ตอนที่ 108 ไม่มีความสำคัญอะไร

ต๭นที่ 108 ไม่มีความสำคัญอะไร หิมะตกหนักอยู่ทั้งวันทั้งคืน และยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สองวันก่อนกู้เหยาตากลมเย็น เพราะว่าเสียใจเรื่องที่แม่จากไปแบบกะทันหัน เมื่อวานหลังจากกลับมาจากหลุมฝังศพเธอจึงล้มป่วยลง มีไข้สูง 39.2 องศา ตัวร้อนจนมึนหัวไปหมด ละเมอพูดจาเพ้อเจ้อตลอดทั้งคืน ปากคอยเรียกแม่อยู่ตลอดเวลา ทั้งร้องไห้และตะโกน เห็นเธอเป็นแบบนี้ หัวใจของโม่ข่ายราวกับถูกทุบให้เป็นทรงกลม เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอจะเปิดใจกับเขา ให้เขาได้แบ่งเบาความทุกข์ในใจของเธอบ้าง แต่ว่าเธอไม่ยอม เธอเอาความรู้สึกเจ็บปวดที่มีอยู่ทั้งหมดซ่อนไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ ค่อยๆสมานแผลนั้นอย่างช้าๆ โดยไม่ยินดีให้เขาช่วยเลย เขาเข้าใจว่าหลังจากที่มีความสัมพันธ์ทางกายกับเธอแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนคงจะก้าวหน้าไปตามธรรมชาติอีกขั้นหนึ่ง แต่ว่ามันไม่เป็นเช่นนั้นเลย “กู้เหยาครับ.......” เขาลูบหัวของเธอ พลางทอดสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนลึกซึ้งไปยังใบหน้าเล็กๆที่ขาวซีดของเธอ “คุณจำเอาไว้นะว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณยังมีผมอยู่นะครับ” เรื่องเหล่านั้นที่แม่กู้เคยประสบ และการจากไปอย่างกะทันหันของแม่กู้ ส่งผลกระทบต่อกู้เหยามากมายแค่ไหน เป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจเพราะโม่ข่ายเติบโตมาในครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น จนกระทั่ง เขาเข้าใจมากขึ้นอีกขั้น สามีภรรยาในโลกนี้ ก็เหมือนกับคุณพ่อคุณแม่ ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ระหว่างสามีภรรยาคู่หนึ่ง ไม่มีจะรักกันหรือไม่ ขอเพียงให้คำมั่นสัญญากับอีกฝ่ายหนึ่งแล้ว นั่นคือต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน ไม่อาจแตกแยกกันได้ แม่ของเขาร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง คุณพ่อไม่เพียงแต่ไม่ละทิ้งเธอ แต่กลับวางมือจากการทำงาน พาแม่ไปเที่ยวรอบโลก ครั้งหนึ่ง เขาเคยได้ยินคุณพ่อพูดว่า ผู้ชายคนหนึ่งจับคู่กับผู้หยิงคนหนึ่งเป็นเรื่องง่ายมาก แต่ว่าการใช้ชีวิตคู่ร่วมกันกับผู้หญิงคนหนึ่งนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย โชคดีที่ชีวิตนี้คุณพ่อได้เจอตั้งแต่แรก เขาได้พบกับผู้หญิงคนนั้นที่เขาอยากใช้เวลาทั้งชีวิตดูแลความรักและทะนุถนอมกันไปตลอด กู้เหยา ก็คือผู้หญิงคนนั้นที่เขาโม่ข่ายอยากจะใช้เวลาไปกับเธอชั่วชีวิต “โม่ข่าย......” ขณะที่เธอสลึมสะลือลืมตาขึ้นมา ก็เห็นโม่ข่ายจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น เธอตื่นขึ้นมาได้สักพักหนึ่งแล้ว เขายังไม่รู้ตัวเลย และไม่รู้ด้วยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ “ตื่นแล้วหรือครับ” โม่ข่ายยื่นมือออกมาแตะลงบนหน้าผากของเธอ ไข้ของเธอทุเลาลงแล้ว แต่ว่าใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือด มองดูแล้วเหมือนไม่มีชีวิต กู้เหยาพยักหน้า “คุณกำลังคิดอะไรอยู่คะ? ดูจริงจังมากเลย” “เปล่าครับ?” เขาประคองเธอลุกขึ้นนั่ง แล้วหยิบเสื้อคลุมมาสวมให้เธอ “ทานอะไรหน่อยนะครับ” “อืม” กู้เหยายิ้มให้เขาอย่างเกรงใจ “ปลอยให้คุณเป็นห่วงอยู่ทั้งคืน ไม่ได้ตั้งใจเลยนะคะ” ได้ยินคำพูดของกู้เหยา โม่ข่ายที่ทำท่าจะลุกขึ้นกลับชะงักไป แล้วมองเธอด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจพลางเอ่ยขึ้นว่า “พูดอะไรอย่างนั้นละครับ” กู้เหยาเม้มปาก มองเขาแล้วยิ้มให้ โม่ข่ายหันหลังเดินออกไป เมื่อเดินพ้นประตูห้องแล้วก็ได้พบกับเหลียงฮุ่ยอี๋ที่มารอพบเขาอยู่นานแล้ว “มีอะไรหรือ?” “ท่านประธานคะ กู้เจิ้งเต๋อมาคะ บอกว่าต้องการพบคุณผู้หญิงคะ” น้ำเสียงของเหลียงฮุ่ยอี๋ทุ้มต่ำกล่าวขึ้น เพราะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของครอบครัวกู้เหยา เหลียงฮุ่ยอี๋จึงไม่กล้าไล่กู้เจิ้งเต๋อออกไปโดยตรง จำเป็นต้องรอคำสั่งของโม่ข่าย โม่ข่ายจึงบอกว่า “เชิญเขาไปที่ห้องประชุมก่อน” กู้เจิ้งเต๋อในสายตาของโม่ข่ายเป็นเพียงสัตว์ร้ายตัวหนึ่งเท่านั้น เขาอยากเจอกู้เหยาจะต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ โม่ข่ายอยากที่จะกำจัดเนื้อร้ายก้อนนี้ออกไปเสียให้สิ้นซาก กู้เหยามองดูเบื้องหลังของโม่ข่าย คิดอยู่ในใจว่า เมื่อคืนเธอตัวร้อนขนาดนั้น แต่ยังพอจำได้ว่าเขาดูแลเธออยู่ตลอด แทบไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เธอมักจะเป็นหวัดบ่อยๆ แต่ว่าน้อยครั้งที่จะเป็นไข้ ดังนั้นครั้งนี้พอเป็นไข้ขึ้นมาทีก็มักจะมีอาการรุนแรง แทบจะเผาไหม้เลยทีเดียว ผ่านไปไม่นาน โม่ข่ายเดินเข้ามาพร้อมถือถาดมาด้วย เอากับข้าวที่ป้าเฉินเตรียมมาให้อย่างดีวางลงตรงหน้ากู้เหยาทีละอย่าง “ทานเล่นๆทั้งนั้นครับ” พูดว่าอาหารทานเล่น แต่ว่าหลายอย่างเหลือเกิน แต่ละอย่างก็ทำด้วยความตั้งใจทั้งนั้น กู้เหยาคิดถึงแม่อีกครั้ง เธอนึกถึงตอนเด็กๆเวลาไม่สบาย แม่จะหลอกล่อให้เธอกินยาด้วยการทำขนมให้เธอได้ทานก่อน กู้เหยากระพริบตาปริบๆ ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำ พึมพำในใจว่า : “แม่คะ แม่เห็นไหมคะ มีคนคอยดูแลเหยาเหยาของแม่อย่างดี เหยาเหยาจะต้องอยู่อย่างมีความสุขคะ ดังนั้นแม่คงมีความสุขอยู่บนสวรรค์เช่นกันนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงเหยาเหยาอีกแล้ว” “ทานเถอะครับ” เห็นท่าทางกู้เหยา โม่ข่ายรู้เลยว่าเธอจะต้องคิดถึงแม่อยู่แน่ๆ แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอดี กู้เหยาพยักหน้า หยิบช้อนขึ้นมาตักโจ๊กเข้าปากเต็มคำ หลังจากนั่งอยู่เป็นเพื่อนจนกู้เหยาทานเสร็จ โม่ข่ายจึงออกไปที่ห้องประชุมของโรงแรม กู้เจิ้งเต๋อรออย่างกระวนกระวายใจอยู่นานแล้ว เดินไปเดินมาอยู่ในห้องประชุม เมื่อเห็นโม่ข่ายเข้ารีบแสยะยิ้มต้อนรับทันที : “ลูกเขย......” “คุณกู้คะ ท่านประธานโม่ของเรามีเวลาไม่มาก คุณมีอะไรก็เรียนท่านตามตรงได้เลยคะ” เหลียงฮุ่ยอี๋ที่อยู่ข้างโม่ข่ายเอ่ยตัดบทกู้เจิ้งเต๋อทันที กู้เจิ้งเต๋อมองเหลียงฮุ่ยอี๋ด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ ตะโกนขึ้นว่า : “ผมต้องการคุยกับหัวหน้าครอบครัวของพวกคุณคุณเข้ามายุ่งอะไรด้วยไม่ทราบ” “คุณกู้ครับ คุณคงเข้าใจผิดแล้วละครับ” โม่ข่ายยืนตัวตรง สูทสีเทาเงินสะท้อนขึ้นทำให้ใบหน้าของเขาดูสว่างขึ้นอีก“ผู้ช่วยเหลียงเป็นคนในครอบครัวของผมเหมือนกันครับ” พอโม่ข่ายพูดคำนี้ออกไป ก็เหมือนตบหน้ากู้เจิ้งเต๋อเข้าแรงๆฉาดหนึ่ง แต่ว่าหนังหน้าของเขานั้นหนาเกินไป เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เขายังมีหน้าพูดต่อว่า “ลูกเขย......” “คุณกู้ ถ้าคุณไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ” ครั้งนี้ลูกเขยของกู้เจิ้งเต๋อคือโม่ข่ายเองเอ่ยปาก 2 คำตัดบทเขาทันที กู้เจิ้งเต๋อยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูก แล้วกล่าวขึ้นว่า “คือว่า แม่ของเหยาเหยาเพิ่งจะเสียไป เธอคงจะเสียใจไม่น้อย คนเป็นพ่ออย่างฉัน อยากจะพูดคุยเป็นเพื่อนเธอสักหน่อย จะว่าไปก็เหลือแค่ฉันคนเดียวในโลกนี้ที่รักเขามากที่สุด” โม่ข่ายมองกู้เจิ้งเต๋อด้วยสายตาที่เย็นชา “ภรรยาของผม ผมดูแลเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก” “โม่ข่าย ผมก็เป็นพ่อของกู้เหยาเหมือนกันนะ คุณเป็นแค่สามีของเธอ คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดจาด้วยท่าทีแบบนี้กับพ่อตาห๊ะ? ผมเป็นพ่อของเขา คุณมีสิทธิ์อะไรไม่ให้ผมพบลูกสาวของผม?” กู้เจิ้งเต๋อเข้าใจว่าโม่ข่ายไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถึงแม้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและกู้เหยาไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่ว่าโม่ข่ายก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะห้ามไม่ให้กู้เหยาพบหน้าเขา ดังนั้นเขาจึงใช้ฐานะความเป็นพ่อมากดดันโม่ข่ายแทน แต่ว่าโม่ข่ายไม่ได้รู้สึกอะไร โม่ข่ายมองกู้เจิ้งเต๋อ ด้วยสายตาที่เย็นชา พลางกล่าวว่า “คุณกู้ครับ เรื่องที่คุณเคยทำมาก่อนหน้านี้ ตัวคุณเองย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ” “ผมไปทำอะไรให้ คุณอย่ามากล่าวหาผมลอยๆดีกว่า” กู้เจิ้งเต๋อยังคงปากแข็ง แต่ว่าในใจเริ่มรู้สึกกังวล หรือว่าโม่ข่ายรู้เรื่องนั้นด้วยนะ? “ผู้ช่วยเหลียง ส่งแขก!” เมื่อทิ้งท้ายแล้ว โม่ข่ายก็หันหลังเดินจากไป “โม่ข่าย ถ้าคุณไม่ยอมให้เหยาเหยาเจอหน้าคนในครอบครัวละก็ คุณคิดจะกักขังเธอไว้ใช่ไหมล่ะ?” กู้เจิ้งเต๋อตะโกนเสียงดัง ในเมื่อจุดประสงค์ที่มาในครั้งนี้ไม่สำเร็จ เรื่องอะไรจะปล่อยโม่ข่ายไปง่ายๆเล่า “กู้เจิ้งเต๋อ อย่าเอ่ยคำว่าเหยาเหยาของบ้านคุณอีก ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณอีกต่อไปแล้ว” เสียงของกู้เหยาดังลอดขึ้นมาทันทีที่ปากประตู