ตอนที่ 119 รถที่มาอย่างฉับพลัน

ต๭นที่ 119 รถที่มาอย่างฉับพลัน หลังจากออกมาจากร้านกาแฟ กู้เหยาก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆถึงรู้สึกกังวล ความกังวลนี้รุนแรงึ้น ทำให้เธอกระวนกระวายใจ อยากเจอโม่ข่ายมากๆอย่างฉับพลัน จากนั้นก็กุมฝ่ามือหนาเขาไว้ สองวันนี้เรื่องการพัฒนาบริษัทเซิ่งเทียนในแถบตะวันตกเป็นเรื่องใหญ่มาก กู้เหยารู้ว่าสองสามวันนี้โม่ข่ายออกไปทำงานแต่เช้าและกลับมาดึก ซึ่งเกี่ยวกับเรื่องโปรเจ็คนั้น โม่ข่ายที่ควบตำแหน่งประธานบริษัทช่วงซิน และเข้าร่วมกับโปรเจ็คอื่นของบริษัทเซิ่งเทียนด้วย BOSSใหญ่ของบริษัทเซิ่งเทียนยังให้เขาเป็นนักการทูตอีกด้วย เห็นว่าโม่ข่ายมักจะยุ่งขนาดนี้แล้ว ออกไปทำงานแต่เช้ากลับดึกทุกวัน ช่วงเวลาที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันน้อยมาก บางทีอาจจะเพราะเหตุนี้ เธอถึงได้รู้สึกไม่สบายใจแบบนี้ เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงจะเที่ยง ให้เธอไปหาที่บริษัทเซิ่งเทียนชวนเขาทานข้าวดีกว่า ห้ามให้เขาหิว มีความคิดนี้แล้ว กู้เหยาก็ไม่รีรอ นั่งรถไฟใต้ดินสาย 9 รีบตรงไปที่ตึกบริษัทเซิ่งเทียน ครึ่งชั่วโมงต่อมา กู้เหยายืนอยู่ใต้ตึกใหญ่ของบริษัทเซิ่งเทียน ตึกใหญ่นี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นสิ่งก่อสร้างที่ตึกใหญ่นี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นสิ่งก่อสร้างที่เป็นแลนด์มาร์กของเมืองปักกิ่ง และมีคนอีกมากมายปรารถนาอยากจะเข้ามาทำงานที่นี่ ถึงแม้ว่าช่วงนี้จะได้ยินข่าวลือว่าสำนักงานใหญ่บริษัทเซิ่งเทียนภายในประเทศจะย้ายไปที่เจียงเป่ย แต่ที่นี่ก็ยังมีคนขวักไขว่ ชุลมุนวุ่นวายกันอย่างต่อเนื่อง เพราะตึกใหญ่มีการป้องกันทางเข้า กู้เหยาไม่ใช่พนักงานของบริษัทเซิ่งเทียน แม้แต่ประตูใหญ่ก็เข้าไปไม่ได้ แม้เธอจะไม่ยินยอม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แต่หันไปมาอยู่รอบๆ หวังว่าความกระวนกระวายในใจจะค่อยๆหายไปบ้าง แต่ความกระวนกระวายใจไม่มีท่าทีว่าจะลดลงสักนิด ไม่รู้ว่าทำไมถึงใต้ตึกของบริษัทเซิ่งเทียน เธอรู้สึกว่ามีคนมองตัวเอง ราวกับว่าการเคลื่อนไหวของตัวเองถูกจับตามองอยู่ เธออดมองรอบๆไม่ได้ เห็นเพียงคนเดินไปมา รถสปอร์ตหลายยี่ห้อผ่านไปมาไม่หยุด ทุกคนล้วนสนใจเรื่องของตัวเอง......ใครจะมาสนใจเธอล่ะ? กู้เหยาส่ายศีรษะ อยากจะสลัดความคิดแปลกๆในหัวของตัวเองทิ้งไป หลังจากเธอค่อยๆหันไป มองเวลาอีกไม่นานก็จะเที่ยงตรงแล้ว จะได้โทรนัดโม่ข่ายทานอาหารกลางวันแล้ว แต่ขณะที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมา ประตูอัตโนมัติของตึกใหญ่บริษัทเซิ่งเทียนก็เปิดออก ร่างโม่ข่ายที่สวมชุดสูทสีเงินเทาก้าวเท้าออกมาพร้อมกับกลุ่มคนรอบกาย เขาเดินไปด้วยพูดไปด้วย ข้างกายเขามีคนคอยจดใส่สมุด และมีคนที่พยักหน้าไม่หยุด สีหน้าท่าทางของทุกคนดูจริงจังอย่างมาก พอเห็นใบหน้าหล่อที่จริงจังของโม่ข่าย กู้เหยาก็ผ่อนคลายในทันที ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน ก็มักจะมีหลายคนยืนด้านหลังเขา เขาจะเกิดอะไรขึ้นได้ล่ะ? บางครั้ง กู้เหยาก็คิด ออร่าของโม่ข่ายมีอำนาจขนาดนี้ แล้วคนที่ควบคุมผู้โค่นไม่ล้มในตำนานอย่าง LeoMo ล่ะจะขนาดไหน? เจ้าของบริษัทเซิ่งเทียนนามสกุลโม่ โม่ข่ายก็นามสกุลโม่ เพราะเขามีสัมพันธ์ญาติมิตรกับเจ้าของบริษัทเซิ่งเทียนหรือเปล่านะ เขาถึงได้ทำงานอย่างเต็มที่? กู้เหยากำลังคิดอยู่ โม่ข่ายก็เดินนำกลุ่มคนมาอยู่ข้างเธอ จากสัญชาตญาณ กู้เหยารีบถอยออกมาข้างๆ แล้วเรียกด้วยความเคารพ “ประธานโม่” “อืม” โม่ข่ายส่งเสียงพึมพำเย็นชาหนึ่งที ถือว่าตอบรับ ก้าวเท้าไปข้างหน้าโดยไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว เธอทักทายเขา แต่เขาไม่มองเธอแม้แต่แวบเดียว...... เขายุ่งขนาดนั้นเชียวหรอ? โม่ข่ายที่เดินห่างไปพอสมควรจู่ๆก็หยุดฝีเท้าลง แล้วหันศีรษะมามองกู้เหยา “กู้เหยาหรอ?” เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คิดว่ากู้เหยาจะมาปรากฏกายอยู่ที่นี่ สีหน้าท่าทางประหลาดใจ แต่เพียงพริบตาเดียว เขาก็มีสีหน้าว่างเปล่า เห็นสีหน้าและน้ำเสียงของเขา กู้เหยาก็เข้าใจ ตอนที่เธอทักทายเขาเมื่อครู่ เขาไม่ได้สังเกตการณ์มีอยู่ของเธอจริงๆ ถึงได้พูดประโยคนั้นโดยไม่ลังเล เดินออกห่างไปช่วงหนึ่งแล้ว เขาถึงได้นึกขึ้นมาได้ ว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่คือเสียงเธอ ประสาทความรู้สึกของผู้ชายคนนี้ยาวจริงๆ โม่ข่ายหันศีรษะมามองกู้เหยา สายตาคนอื่นมองมาที่กู้เหยาตามเขา สายตาของทุกคนมองมาที่เธอ กู้เหยากลายเป็นจุดสนใจผู้คนในพริบตาเดียว ทำให้เธอค่อนข้างไม่ชิน ทำได้เพียงยิ้มให้โม่ข่ายอย่างกระอักกระอ่วน “ฉันไม่มีอะไรค่ะ คุณทำธุระของคุณเถอะ” “เรื่องที่เพิ่งคุยไปเมื่อครู่พวกนายไปจัดการก่อนให้เรียบร้อย ฉันมีธุระนิดหน่อย” โม่ข่ายเอ่ยกำชับ แล้วก้าวเท้าเดินมาที่กู้เหยา “คุณไปทำงานของคุณเถอะ อย่าให้คนอื่นคิดว่าไม่ทำงานเพราะผู้หญิงคนเดียว” เห็นว่าโม่ข่ายยังยุ่งอยู่ กู้เหยาก็รู้สึกว่าตัวเองมารบกวนงานของเขา รู้สึกผิดมาก “งานที่ควรทำผมทำเสร็จหมดแล้ว” โม่ข่ายกุมมือเธอไว้ “ไปเถอะ ไปทานอาหารกลางวันกัน” มือถูกโม่ข่ายกุมไว้อย่างอบอุ่นและรู้สึกดีมาก กู้เหยาเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา “ไม่ได้ถ่วงเวลางานคุณจริงๆใช่ไหม? ถ้า BOSS ใหญ่คุณรู้ว่าคุณเหม่อตอนเวลางาน จะหักเงินเดือนคุณไหม?” “งานมันยุ่งไม่มีวันจบสิ้นหรอก” โม่ข่ายกุมมือเย็นเฉียบของเธอ เอ่ยถามเสียงทุ้ม “อากาศหนาวขนาดนี้ ออกมาข้างนอกทำไมไม่ใส่ชุดหนาหน่อย?” “ผู้หญิงก็ต้องรักสวยไง ออกมาเดินเล่นสวมเสื้อผ้าหนาๆมันไม่สวย” กู้เหยายิ้มอย่างดูดีให้เขา ที่จริงเธอต้องมีภาพลักษณ์มืออาชีพอย่างมากในการไปเจอคุณชายสวี่ พอคุยจบก็ขี้เกียจกลับโรงแรมไปเปลี่ยนชุด กู้เหยากำลังพูดอยู่ โม่ข่ายก็ถอดเสื้อคลุมสูทของตัวเองมาคลุมร่างเธอ “ฉันไม่หนาว” เขาเอาเสื้อคลุมสูทให้เธอ ด้านในเขาสวมแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียว ต้องหนาวแน่ๆ “มือเย็นขนาดนี้ ยังกล้าพูดว่าไม่หนาวอีก” พูดด้วยน้ำเสียงแข็ง ทำให้กู้เหยาไม่มีทางปฏิเสธได้ กู้เหยามองไปที่เขาแล้วยิ้ม “คุณใส่เสื้อไป คุณจับมือฉัน ฉันก็ไม่หนาวแล้วล่ะ” “เชื่อฟังผม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำ ฟังดูแล้วเหมือนไม่พอใจอย่างมาก เธอผอมมาก ทั้งๆที่สูงเกือบร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตร แต่ตอนเขาอุ้มเธอนั้นกลับรู้สึกหนักไม่เท่าไหร่ เสื้อคลุมเขาคลุมไว้ที่ตัวเธอ ทั้งยาวและกว้าง ดูเหมือนเธอจะยิ่งดูตัวเล็กไปอีก โดยไม่รู้ตัว โม่ข่ายกึ่งๆกอดเธอ อยากจะนำความอบอุ่นของตัวเองส่งผ่านไปให้เธอ กู้เหยาพิงเขาอย่างนิ่งๆ ค่อยๆก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าตามเขา ในตอนนี้ ในใจเธอเกิดความคิดหนึ่ง ไม่อยากทานอาหารแล้ว ทั้งสองจึงเดินตรงไปแบบนี้ เดินไปจนสุดขอบโลกเลยก็ยังได้ สุดขอบโลก เป็นคำที่โรแมนติกจริงๆ ขณะที่กู้เหยากำลังตกอยู่ในห้วงความคิด พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นรถเสียหลักคันหนึ่งพุ่งมาทางพวกเขา ไม่มีเวลาให้กู้เหยาได้คิดว่าจะทำอย่างไร เพียงแต่ออกแรงผลักโม่ข่ายที่อาจจะโดนรถชนโดยสัญชาตญาณ แต่โม่ข่ายออกไปแล้ว แต่เธอกลับอยู่ที่เดิม เธอรู้สึกเพียงเสียงดังหวืออย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็เหมือนมีเงาเท่าภูเขาทับลงมาตรงหน้า...... เธอก็รู้ในทันทีว่าความกระวนกระวายใจในวันนี้มันเพราะอะไร โครม—— รถยนต์ชนไปที่กำแพงด้านข้าง เกิดเสียงดัง เกิดรูใหญ่โตบนกำแพงที่ถูกชน กู้เหยาถูกรถลากออกมาข้างนอก