ตอนที่ 115 บ้าให้คุณดู

ต๭นที่ 115 บ้าให้คุณดู โม่ข่ายมองกู้เหยาที่กำลังสวมแหวนวงนี้ให้เขา เป็นสไตล์โบราณมาก ความวิบวับไม่เหลือแล้ว ดูแล้วน่าจะเป็นรุ่นค่อนข้างนานแล้ว เขาถาม “มันมาจากไหน?” กู้เหยาไม่ตอบ เข้าไปจูบเขาหนึ่งที แล้วหนีทันที ดวงตาสุกสกาวกะพริบมองไปทางเขาแล้วยิ้ม “ไม่อยากบอกหรอ?” เขาถาม “อืม” กู้เหยาพยักหน้า “เรื่องนี้บอกไม่ได้” แม่เคยบอกเธอว่า ตราบใดที่มอบแหวนวงนี้ไปแล้ว จะต้องได้ใช้ชีวิตที่เหลือกับผู้ชายคนนั้นอย่างมีความสุขแน่นอน นี่เป็นคำอวยพรที่คุณแม่ให้เธอ จึงพูดออกไปไม่ได้ พูดแล้วจะไม่สัมฤทธิผล ในเมื่อเธอไม่อยากพูด โม่ข่ายก็ไม่ไล่ต้อนถามอีก เพียงแต่มองสองมือเธออย่างลืมตัว มองมืออันว่างเปล่าของเธอ เขาถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่า พวกเขาจดทะเบียนสมรสกันมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่ได้เตรียมแหวนแต่งงานคู่กันเลย กู้เหยาชี้ไปทางข้างหน้าซ้ายมือแล้วพูด “ตรงนั้นยังมีที่ว่างกว้างมาก หิมะหนาสุดๆ เราไปทำสโนว์แมนด้วยกันได้ คุณอยากไปเดินเล่นกับฉันไหม?” โม่ข่ายพยักหน้า ตราบใดที่เธอมีความสุข เขายอมไปกับเธอทุกที่ กู้เหยาวิ่งเข้ามาหาเขา แล้วควงแขนเขาไว้ แต่โม่ข่ายกลับยื่นมือออกไปฉับพลัน จับหลังศีรษะเธอไว้ ก้มลงมาจูบเธออยู่นานไม่ยอมปล่อย กู้เหยาตีหลังเขา บางทีผู้ชายคนนี้ก็ใจแคบจริงๆอ่า เธอเพิ่งขโมยจูบเขาไปหนึ่งที เขาเลยเอาคืนด้วยวิธีนี้ จูบอันยาวนานจบลง โม่ข่ายปล่อยกู้เหยาที่ถูกเขาจูบจนหน้าแดงใจเต้นระรัว ยื่นมือไปลูบกลีบปากบวมแดงที่ถูกเขาจูบ “จากนี้ไป ผมจะอยู่กับคุณให้ได้มากที่สุด” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ อะไรนะ? กู้เหยาอึ้งไปก่อนจะมีสติกลับมา เดิมทีชายคนนี้คิดว่าถ้าเขาไม่จูบเธอ เธอจะไม่พอใจ เขาเลยต้องจูบเธอ “เจ้าบ้า!” กู้เหยายกขาเตะเขาหนึ่งที โกรธจนวิ่งไปแล้ว โม่ข่ายมองแผ่นหลังของเธอ ปากบางอันเซ็กซี่ยกขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าที่เย็นชาอยู่เสมอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แกล้งแหย่เธอบางครั้ง ความรู้สึกนี้ไม่เลวเลย …… หลังจากแยกกับกู้เหยามา กู้ซินก็มาซื้อพวกครีมบำรุงที่ห้าง สำหรับเรื่องการบำรุงผิว เธอไม่ตระหนี่เลย ใบหน้านี้เป็นสิ่งได้เปรียบของเธอ เธอจะต้องบำรุงมันอย่างดี บำรุงอย่างมีวินัย ทำให้ตัวเองมีใบหน้าที่อ่อนเยาว์ในระยะยาว ข้างในตระกูลกู้จะเป็นอย่างไรคนอื่นไม่รู้ แต่ในสายตาของคนนอกตระกูลกู้นั้นใช้ชีวิตอย่างเจิดจรัสสวยงาม รถที่กู้ซินขับก็คือ BMW ไม่ถือว่าเป็นรถสปอร์ตที่ดีมาก แต่ก็ไม่ได้ราคาถูกเหมือนกัน ตระกูลกู้ที่ภายนอกดูดีต้องซื้อของที่ไว้หน้าตัวเอง ไม่เช่นนั้นจะอยู่ในวงการผู้มีชื่อเสียงไม่ได้ “คุณหนู กลับมาแล้วหรอคะ” คนรับใช้รีบเข้ามาช่วยถือกระเป๋าให้กู้ซิน แล้วพูดขึ้น “อาหารเย็นทำเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณผู้ชายรอคุณนานแล้วค่ะ” “ฉันรู้แล้ว” ต่อหน้าคนรับใช้ กู้ซินก็ยังมีใบหน้าที่เป็นมิตร มาถึงประตูทางเข้า เธอเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เห็นกู้เจิ้งเต๋อนั่งอยู่ที่นั่น เธอเดินเข้าไปเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “พ่อคะ” กู้เจิ้งเต๋อยืนขึ้นมา ยกมือขึ้นมาตบกู้ซิน เร็วจนกู้ซินโต้กลับไม่ทัน เพี้ยะ—— พอเสียงตบดังกึกก้องขึ้น ใบหน้ากู้ซินก็เกิดรอยมืออย่างเห็นได้ชัด เธอกุมใบหน้าที่โดนตบจนเจ็บ มองชายตรงหน้าที่ตบเธอด้วยน้ำตา กลีบปากสั่นเทิ้มเบาๆ “พ่อ ตบหนูทำไม?” “ผู้ชายคนเดียวก็จัดการไม่ได้ แกยังมีประโยชน์อะไรอีก?” กู้เจิ้งเต๋อพูดแล้วยกมือขึ้นตบกู้ซินอย่างแรงอีกครั้ง “พ่อ หนูเป็นลูกสาวพ่อนะ......” “ลูกสาวหรอ?” กู้เจิ้งเต๋อยกมือขึ้นตบหน้ากู้ซินอีกครั้ง ตบไปด้วยด่าไปด้วย “ฉันใช้เงินเลี้ยงแกมาได้ยี่สิบกว่าปี ส่งไปเรียนต่างประเทศ แต่แกกลับเอาผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของแกกลับมาไม่ได้ แกคิดว่าฉันใช้เงินเยอะเกินไปหรือว่ายังไงล่ะ?” “พ่อ——” กู้ซินเป็นคนผอมแห้งอยู่แล้ว ร่างกายบางต้านลมไม่ได้ ในขณะนี้ถูกกู้เจิ้งเต๋อตบไปสองที เธอรู้สึกภาพตรงหน้ามืดไป ไม่รู้อะไรอีกแล้ว กู้ซินรู้สึกตัวอีกครั้ง ลืมตาขึ้นมาก็เห็นเหชียวหนานจิ่งนั่งข้างเตียงเธอ “อาจิ่ง——” เธอไม่เคยคิดว่าตื่นมาแล้วคนแรกที่เห็นคือเหชียวหนานจิ่ง ในใจตื่นเต้นจนพูดไม่ออก เธอรีบนั่งขึ้นมา ยื่นมือไปจับเหชียวหนานจิ่ง จับไว้อย่างแน่น ราวกับคว้าความหวังเส้นสุดท้ายไว้ “เธออ่อนแอมาก แค่โดนตบไม่กี่ทีก็สลบไปสองสามชั่วโมง” เหชียวหนานจิ่งมองเธอ แล้วพูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างเมินเฉย ไม่สวยหรูเหมือนตอนมองกู้เหยา กู้ซินกัดริมฝีปาก แล้วเอ่ยอย่างระมัดระวัง “คุณมาหาฉันมีอะไร?” เหชียวหนานจิ่งส่งเสียงหัวเราะเย็นชา “แม้แต่โม่ข่ายยังไม่อยากมองเธอ เธอคิดว่าฉันมาหาเธอมีเรื่องอะไรอีกงั้นหรอ?” “ฉัน......” กู้ซินอยากพูดอะไรอีก แต่ในใจกลับขมขื่นจนพูดไม่ออก เธอรู้มาโดยตลอด ในใจของพ่อ ในใจของเหชียวหนานจิ่ง เธอเป็นแค่เครื่องมือกระตุ้นโม่ข่ายเท่านั้น ถ้าเธอทำสำเร็จ เธอคงได้ความชอบอันใหญ่หลวง ใครก็ไม่กล้าเอาหน้ามาให้เธอมอง และอาจจะเก็บเธอไว้อย่างดี แต่ในวันนี้เธอพลาดในการกระตุ้นโม่ข่าย เหมือนที่เหชียวหนานจิ่งพูดทั้งหมด โม่ข่ายไม่แม้แต่จะมองเธอมากมาย ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง ล้มเหลวอย่างไม่มีเกียรติ “กู้ซิน......” เหชียวหนานจิ่งจับคางของเธอไว้แล้วออกแรงบีบ ด้วยสายตาที่ดุดัน “ร่างอันเซ็กซี่ของเธอ ร่างที่ทำให้ผู้ชายบ้าคลั่งของเธอ ทำไมไอ้นามสกุลดม่นั่นมันไม่อยากจะมอง?” “อาจิ่ง คุณบีบจนฉันเจ็บแล้วนะ” กู้ซินพูดด้วยน้ำตา แต่ไม่ได้เปลี่ยนแววตาเห็นใจจากเหชียวหนานจิ่งสักนิด “เจ็บหรอ? ยังมีหน้ามาบอกว่าเจ็บหรอวะ?” เหชียวหนานจิ่งจิกผมกู้ซินไว้ แล้วดึงขึ้นมา “ไปจัดการให้เรียบร้อยนะ ไม่ว่าจะทำด้วยวิธีไหน จะต้องให้ LeoMo ยกเลิกคำพูดที่ว่าจะไม่ร่วมมือกับบริษัทเหชียวซื่ออีกต่อไป” “อาจิ่ง คุณปล่อยมือก่อน” กู้ซินทั้งผอมและไม่มีเรี่ยวแรง เหชียวหนานจิ่งแค่ใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็หิ้วเธอขึ้นมาได้ “เธอเป็นผู้หญิงที่ไร้ประโยชน์สมควรตาย เธอทำไม่สำเร็จ ไม่ต้องมีหน้ากลับมา” เหชียวหนานจิ่งหัวเสียทั้งหมด มือข้างหนึ่งทึ้งหัวเธอไว้ อีกมือหนึ่งสะบัดคางเธอทิ้งไปอย่างแรง “เหชียวหนานจิ่ง คุณบ้าไปแล้วหรอ? มีสิทธิ์อะไรมาตบคนอื่น?” เมื่อก่อนเหชียวหนานจิ่งไม่รักเธอ ไม่ได้ให้ความสำคัญเธอทุกอย่าง อย่างน้อยก็ไม่เคยทำแบบนี้กับเธอ เหชียวหนานจิ่งในวันนี้บ้าไปแล้วแน่ๆ “กล้าด่าฉันว่าบ้าหรอ เดี๋ยวฉันจะบ้าให้เธอดู” เหชียวหนานจิ่งยกเท้าขึ้นมาถีบท้องของกู้ซิน พอเหชียวหนานจิ่งถีบเข้ามา กู้ซินก็มึนหัวอีกครั้ง นานสักพักกว่าจะฟื้น ปลายตาเหลือบมองกู้เจิ้งเต๋อที่ยืนอยู่ประตูห้อง “พ่อ——” เธอมองขอความช่วยเหลือจากกู้เจิ้งเต๋อโดยสัญชาตญาณ แต่กู้เจิ้งเต๋อยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ราวกับมองดูเรื่องตลกอยู่