ตอนที่ 116 ประจบประแจงคนอื่นๆ

ต๭นที่ 116 ประจบประแจงคนอื่นๆ ภาพเหตุการณ์แบบนี้ สำหรับกู้ซินแล้วมันคุ้นเคยเสียจนคุ้นเคยไม่ได้อีกต่อไป แม่ของเธอในปีที่ผ่านมาก็ถูกพ่อทำรุนแรงในครอบครัว แต่เธอก็มักจะยืนอยู่หน้าประตู ด้วยสายตาเย็นชา ราวกับว่ากำลังดูการแสดงตลกอยู่ ไม่เคยมีความคิดจะดึงแม่ออกมา เธอไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ เร็วจนเธอไม่ได้เตรียมตัวสักนิด กรรมได้ตามสนองมาถึงตัวเธอแล้ว เหอะๆ—— กู้ซินอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ และอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ หัวเราะให้กับความโง่เขลาของตัวเอง หัวเราะให้กับความไร้ประโยชน์ของตัวเอง ทำไมไม่ช่วยแม่เธอตั้งแต่แรก ถ้าตอนนั้นเธอทำอะไรสักนิด อาจจะไม่มีวันนี้ก็ได้? เธอในตอนนี้ ในที่สุดก็ได้รับความเจ็บปวดอย่างที่แม่เธอได้รับในตอนนั้นแล้ว ทั้งๆที่ตรงหน้ามีคนที่สามารถช่วยเธอได้ แต่จะตะโกนคอแตกแค่ไหนก็ไม่ได้รับการตอบรับ ก่อนเกิดเรื่องโม่ข่าย กู้ซินคิดว่าพ่อเธอรักเธอ ไม่ได้รักมาก แต่คงมีบ้างนิดหน่อย พ่อตีแม่รุนแรงบ่อยครั้ง แต่ไม่เคยพูดจาหยาบคายกับเธอเลยสักประโยคเดียว ทุกครั้งจะพูดกับเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอนึกว่า นึกอยู่ข้างในลึกๆมาตลอด ในใจพ่อเธอ เธอไม่เหมือนกับกู้เหยาและแม่ ในขณะนี้ เธอถึงได้ค้นพบอย่างเสียใจว่าตัวเองในสายตาพ่อบางทีอาจจะไม่เท่ากับยัยกู้เหยานั่น ทำไมยัยกู้เหยานั่นทำไมมีชีวิตดีขนาดนั้น? ทำไมเธอถึงได้ความรักจากผู้ชายที่โดดเด่นอย่างโม่ข่ายล่ะ? ทำไมสวรรค์ถึงได้ให้สิ่งดีๆทุกอย่างกับกู้เหยา แต่ไม่เหลืออะไรให้เธอเลย? ทำไมกู้เหยาถึงได้หลุดพ้นจากชะตากรรมการใช้งานของคุณพ่อได้? ทำไมกู้เหยาทำได้ แต่กู้ซินทำไม่ได้? เธอเกลียดมาก! กู้เจิ้งเต๋อยืนอยู่ประตูทางเข้า มองเหชียวหนานจิ่งตบตีกู้ซินด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ราวกับว่าคนที่ถูกตบตีไม่ใช่ลูกสาวเขาเลย เป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไม่เกี่ยวข้องกัน แววตาเขาไม่มีความรู้สึกสักนิด นอกจากความเพิกเฉยก็คือความเพิกเฉย บางทีไม่ใช่ความเพิกเฉย ในสายตาเขามองเห็นแต่เพียงเงินและอำนาจเท่านั้น ความรักแบบครอบครัวคำคำนี้สำหรับเขาแล้วมันไม่มีอยู่มาก่อน ยืนมองอยู่สักพัก เขาก็หันหลังเดินไป มองเห็นแผ่นหลังจากไปของเขา หัวใจแตกสลายของกู้ซินเหมือนตกลงไปยังขวดเกลือ เจ็บปวดมาก เจ็บจนเธอนึกว่าตัวเองใกล้ตายแล้ว กำลังคิดอยู่ เหชียวหนานจิ่งก็ตบลงมาอีกหนึ่งที เขามองเธออย่างดุดัน ท่าทางแบบนั้นอยากกลืนเธอลงไปมาก ราวกับว่าการล่มสลายของบริษัทเหชียวซื่อในวันนี้ ทั้งหมดเกิดจากมือเธอ “เหชียวหนานจิ่ง นายมันไม่มีประโยชน์เอง ยังระบายอารมณ์กับผู้หญิงอีก นายเป็นผู้ชายจริงๆหรือเปล่า?” ถูกเหชียวหนานจิ่งควบคุมไว้ กู้ซินขยับไม่ได้ ทำได้เพียงพูดแทงใจดำอีกฝ่าย “ฉันใช่หรือไม่ใช่ผู้ชาย ก็เอาเธอมาหลายครั้งแล้ว เธอไม่รู้จริงหรอว่าฉันเป็นผู้ชายหรือเปล่า?” เหชียวหนานจิ่งพูดจาไม่น่าฟัง ก้มศีรษะกัดคอกู้ซินไปหนึ่งที “พูดแบบนี้ตอนนี้ หรือว่าอยากให้ฉันทำเธอหรอ?” “เหชียวหนานจิ่ง ปล่อยฉัน......” กู้ซินร้องอย่างหวาดผวา สรุปเธอทำอะไรผิดกันแน่? ทำไมถึงได้ถูกผู้ชายที่เธอคิดว่าสนิทกับเธอที่สุดทำร้ายอย่างรุนแรงได้? “ปล่อยหรอ? ถ้าฉันปล่อย เธอจะรู้สึกดีได้ยังไง” เหชียวหนานจิ่งพูดไปด้วย ปลดเข็มขัดไปด้วย “ฉันจะเมตตาเธอสักครั้ง ให้เธอได้ลิ้มรสชาติผู้ชาย” “เหชียวหนานจิ่ง คุณรักกู้เหยาใช่ไหม?” กู้ซินไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้พูดถึกู้เหยาตอนนี้ อาจจะเพราะตอนนี้ในใจคิดอะไรอยู่ ก็ถามออกไปเลย ได้ยินชื่อกู้เหยา มือของเหชียวหนานจิ่งก็แข็งทื่อหยุดลง เขารักกู้เหยาไหมน่ะหรอ? คำตอบมันแน่นอนมากๆ รักอย่างแน่นอน ครั้งหนึ่งเขาก็รักกู้เหยามาก หวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสตลอดชีวิต แต่ในช่วงแรกเพราะตัวเองก้าวไปพลาด พลาดโอกาสในการรักเธอต่อไป กู้ซินกุมบริเวณท้องที่ถูกเตะจนเจ็บแล้วถามต่อ “ถ้าวันนี้เป็นกู้เหยาที่ไปยั่วยุโม่ข่ายแล้วทำพลาด คุณจะทำแบบนี้กับเธอไหม?” ไม่มีทาง! ถ้ากู้เหยาอยู่ข้างกายเขาตลอด พวกเขาทั้งสองก็จะรักกันอย่างดี เขาจะยอมส่งกู้เหยาไปให้ชายอื่นได้อย่างไร ในเมื่อไม่ยอมส่งให้ชายอื่น แล้วจะลงมือทำรุนแรงกับเธอได้อย่างไร “ทำไม?” กู้ซินไม่เข้าใจมาโดยตลอด ทำไมคนที่ต้องชดใช้ตลอดก็คือเธอ เหชียวหนานจิ่งกลับมองไม่เห็นเธอ สายตาเขามีแต่กู้เหยาคนที่ไม่ให้โอกาสใดๆกับเขา “ทำไม?” เหชียวหนานจิ่งย้ำอีกครั้ง เขาคิดคำถามนี้อยู่นาน สุดท้ายก็ได้คำตอบ บางทีอาจจะมีเพียงเหตุผลเดียว หญิงสาวผู้ที่รักและเคารพตัวเองก็มักได้ได้ความรักและเคารพจากผู้อื่นเหมือนกัน ดังนั้นทุกครั้งที่เขาคิดจะบังคับให้กู้เหยาทำอะไร ในใจก็จะรู้สึกเป็นห่วงและหวาดกลัว เพราะผู้หญิงแบบนั้น เวลาทำอะไรขึ้นมา จะเป็นสิ่งที่เขาจินตนาการไม่ถึงเสมอ เขาพูด “เพราะเธอรักตัวเอง” เธอรักตัวเองหรอ? กู้ซินไม่เข้าใจคำถามนี้ มีใครบ้างไม่รักตัวเอง เธอเองก็รักตัวเธอเองเหมือนกัน แต่ทำไมเหชียวหนานจิ่งถึงไม่มองเธอเลย “แค่นี้ก็ไม่เข้าใจ จะไปเทียบกับเธอได้ยังไง” เหชียวหนานจิ่งปล่อยเธอ จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วมองเธอลงมาจากด้านบน กู้ซินนอนอยู่บนเตียง น้ำตาไหลพราก ในหัวก็คิดถึงประโยคที่เหชียวหนานจิ่งพูดเมื่อครู่ คิดไปคิดมา สุดท้ายเอก็เข้าใจแล้ว เหชียวหนานจิ่งไม่เพียงแต่ไม่รักเธอ แถมยังดูถูกเธออีกต่างหาก ในสายตาเหชียวหนานจิ่ง กู้ซินก็ไม่ต่างจากอีตัวชั้นต่ำคนหนึ่ง ไม่แน่อาจจะเทียบไม่เท่า เพราะเธอให้ร่างกายเขาฟรีๆ เรื่องพวกนี้ เธอควรคิดได้ตั้งนานแล้ว แต่คิดถึงตอนนี้ถึงเข้าใจ มันก็สายเกินไปแล้ว สายจนตัวเองไม่รู้ว่าควรมีชีวิตต่อไปไหม “อย่าเพิ่งตายล่ะ ไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวไปพบผู้บริหารกับฉัน ถ้าเธอทำให้พวกเขารู้สึกดีได้ เธอคงมีประโยชน์กับฉันบ้าง” กู้ซินกำลังคิด หูก็ได้ยินเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกของเหชียวหนานจิ่ง ทันใดนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น ออกแรงกัดริมฝีปาก “เหชียวหนานจิ่ง อย่าคิดจะบังคับฉันไปทำเรื่องสกปรกพวกนั้น” “ฉันขี้เกียจบังคับเธอ มีคนบังคับเธออยู่แล้ว” พูดจบ เหชียวหนานจิ่งก็ส่งเสียงหัวเราะเย็นชา แล้วหันหลังเดินไป สำหรับการร่วมมือของตระกูลเหชียวและพ่อของตัวเอง กู้ซินก็รู้แน่ชัดมาโดยตลอด เธอก็เห็นภาพเหตุการณ์ที่บาดตามาหลายครั้งด้วยตาตัวเอง แต่เธอไม่คิดเลยสักนิด ว่าวิธีอันสกปรกพวกนั้น พวกเขาจะหยิบมาใช้กับเธอ LeoMo ดูถูกเธอ เธอเลยไม่มีค่าในการใช้ประโยชน์มากที่สุด แต่พวกเขาก็รู้สึกว่าถ้าเธอไม่ทำอะไรก็จะเป็นทรัพยากรที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์ เลยตั้งใจส่งเธอไปเชื่อมสัมพันธไมตรีกับคนอื่น ทำในสิ่งที่พวกเขาริเริ่ม ใช้ให้คุ้มค่าที่สุด