ตอนที่ 118 เจ้าของร้านกาแฟ

ต๭นที่ 118 เจ้าของร้านกาแฟ ได้ยินคำถามของกู้เหยา โม่ข่ายก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ทำวิจัยเกี่ยวกับจิตวิทยา ต่อจากนี้ไปคุณสนใจเขาให้น้อยลงหน่อย” “รับทราบ คุณชายโม่!” กู้เหยาจ้องเขา มุมปากยกขึ้น ยิ้มแล้วพูด เธอได้เรียนรู้เกี่ยวกับศักยภาพของผู้ชายคนนี้แล้ว เป็นผู้ชายที่ยึดมั่นในอุดมการณ์......เพียงแต่คู่รักก็คือเขา เธอไม่เกลียดเลย ในขณะเดียวกัน มุมอื่นในเมืองนี้ แสงสีเสียงในสถานบันเทิง ดื่มแอลกอฮอล์ เต้น ยิ่งไปกว่านั้นยังมีการทำธุรกิจสกปรก กู้ซินไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้มาที่นี่ เธอพยายามนึก นึกไปถึงตอนที่คนรับใช้สายในบ้านนำน้ำแก้วนั้นมาให้เธอ หลังจากดื่มน้ำแก้วนั้น เธอก็จำอะไรไม่ได้แล้ว ตอนตื่นขึ้นมาเธอก็นอนอยู่ที่นี่ ผู้ชายอ้วนท้วมคนหนึ่งกำลังโหมแรงกระทำเธอ เธอหลับตา กัดปากแน่น พยายาทำให้หัวสมองเธอว่างเปล่า คิดว่าตัวเองในตอนนี้กำลังฝันอยู่ เมื่อตื่นจากฝัน ทุกอย่างก็จะดีขึ้น แต่เธอรู้สึกชัดเจนเหลือเกิน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันคือความจริงทั้งหมด พ่อและผู้ชายที่เธอไล่ตามมาโดยตลอดร่วมมือกันพาเธอมาที่นี่ ให้คนย่ำยีได้ตามใจชอบ เหอะๆ—— เหชียวหนานจิ่งบอกว่าจะไม่บังคับเธอ ก็ไม่ได้บังคับเธอจริงๆ แต่ใช้วิธีต่ำช้าไร้ยางอาย เธอกำหมัดแน่น กัดฟัน ในใจก็ท่องอยู่สามพยางค์ซ้ำไปซ้ำมาอย่างเงียบๆ ——เหชียวหนานจิ่ง! …… ด้วยความพยายามของทีม การพัฒนาโปรเจ็คของบริษัทเซิ่งเทียนในแถบตะวันตกได้ทำสัญญาสำเร็จแล้ว จากนี้ไปบริษัทเซิ่งเทียนสามารถตั้งรากฐานที่ดีได้ในแถบตะวันตก ข่าวนี้แพร่สะพัดไปทั่วประเทศจีนอย่างรวดเร็ว ข่าวเศรษฐกิจต่างพากันรายงานเรื่องนี้ สองวันนี้โม่ข่ายยุ่งมากจนไม่มีเวลาพัก มีงานเลี้ยงสังสรรค์ทยอยมา ยุ่งจนไม่ได้ทานอาหารเย็นกับกู้เหยามาสองคืนแล้ว มองกู้เหยาที่ช่วยตนผูกเน็กไท มองขนตาเธอกำลังกะพริบ แก้มเนียนขาวของเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะก้มศีรษะลงไปจูบเธอหนึ่งที “กู้เหยา——” เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอเสียงแผ่ว “หืม?” กู้เหยาเงยหน้าขึ้นมา แก้มแดงมองเขายิ้ม “คุณชายโม่ งานสำคัญมาก แต่ก็ต้องพักผ่อนด้วย” สองวันนี้เขาออกไปทำงานแต่เช้า ดึกมากกว่าจะกลับมา ยุ่งจนหมุนเป็นลูกข่างเลย แต่เขาก็รู้ว่า เขาทำงานหนักเกินไป เธอก็เป็นห่วงเขาเหมือนกัน “อืม” โม่ข่ายลูบศีรษะเธอแล้วพูด “วันนี้ธุระเสร็จแล้ว ผมน่าจะกลับมาเร็วหน่อย พรุ่งนี้เรากลับเจียงเป่ยด้วยกัน” กู้เหยาพยักหน้า “ฉันจะรอคุณที่โรงแรมค่ะ” สองวันนี้ หลังจากโม่ข่ายไปทำงาน กู้เหยาก็ออกแบบงานที่โรงแรม สามปีแล้วที่ไม่ได้แตะพู่กัน รู้สึกมือแข็ง แต่ดีที่พื้นฐานเธอดี การออกแบบเสื้อผ้าเป็นสิ่งที่เธอสนใจ วาดมาสองวันความก้าวหน้ารวดเร็วจนน่าทึ่ง เธอส่งงานที่วาดเสร็จแล้วไปให้หลินเชี่ยนเชี่ยนดู หลินเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยชมเธออยู่ครึ่งชั่วโมง บอกว่าสามปีที่เธอไม่ได้ออกแบบนั้นช่างเสียดายพรสวรรค์จริงๆ กู้เหยายอมเชื่อว่าหมูตัวเมียขึ้นต้นไม่ได้ มากกว่าเชื่อคำพูดหลินเชี่ยนเชี่ยน พรุ่งนี้ต้องกลับไปเจียงเป่ยแล้ว ก่อนออกจากปักกิ่ง กู้เหยาต้องไปหาคนคนหนึ่ง ต้องไปจัดการเรื่องนี้ก่อนกลับเจียงเป่ย ตั้งแต่ลงจากรถแท็กซี่ กู้เหยาก็เลี้ยวเข้าไปสองสามซอย สุดท้ายก็มาถึงหน้าร้านกาแฟที่ไม่สะดุดตาแห่งหนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้นมามอง ประตูที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายมีแผ่นไม้แขวนไว้หนึ่งอัน แผ่นไม้เขียนไว้ว่า——อารมณ์เถ้าแก่ไม่ดี ลาพักผ่อนหนึ่งวัน ช่างเป็นเหตุผลที่ดื้อรั้นและน่ารักมากจริง! กู้เหยายกมือขึ้นมากำลังจะเคาะประตู ก็ได้ยินเสียงหนุ่มวัยรุ่นดังขึ้นมา “ไหนๆก็มาแล้ว เชิญเข้ามาครับ” ได้รับการอนุญาตจากเจ้าของ กู้เหยาจึงผลักประตูเข้ามา เคาน์เตอร์บาร์กำลังชงกาแฟอยู่ กลิ่นกาแฟหอมอบอวลไปทั่วร้าน กู้เหยาที่เลิกทานกาแฟไปนานมากแล้ว ได้กลิ่นหอมหวานนี้แล้วก็อดน้ำลายสอไม่ได้ “คุณชายสวี่แบ่งให้ฉันสักแก้วได้ไหมคะ?” ชายผู้นั่งอยู่ในเคาน์เตอร์บาร์มองมา ดวงตาดำสนิทเหมือนหินออบซิเดียนคล้ายบ่อน้ำแห่งหุบเขาลึก ดำสนิทไม่เห็นใต้ล่าง จ้องกู้เหยาอยู่นาน เขาถึงได้พูดอย่างช้าๆ “ไม่ทราบว่าผมควรเรียกคุณผู้หญิงกู้ หรือว่าควรเปลี่ยนเป็นคุณนายโม่?” “เรียกกู้เหยา” กู้เหยาพูด วันนี้ที่เธอมาหาเขาที่นี่ คือมาด้วยตัวของกู้เหยาเอง ไม่อยากดึงเอาโม่ข่ายมาเกี่ยวข้อง เธอเลยคือกู้เหยา “ในเมื่อเป็นคุณผู้หญิงกู้ ทำไมผมจะเชิญคุณดื่มกาแฟหนึ่งแก้วไม่ได้ล่ะครับ” เขายกแก้วที่เตรียมไว้ตั้งนานแล้ว เทกาแฟใส่สองแก้ว แล้วยื่นแก้วหนึ่งให้กู้เหยา กู้เหยายกขึ้นมาชิม พยักหน้าเอ่ยช “นานแล้วที่ไม่ได้ดื่มกาแฟที่รสชาติดีขนาดนี้ หวังว่าต่อไปจะมีโอกาสได้ดื่มกาแฟที่คุณชายสวี่ชงอีกนะคะ” “ถ้าคุณผู้หญิงกู้อยากดื่ม ผมก็ยินดีเสมอครับ” คุณชายสวี่หรี่ตาลงเล็กน้อย มองกู้เหยาด้วยมุมปากที่เหมือนจะยกยิ้มแต่ไม่ยิ้ม กู้เหยาเอียงหน้าหลบสายตาเขา มองไปที่ภาพน้ำมันชิ้นหนึ่งบนกำแพง ในภาพเป็นแผ่นหลังผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจูงเด็กผู้ชายคนหนึ่ง มองดูแล้วรู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษ สายตาของคุณชายสวี่มองไปตามกู้เหยา จากนั้นก็ยิ้ม “ดูเหมือนว่าที่พวกเรามานั่งดื่มกาแฟด้วยกันได้ เพราะเราเป็นเพื่อนเก่ากัน” “แล้วยังไงคะ?” กู้เหยาเลิกคิ้วยิ้มเล็กน้อย ดวงตาสุกใสเหมือนกับดวงดาวที่เจิดจรัส “คุณชายสวี่รับปากกว่าจะร่วมงานกับฉันแล้วหรอคะ?” “ผมคิดว่าไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธคนสวยอย่างคุณผู้หญิงกู้ได้” คุณชายสวี่ยกแก้วกาแฟขึ้นมาชนแก้วของกู้เหยา “Happy cooperation!” “Happy cooperation!” กู้เหยายกมุมปากยิ้ม หยิบ USB หนึ่งอันออกมาจากกระเป๋าถือ “สิ่งนี้เป็นของขวัญที่ฉันให้คุณชายสวี่ สองวันนี้ฉันได้ยินอะไรมา ตราบใดที่คุณบอกว่าเธอช่วยคุณ มันผ่านมาไม่นาน ของที่คุณอยากได้ก็เป็นของของคุณหมด” “ที่จริงสิ่งที่ผมแคร์มากที่สุดคือใน USB นี้เป็นผลงานส่วนตัวของคุณผู้หญิงกู้ไหม” นัยน์ตาเจ้าชู้ของคุณชายสวี่หรี่ลงเล็กน้อย มุมปากเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “งั้นต้องให้คุณชายสวี่ดูเองถึงจะรู้ว่าใช่ไม่ใช่ คุณชายสวี่ดูเสร็จถ้าพอใจ อย่าลืมโทรบอกฉันด้วยนะคะ” พูดจบ กู้เหยาก็หันหลังเดินไป ทิ้งแผ่นหลังเล็กงดงามให้กับคุณชายสวี่ มองแผ่นหลังของเธอ คุณชายสวี่ก็ยื่นมือออกไปทำท่าไขว่คว้า กู้เหยา—— เขาเอ่ยชื่อเธอออกมาเบาๆ ชื่อที่ไพเราะขนาดนี้ คนมีพรสวรรค์ที่สวยขนาดนี้ แต่กลับไม่ได้เป็นของเขา แต่ไม่ได้เป็นของเขาจริงๆหรอ? เส้นทางในอนาคตยังอีกยาวไกล ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น? ในซอยมีหิมะเกาะอยู่หนาแน่น ทุกก้าวของกู้เหยาทิ้งรอยเท้าไว้ลึก แต่ไม่นานรอยเท้าพวกนี้ก็ถูกเกล็ดหิมะตกลงมาคลุม จนไม่เหลือร่องรอยเลยแม้แต่นิด ราวกับว่าเธอไม่เคยมาในที่แห่งนี้ ออกมาจากซอยคดเคี้ยว กู้เหยายืนอยู่ที่รอรถแท็กซี่ เงยหน้ามองท้องฟ้า หายใจสูดอากาศเย็นเข้าไป ——แม่คะ เหยาเหยาจะไม่ปล่อยคนพวกนั้นที่เคยทำร้ายแม่ไปเด็ดขาด