ตอนที่ 123 กลับบ้านด้วยกัน

ต๭นที่ 123 กลับบ้านด้วยกัน คุณชายสวี่รับปากอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันภายในใจก็คิดความเป็นไปได้ต่างๆ เขายืนยันได้ ที่กู้ซินพูดว่าอยากแต่งงานกับเขา คงไม่ได้แค่อยากเป็นภรรยาของเขาง่ายๆอย่างนั้นแน่นอน ที่เขารับปากไป นั่นก็เพราะอยากเห็นว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอคืออะไรกันแน่? “ใครว่าจะเป็นภรรยาคุณอย่างเดียว” กู้ซินหัวเราะ ดูไม่เหมือนคน แล้วพูด “หุ้นส่วนยี่สิบเปอร์เซ็นต์นั้นฉันก็เอา และฉันอยากเป็นผู้ปกครองบริษัทเหชียวซื่อด้วย” การได้เป็นผู้ปกครองบริษัทเหชียวซื่อเป็นความปรารถนาของเธอมาหลายปีแล้ว ตอนนี้เหชียวหนานจิ่งพึ่งไม่ได้แล้ว งั้นเธอจะต้องคิดวิธีอื่น กู้ซินเรียนโรงเรียนมีชื่อเสียงในประเทศ และยังไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแสตมฟอร์ดประเทศอเมริกาอีกด้วย มีหน้ามีตา มีความรู้ หนีมาจากกู้เจิ้งเต๋อ เลิกกับเหชียวหนานจิ่ง กู้ซินอย่างเธอต้องทำได้ดีกว่านี้ จะต้องโดดเด่นมากกว่าการใช้ชีวิตที่ขึ้นอยู่กับพวกเขาอย่างแน่นอน “ที่แท้คุณผู้หญิงกู้ก็ยังคิดถึงคุณชายตระกูลเหชียวอยู่นี่เอง” คุณชายสวี่หรี่ตาลงเล็กน้อย มุมปากยิ้มอย่างยากจะคาดเดา แล้วพูด “ถ้าแผนพวกเราเริ่มดำเนินการ บริษัทเหชียวซื่อเปลี่ยนผู้บริหาร ตอนนั้นบริษัทเหชียวซื่อคงไม่ได้ชื่อเหชียวซื่ออีกแล้ว” “แล้วยังไง?” กู้ซินถามกลับอย่างเย็นชา สำหรับเธอ ไม่ว่าใครจะเป็นเจ้าของบริษัทเหชียวซื่อ บริษัทเหชียวซื่อครั้งหนึ่งก็ยังคือเหชียวซื่อที่ยอดเยี่ยม คุณชายสวี่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ยิ้มแล้วพูด “ในเมื่อคุณผู้หญิงกู้ไม่แคร์ งั้นก็ขอให้การร่วมมือของพวกเราสำเร็จ” กู้ซินไม่มีอารมณ์มาคุยเล่นกับเขาแบบนี้ หยิบกล่องเล็กหนึ่งกล่องขึ้นมาจากกระเป๋า ยื่นให้คุณชายสวี่ผ่านกระจกรถ แล้วพูด “ของพวกนี้อยู่ในกล่อง สามารถล้มคนที่คุณอยากทำให้มันล้มได้” อยู่กับเหชียวหนานจิ่งมาหลายปี เธอไม่เพียงอยู่ข้างเขาเท่านั้น แต่เรื่องสกปรกพวกนั้นที่ตระกูลกู้และตระกูลเหชียวร่วมมือกัน เธอมีหลักฐานทุกเรื่อง หลักฐานพวกนี้เธอหยิบมาป้องกันตัวเอง ตราบใดที่พวกเขาทำเรื่องดูถูกเธอ หลักฐานพวกนี้คงไม่ได้ปรากฏออกมาตลอดกาล ดังนั้น ต่อไปนี้ไม่ว่าตระกูลเหชียวจะพ่ายแพ้สาหัสอีกกี่ครั้ง ก็เป็นเรื่องที่เหชียวหนานจิ่งและครอบครัวเขาชดใช้ ไม่เกี่ยวกับเธอสักนิด “คุณผู้หญิงกู้ วันนี้อากาศเปลี่ยนแปลง หิมะไม่ตกหนัก คุณรีบกลับไปเร็วหน่อยเถอะ” พูดจบ คุณชายสวี่ก็โบกมือให้เธอ แล้วสตาร์ทรถออกไป กู้ซินมองรถเขาออกไปไกลเรื่อยๆ มุมปากยกยิ้มเหยียด แล้วแอบพูด “ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ยี่สิบเปอร์เซ็นต์งั้นหรอ ฉันจะไม่ให้แกสักเปอร์เซ็นต์เดียว” …… พยากรณ์อากาศรายงานว่า คืนนี้ห้าทุ่มหิมะจะเริ่มตกหนัก สองวันข้างหน้าจะเป็นตกหนักสภาพอากาศหิมะตกหนัก สภาพอากาศหิมะตกหนักนี้สนามบินจะปิดชั่วคราว จึงทำให้ส่งผลกระทบกับไฟลท์บินที่เข้าและออกปักกิ่ง ถ้าตามแผนเวลาในการกลับเจียงเป่ยแล้ว ไฟลท์บินพวกเขาจะต้องล่าช้าเพราะสภาพอากาศหิมะตกหนักนี้ กู้เหยาใจร้อนอยากกลับเจียงเป่ย โม่ข่ายให้เหลียงฮุ่ยอี๋เปลี่ยนไฟลท์บินเป็นคืนนี้หนึ่งทุ่ม กลับถึงเจียงเป่ยในคืนเดียวกัน และไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม พอคิดว่าจะได้กลับเจียงเป่ยในทันที ในใจกู้เหยาก็ดีใจจนพูดไม่ออก บางทีอาจจะเป็นเพราะปักกิ่งที่แห่งนี้มักจะให้เคราะห์ร้ายกับเธอ เธอจึงไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ เธออยากออกจากปักกิ่งเร็วๆ ออกห่างจากตระกูลเหชียว อยากให้คนคนนั้นล้มบริษัทเหชียวซื่อไวๆ และเธอกลับไปเจียงเป่ย จะได้ทำงานดีๆ ทุกๆอย่างจะค่อยๆดีขึ้นมา กู้เหยาเอียงศีรษะไปมองโม่ข่ายที่นั่งข้างกาย เขายังคงยุ่งอยู่ ยุ่งในการดูแผ่นสถิติ ดูเอกสาร โทรศัพท์ นั่งรอในนั่งรอในเลานจ์สนามบินประมาณครึ่งชั่วโมง เขาก็ไม่ได้หยุดแม้แต่นาทีเดียว เขามักจะยุ่งแบบนี้ ระดับความยุ่งนั้นเธอไม่กล้าจินตนาการ—— “คิดอะไรอยู่?” ความสนใจของโม่ข่ายสุดท้ายก็มาอยู่ที่เธอ “ฉันกำลังคิด วันวันหนึ่งคุณยุ่งขนาดนี้ BOSS ใหญ่บริษัทเซิ่งเทียนของคุณวันหนึ่งไม่ยุ่งนับเงินแย่เลยหรอ” ได้ยินเสียงเธอพูดอย่างขุ่นเคือง โม่ข่ายก็รู้สึกขำ หัวเราะทุ้มต่ำขึ้นมา “พนักงานธนาคารต่างหากล่ะที่นั่งนับเงินทุกวัน” เธอยู่ปากใส่เขา “วันอาทิตย์ก็ไม่ให้คุณพักผ่อนหรอ BOSS ใหญ่คุณให้เงินเดือนคุณเท่าไหร่กันแน่?” เขาพูด “ยังไงก็เลี้ยงคุณได้แล้วกัน” “ใครอยากให้คุณเลี้ยง ฉันหาเงินด้วยตัวเองได้” ถึงกู้เหยาจะไม่ต้องการให้เขาเลี้ยง แต่ไม่บ่อยนักที่จะได้ยินเขาพูดประโยคแบบนี้ ในใจเธอจึงอดมีความสุขไม่ได้ เธอถามอีก “จะขึ้นเครื่องแล้ว ธุระคุณเสร็จหรือยัง?” “เสร็จแล้ว” โม่ข่ายปิดเครื่อง ส่งคอมพิวเตอร์ไปให้เหลียงฮุ่ยอี๋ข้างๆ ยื่นมือไปโอบกู้เหยา ก้มศีรษะลงไปดมผมเธอ “ทำไมดีใจขนาดนี้?” “เพราะจะได้กลับบ้านแล้ว” เธอซุกลงไปในอ้อมกอดเขา แล้วถูเบาๆสองที “วันนี้วันที่สิบของปฏิทินจันทรคติ อีกสิบวันก็ตรุษจีนแล้ว ฉันอยากกลับบ้านไปจัดเตรียมของให้ดี” โม่ข่ายประคองคางเธอไว้ แล้วเชยหน้าเธอขึ้นมาพูด “กู้เหยา วันตรุษจีนไปหาผู้ใหญ่ที่บ้านผมกันเถอะ” จู่ๆก็ได้ยินโม่ข่ายบอกว่าจะพาไปพบผู้ใหญ่ ในใจกู้เหยาก็ตื่นเต้นนิดหน่อย แต่ก็กังวลด้วย ถ้าครอบครัวเขาไม่ชอบเธอล่ะ เธอจะทำอย่างไร? จากท่าทางคำพูดของโม่ข่าย การแต่งตัวและนิสัยการรับประทานอาหารต่างๆ ดูแล้ว ครอบครัวของเขาน่าจะไม่ใช่ครอบครัวธรรมดา พอมานึกถึงครอบครัวตัวเอง—— นึกถึงครอบครัวตัวเอง กู้เหยาก็เจ็บปวดใจอีกครั้ง ถ้าคุณพ่อโม่ข่ายถามถึงพ่อเธอ เธอจะตอบอย่างไรดี? “กู้เหยา——” โม่ข่ายดูออกว่าเธอกังวล เขาจูบหน้าผากเธอแล้วพูด “คุณเป็นภรรยาผม ครอบครัวผมต้องชอบคุณ” “จริงหรอ?” ไม่ใช่ว่าเธอไม่มั่นใจ แต่ร่างกายเธอแปดเปื้อนมาเยอะเกินไป บางเรื่อง โม่ข่ายเชื่อใจเธอ แต่ครอบครัวเขาอาจจะไม่เชื่อก็ได้ บางเรื่อง โม่ข่ายไม่สนใจ แต่ครอบครัวเขาอาจจะสนใจก็ได้ บางคนพูดว่า การแต่งงานเป็นเรื่องของคนสองคน ตราบใดที่โม่ข่ายเชื่อใจเธอก็พอแล้ว แต่เธอกลับไม่คิดอย่างนั้น เธออยากใช้ชีวิตที่เหลือกับโม่ข่ายให้ดี ต้องได้รับการอวยพรจากผู้ใหญ่ด้วยถึงจะยิ่งดี “จริงๆสิ” โม่ข่ายลูบศีรษะเธออีกครั้ง เขามั่นใจ ผู้หญิงที่ดีเข้มแข็งและงดงามแบบเธอ ครอบครัวเขาต้องชอบแน่นอน “ไฟลท์บินเดินทางไปเจียงเป่ยหมายเลข UK3817 เริ่มขึ้นเครื่องได้......” ได้ยินข้อมูลการขึ้นเครื่องจากเสียงวิทยุ โม่ข่ายก็โอบเอวกู้เหยาขึ้นมา กู้เหยาสะดุ้งโหยง ยกมือขึ้นตีเขา “คนเยอะ คุณปล่อยฉันดีกว่า” “คนเยอะแล้วยังไง?” คนที่เขาโอบก็คือภรรยาเขา ไม่ได้โอบคนอื่นเสียหน่อย ใช่เรื่องคนอื่นหรอ? คนเยอะ สายตาหลายคู่มองมา เธอเขินน่ะ แต่โม่ข่ายไม่รู้ตัว โอบเธอแน่นเหมือนมือเหล็ก เธอขยับไม่ได้ เขาคือสามีของเธอนะ เป็นคนที่ไม่มีเหตุผลบ้าง อีคิวต่ำ แต่เป็นผู้ชายที่เห็นอกเห็นใจมาก