ตอนที่ 117 กินหม้อไฟด้วยกัน

ต๭นที่ 117 กินหม้อไฟด้วยกัน ขณะที่กลับมาจากเขาหิมะซี เวลาก็ไม่เช้าแล้ว กู้เหยาอยากทานหม้อไฟมาก ลากโม่ข่ายไปร้านหม้อไฟแห่งหนึ่งที่แต่ก่อนเธอไปกับหลินเชี่ยนเชี่ยน สถานที่ร้านหม้อไฟมันไกลมาก แต่กิจการรุ่งเรืองสุดๆ นอกจากเพราะรสชาติไม่เลวแล้ว เถ้าแก่และภรรยาเถ้าแก่ของร้านนี้เป็นมิตรกับคนมากเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นลูกค้าแบบไหน ตราบใดที่เข้ามาในร้านพวกเขาแล้วจะให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้านตัวเอง ถ้าลูกค้าไปมาแล้วสามครั้งขึ้นไป เถ้าแก่จะรู้จักว่าคุณเป็นใครแน่นอน ดังนั้นตอนที่กู้เหยาลากโม่ข่ายเดินเข้าไป ภรรยาเถ้าแก่ก็ออกมาต้อนรับยิ้มกว้างแล้วพูด “เหยาเหยามาแล้วหรอ” นี่ไง สนิทสนมขนาดนี้ เหมือนทักทายเพื่อนที่รู้จักการมาหลายปี ไม่ได้มาตั้งสามปี ภรรยาเถ้าแก่เห็นครั้งแรกก็จำคุณได้เลย ถ้าไม่ให้ความรู้สึกแบบครอบครัวจะเป็นอะไรได้อีก กู้เหยายิ้ม “ภรรยาเถ้าแก่ สวัสดีค่ะ!” สายตาภรรยาเถ้าแก่มองไปที่โม่ข่าย ยิ้มแล้วพูด “ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มีแฟนแล้วหรอ?” “ไม่ใช่แฟนหรอกค่ะ” กู้เหยาเอียงศีรษะมองโม่ข่าย มองสีหน้าเขาไม่ดี เธอกระชับมือเขาไว้แล้วพูด “สามีฉันค่ะ” “เป็นคู่ในอุดมคติเลยนะเนี่ย” ภรรยาเถ้าแก่เอ่ยชมไปพลางเดินนำพวกเขาเข้าไปนั่ง “ดูเมนูอาหารไปก่อนนะจ๊ะ มีอะไรก็เรียกฉันได้ตลอด” “ค่า ขอบคุณค่ะ!” กู้เหยารับเมนูอาหารในมือภรรยาเถ้าแก่มา แล้วส่งให้โม่ข่าย “คุณดูสิว่าชอบทานอะไร?” โม่ข่ายพูด “ผมทานอะไรก็ได้” นิสัยของโม่ข่ายคือไม่ทานอาหารนอกบ้าน และไม่น่าทานหม้อไฟ แต่พวกนี้มันเป็นนิสัยที่เมื่อก่อนไม่อาจเปลี่ยนได้อย่างแน่นอน เขายินดีที่จะเปลี่ยนมันเพื่อกู้เหยา บางครั้งมาร้านอาหารที่ธรรมดากับเธอ บางครั้งมาทานหม้อไฟเป็นเพื่อนเธอ เดินเล่นเป็นเพื่อนเธอ เหมือนกับสามีภรรยากันมาก จริงแล้ว มันดีมาก! กู้เหยาเอาเมนูอาหารกลับมา แล้วมองเขาอย่างขุ่นเคือง “คุณชายโม่ รู้ไหมว่าตอนสั่งอาหาร สิ่งที่ไม่อยากได้ยินมากที่สุดคืออะไรก็ได้ อะไรก็ได้งั้นหรอ?” โม่ข่าย “......” อาหารการกินของเขาจะมีผู้เชี่ยวชาญเตรียมตามความชอบของเขา ประสบการณ์ณ์ในการมาร้านอาหารเล็กๆแบบนี้ไม่มีเลย อันที่จริงแล้ว เขาไม่รู้ว่าควรสั่งอย่างไรจริงๆ ตราบใดที่เป็นอาหารที่กู้เหยาสั่ง เขาก็ได้หมด “วันหลังไม่ลากคุณมาทานหม้อไฟด้วยกันแล้ว” กู้เหยาจ้องเขาอย่างดุเดือด โกรธผู้ชายที่ไม่รู้จักความโรแมนติกเอาเสียเลย “ผมทานอะไรก็ได้จริงๆ” โม่ข่ายส่ายศีรษะอย่างหมดหนทาง “งั้นคุณก็ไปเลย ตามใจ” กู้เหยากรอกตาให้เขาอีกหนึ่งที เธอคิดว่าผู้ชายอย่างโม่ข่ายคนนี้ควรได้รับการจัดเตรียม ต้องการความเพลิดเพลินก็พอแล้ว ไม่ควรพาเขามาร้าน “คนธรรมดา” ไม่งั้นเดี๋ยวคงได้โมโหเขา กู้เหยารู้ว่ารสชาติปากขอโม่ข่ายคือจืดๆ เลยต้องเอาหม้อยวนยาง สั่งผักมากกว่าเนื้อ หลักๆคือตามโม่ข่าย ปากบอกเขาไม่ได้ แต่ในใจจริงๆแล้วคิดว่าเขาดีมาก ดูสิ แม้แต่พนักงานรับเมนูยังมองโม่ข่ายของเธอไม่วางตา ความรู้สึกแบบนี้ไม่ดีเลย ทำให้เธอคิดว่าวันไหนพาเขาออกมาข้างนอก จะมีความเป็นไปได้ที่จะไม่ได้กลับไปมาก คิดถึงตรงนี้แล้ว กู้เหยาก็มองโม่ข่ายอย่างหนักแน่น มองอย่างอธิบายไม่ได้ โม่ข่ายแอบถอนหายใจไร้เสียง ดูเหมือนว่าผู้ช่วยเหลียงพูดได้ไม่ผิดนัก ที่ว่าผู้หญิงโกรธจะไม่ต้องมีเหตุผล หลังจากหม้อเดือดแล้ว กู้เหยาก็ตักเครื่องในและลำไส้เป็ดที่ตัวเองชอบ ของพวกนี้โม่ข่ายไม่เคยแตะมาก่อน “คุณไม่ทานหรอ?” เธอยังโกรธเขาอยู่ น้ำเสียงตอนถามเลยไม่ค่อยสบอารมณ์นัก “ทาน” โม่ข่ายยื่นมือไปหยิบถ้วยน้ำจิ้มที่กู้เหยาปรุงเสร็จแล้วมา แล้วเปลี่ยนเป็นของเขาให้เธอ “พริกทานมากๆไม่ดี ทานน้อยหน่อย” เขานั่งหลังตรง สีหน้าท่าทางว่างเปล่า พูดอย่างจริงจัง มีท่าทางที่เย่อหยิ่ง ทำให้กู้เหยารู้สึกว่าเขาเป็นห่วงเธอ เฮ้อ ช่างเถอะ รู้ว่าเขามีนิสัยแบบนี้ เธอจะไปต่อล้อต่อเถียงกับเขาทำไม? กู้เหยาวางตะเกียบที่กำลังคนพริกของตัวเอง ยกตะเกียบตักเนื้อในหม้อให้เขานิดหน่อย “คุณต้องหิวแน่ ทานก่อนเถอะ” “อืม” โม่ข่ายพยักหน้า แต่ไม่ได้ขยับตะเกียบ แต่ตักผักที่กู้เหยาชอบลงไปในหม้ออย่างนุ่มนวล เห็นว่าไฟมันร้อน เลยตักออกมาวางให้เย็นในชามข้างๆให้กับเธอ กู้เหยาชอบทานหม้อไฟมาตั้งแต่เด็ก ตอนที่มาทานหม้อไฟกับคุณแม่ หลายครั้งก็จะเป็นหน้าที่คุณแม่ที่ตักให้ และเธอมีหน้าที่ทาน คุณแม่มักจะหยิบจานหนึ่งใบมาวางข้างๆ นำอาหารที่ต้มแล้วออกมาวางให้เย็นก่อน ตอนเธอทานจะได้ไม่ร้อนมาก เธอนึกว่าในชีวิตนี้นอกากคุณแม่จะไม่มีใครทำแบบนี้กับเธออีก...... โม่ข่าย ขอบคุณนะ! ขอบคุณที่คอยอยู่ข้างฉันตอนที่ฉันเสียใจและหมดหนทาง! ขอบคุณที่ให้แสงอาทิตย์กับฉันตอนที่ฉันไม่มั่นใจ ให้ความอบอุ่นกับฉันในฤดูหนาว! “มู่จือ บังเอิญจัง ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอพวกคุณที่นี่” เสียงเซียวหนิงอี้จู่ๆก็ดังขึ้นมา ขัดจังหวะความคิดของกู้เหยา เธอเอียงศีรษะมองร่างผอมของเซียวหนิงอี้ที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะพวกเขา มุมปากยิ้มสบายๆ เขาพูด “คุณนายโม่ รวมโต๊ะกันได้ไหม?” เซียวหนิงอี้เป็นเพื่อนของโม่ข่าย ตอนนี้มาถามเธอว่ารวมโต๊ะกันได้ไหม กู้เหยามองเขา แต่มองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คิดใคร่ครวญสักพัก เธอกำลังจะปฏิเสธ ก็ได้ยินเสียงโม่ข่ายพูดออกมาอย่างสุภาพ “ขอโทษด้วยครับ! ไม่ได้” กู้เหยารู้เป็นครั้งแรกว่าตอนที่โม่ข่ายปฏิเสธคนอย่างสุภาพมากเหมือนกัน สงสัยจริงๆว่าเขาโตมาในครอบครัวแบบไหน ถึงได้มีบุคลิกที่ดีแบบนี้ เซียวหนิงอี้ไม่เข้าใจ หันมานั่งข้างกู้เหยา ยิ้มแล้วพูด “ผมถามคุณนายโม่ ไม่ได้ถามคุณชายโม่” “คุณชายเซียว ฉันได้ยินความคิดเห็นของคุณชายโม่แล้ว” กู้เหยาพูด “คุณนายโม่ สองวันก่อนพวกเรายังคุยกันสนุกอยู่เลย ทำไมกลายเป็นคนไม่รู้จักไปแล้ว?” เซียวหนิงอี้ส่ายศีรษะ ทำหน้าราวกับว่าคุณทำผมบาดเจ็บลึก สายตาของโม่ข่ายยิงเข้ามา ดูเหมือนยิ้ม แต่ทำให้เสียวสันหลังวาบ เซียวหนิงอี้ยักไหล่ ยืนขึ้นแล้วพูด “งั้นขอให้ทั้งคู่ทานให้อร่อย” พูดจบ เขาก็หันแล้วเดินไป เดินไปสองสามก้าวแล้วหันศีรษะมาพูด “คุณนายโม่ ถ้าวันไหนพบเจอปัญหาที่แก้ไม่ได้ ยินดีต้อนรับมาผมได้ทุกเมื่อนะครับ” “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอเซียว” กู้เหยาพยักหน้ายิ้มอย่างสุภาพให้กับเขา “ถ้ามีเรื่องอะไรให้ไปรบกวนคุณหมอเซียว ฉันจะไปหาคุณแน่นอนค่ะ” กู้เหยาไม่ได้เกลียดเซียวหนิงอี้คนนี้ ถึงขั้นรู้สึกว่าสนิทอย่างบอกไม่ถูก แต่เขามีเล่ห์เหลี่ยมเกินไป เธอคิดอะไรในใจเขาก็รู้หมด เธอกลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย เป็นเพื่อนกับคนแบบนี้ มันเอื่อยเฉื่อยเกินไป ดังนั้นเธอเลยห่างจากเขาหน่อยน่าจะดี “โม่ข่าย คุณหมอเซียวคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่?” ถึงกู้เหยาจะไม่อยากมีความสัมพันธ์กับเซียวหนิงอี้ แต่ในใจก็สงสัยเกี่ยวกับตัวเขาเหลือเกิน