ตอนที่ 113 เธอเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุด

ต๭นที่ 113 เธอเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุด ได้ยินเสียงของโม่ข่าย คำพูดที่ออกมาจากกู้ซินเมื่อครู่ยังอยู่ในสมองของกู้เหยา เธอส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “ทำไมหรอ?” ได้ยินเสียงหัวเราะของกู้เหยา เสียงของโม่ข่ายก็สูงขึ้นอย่างอดไม่ได้ “คุณชายโม่ เมื่อกี้มีคนชมเรื่องบนเตียงคุณด้วยล่ะ” กู้เหยายิ้มบางๆ ทิ้งประโยคหนึ่งไว้อย่างโหดร้าย ความคิดในใจโม่ข่ายระมัดระวังอยู่เสมอ ได้ยินคำพูดของโม่เหย่าก็รู้ทันทีว่าต้องมีคนพูดโกหกต่อหน้าเธอแน่นอน ใบหน้าขุ่นมัวลงชั่วขณะ แล้วรีบพูดอธิบาย “ผมไม่ได้......” “แหย่คุณเล่นเฉยๆ” เขาไม่ทันได้พูดจบ กู้เหยาก็ส่งเสียงขัด น้ำเสียงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เธอพูดอีกว่า “ฉันเชื่อใจคุณ” เชื่อทุกคำพูดของคุณ เชื่อทุกสัญญาของคุณ แม้ว่าโม่ข่ายจะเคยมีความสัมพันธ์เก่าแก่กับกู้ซินช่วงหนึ่ง แต่มันก็เป็นเรื่องในอดีตทั้งหมด และกู้เหยาก็เป็นปัจจุบันและอนาคตของโม่ข่าย พอกู้เหยาพูดออกไป ก็เหมือนได้ยินโม่ข่ายถอนหายใจ เธอยิ้มแล้วพูด “คุณชายโม่ คุณนายโม่อยากนัดคุณไปเดินเล่น คุณจะไปไหม?” “อืม” เสียงต่ำของโม่ข่ายเอ่ยออกมาหนึ่งพยางค์ผ่านโทรศัพท์ “นี่รับปากหรือไม่รับปากเนี่ย?” กู้เหยารู้ว่าเขาหมายความว่าเห็นด้วย แต่ต้องการบังคับเขาให้พูดเพิ่มอีกสักสองคำ “ได้” “ที่เขาหิมะซี ฉันจะไปที่นั่นก่อน คุณเสร็จงานแล้วค่อยมา” หลังจากคุยโทรศัพท์กับโม่ข่ายเสร็จ กู้เหยาก็โบกมือเรียกรถแท็กซี่หนึ่งคันตรงไปที่เขาหิมะซีสถานที่ท่องเที่ยวอันโด่งดัง เขาหิมะซีคือสถานที่ท่องเที่ยวอันโด่งดังมากในเมืองปักกิ่ง ทุกปีมีนักท่องเที่ยวมาที่นี่นับไม่ถ้วน แต่พวกเขาไปเขตเหนือ น้อยคนมากที่จะรู้ว่าอันที่จริงแล้วเขตใต้เป็นสถานที่ที่เขาซีมีวิวทิวทัศน์ที่สวยมากที่สุด เขตใต้เป็นเขตที่ไม่ต้องจ่ายเงิน วิวทิวทัศน์งดงาม หิมะก่อตัว หิมะขาวสะอาดไม่มีสิ่งเจือปนสักนิด ยิ่งสำคัญไปกว่านั้นยังมีทะเลสาบน้ำแข็งอีกหนึ่งแห่งด้วย แต่เขตใต้ห้ามให้นักท่องเที่ยวเข้าไป แต่กู้เหยารู้ทางเข้าลับ สามารถหลบหลีกสายตาของผู้ควบคุมดูแลได้ มาถึงสถานที่อันงดงามที่ไม่ต้องเสียเงินเข้า เมื่อก่อนทุกปีของฤดูหนาว กู้เหยาจะมาที่นี่คนเดียว แบกระดานวาดรูป ปากกาวาดรูปมา และนั่งริมทะเลสาบน้ำแข็ง ร่างภาพนิทานที่งดงามที่สุดในใจตน กู้เหยามาถึงทางเข้าหลักของสถานที่ท่องเที่ยวเขตให้บริการนักท่องเที่ยวก่อน หิมะเพิ่งหยุดตกหนัก นักท่องเที่ยวมากเป็นพิเศษ สถานที่ท่องเที่ยวเต็มไปด้วยผู้คน มีความสุข เธอเดาว่าโม่ข่ายไม่ชอบมาเบียดกับผู้คน แต่พาเขาไปที่ที่เป็นโลกใบเล็กๆที่มีแค่เธอเท่านั้นที่รู้ กู้เหยาไม่ได้รอนาน โม่ข่ายก็มาถึง เขาสวมชุดสูทสีเทาเงินอยู่ตลอดเวลา ในตู้เสื้อผ้าก็จะเป็นสีโทนนี้ทั้งหมด ไม่รู้ว่าชอบหรือว่าขี้เกียจเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น เพราะอากาศหนาวจริงๆ ด้านนอกเขายังสวมเสื้อคลุมตัวโตสีดำหนึ่งตัว และเพราะว่าเขาสูงมาก สวมเสื้อคลุมตัวโตแล้วยิ่งเห็นบุคลิกภาพชัด ผู้ชายที่โดดเด่นและมีสกุลขนาดนี้ ถึงจะอยู่ท่ามกลางคนมากมาย เขาก็มักจะเป็นคนที่ดึงดูดผู้คนมากที่สุดอยู่ตลอด การมาถึงของเขา สายตามากมายก็มองมายังเขา เกิดเสียงอุทานเอ่ยชมโดยไม่ได้บังเอิญเลย ดวงตาสุกใสของกู้เหยามองไปที่เขา หว่างคิ้วแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ผู้ชายโดดเด่นท่ามกลางความวุ่นวายนี้เป็นของเธอ ตอนเธอจดทะเบียนสมรสกับเขา ร่างกายของเขา ล้วนตีตราว่าเป็นของเธอ ในขณะเดียวกัน ท่ามกลางคนมากมาย โม่ข่ายก็เดินมาถึงร่างเธอทันที เธอก็ดึงดูดสายตาคนเช่นเดียวกัน แต่แค่ไม่รู้ตัว “คุณชายโม่ คุณนายโม่อยู่นี่แล้ว”เธอยิ้มโบกมือให้เขา ราวกับจะใช้วิธีนี้ประกาศกับคนอื่นว่าผู้ชายคนนี้เป็นของเธอ พวกคุณอย่าแอบคิด โม่ข่ายก้าวเท้ายาวเข้ามา ดวงตาที่ปกติเย็นชาตอนมองมาที่เธอมีความอบอุ่นเล็กน้อย เขาถาม “หนาวไหม?” “หนาว” เธอกะพริบตาให้เขาอย่างดูดี อุณหภูมิต่ำ ร่างกายหนาวเย็น แต่มีเขาอยู่ ในใจเธอก็อบอุ่นมาก พูดไป ก็เห็นเขาถอดเสื้อคลุมตัวโต กู้เหยาคว้ามือเขาไว้ หยุดการกระทำเขา แล้วซุกเข้าไปในอ้อมกอดเขา “คุณกอดฉันแบบนี้ ฉันก็ไม่หนาวแล้ว” มือที่กำลังถอดเสื้อชะงักลง เปลี่ยนเป็นโอบเธอ ก้มศีรษะลงมาจูบหน้าผากเธอ กู้เหยาเงยหน้าขึ้นไป แล้วแอบขโมยจูบปากเขาด้วยความรวดเร็ว แล้วยิ้มอย่างดูดีให้เขา “แบบนี้สิถึงจะได้” พูดจบ แก้มเธอก็เห่อแดงโดยไม่รู้ตัว เกิดประกายน่าหลงใหล ราวกับรอให้โม่ข่ายไปเด็ดดม โม่ข่ายก้มศีรษะหอมแก้มเธอหนึ่งที “แบบนี้พอใจหรือยัง?” อะไรนะ ทำไมฟังแล้วรู้สึกว่ารำคาญ หรือว่าเขาไม่อยากจูบเธอหรอ? “กู้เหยา——” เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอเสียงทุ้ม “หืม?” กู้เหยามองเขาแล้วกะพริบตา “เธอยิ้มแล้ว......ดูดีมาก” เขาพูด กู้เหยาในแบบนี้ ที่กระตือรือร้น มีความสดใส ทำให้คนละสายตาไปไม่ได้ นี่ยังเป็นครั้งแรกที่โม่ข่ายเอ่ยชมเธออย่างจริงจังและตรงไปตรงมา กู้เหยาอดที่จะเขินอายไม่ได้ และพูดขึ้น “คุณยิ้มแล้วก็ดูดีมากเหมือนกันนะ” ปกติโม่ข่ายจะแสดงท่าทางเย็นชา น้อยครั้งมากที่จะเห็นเขายิ้ม เธอเคยเห็นน้อยมากสักสองครั้งได้ รอยยิ้มของเขาไม่เพียงแต่ดูดี แต่อาจทำให้มัวเมา ไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกตลอดกาล กู้เหยาดึงมือเขาขึ้นมาแล้วเกี่ยวมือไว้ในฝ่ามือเขา ให้เขากุมเธอ “ไป ฉันจะพาคุณไปที่ลับ” โม่ข่ายไม่ได้ถามว่าเธอจะพาเขาไปที่ไหน ถึงจะไปในสถานที่อันตราย ชีวิตของเธอ เส้นทางที่เธออยากเดิน เขาก็จะเดินไปกับเธอจนถึงที่สุด เดินมาถึงถนนส่วนหนึ่ง ยิ่งเดินยิ่งเอียงลาด ยังไม่ได้ยินโม่ข่ายพูดอะไร กู้เหยาเงยหน้ามองเขา “คุณชายโม่ ทำไมคุณไม่ถามว่าฉันจะพาคุณไปที่ไหนล่ะ?” “ผมไปที่ไหนก็ได้” เพียงแค่เป็นที่ที่คุณให้ผมไป “คุณไม่สงสัยสักนิดเลยหรอ?” กู้เหยายู่ปากอย่างไม่พอใจใส่เขา ในเมื่อเขาไม่ถาม งั้นเธอก็จะไม่บอก เพียงแต่กุมมือกับเขาแน่นแล้วเดินไปแบบนี้ ราวกับว่ากำลังจะเดินไปยังสุดขอบโลก เดินมาถึงเดินมาถึงสุดขอบทาง หันกลับไปดูเนินเขาเล็กอีกครั้ง ทุกอย่างก็กระจ่างชัดโดยทันที ทะเลสาบน้ำแข็งปรากฏสู่สายตาตรงหน้า กู้เหยาชี้ไปที่ทะเลสาบ พูดอย่างดีอกดีใจ “คุณดูก้อนน้ำแข็งพวกนี้สิ วิบวับโปร่งแสง แถมยังเห็นพืชน้ำใต้ก้อนน้ำแข็งด้วย เหมือนชีวิตที่ถูกแช่แข็งเลย ต้องรอหลังตรุษจีนพืชน้ำพวกนี้ถึงจะมีชีวิตได้อีกครั้ง” กู้เหยาพูดพลางทำไม้ทำมือไปด้วย แต่ไม่ได้ยินโม่ข่ายตอบกลับ เธอหันไปมองเขา “คุณไม่คิดว่ามันสวยมากหรอ?” “เปล่า มันสวยมาก” โม่ข่ายพูด แต่ว่า วิวทิวทัศน์อันงดงามสำหรับเขา ไม่งามเท่าคนข้างกาย ความงดงามของเธอ มีไหวพริบและมีชีวิตชีวา ยากที่จะพรรณนาออกมา เพียงแค่เห็นเธอยิ้ม ใจเขาก็ดูเหมือนว่าจะสงบลง ไม่เห็นความสับสนวุ่นวายของโลก เห็นเพียงการมีอยู่ของเธอ โม่ข่ายเลยไปมาแล้วทุกมุมโลก เห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยมากกว่าที่นี่ก็ไม่น้อย แต่เพราะวิวของที่นี่มีคนหนึ่งคน เลยกลายเป็นวิวที่สวยที่สุดในความทรงจำเขา