ตอนที่ 112 ไม่มีศักดิ์ศรี

ต๭นที่ 112 ไม่มีศักดิ์ศรี หลังจากหิมะตกหนัก อากาศก็ดูเหมือนจะยิ่งหนาวขึ้น กู้เหยาหมกอยู่ภายในห้องที่เปิดฮีตเตอร์ ไม่เพียงไม่ได้รู้สึกถึงกระทบกับสภาพอากาศ แต่อารมณ์ยังดีขึ้นด้วย เรื่องพวกนี้ ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยไป ไม่ลังเลใดๆอีก และจะไม่กังวลกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอีกแล้ว และโม่ข่ายที่ยืนใต้แสงแดดให้ความอบอุ่นแก่เธอคนนั้น—— เมื่อคิดถึงเขา กู้เหยายกโทรศัพท์ขึ้นมาอยากโทรหาโม่ข่าย ขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก็มีสายโทรเข้าพอดี เบอร์โทรศัพท์ที่แสนคุ้นเคยและแสนเกลียดที่สุด จ้องมองสักพัก กู้เหยาก็เลือกที่จะกดตัดสายทิ้ง เธอไม่อยากมีความสัมพันธ์ใดๆกับคนในตระกูลกู้อีก เธอไม่อยากมีความสัมพันธ์ใดๆกับคนในตระกูลกู้อีก แต่กู้ซินกลับไม่ได้คิดแบบนี้ กู้เหยาไม่รับโทรศัพท์ เธอเลยส่งข้อความมา: ฉันอยู่ร้านกาแฟชั้นสามในโรงแรมที่เธออยู่ เอาของนิดหน่อยที่แม่ฝากมาให้เธอด้วย ออกมาเจอกันหน่อยเถอะ กู้เหยารู้ว่าจุดอ่อนของกู้เหยาอยู่ที่ไหน หลังจากส่งข้อความนี้ไป เธอก็นั่งรอในร้านกาแฟอย่างสงบนิ่ง เพราะเธอรู้ว่ากู้เหยาต้องมาแน่นอน อย่างที่คิดไว้ รอประมาณสิบนาที กู้เหยาก็มาแล้ว กู้เหยาไม่ชอบความหนาว เป็นคนประเภทที่ไม่ชอบความหนาวเป็นพิเศษ เมื่อถึงฤดูหนาว เธอไม่ได้แต่งตัวสวยอะไรเลย สวมเสื้อนวมหนาๆ ห่อตัวเองเหมือนบ๊ะจ่างหนึ่งอัน แต่ปิดจิตวิญญาณของเธอไม่ได้สักนิด หลายครั้ง กูซินก็อิจฉากู้เหยามาก เธออิจฉาที่กู้เหยาขัดคำสั่งของพ่อได้ อิจฉาที่กู้เหยาได้รับความรักจากแม่มากกว่า อิจฉาที่การเรียนของกู้เหยาดีกว่าของเธอมาโดยตลอด อิจฉาที่ไม่ว่ากู้เหยาจะไปที่ไหนก็มีแต่คนชอบ มีคนพูดว่า ความอิจฉาคือการนำเอาข้อดีผู้อื่นมาทำร้ายตัวเอง เหตุผลนี้กู้ซินเข้าใจอย่างมาก แต่ไม่สามารถออกมาจากวงจรชั่วร้ายนี้ได้ เธออยากจะทำลายทุกอย่างของกู้เหยา เหยียบกู้เหยาที่มั่นหน้าอยู่ใต้ฝ่าเท้าอย่างโหดเหี้ยม ให้กู้เหยามองขึ้นมาหาเธอ และอิจฉาเธอ แต่ผ่านไปแล้วหลายปี กู้เหยาดูเหมือนจะยิ่งโดดเด่นมากขึ้นไปอีก และยังได้แต่งงานกับผู้ชายที่รักและมีอำนาจร่ำรวยขนาดนั้น แล้วกู้ซินอย่างเธอล่ะ? เธอยังคงตามความฝันตั้งแต่เล็กจนโต หวังให้เหชียวหนานจิ่งหันมามองเธอที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาเงียบๆมาโดยตลอด หวังให้เขาสวมชุดแต่งงานให้เธอ เหชียวหนานจิ่ง—— พอนึกถึงผู้ชายคนนี้ ในใจกู้ซินก็เอ่อล้นไปด้วยความรู้สึกซับซ้อนมากมาย เธอรักเขาหรอ? กู้ซินถามตัวเองเช่นนี้ แต่เธอตอบตัวเองไม่ได้ อาจจะเพราะตอนยังเด็กมาก พ่อได้พร่ำสอนอะไรเธอนิดหน่อย บอกว่าในภายภาคหน้าเธอจะต้องแต่งงานกับเหชียวหนานจิ่ง เธอโอบอุ้มความคิดแบบนี้ไว้ เธอเลยคิดมาตลอดว่าเหชียวหนานจิ่งเป็นของเธอ พอรู้ว่าเขาจะแต่งงานกับกู้เหยา ปฏิกิริยาแรกของเธอก็คือกู้เหยาแย่งผู้ชายของเธอไป ตอนเด็กๆ กู้เหยาแย่งความสนใจของเพื่อนข้างกายทั้งหมดไปจากเธอ พอโตขึ้น กู้เหยาก็แย่งความสนใจของผู้ชายข้างกายทั้งหมดไปจากเธออีก สำหรับน้องสาวที่โดดเด่นไปเสียทุกด้าน จะให้เธอไม่อิจฉาได้อย่างไร? เธอในตอนนี้ยังคงอยู่ท่ามกลางบึงโคลน เธอไม่อยากเห็นกู้เหยาได้รับความสุขโดยที่ไม่รู้สึกอะไร แต่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ “เหยาเหยา มาแล้วหรอ” ตอนที่เผชิญหน้ากับกู้เหยา กู้ซินก็ยังยกยิ้ม แม้ว่าตัวเองจะแพ้ตั้งนานแล้ว แต่ความรู้สึกยังแพ้ไม่ได้ “ของที่เธอต้องให้ฉันล่ะ?” กู้เหยายืนพูด ไม่อยากนั่งโต๊ะเดียวกับกู้ซิน “นั่งสิ” กู้ซินชี้ไปที่ฝั่งตรงข้าม “ฉันยังอยากคุยเรื่องที่เธอสนใจนิดหน่อยด้วย” “ฉันไม่สนใจจะคุยอะไรกับเธอทั้งนั้นแหละ ฉันแค่อยากมาเอาของที่แม่ให้ฉัน” กู้เหยาเข้าใจดีว่าปากของกู้ซินไม่พูดอะไรน่าฟังหรอก ไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกแย่ “เรื่องที่ฉันอยากพูดน่ะเกี่ยวกับมู่จือ เธอไม่อยากฟังหรอ?” กู้ซินพูดอย่างอ่อนโยนขณะมองกู้เหยา “เรื่องที่เกี่ยวกับเขา เดี๋ยวเขาก็บอกฉัน ไม่ต้องให้คนนอกอย่างเธอมาวิจารณ์หรอก” กู้เหยาทิ้งคำพูดไว้หนึ่งประโยคอย่างไม่แยแสขณะมองกู้ซิน “เขาจะบอกเธอหรอว่าครั้งหนึ่งเขาเคยขึ้นเตียงกับฉัน?” กู้ซินยิ้มบางๆ มองกู้เหยาอย่างยั่วยุ “ว้าว......ที่แท้ก็เคยขึ้นเตียงกัน?” กู้เหยายิ้มพลางพยักหน้า บ่งบอกว่ารู้แล้ว “เธอไม่เชื่อหรอ?” กู้ซินรู้สึกว่าระเบิดที่ตัวเองทิ้งไว้จะต้องโจมตีกู้ซินอย่างหนักหน่วง ไม่คิดว่ากู้เหยาจะมีท่าทีสงบนิ่งเลยถามออกไป “นี่กู้ซิน อย่าพูดจาไร้สาระอะไรกับฉันเลย ถึงเธอจะเคยขึ้นเตียงกับเขาแล้วยังไง?” กู้เหยามองกู้ซินแล้วยิ้มเย็นชา “นั่นมันก็เรื่องในอดีต ตอนนี้ภรรยาเขาคือฉัน” “เธอเป็นภรรยาเขาแล้วยังไง? แต่งงานกันตั้งนานแล้ว เขายังไม่แตะต้องตัวเธอสักครั้ง หรือว่าเธอไม่มีความคิดอื่น?” แผนนี้ไม่สำเร็จ กู้ซินก็เล่นอีกแผน เมื่อคืนวานตอนที่เหชียวหนานจิ่งอยากได้เธอมาก พูดกับเธอขึ้นมาว่ากู้เหยายังไม่เคยมีอะไรกับสามีของเธอเลยจนถึงวันนี้ โม่ข่ายไม่เหมือนผู้ชายที่มีปัญหาอะไร กู้เหยาก็ไม่เหมือนผู้หญิงที่มีปัญหาเหมือนกัน ทั้งคู่คบกันมานานมากขนาดนี้ แม้แต่เรื่องอย่างว่ายังไม่เคยทำกันเลย อะไรบางอย่างแปลกๆทำให้คิดไปไกลได้ไม่ยาก กู้เหยาไม่อยากคุยแล้ว เรื่องระหว่างเธอกับโม่ข่ายไม่ต้องคุยกับคนนอกที่ไม่เกี่ยวข้อง กู้เหยาไม่พูด กู้ซินคิดว่าตัวเองจี้ถูกจุด และพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “เธอไม่รู้หรอกว่าตอนมู่จืออยู่บนเตียงน่ะดุดันมากแค่ไหน ครั้งแรกของพวกเรานะ เขาทำฉันลุกจากเตียงไม่ได้สามวันแน่ะ” “กู้ซิน เธอนี่เป็นผู้หญิงที่ร้ายมากนะ มีศักดิ์ศรีหน่อยเถอะ” กู้เหยายิ้มให้คำแนะนำกู้ซิน แล้วหันหลังเดินไป “กู้เหยา หรือเธอไม่คิดว่าที่โม่ข่ายแต่งงานกับเธอ เพราะเธอหน้าคล้ายฉัน สำหรับเขา เธออาจจะเป็นแค่ตัวแทนฉัน” เสียงกู้ซินที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ฝีเท้ากู้เหยาชะงัก แล้วหันศีรษะไปมองเธอ—— กู้ซินก็สวยมากเหมือนกัน อ่อนโยนดูน่าสงสาร เพียงแต่ในสายตาเธอ กลับไม่มีเกียรติอย่างที่คนคนหนึ่งควรมี การแสดงออกของเธอมีความกระตือรือร้นมาก น่าประทับใจมาก แต่คำพูดจากลับน่าเบื่อและน่ารังเกียจแบบนี้ กู้เหยาอดยิ้มไม่ได้ นี่พี่สาวของเธอไง หญิงงามที่ครั้งหนึ่งเคยสร้างบาดแผลที่เจ็บปวดที่สุดให้กับเธอ ตอนนี้ทำอะไรก็ไม่ได้ ได้แต่ใช้คำพูดน่าเบื่อเหมือนเด็กโจมตีเธอ ไม่รู้ว่าจะเกลียดหรือสงสารดี ที่จริงแล้วก่อนหน้านี้ กู้เหยาก็คิดว่ากู้ซินจะยกหยิบของที่แม่นำมาให้เป็นกับดัก แต่ก็คิดว่ายังไงกู้ซินก็เป็นลูกสาวของคุณแม่ คงไม่ทำอะไรเกินเหตุหรอก ความจริงได้พิสูจน์แล้ว เธอยังโง่และใสซื่อเกินไป ที่ยังเชื่อว่ากู้ซินยังหลงเหลือความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง เดินออกมาจากร้านกาแฟ กู้เหยายกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาโม่ข่าย กดเบอร์ของเขา หลังจากเสียงดังตู๊ดหนึ่งที น้ำเสียงเซ็กซี่ของโม่ข่ายก็ดังผ่านโทรศัพท์มา “กู้เหยาหรอ?”