ตอนที่ 109 ฟางช่วยชีวิต

ต๭นที่ 109 ฟางช่วยชีวิต ได้ยินเสียงของกู้เหยา สายตาของทุกคนก็หันกลับไปมอง เธอสวมชุดนอนอยู่ สวมเสื้อคลุมตัวนอกด้วย 1 ตัว ผมสีดำยาวคลุมลงมา ท่าทางอ่อนแรงจนทำให้คนรู้สึกสงสาร แต่ในสายตากลับส่องประกายมาอย่างรุนแรง ในใจโม่ข่ายรู้สึกอึมครึม เธอมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ? เธอได้ยินมากแค่ไหนแล้ว? “เหยาเหยา ลูกจะต้องมีบางอย่างเข้าใจพ่อผิดไปแน่ๆ พวกเราพ่อลูกนั่งลงคุยกันดีดีหน่อยได้ไหม” กู้เจิ้งเต๋อไม่มีเวลาหวนคิดว่ากู้เหยาได้ยินอะไรไปแล้วบ้าง และไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดบ้างหรือไม่ สวมบทบาทหน้าที่พ่อที่แสนดีทันที “ฉันกับคนที่บีบคั้นภรรยาของตัวเองจนตายอย่างคุณไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก คุณรีบกลับไปซะจะดีกว่า อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” กับพ่อประเภทนี้ กู้เหยารู้สึกว่าเธอไม่มีอะไรต้องคุยกันดีดีอีกแล้ว แม่เป็นแบบนั้น กู้เจิ้งเต๋อยังมีหน้าจะใช้ประโยชน์จากเธออีก แถมยังไม่ยอมให้เธอเจอหน้าแม่เป็นครั้งสุดท้ายด้วย ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่อยากให้ตัวเธอมีเลือดชั่วๆแบบนี้อยู่ด้วยซ้ำไป เธอต้องการให้เขาได้รับผลของการกระทำที่สาสมเพื่อปลอบประโลมวิญญาณของแม่ที่อยู่บนสวรรค์ “เหยาเหยา......” กู้เจิ้งเต๋อลองพยายามอีกครั้งที่จะเปลี่ยนใจของกู้เหยา ความจริงไม่ใช่คิดอยากจะเปลี่ยนใจของกู้เหยาซะทีเดียว แต่ว่าเขาต้องการทำให้โม่ข่ายเห็นว่าตัวเขายังมีที่ยืนที่สำคัญมากในใจของกู้เหยาอยู่บ้าง ขอเพียงทำให้โม่ข่ายได้เห็นว่าในใจของกู้เหยายังมีพ่อคนนี้อยู่ ถ้าอย่างนั้นเขาก็มีโอกาสที่จะใช้สถานะของกู้เหยาร้องขอความต้องการใดๆกับโม่ข่ายได้ “ไสหัวออกไป!” กู้เหยาโกรธจนสั่นไปหมดทั้งตัว ตะโกนออกมาพลางชี้ไปทางประตู “เหยาเหยา นี่เป็นท่าทางที่ลูกพูดกับคนเป็นพ่อหรือ? ลูกหาผู้ชายรวยๆได้แล้วใช่ไหมล่ะ แม้แต่พ่อของตัวเองก็แกล้งเป็นไม่รู้จัก? แม่ของลูกตายไปยังไม่ทันไร ลูกก็ทำแบบนี้กับพ่อเสียแล้ว หรือว่าลูกไม่ได้กลัวเลยว่าแม่เขาจะเสียใจ?” รู้อยู่แก่ใจว่าแม่กู้เป็นความเจ็บปวดที่อยู่ในใจของกู้เหยา กู้เจิ้งเต๋อจึงค่อยๆสะกิดบาดแผลในใจของเธอเข้า ราวกับว่าจะทำให้เธอเป็นบ้าก่อน เขาถึงจะพอใจ โม่ข่ายเดินเข้าไป ออกแรงดึงกู้เหยาให้เดินออกไป พลางทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่งว่า “ผู้ช่วยเหลียง ฝากจัดการเรื่องให้เรียบร้อยด้วยนะครับ” “กู้เหยา ยังไงซะแกก็ไม่มีทางหนีพ้นจากชะตากรรมของลูกบ้านกู้ไปได้หรอก ไม่มีทาง” กู้เจิ้งเต๋อร้องตะโกนออกไป “คุณกู้คะ หลายปีมานี้ ฉันเคยเจอคนหน้าด้านมาก็แล้วหลายแบบ แต่นี่เป็นครั้งแรกจริงๆนะคะที่เจอคนน่าขยะแขยงจนแทบจะสำรอกออกมาแบบคุณ” เหลียงฮุ่ยอี๋มองดูกู้เจิ้งเต๋อพลางเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ “คุณก็เป็นแค่สุนัขรับใช้ข้างกายของโม่ข่ายตัวหนึ่งเท่านั้นแหละ ที่ดีแต่ปาก” กู้เจิ้งเต๋อเอ่ยขึ้นเบาๆ “ถึงฉันจะเป็นแค่สุนัขรับใช้ตัวหนึ่ง ก็ยังเป็นสุนัขรับใช้ที่จงรักภักดีต่อเจ้านาย แล้วคุณล่ะ? สิ่งที่คุณทำลงไปนั้นมันยิ่งกว่าน่าขยะแขยงเสียบอีก” พูดจบ เหลียงฮุ่ยอี๋ก็ทำท่าเชิญเขาออกไป ท่าทางที่กู้เหยาตัดขาดจากเขาแบบนั้น ทำให้กู้เจิ้งเต๋อเข้าใจได้ทันทีว่า กู้เหยาไม่มีทางให้เขาใช้ประโยชน์จากเธอได้อีกแน่ เขาจำเป็นต้องคิดหาทางอื่น เขาคิดถึงกู้ซินลูกสาวของตัวเองขึ้นมาทันที กู้ซินเป็นเพื่อนนักเรียนของโม่ข่ายเมื่อหลายปีก่อน ทั้งสองเคยรู้จักกันมาก่อน เพราะอารมณ์รุนแรงแบบนั้นของกู้เหยา โม่ข่ายยังยอมรับได้ ถ้าอย่างนั้นกู้ซินที่อ่อนโยนขนาดนั้นคงทำให้โม่ข่ายใจอ่อนได้ไม่ยากหรอก ตามที่กู้เจิ้งเต๋อคาดการณ์ กู้ซินแค่ใช้วิธีบางอย่าง โม่ข่ายก็จะกลายเป็นเหชียวหนานจิ่งคนที่สองอย่างแน่นอน ...... กู้เหยาถูกโม่ข่ายบังคับให้กลับไปที่ห้อง เธอไออย่างรุนแรงเพราะความโกรธ เธอเกลียดตัวเองมาก เกลียดที่ตัวเองไม่มีประโยชน์ เกลียดที่ตัวเองทำอะไรกู้เจิ้งเต๋อไม่ได้เลย “กู้เหยา......” โม่ข่ายกอดเธอไว้แน่น พยายามปลอบประโลมเธอ แต่ว่ากู้เหยาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เธออารมณ์เสียจนเหยียบเท้าของโม่ข่าย เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่ควรระบายอารมณ์กับร่างกายของโม่ข่าย แต่ว่าเมื่อคิดถึงใบหน้าของกู้เจิ้งเต๋อขึ้นมา เธอก็ระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ “กู้เหยา คุณใจเย็นๆก่อน” โม่ข่ายตบบ่าของเธอ พลางกล่าวว่า “คุณแม่คงไม่อยากเห็นคุณเป็นแบบนี้หรอกนะครับ คุณต้องตั้งสติให้ดี” ได้ยินโม่ข่ายพูดถึงแม่กู้ขึ้นมา กู้เหยาเงียบสงบลงทันที มองโม่ข่ายแล้วยิ้มให้ “ฉันปวดหัว ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ” โม่ข่ายเอามือข้างหนึ่งจับกู้เหยาไว้ไม่ให้หนี จ้องมองกู้เหยาด้วยสายตาลึกซึ้งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน “กู้เหยา ระบายความรู้สึกที่มันอัดอั้นตันใจออกมาบ้างก็ได้นะครับ” กู้เหยาได้แต่ก้มหน้า ไม่พูดอะไรอีก โม่ข่ายเชยคางของเธอขึ้นมา ให้เธอเงยหน้าขึ้น เธอจึงหลับตาลง พึมพำว่า “ฉันง่วงคะ” โม่ข่ายรู้ว่ากู้เหยาไม่ยินดีที่จะระบายเรื่องราวในใจออกมาให้เขาฟังตอนนี้ จึงต้องปล่อยเธอออกไป “ไปพักผ่อนเถอะครับ” “อืม” กู้เหยาตอบเบาๆ กลับไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน สายตาจ้องมองเพดานอยู่อย่างนั้น “กู้เหยา......” โม่ข่ายนั่งลงข้างๆเธอ เรียกเธอ แต่เธอไม่ตอบรับ สายตายังคงจดจ่ออยู่ที่เพดาน โม่ข่ายเอามือยื่นออกไปหันหัวเธอเข้ามา ให้เธอมองตาเขา “กู้เหยา ผมอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัวนะครับ” “อา......” กู้เหยาเหม่อลอย แล้วยิ้มให้เขาพลางกล่าวว่า “ฉันไม่เป็นไรแล้วคะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง” หลังจากพูดจบ สายตาของเธอก็หันกลับไปมองที่เพดานอีก จ้องมองอยู่อย่างนั้น โม่ข่ายเรียกเธอเท่าไหร่ เธอก็ไม่ได้ยิน ไหนเธอบอกว่าไม่เป็นไร แต่ว่าโม่ข่ายรู้ว่าไม่ใช่ เขาหันหัวของเธอกลับมาอีกครั้ง แล้วก้มลงจูบเธอ เธอหลับตาลง พูดเบาๆว่า “ฉันเหนื่อยแล้วคะ” โม่ข่ายจึงดึงผ้าห่มมาห่มให้พลางบอกว่า “นอนเถอะครับ” ...... หลังจากที่ไปหาเรื่องกู้เหยาที่นั่นแล้ว กู้เจิ้งเต๋อใช้เวลาทั้งวันคิดอยู่ว่าควรจะพูดกับกู้ซินอย่างไรดี เธอถึงจะยอมเข้าหาโม่ข่าย ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ กู้ซินยังคงมีสถานะเป็นคู่หมั้นของเหชียวหนานจิ่งอยู่ ต้องให้บ้านเหชียวทางนั้นยินยอมก่อนจะดีกว่า แน่นอน เขาพูดออกไปตรงๆไม่ได้แน่ว่าจะให้กู้ซินไปล่อลวงโม่ข่าย จำต้องคิดหาวิธีให้กู้ซินไปด้วยตัวเอง ต่อไปจึงจะสามารถควบคุมกู้ซินได้ง่ายกว่าเพื่อประโยชน์ของตัวเอง ขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่นั้น เหชียวหนานจิ่งก็มาหา เหชียวหนานจิ่งมองเขาแล้วยิ้มให้ “อากู้ครับ คุณไปพบ LeoMo แล้วเขาว่าอย่างไรบ้างครับ? หรือว่ากู้เหยายอมพบพ่ออย่างคุณบ้างไหม?” กู้เจิ้งเต๋อมองเหชียวหนานจิ่งอยู่นานแล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องวุ่นวายนี้เป็นเพราะคุณเป็นคนก่อมันขึ้นมาไม่ใช่หรือ คุณก็น่าจะรู้ดีนะว่าผลของมันจะออกมาเป็นอย่างไร” เหชียวหนานจิ่งนั่งลง หยิบแก้วขึ้นมาด้วยตัวเอง ยกชาแก้วหนึ่งขึ้นดื่มรวดเดียวหมด แล้วพูดว่า “ผมได้ยินมาว่ากู้ซินกับโม่ข่ายเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนสมัยที่เรียนอยู่ที่อเมริกา พวกเขาเคยรู้จักกันมาก่อน ให้หล่อนไปใกล้ชิดโม่ข่าย ผมว่าไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าเธออีกแล้วครับ” “ถ้าอย่างนั้น พวกคุณเห็นด้วยที่จะส่งกู้ซินไปใกล้ชิดโม่ข่ายใช่ไหม?” กู้เจิ้งเต๋อไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นบอกกับเหชียวหนานจิ่งอย่างไร นี่เป็นสิ่งที่บ้านเหชียวเป็นคนเอ่ยปากเอง เรื่องจึงง่ายขึ้นไปอีก ทำไมจะไม่ได้ละครับ?” เหชียวหนานจิ่งบอก สำหรับเขาแล้วกู้ซินก็เป็นแค่เครื่องประดับชิ้นหนึ่งที่เอาไว้เติมเต็มความปรารถนาของเขาเท่านั้น ตอนนี้เธอจึงมีประโยชน์ขึ้นมาบ้าง ทำไมจะใช้เธอให้เป็นประโยชน์ไม่ได้ล่ะ? สองวันนี้หุ้นของเหชียวซื่อยังคงจมดิ่งอยู่ ถ้ายังไม่คิดหาวิธีทำให้โม่ข่ายเปลี่ยนใจอีกละก็ อนาคตของเหชียวซื่อมีหวังดับวูบลงแน่ เหชียวซื่อมีเวลาอีกไม่มาก ต้องรีบลงมือเป็นการด่วน