ตอนที่ 114 ใช้ชีวิตให้ดี

ต๭นที่ 114 ใช้ชีวิตให้ดี “แล้วคุณชอบไหม?” กู้เหยามองโม่ข่าย เอ่ยถามอย่างกังวล ไม่รู้ว่าถามว่าเขาชอบเธอ หรือว่าถามเขาว่าชอบวิวที่นี่? “ชอบ” คำตอบของโม่ข่าย ตอบเพียงคำสั้นๆ ไม่ว่าจะเป็นเธอ หรือเป็นวิวทิวทัศน์ เขาก็ชอบทั้งหมด ได้ยินคำตอบอันน่าพอใจ กู้เหยาก็ดีใจสุดขีด แล้วคว้ามือโม่ข่ายไว้ “คุณชายโม่ ฉันจะพาคุณไปขุดสมบัติ” “ขุดสมบัติ?” โม่ข่ายฟังแล้วรู้สึกว่านี่เป็นเกมที่พวกเด็กๆเล่นกัน แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ เดินตามเธอไปข้างหน้า กู้เหยาจูงเขาเดินไปด้วยแนะนำไปด้วย “ที่จริงที่นี่คุณแม่เป็นคนเจอ ต่อมาเธอก็พาฉันมา ต่อมาอีกเธอก็ไม่ชอบมาแล้ว มีเพียงฉันที่มา......” พูดถึงคุณแม่ที่เสียไปแล้ว กู้เหยาก็มีช่วงเวลาอันเศร้าโศก แต่ไม่นานก็ยกยิ้มสดใสขึ้นมา เธอต้องใช้ชีวิตให้มีความสุข ต้องใช้ชีวิตให้ดีกว่าเมื่อก่อน ถึงจะคุ้มกับคุณแม่ที่ใช้ชีวิตตัวเองปกป้องเธอ “จากนี้ไป ผมจะมาเป็นเพื่อน” โม่ข่ายออกแรงกระชับมือที่กุมเธอ แล้วเอ่ยเสียงเบา จากนี้ไป ผมจะมาเป็นเพื่อน คำพูดสั้นๆ เป็นวิธีการพูดของโม่ข่าย ทุกคำพูดมีพลัง ทุกคำสะกิดในใจเธอเบาๆ เมื่อก่อน กู้เหยาเคยได้ยินคนพูดว่า แค่รู้ว่าผู้ชายที่พูดคำหวานกล่อมเด็กผู้หญิงมักจะพึ่งพาไม่ได้ ที่จริงผู้ชายที่ไม่ค่อยเอ่ยคำพูดน่าฟัง แต่ใช้การกระทำในการแสดงออกสามารถพึ่งพาได้ และนั่นคือโม่ข่ายของเธอ! ใช่ นั่นก็คือโม่ข่ายของเธอ คือผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถพึ่งพาได้ นึกถึงทุกวันนี้โม่ข่ายยิ้มให้เธอสดใสน่าหลงใหลขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย เธอพูดขึ้นอีก “คุณแม่ยังตั้งชื่อให้กับทะเลสาบน้ำแข็งด้วยนะ คุณเดาสิว่าคุณแม่ตั้งชื่อว่าอะไร?” “เหยาเหยา?” จากความรักที่คุณแม่กู้มีต่อกู้เหยา ชื่อที่โม่ข่ายคิดได้คือชื่อนี้ เหยาเหยา? สองคำนี้เอ่ยเบาๆจากริมฝีปากของโม่ข่าย เสียงทุ้มต่ำดึงดูดและน่าฟัง ฟังแล้วมีความน่าหลงใหลแฝงอยู่ ชื่อเล่นของตัวเองที่ถูกโม่ข่ายพูดออกมาแบบนี้ ใจกู้เหยาเต้นแรงตึกตัก เธอหน้าแดงอย่างไม่ตั้งใจ ตอนที่แม่เรียกเธอว่าเหยาเหยา มักจะมีความเอาอกเอาใจด้วย ราวกับว่าเธอเป็นโลกทั้งใบของแม่ ตอนหลินเชี่ยนเชี่ยนเรียกชื่อเธอ นั่นเป็นมิตรภาพเกือบสิบปี ใครก็มาแยกไม่ได้ แต่โม่ข่ายไม่เคยเรียกเธอแบบนี้ บางทีความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขายังไม่ได้สนิทถึงขั้นนี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะนิสัยของเขา ไม่ชินกับการเรียกชื่อเล่น แต่เทียบกับชื่อเล่น “เหยาเหยา” นี้ เธอชอบให้เขาเรียกเธอว่า “คุณนายโม่” มากกว่า คุณชายโม่ คุณนายโม่ คือการยืนยันสถานะของพวกเขาอย่างหนึ่ง เธอลูบใบหน้าเห่อร้อน “ไม่ใช่ละ คุณเดามาอีก” โม่ข่ายคิดอย่างตั้งใจ คนที่ไม่มีความโรแมนติกอย่างเขาคิดไม่ออกเลยว่าคุณแม่กู้ตั้งชื่อทะเลสาบนี้ว่าอะไร “คุณเดาอีก ฉันให้โอกาสคุณห้าครั้ง” กู้เหยาพูดอีก เธอกว่าจะลากเขามาเดินเล่นด้วยกันได้ แต่เขากลับนิ่งไม่พูดไม่จา มีเพียงเธอพูดคนเดียวมันน่าผิดหวังอ่า โม่ข่ายคิดแล้วพูด “กู้เหยา?” กู้เหยากรอกตาใส่เขา “นี่คุณชายโม่ เราคิดไปในทางโรแมนติกหน่อยไหม?” โม่ข่ายคิดอย่างตั้งใจอีกครั้ง สุดท้ายก็ส่ายศีรษะ “เจ้าทึ่มเอ๊ย!” กู้เหยามองเขาอย่างเซ็งๆ แล้วพูด “แม่ตั้งชื่อทะเลสาบนี้ว่า ทะเลแห่งรัก” แม่ตั้งชื่อทะเลสาบว่าทะเลแห่งรัก ไม่ได้หมายถึงรักแบบหนุ่มสาวอย่างเดียว แต่รวมถึงทุกความรัก รักแบบครอบครัว รักแบบหนุ่มสาว รักแบบมิตรภาพ ไม่ว่าจะเป็นความรักแบบหนุ่มสาว แบบครอบครัวหรือแบบมิตรภาพ ที่จริงแล้วทุกความรู้สึกก็เป็นความบริสุทธิ์ที่งดงามที่สุด ตอนที่แม่ตั้งชื่อให้กับทะเลสาบ คงมีความหมายแฝงนี้ แต่ครอบครัวพวกเขา สามีที่ไม่เหมือนสามี พ่อที่ไม่เหมือนพ่อ พี่สาวก็ไม่เหมือนพี่สาว ความรักแบบครอบครัวที่สายเลือดข้นกว่าน้ำนี้ถูกพวกเขาทำลายจนสิ้นซากไปหมดแล้ว “อืม” โม่ข่ายส่งเสียงพึมพำเบาๆ บ่งบอกว่ารู้แล้ว อืม? ตอบแบบนี้หรอ? เขาไม่ถามเลยว่าทำไมตั้งชื่อนี้? เธออยากจะกัดเขาสักทีหนึ่งอ่า “ทำไมหรอ?” เห็นท่าทางขุ่นนเคืองของกู้เหยา โม่ข่ายยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร “โม่ข่าย ทำไมคุณไม่ถามฉันว่าทำไมตั้งชื่อนี้?” “ทำไม?” กู้เหยาจ้องเขาอย่างดุดัน สะบัดมือเขาออกแล้วเดินไปข้างหน้า ตอนนี้เธอคิดว่าที่แต่ก่อนโม่ข่ายยังไม่ได้แต่งงาน ต้องทำให้แฟนโกรธจนหนีไป สุดท้ายถึงมาเจอเธอ คิดว่าเป็นเพราะเหตุนี้เขาจึงยังไม่แต่งงาน ในใจกู้เหยาก็เต็มไปด้วยความสุข เพราะอีคิวเขาไม่สูง เมื่อก่อนเขาถึงได้ไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นก่อนเจอเธอ กู้เหยาหันศีรษะแล้วเดินไปทางเขาอีกครั้ง ควงแขนเขาไว้ “คุณอย่าเศร้าสิ ฉันไม่เซ็งคุณแล้ว” โม่ข่าย “……” ทั้งสองกุมมือกันแน่น เดินไปช้าๆตามริมทะเลสาบ เดินอยู่นานมาก จนถึงใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ กู้เหยาหากิ่งไม้มาสองกิ่ง ยื่นหนึ่งกิ่งให้กับโม่ข่าย หาตำแหน่งในความทรงจำ หยิบกิ่งไม้ขึ้นมาเริ่มขุดดิน “คุณชายโม่ มาขุดหาสมบัติกับฉันกันเถอะ” การกระทำแบบเด็กๆอย่างขุดหาสมบัตินี้ ตอนเด็กโม่ข่ายยังไม่เคยเล่นเลย ตอนนี้อายุยี่สิบแปดปีแล้ว กลับถูกภรรยาตัวเองลากมาเล่น แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเบื่ออะไร ในใจเขากลับไม่ได้รู้สึกซับซ้อนอะไร เรื่องที่ทำนั้นน่าเบื่อหรือไม่ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเรื่องที่ทำ แต่เป็นคนที่คุณทำด้วยต่างหาก ขุดอยู่นานสักพัก กล่องที่ทำจากทองแดงก็ปรากฏสู่สายตาพวกเขา กู้เหยาดีใจ “ชุดเจอแกแล้ว” “อะไรนะ?” เห็นท่าทางตื่นเต้นของกู้เหยา โม่ข่ายก็อดสงสัยนิดหน่อยไม่ได้ “สมบัติไง” กู้เหยาเปิกล่องอย่างระมัดระวัง ในกล่องยังมีกล่องไม้ด้านในอีกหนึ่งกล่อง หลังจากเปิดออกอีกชั้นต่อด้วยอีกชั้น กู้เหยาก็หยิบแหวนวงหนึ่งออกมา “คุณดูสิ นี่คือสมบัติที่ฉันพาคุณมาหาในวันนี้” โม่ข่ายแอบถอนหายใจออกมา ที่แท้ความเด็กของกู้เหยาเหมือนกับเด็กน้อยมากๆ ชอบเล่นหาของ “ยื่นมือออกมา” กู้เหยาพูด โม่ข่ายยื่นมือไปให้เธอตามคำพูด เธอจับมือเขาไว้แล้วสวมแหวนไปที่นิ้วนาง “นี่คือของที่ฉันให้คุณ คุณใส่ไว้นะ ต่อไปห้ามถอด” เธอไม่เคยบอกเขาว่าแหวนวงนี้เป็นแหวนที่แม่พาเธอมาฝังไว้ที่นี่ในปีนั้น ในตอนนั้น แม่ลูบศีรษะเธอแล้วพูดกับเธอว่า “เหยาเหยา ต่อไปเจอใครที่ดีกับลูกสุดหัวใจ ผู้ชายที่ลูกอยากใช้ทั้งชีวิตด้วย ก็ขุดมันออกมาให้เขา” ในปีนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เธอไม่อยากขุดมันให้เหชียวหนานจิ่งเลย จนกระทั่งมาเจอโม่ข่าย เธอถึงได้มีความคิดนี้ ดังนั้นเธอเลยให้แหวนวงนี้แก่โม่ข่าย ที่จริงเป็นการแสดงความตั้งใจของตัวเองว่าเธออยากใช้ชีวิตที่เหลือกับผู้ชายคนนี้ โม่ข่าย ฉันอยากใช้ชีวิตที่เหลือกับคุณอย่างมีความสุข คุณได้ยินไหม?