ตอนที่ 127 ดูแลสะใภ้ให้ดี

ต๭นที่ 127 ดูแลสะใภ้ให้ดี ตอนที่โม่ข่ายกลับห้องมา กู้เหยาก็เปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านแล้ว เธอมองเขาด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “น้องสาวคุณกลับมาบ้าน ทำไมไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ ฉันจะได้ตื่นมาเตรียมอะไรแต่เช้าหน่อย” โม่ข่ายเดินมาหา แล้วกอดเธอ “ไม่ต้องเตรียมอะไรหรอก” เขาที่ควรเตรียมบอกให้ป้าเฉินเตรียมเรียบร้อยแล้ว กู้เหยาพูด “เธอมาบ้านเราเป็นครั้งแรก ฉันต้องต้อนรับให้ดีสิ เธอเป็นน้องสาวคุณ ครอบครัวของคุณ ฉันต้องให้ความประทับใจที่ดีแก่เธอ” “กู้เหยา——” โม่ข่ายเอ่ยเรียกชื่อเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ แล้วพูดอย่างจริงจัง “คุณไม่ต้องเชื่อมสัมพันธไมตรีกับใครเป็นพิเศษหรอก เธอเป็นน้องสาวผม คุณเป็นภรรยาผม เราเป็นครอบครัวเดียวกัน” ได้ยินคำพูดของโม่ข่าย กู้เหยาก็อยากจะกรอกตาใส่เขา ไอคิวและความสามารถในการทำงานของชายคนนี้ไม่จำเป็นต้องสงสัยเลย แต่ในชีวิตประจำวันนั้น บางเรื่องก็ทึ่มเสียจริง เธอไม่ได้อยากเชื่อมสัมพันธไมตรีกับใครเป็นพิเศษ แต่ควรจะต้องต้อนรับน้องสาวเขาให้ดี มันเป็นสิ่งพื้นฐานที่ทุกคนควรทำ โม่ข่ายพูดอีก “Polaris ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เธอชอบโวยวาย พูดจาไม่เหมาะสม ถ้าเธอทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ก็อย่าไปถือสาเธอนะ” โม่ข่ายผู้ที่ไม่ค่อยพูดนั้นพูดเยอะขนาดนี้ กู้เหยาก็เดาว่าเขาต้องรักน้องสาวเขามากแน่ๆล่ะ ถึงแม้ว่าทุกครั้งที่เขาพูดถึงน้องสาวตัวเอง จะกัดฟันกรอดตลอด แต่จริงๆแล้วเขารัก Polaris มาก “นี่คุณจะบอกว่าให้ยอมเธอหน่อยใช่ไหม?” กู้เหยาแกล้งทำเป็นโกรธ “ผมเปล่า......” โม่ข่ายรู้สึกพูดไม่ออก เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เขาเป็นห่วง Polaris ที่มีนิสัยสบายๆ บางครั้งพูดอะไรก็ไม่ผ่านสมอง กู้เหยาอาจจะเข้าใจผิดได้ เขายังพูดไม่ทันจบ กู้เหยาก็ยิ้มขัดจังหวะเขาแล้วพูด “คุณวางใจเถอะ เธอเป็นน้องสาวคุณ ฉันก็จะปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นน้องสาวตัวเอง ฉันไม่ทำให้คุณลำบากใจแน่นอน” กู้เหยาไม่ใช่คนที่สร้างปัญหา และเธอก็เต็มใจที่จะเข้าถึงคนในครอบครัวโม่ข่าย โม่ข่ายลูบศีรษะเธอ “ขอบคุณครับ” “ขอบคุณอะไร? ฉันเป็นภรรยาคุณนะ” กู้เหยาหัวเราะ ดึงเขามาถาม “น้องสาวคุณชอบทานอะไร? มีอะไรที่ทานไม่ได้ไหม?” Polaris เป็นน้องสาวของโม่ข่าย เป็นครั้งแรกที่กู้เหยาเจอคนในครอบครัวโม่ข่าย แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเด็กที่เพิ่งโต กู้เหยาก็ยังคิดว่าตัวเองควรจะเข้าถึงอย่างรอบคอบ “เธอไม่เลือกทาน” โม่ข่ายพูด ระดับความเลือกทานของโม่เสียวเป่านั้นถูกคุณแม่ฉินสอนมาไม่ได้เป็นรองโม่ข่ายแน่นอน แต่ความสามารถในการปรับเปลี่ยนของเธอแข็งแกร่งมาก ไม่ว่าจะทานอะไร ตราบใดที่คนอื่นทานได้ เธอก็ทานได้ “เด็กบ้านคุณนี่เลี้ยงมาดีจริงๆอ่า ทุกคนไม่เลือกทานเลย” กู้เหยารู้สึกแอบประทับใจ “ฉันเลือกทานมากนะ พี่ฉันเลือกทานมากกว่าฉันอีก นี่ก็ไม่ก็ทาน นั่นก็ไม่ทาน แบบนี้เลยไม่มีผู้หญิงอยู่กับเขาได้” โม่เสียวเป่ายื่นหัวออกมาจากประตูห้องครึ่งหนึ่ง มองกู้เหยาแล้วยิ้ม “พี่สาวท่านนี้ มีคนบอกว่าให้ชื่อว่าผีมีจริง ดีกว่าเชื่อริมฝีปากผู้ชายคนนี้ อย่าให้เขาหลอกเด็ดขาด” “Polaris ลืมที่เคยเรียนมาหมดแล้วหรอ ผู้ใหญ่คุยกันอยู่ เด็กแทรกได้หรอ?” โม่ข่ายหันไปมองโม่เสียวเป่า แล้วตำหนิเธออย่างรุนแรง “ไหนผู้ใหญ่?” โม่เสียวเป่ากรอกตา “พี่สาวท่านนี้ดูอายุมากกว่าฉันอย่างมากก็สองสามปี ถ้าฉันเป็นเด็กล่ะก็ เธอก็เป็นเด็กเหมือนกัน แม้แต่เด็กพี่ก็ไม่ยกเว้น ต่อไปนี้เรียกพี่ว่าโม่ข่ายไม่ได้แล้วสิ ต้องเรียกว่าสัตว์ร้าย” มุมปากโม่ข่ายกระตุก “ยังจะกล้าเถียงอีก!” “ก็ฉันอยากเถียง กล้าตีฉันต่อหน้าพี่สาวหรือไง” โม่เสียวเป่าเชิดหน้า ตั้งใจทำท่าทางแหย่เขา เห็นสองพี่น้องเถียงกัน โดยเฉพาะเห็นโม่ข่ายที่พูดมาก กู้เหยาก็เข้าใจแล้ว ที่จริงโม่ข่ายเป็นคนที่พูดเก่งเหมือนกัน แต่นั่นจะเกิดขึ้นกับครอบครัวเขาเป็นพิเศษ แต่กับเธอ ดูเหมือนจะยังไม่ได้รับเกียรตินั้น ครอบครัวอยู่ด้วยกัน บางครั้งก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง แต่ตอนที่อีกฝ่ายต้องการความช่วยเหลือ อีกคนก็ปรากฏกายออกมาได้ทันเวลาอย่างแน่นอน นี่สิถึงเรียกว่าครอบครัวที่แท้จริง! กู้เหยาหวังอย่างมากว่าตัวเองจะได้รับความรักจากครอบครัวแบบนี้บ้าง อยากมีสักคนที่สามารถอดทนกับตัวเองที่สร้างปัญหาอย่างไม่มีเหตุผล โม่เสียวเป่าหลบอยู่ด้านหลังกู้เหยา จับแขนกู้เหยาไว้ แล้วพูดจาน่าสงสาร “พี่สาว ฉันจะบอกอะไรให้ ตาคนนี้จะรังแกฉัน พี่ต้องช่วยฉันนะ” ถูกโม่เสียวเป่าดึงอยู่แบบนี้ กู้เหยาก็รู้สึกเธอยอมที่จะเข้าหาตน ในใจก็อ่อนปวกเปียกอย่างไร้เหตุผล เธอยิ้มแล้วพูด “ได้ พี่จะช่วยเธอ” “พี่สาว ดีจัง” โม่เสียวเป่าหน้าตาน่ารัก โดยเฉพาะตอนยิ้มขึ้นมาจะเผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆ น่ารักจนอยากประคองไว้ในมือ “เธอเป็นพี่สะใภ้เธอ” นานสักพัก โม่ข่ายถึงได้พูดประโยคนี้ออกไป “พี่สะใภ้หรอ? พี่จะแต่งงานกับเธอหรอ?” โม่เสียวเป่าถามกลับ ถ้าเป็นอย่างนี้ล่ะก็ งั้นก็แสดงว่า พี่ชายเธอตัดสินใจว่าจะแต่งงานกับพี่สาวท่านนี้ “เราแต่งงานกันแล้ว” โม่ข่ายพูดอีก “พวกพี่แต่งงานกันแล้วหรอ?” โม่เสียวเป่าตกใจมากจริงๆ อึ้งไปอยู่นานกว่าจะโต้กลับ “นี่พี่ พี่ไม่บอกที่บ้านว่าจะแต่งงานเลยหรอ?” แม้ว่าคุณปู่พวกเขาอยากจะอุ้มหลานมาก แต่เรื่องใหญ่อย่างการแต่งงานนี้ โม่ข่ายกลับแอบจัดเงียบๆคนเดียว โม่เสียวเป่าดูเหมือนจะมองเห็นว่าคุณปู่จะโกรธมากขนาดไหนถ้ารู้เข้า “ไปทานข้าวกันก่อน” โม่ข่ายพูดอีกครั้ง บนโต๊ะอาหาร โม่เสียวเป่านั่งอย่างเรียบร้อย ไม่พูดอะไรสักคำ ดูเหมือนเป็นเด็กที่เชื่อฟังและรู้เรื่อง แต่ดวงตาดำสนิทที่ลอกแลกทรยศเธอ กู้เหยาส่งน้ำซุปชามหนึ่งให้โม่เสียวเป่า “Polaris ทานซุปก่อนสิ” โม่เสียวเป่ายิ้มหวาน “ขอบคุณค่ะพี่สะใภ้” เธอยังไม่ลืมส่งสายตาเย้าแหย่ไปให้โม่ข่าย กู้เหยาเตรียมจะให้ตักซุปให้โม่ข่าย โม่ข่ายก็แย่งช้อนตักซุปต่อหน้าเธอ แล้วตักให้เธอหนึ่งชาม เขาพูด “ทานก่อน ร่างกายจะได้อุ่น” “อืม” กู้เหยายิ้มให้เขา “คุณหนู ป้าเตรียมข้าวเหนียวมีตบอลของโปรดคุณด้วย ชิมดูสิ” วันนี้โม่เสียวเป่ามาที่บ้าน โม่ข่ายเลยให้ป้าเฉินเข้ามาช่วย “ฉันรู้ว่าป้าเฉินน่ะดีกับฉันมากที่สุดเลย” โม่เสียวเป่ากระโดด แล้วกอดป้าเฉินหนึ่งที แล้วมองไปที่โม่ข่ายและกู้เหยา พวกเขาทั้งคู่ทานอาหารกันอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร ถ้าเธอไม่รู้ว่าตระกูลโม่สอนให้ตอนรับประทานอาหารห้ามพูด เธออาจจะคิดว่าพวกเขาไม่ต้อนรับเธอแล้ว ต่อหน้าโม่ข่าย โม่เสียวเป่าไม่กล้าทำอะไรตามใจชอบเกินไป โดยเฉพาะบนโต๊ะอาหาร ไม่งั้นจะต้องถูกมัดไปอบรมสั่งสอนแน่นอน กว่าจะทานจบหนึ่งมื้อ โม่เสียวเป่าก็วางตะเกียบลง เช็ดปากอย่างพอใจแล้วพูด “พี่ พี่ไปทำงานเถอะ ฉันจะอยู่บ้านดูแลพี่สะใภ้เป็นอย่างดี”