกับผู้ชายคนนี้ มีเงินมากมายแค่ไหนกันนะ? ทำไมเธอรู้สึกว่ามองเขาไม่ออกสักที? เมื่อสบตาเธอเข้า โม่ข่ายก็ลูบหัวของเธอพลางกล่าวว่า “กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ แล้วเราค่อยมาวางแผนเรื่องงานศพของคุณแม่กัน” กู้เหยาพยักหน้า “ขอบคุณคะ” ถ้าไม่ใช่เพราะเขาช่วยเธออยู่ข้างๆ เธอคงไม่ได้เห็นหน้าแม่เป็นครั้งสุดท้าย แต่คงไม่ได้พูดเรื่องการจัดงานศพของแม่ “โม่มู่จือ?” น้ำเสียงของกู้ซินดังขึ้นที่เบื้องหลังของคนทั้งสอง กู้เหยาและโม่ข่ายหันหลังกลับไปมองพร้อมๆกัน เห็นกู้ซินยืนอยู่ห่างจากพวกเขาออกไปราว 4-5 ก้าว ดวงตาทั้งสองข้างจ้องเขม็งไปที่ร่างของโม่ข่าย “กู้ซิน พี่กำลังเล่นตลกอะไรอยู่หรือ?” กู้เหยาเข้ามายืนขวางหน้าโม่ข่ายตามสัญชาตญาณ ไม่ยอมให้ผู้ชายของตัวเองถูกคนอื่นก้าวก่าย โดยเฉพาะกู้ซินคนนี้ กู้ซินไม่ได้สนใจกู้เหยา จ้องมองโม่ข่ายอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยขึ้นว่า “โม่มู่จือ ใช่คุณจริงๆด้วย?” โม่ข่ายพยักหน้า ตอบรับอย่างไม่สนใจ “ใช่ ผมเอง” ได้ยินคำตอบของโม่ข่าย กู้เหยาตัวแข็งทื่อทันที สองคนนี้ไปรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน? หรือว่าระหว่างเขาสองคนเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่เธอไม่รู้? “ที่แท้ก็เป็นเธอจริงๆด้วย” กู้ซินยิ้มหน้าบาน แล้วหุบยิ้มลงในทันที “ไม่คิดมาก่อนเลยว่าคุณจะแต่งงานกับน้องสาวของฉัน” โม่มู่จือ? โม่มู่จือ? โม่มู่จือ? กู้เหยาท่องชื่อนี้อยู่ 3 รอบ จดจำชื่อนี้ได้คลับคล้ายคลับคลา เมื่อคิดดูดีดีแล้ว เธอนึกขึ้นมาได้ กู้เหยาจำได้ว่า ปีนั้นกู้ซินเพิ่งเรียนจบกลับมาจากอเมริกา เคยเล่าให้เธอฟังว่า เคยคบกับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นเหมือนกับจะชื่อว่าโม่มู่จือ นึกถึงตรงนี้ กู้เหยาก็เงยหน้าขึ้นมองโม่ข่าย เห็นสายตาเย็นชาของเขา ดูเงียบสงบเหมือนปกติ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ราวกับไม่มีอะไรจะอธิบายให้เธอฟังอีก เธอดึงมือของตัวเองที่อยู่ในกำมือเขากลับมาโดยไม่มีเหตุผล มือนั้นว่างเปล่า ความรู้สึกแบบนี้ไม่ค่อยดีนัก โม่ข่ายขมวดคิ้วแน่น ยื่นมือออกไปหยุดกู้เหยาไว้ กู้เหยาอยากจะดึงมือกลับมาอีก แต่ครั้งนี้โม่ข่ายกลับจับมือเธอไว้แน่นมาก เธอไม่มีทางขยับได้อีก จับกู้เหยาไว้แน่นแล้ว โม่ข่ายจึงมองไปทางกู้ซินอีกครั้ง ยังคงมีมารยาทตอบเธอไปว่า “คุณกู้ครับ ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมและภรรยาขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบ โม่ข่ายก็เอามือข้างหนึ่งโอบเข้าที่เอวของกู้เหยา กอดธอแน่นให้เดินจากมา แล้วไม่เหลียวมองกู้ซินอีกแม้เพียงหางตา “ซิน ลูกรู้จักผู้ชายคนนั้นด้วยหรือ?” กู้เจิ้งเต๋อที่ยืนหลบมุมอยู่เดินออกมา เอ่ยถามขึ้นขณะที่มองไปยังเบื้องหลังของโม่ข่ายและกู้เหยาที่เดินจากไป “รู้จักกันตอนที่ไปเรียนที่อเมริกาคะ เคยเจอกัน 2-3 ครั้ง” กู้ซินตั้งใจตอบไปแบบนั้น ไม่ยอมเอ่ยถึงเรื่องความสัมพันธ์ฉันท์แฟนที่เคยมีระหว่างเธอกับเขา “ที่มาที่ไปของครอบครัวเขาเป็นอย่างไร?” กู้เจิ้งเต๋อสนใจก็แต่เรื่องพวกนี้ “คงจะเป็นนักเรียนทุนที่มาจากครอบครัวธรรมดาๆมังคะ” กู้ซินไม่ค่อยรู้จักโม่มู่จือมากสักเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าเธอเคยเป็นแฟนกับโม่มู่จือมาก่อน แต่ว่าหลังจากคบกันทั้งคู่ก็เจอหน้ากันแค่เพียง 2 ครั้ง ยังไม่เคยแม้แต่จะจับมือกันเลย แต่ว่าความต้องการตลอดชั่วชีวิตนี้ของกู้ซินคือเหชียวหนานจิ่ง ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่ได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปที่โม่ข่ายมากนัก เธอรู้เพียงแค่ว่าโม่มู่จือในตอนนั้นเป็นดาวเด่นของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ทุกปีเขาจะได้รับทุนการศึกษา เล่ากันว่าเขาอาศัยทุนการศึกษาจึงได้เรียนต่อเนื่อง พวกเขาไม่รู้เลยว่า ครอบครัวฉินที่มีชื่อเสียง มีเลี้ยงลูกด้วยตัวเองแบบนี้ โดยเฉพาะลูกชายผู้เป็นทายาทสืบทอดกิจการของตระกูลฉิน ต้องเข้มงวดเรื่องการศึกษามากแค่ไหน โม่ข่ายพึ่งพาความสามารถของตัวเองหาเงินเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เล็ก ค่าเล่าเรียนสมัยอยู่ประถมก็ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเองทั้งนั้น “ถ้าเป็นอย่างนั้น ลูกก็อย่าไปทุ่มเทแรงกายแรงใจให้เขามากนักเลย เอาเวลาไปคอยตามเหชียวหนานจิ่งซะยังจะดีกว่า” ได้ยินว่าโม่ข่ายเป็นแค่เด็กที่มาจากครอบครัวธรรมดาๆ กู้เจิ้งเต๋อจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก กู้ซินพยักหน้าตอบรับอย่างเชื่อฟัง “คะ” ...... จนกระทั่งขึ้นรถ โม่ข่ายจึงปล่อยกูเหยาออก มองตากู้เหยาที่แดงก่ำราวกับกระต่ายน้อย กัดริมฝีปากจนสีซีด ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจออกมา “นั่งดีๆนะครับ ผมจะเล่าให้ฟังว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไร” กู้เหยาไม่ได้ใจแคบ แต่ว่ากู้ซินเคยแย่งคู่หมั้นของเธอไปแล้วครั้งหนึ่ง สำหรับผู้หญิงคนนี้เธอไม่ไว้ใจเลย ตอนนี้เธอคิดถึงโม่ข่ายที่เคยเป็นแฟนกู้ซินมาก่อน ในใจไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกสับสนไปหมด จนกระทั่งรู้สึกกลัวและติดใจเรื่องนั้น ที่เธอค้างคาใจอยู่ก็คือ เธออยากจะปล่อยมือของโม่ข่าย อยากจะหนีไปให้พ้น แต่ว่าโม่ข่ายกลับไม่ยอมให้โอกาสนั้นกับเธอ เขาจับมือเธอไว้ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างมาก “ผมเคยเจอกับเขาก่อนหน้านี้ และเคยคบกับเขาด้วย” “เคยคบกัน? หมายความว่ายังไงคะ?” กู้เหยาเดิมทีไม่อยากจะสนใจเขาอีก แต่ว่าได้ยินเขาพูดออกมาแบบนี้ ก็สะกดกลั้นความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ไม่ได้ โม่ข่ายจึงเอ่ยต่อว่า “ผมกลายเป็นแฟนของเขาภายใต้สถานการณ์ที่ผมเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน สุดท้ายเขาก็ทิ้งผมไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้”