ตอนที่ 107 ทำให้ขุ่นเคือง

ต๭นที่ 107 ทำให้ขุ่นเคือง โม่ข่ายกลายเป็นแฟนของกู้ซินภายใต้สถานการณ์ที่โม่ข่ายเองก็ไม่รู้ตัว แล้วเขาก็ไม่รู้ด้วยว่ากู้ซินทิ้งเขาไปตั้งแต่ตอนไหน กู้เหยาไม่ใช่ไม่อยากเชื่อที่โม่ข่ายพูด แต่ว่าคำอธิบายที่ไม่น่าเชื่อถือของโม่ข่ายแบบนี้ ใครจะไปกล้าเชื่อได้ เธอมองตาเขาทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร แล้วหันไปมองนอกหน้าต่างรถ กู้เหยาไม่ได้พูดอะไรอีก โม่ข่ายจึงไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เขามองเบื้องหลังของเธอ ยื่นมือออกไปโอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน กู้เหยาออกแรงผลักเขา แต่ว่าพลังของเขามากเหลือเกิน เธอผลักไม่ไป เธอจึงยกกำปั้นขึ้นต่อยเขาเต็มแรงไป 2 ครั้ง “กู้เหยา เชื่อผมเถอะ” เขาพูด น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำหนักแน่น และไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี กู้เหยาไม่ได้ขัดขืนอีก กัดริมฝีปาก ถามออกไปเบาๆว่า “ถ้าอย่างนั้นที่คุณมานัดบอดฉันก็เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นสิ?” โม่ข่ายไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามนี้อย่างไรดี ทีแรกเขาก็ไม่รู้อิโหน่เหน่ถูกคนกล่าวหาว่าเป็นแฟนของกู้ซิน แล้วก็ถูกทิ้งโดยไม่รู้ตัว สามปีต่อมา ก็เพราะยังติดค้างสถานะความเป็นแฟนของกู้ซินอยู่ ดังนั้นเขาจึงมาที่เจียงเป่ย เตรียมที่จะเอาเรื่องราวทั้งหมดระหว่างคนสองคนสะสางให้ชัดเจน แต่นึกไม่ถึงเลยว่า ตอนที่เขามาถึงเจียงเป่ยก็ถูกจับเข้าไปพัวพันกับละครฉากหนึ่งระหว่างบ้านกู้และบ้านเหชียวเข้า สามีของทั้งพี่สาวและน้องสาวมีลูกแล้ว น้องสาวถูกกล่าวหาว่าเป็นคนชั่วแย่งผู้ชายของพี่สาวไป ถูกคนด่าว่า ถูกกักขัง สุดท้ายจึงต้องหนีออกไปอย่างยากลำบาก คืนหนึ่งก่อนที่จะหนีออกมาจากเจียงเป่ย กู้เหยาไปที่ร้านเหล้า ดื่มจนเมาหัวราน้ำ คืนนั้นถ้าไม่ใช่เขาคอยอยู่เคียงข้างเธอ เด็กโง่อย่างกู้เหยาถูกลักพาตัวไปก็คงไม่รู้เรื่องอะไร ตอนนี้เขารู้สึกดีใจมากที่ตอนนั้นเขามาที่จิงตู ดีใจมากที่ได้เจอกู้เหยา และดีใจที่เขาไม่ได้ปล่อยให้เธอตกอยู่ในอันตราย เป็นเพราะพรหมลิขิตครั้งนั้นเมื่อ 3 ปีก่อน 3 ปีต่อมาเมื่อได้พบกู้เหยาอีกครั้ง เขาจึงจำเธอได้แม่น ครั้งนั้นเธอนัดบอดกับใครคนหนึ่งที่ร้านกาแฟ แต่ถูกคนพูดจาไม่ดีใส่เธอ ตอนที่รู้ว่าเธอยังมีนัดเดทต่ออีก เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้จ่ายเงินให้คู่เดทของเธอแล้วเขาก็สวมรอยเป็นผู้ชายคนนั้นแทน นัดเดทในวันนั้น เธอมาค่อนข้างสาย ส่วนเขามาทันเวลาพอดีๆ ชวนคุยได้ไม่กี่คำ ทั้งสองก็แลกเบอร์ติดต่อกันไว้แล้วก็แยกจากกัน หลังจากนั้นเขาก็ส่งคนไปสืบเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเธอทั้งหมด หลังจากที่เขาทำความเข้าใจกับข้อมูลที่ได้มาทั้งหมดแล้ว จึงตัดสินใจขอเธอแต่งงาน โม่ข่ายเป็นคนที่ค่อนข้างเด็ดขาด ตัดสินใจแน่วแน่ฉับไว แต่ว่าเขาไม่เคยคิดว่าการแต่งงานจะเป็นก้าวแห่งการพัฒนาที่เหลือเชื่อขนาดนี้ ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรมากกับกู้เหยา เพียงแค่ต้องการจะปกป้องผู้หญิงคนนี้ซึ่งเคยผ่านเรื่องเลวร้ายแสนสาหัสมาแล้ว อยากจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในใจเธอลงบ้างก็เท่านั้น “โม่ข่าย คุณเงียบไปนานทำไมคะ กำลังคิดแต่งเรื่องหลอกฉันอีกงั้นหรือ?” รออยู่นานสองนานก็ไม่เห็นโม่ข่ายตอบอะไร กู้เหยาจึงเงยหน้าขึ้นถามประโยคนี้กับเขา กู้ซินเป็นดังขวากหนามในหัวใจเธอ เธอกลัวว่าขวากหนามนี้จะเข้ามาแทรกแซงในชีวิตแต่งงานระหว่างเธอและโม่ข่าย ทำลายความสงบสุขในชีวิตของพวกเขาอีกครั้ง เธอตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตอย่างสงบกับโม่ข่ายไปตลอด อีกอย่างเธอรับรู้ได้ถึงความจริงใจของเขา เขาเองก็เคยบอกว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันกับเธอไปตลอด “ไม่ใช่เรื่องบังเอิญครับ เป็นผมเองที่ขับไล่ผู้ชายคู่เดทของคุณออกไปเอง” โม่ข่ายบอกความจริงกับเธอ เขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน และไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรกับกู้เหยาให้ไพเราะน่าฟัง บางทีการพูดความจริงนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว สายตาบาดลึกของโม่ข่ายแสดงความจริงใจออกมาอย่างชัดเจน มองไม่ออกว่าเขากำลังโกหกหรือปิดบังอะไรอยู่ ทุกๆคนต่างก็มีอดีต เธอก็เช่นกัน แล้วโม่ข่ายจะไม่มีบ้างเลยหรือ? คิดได้อย่างนี้ กู้เหยาจึงไม่อยากสนใจเรื่องราวในอดีตที่เกี่ยวพันระหว่างเขาและกู้ซินต่อไปอีก เธอคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของเขา ยื่นมือออกไปโอบเอวของเขา เธอเอ่ยขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณไม่ได้รับอนุญาตให้เกี่ยวข้องใดๆกับเธออีกนะคะ” ตอนนี้แม่จากไปแล้ว เธอเหลือเพียงโม่ข่ายที่รักเพียงคนเดียว เธอกลัวว่าถ้าวันหนึ่งเขาจากเธอไปอีก ก็คงเหลือแต่เธอโดดเดี่ยวตัวคนเดียวน่ะสิ ถ้าอย่างนั้นเธอควรจะทำอย่างไรดีล่ะ? โม่ข่ายกอดเธอเอาไว้ อยากจะพูดอะไรบ้าง แต่กลับไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่โอบกอดเธอให้แน่นขึ้นอีก ...... งานศพของแม่กู้มีกู้เหยาคนเดียวเป็นคนจัดการ ไม่ได้หรูหรา และไม่ได้เชิญใคร แต่ว่ากู้เหยาใส่ใจลงไปในทุกๆขั้นตอนของพิธีการ เธอเลือกหลุมฝังศพให้แม่ในสุสานที่ดีที่สุดของจิงตู เลือกภูมิทัศน์ที่เปิดกว้าง ตลอดเวลาตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ เธอถูกกักขังอยู่ในที่จำกัด ไม่มีโอกาสได้ออกไปไหนอย่างอิสระ ตัวเธอเองก็ไม่ได้ดูแลแม่อย่างดี ทำได้เพียงเรื่องเล็กๆน้อยๆเท่าที่ทำได้หลังจากที่แม่ได้ตายไปแล้ว หวังว่าหลังจากนี้แม่จะได้ไปสู่สวรรค์ มองไปที่หลุมศพที่สร้างขึ้นมาใหม่ เห็นลายเซ็นต์บนนั้นเขียนไว้ว่า “กู้เหยาลูกอกตัญญู” กู้เหยายิ่งรู้สึกสะเทือนใจและเสียใจ แต่นี้ต่อไป เธอจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่มีเมตตาแบบนั้นของแม่อีก และไม่ได้ยินเสียงที่แม่พูดว่า “กู้เหยาของแม่” โม่ข่ายอยู่เคียงข้างเธอ ไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไรดี ไม่พูดอะไรเลยจะดีกว่า แค่ยืนเงียบๆเป็นเพื่อนเธอ เมื่อเปรียบเทียบกับความเงียบสงบของพวกเขาทางนั้นแล้ว ทางสำนักงานใหญ่เหชียวซื่อชุลมุนราวกับผึ้งแตกรัง หลังจากข่าวที่เซิ่งเทียนระงับความสัมพันธ์กับเหชียวซื่อไปตลอดกาลนั้นแพร่สะพัดออกไป หลายบริษัทต้องกลับไปพิจารณาเหชียวซื่อกันอีกครั้ง ด้วยเหตุนี้เหชียวซื่อจึงตกอยู่ในสภาวะวิกฤติภายในเวลาอันสั้น 3 วันติดต่อกัน หลังจากที่เปิดตลาดซื้อขายหุ้นของเหชียวซื่อก็ตกฮวบภายในเวลาไม่ถึง 2 ชั่วโมง “ท่านประธานเหชียวครับ คำตอบของ LeoMo มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้นครับ ไม่อนุญาตให้คนของเหชียวซื่อเข้าพบ” ผู้ช่วยประธานที่ชื่อเสี่ยวเหอเพิ่งได้รับแจ้งมาก็รายงานให้เขาทราบ เหชียวเต๋อไห่คนในครอบครัวของเหชียวซื่อมองไปที่เหชียวหนานจิ่งลูกชายคนโตอย่างร้ายกาจ พลางหยิบแก้วชาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขว้างไปทางเหชียวหนานจิ่ง “ไม่ได้เรื่อง!” “พ่อครับ.......” เหชียวหนานจิ่งถูกน้ำชาสาดเข้าที่ตัว แต่กลับไม่กล้าขยับตัว ก้มหน้าพลางกล่าวว่า “ผมขอโอกาสอีกสักครั้งเถอะนะครับ ให้ผมไปพบ LeoMo เจรจาดีดีอีกครั้ง “แกยังจะไปอีก? แกไปแล้วจะมีประโยชน์อะไรห๊ะ?” เหชียวเต๋อไห่อดไม่ได้ที่จะใช้ขาเตะคนไม่ได้เรื่องลงทั้งสองข้าง โทษใครไม่ได้ ได้แต่โทษ LeoMo แห่งเซิ่งเทียนนั่น เหชียวหนานจิ่ง “......” เหชียวเต๋อไห่พูดอีกว่า “แกมันไม่ได้เรื่องอะไรเลยจริงๆ แล้วทีนี้แกคิดจะเอาคืน LeoMo ยังไง? ” เหชียวหนานจิ่งมองสายตาของผู้เป็นพ่อที่เต็มไปด้วยความโกรธ รู้ว่าหลบยังไงก็ไม่มีทางพ้น ได้แต่เล่าเรื่องราวที่แก้แค้น LeoMo ให้เขาฟังอย่างชัดเจน หลังจากเหชียวเต๋อไห่ได้ฟังแล้ว ของขึ้นจนแทบลมใส่ ข้างเข้าไปตบหน้าเหชียวหนานจิ่งแรงๆฉาดหนึ่ง “แกนี่มันช่างไร้ประโยชน์จริงๆ ทั้งวันนอกจากเรื่องผู้หญิงแล้ว แกไม่คิดจะทำอย่างอื่นเลยหรือไงกัน?” เหชียวหนานจิ่งก้มหน้า แม้แต่จะหายใจก็ยังไม่กล้า เหชียวเต๋อไห่พูดอีกว่า “ไปหากู้เจิ้งเต๋อไอ้แก่นั่น บอกให้มันกดดันกู้เหยาอีก ยังไงซะกู้เหยาก็เป็นลูกสาวของบ้านกู้ กูไม่เชื่อว่าหล่อนจะมองดูอยู่นิ่งได้ที่เห็นบ้านกู้พังพินาศไปพร้อมกับเหชียวซื่อ” “พ่อครับ พ่อไม่กลัวว่ากู้เจิ้งเต๋อจะเบนเข็มไปหรือครับ?” เหชียวหนานจิ่งทัก กู้เจิ้งเต๋อเป็นคนที่เห็นแก่ผลประโยชน์อย่างมากคนหนึ่ง เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อเห็นแก่ผลประโยชน์ ทันทีที่เขารู้ว่ามีภูเขาที่ใหญ่กว่าและมั่งคงกว่าให้พึ่งพิง เขาก็น่าจะทอดทิ้งเหชียวซื่อไปโดยปริยาย เหชียวเต๋อไห่ยอ้มอย่างเย็นชาพลางกล่าวว่า “แกไปพบเขาก่อน ที่เหลือเขารู้ดีว่าควรทำอย่างไร” กู้เจิ้งเต๋อเป็นคนอย่างไร เหชียวเต๋อไห่ย่อมรู้ดีกว่าเหชียวหนานจิ่งแน่นอน ถ้าเขาไม่เข้าใจเต็มร้อย เหชียวเต๋อไห่จะยอมรับความเสี่ยงนี้ได้อย่างไร