ตอนที่ 128 ครอบครัวที่มีความรัก

ต๭นที่ 128 ครอบครัวที่มีความรัก โม่เสียวเป่าเป็นคนที่ประหลาดมาก คุณจะเดาไม่ออกเลยว่าเธอจะทำอะไรต่อไป ให้เธออยู่กับกู้เหยาตามลำพัง โม่ข่ายไม่วางใจอย่างเด็ดขาด ถ้าเธอพูดจาไร้สาระกับกู้เหยา ถึงตอนนั้นคนที่ซวยก็คือเขา เขาหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปาก จากนั้นก็พูดอย่างจริงจัง “เดี๋ยวเธอออกไปกับฉัน” “ไม่เอา” โม่เสียวเป่าหันศีรษะไปมองกู้เหยาอย่างหมดหนทาง แล้วพูดอย่างอ้อนๆ “พี่สะใภ้ ฉันอยากอยู่คุยกับพี่” โม่เสียวเป่าหน้าตาน่ารัก รอยยิ้มหวาน กู้เหยาชอบเธอจากใจเลย กู้เหยาก็มองไปทางโม่ข่ายเหมือนกัน ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูด “ฉันอยู่บ้านคนเดียวมันน่าเบื่อนะ ให้ Polaris อยู่เป็นเพื่อนฉันดีไหม?” กู้เหยาพูดออกไปทั้งหมดแล้ว ถ้าโม่ข่ายเอาโม่เสียวเป่าไปด้วย นั่นก็อภัยให้ไม่ได้แล้ว เขาทำได้เพียงพยักหน้ารับปาก “แผลที่ขาคุณยังไม่หายดี อยู่บ้านพักผ่อน อย่าวิ่งเล่นล่ะ” กู้เหยาแอบจับมือเขาใต้โต๊ะ เม้มปากมองเขาแล้วพยักหน้า “อืม วางใจเถอะ ฉันไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะ” โม่เสียวเป่ามองพี่ชาย เมื่อก่อนพี่ชายเธอไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนตรงๆมาก่อน ตอนนี้แต่งเมียแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะมีใบหน้าที่อ่อนโยนขนาดนี้ เธอมองกู้เหยาอีกครั้ง กู้เหยาไม่เหมือนกับผู้หญิงหลายคนที่คิดอยากจะเข้าหาพี่ชายเธอ เมื่อก่อนผู้หญิงพวกนั้นที่อยากจะเข้าหาโม่ข่าย คิดหาวิธีทำให้พี่ชายเธอมีความสุข แน่นอนว่าเธออยู่ตรงกลางคอยช่วยไม่น้อย แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครเลยที่ได้เข้าใกล้เขา แต่พี่สะใภ้คนใหม่ของเธอกู้เหยาคนนี้ ทำให้รู้สึกใจเย็นอย่างมาก ไม่โวยวาย พูดจาอ่อนโยน แต่ดูเหมือนว่าเพียงแค่เธอนั่งตรงนั้นก็สามารถดึงดูดความสนใจของพี่ชายเธอได้ทั้งหมด เธอคิดว่าพี่ชายเธอคงหาคนที่อยากใช้ชีวิตด้วยเจอแล้วล่ะ จนถึงตอนนี้ โม่เสียวเป่าก็หาเพื่อนโดยใช้สัญชาตญาณในการหาเพื่อน สัมผัสที่หกของเธอนั้นแม่นยำมากมาโดยตลอด วันนี้สัมผัสที่หกของเธอบอกเธอว่ากู้เหยาเป็นผู้หญิงที่ไม่เลวคนหนึ่ง เธอจึงตัดสินใจว่าจะต้องพูดคุยกับพี่สะใภ้เธอให้ดี ถ้าต่อไปที่บ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เธอจะได้ช่วยออกแรงเหมือนกัน แม้ว่าแรงเธอจะเบาบาง แต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย โม่ข่ายลุกขึ้น กู้เหยาก็เดินกลับห้องตามเขาไป ภายในห้อง กู้เหยาหยิบเน็กไทขึ้นมาช่วยโม่ข่ายผูกอย่างจริงจัง โม่ข่ายประคองศีรษะเธอ แล้วจูบแก้มเนียนของเธอ “ถ้าเกิดอะไรขึ้น ติดต่อผมนะ” กู้เหยาหน้าแดงยิ้มแล้วพูด “จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ? หรือว่าคุณกลัว Polaris จับฉันกินในบ้าน หรือเป็นห่วงว่าฉันจะกิน Polaris กัน?” “อืม” โม่ข่ายพยักหน้า เขาเป็นห่วงนิดหน่อยจริงๆ กู้เหยานึกว่าเขาไม่วางใจให้ Polaris อยู่ที่นี่ เธอยื่นมือไปกอดเขา และถูในอ้อมอกเขาสองที “นี่คุณชายโม่ วางใจเถอะ Polaris เป็นน้องสาวคุณนะ ถึงเธอจะตีฉัน ฉันก็ไม่ยอมเธอหรอก รอให้คุณกลับมาช่วยฉันจัดการ โอเคไหม?” “กู้เหยา คุณมองผมแบบนี้หรอ?” น้ำเสียงโม่ข่ายทุ้มต่ำเล็กน้อย มองเธออย่างไม่พอใจหนึ่งที จากนั้นก็หันร่างเดินไป จู่ๆเขาก็โกรธ กู้เหยารู้สึกค่อนข้างสับสน ก่อนออกจากประตูไป โม่ข่ายก็มองโม่เสียวเป่าอย่างเตือนๆหนึ่งที บ่งบอกว่าเธออย่าพูดจาไร้สาระ ตอนที่โม่ข่ายอยู่ โม่เสียวเป่าก็ไม่ได้กลัวเขามาก พอเขาไป สำหรับเธอแล้วก็แมวไม่อยู่ หนูร่าเริง เธอมองเหมียนเหมียนที่นอนบนพื้น ยกมือขึ้นมาชี้ “เจ้าหนูตัวน้อย มาให้พี่สาวอุ้มมา” เหมียนเหมียนมองคนแปลกหน้าที่เข้ามาในห้องอย่างระแวง แล้วเห่าบ๊อกๆๆอย่างหยาบคาย “เหมียนเหมียน นี่น้องสะใภ้แม่ ไม่ใช่คนไม่ดีนะ หนูเล่นกับพี่เขาได้” กู้เหยาอุ้มเหมียนเหมียนขึ้นมาส่งให้โม่เสียวเป่า “น้องสะใภ้หรอคะ? ฉันชอบชื่อนี้” โม่เสียวเป่าเงยหน้าขึ้นมามองกู้เหยา ตาคู่นั้นจ้องไปที่ท้องของกู้เหยา “พี่สะใภ้คะ พี่ไม่ได้ท้องใช่ไหมคะ? ฉันได้ยินมาว่าปกติสามีภรรยาที่อยากมีลูกจะเลี้ยงสัตว์ก่อน พอเลี้ยงสัตว์ได้ประสบการณ์ณ์แล้ว จากนั้นก็จะมีประสบการณ์ณ์เลี้ยงลูก” “เปล่าจ้ะ” กู้เหยารีบโบกมือ พูดอย่างค่อนข้างกระอักกระอ่วน เธอกับโม่ข่ายเคยมีคืนอย่างว่าคืนเดียว จะท้องง่ายๆได้อย่างไรกัน โม่เสียวเป่าไม่ได้สังเกตความกระอักกระอ่วนของกู้เหยา เธอพูดอีก “พี่สะใภ้ คนในตระกูลโม่ของพวกเราอ่อนแอ เพราะคุณแม่สุขภาพไม่ดี ไม่ได้คลอดลูกเยอะ พี่กับพี่ชายยังหนุ่มยังสาว ต่อไปก็คลอดลูกเยอะๆให้มาเล่นกับฉันสิ” “Polaris ละครที่ถ่ายเป็นยังไงบ้าง?” กู้เหยาไม่อยากพูดเรื่องการคลอดลูกต่อ เพราะตอนนี้เธอยังไม่ได้คิดเรื่องอยากมีลูก “ปิดกองแล้วค่ะ ต่อไปฉันก็เที่ยวเล่นได้อีกสองสามวัน” โม่เสียวเป่าอุ้มเหมียนเหมียนแล้ววางเบียดไว้ตรงข้างๆกู้เหยานั่ง “พี่สะใภ้คุ้นเคยกับเจียงเป่ยไหมคะ ถ้าคุ้นเคยล่ะก็ ช่วยเป็นไกด์ให้ฉันที เดี๋ยวค่าบริการไกด์ให้พี่ชายฉันให้ ยังไงเงินเขาก็เยอะ” “อยู่เจียงเป่ยมาสองสามปี คงถือว่าคุ้นเคยล่ะมั้งคะ” กู้เหยาพูดตามความจริง “ฉันไม่คุ้นเคยกับเจียงเป่ยสักนิดเลยค่ะ และไม่มีเพื่อนที่รู้จักด้วย อยากไปเที่ยวไหนก็ไม่มีคนไปด้วย รอให้แผลพี่หายดีก่อนค่อยให้พี่พาฉันไปเที่ยว โอเคไหม?” พูดจบ โม่เสียวเป่าก็กะพริบดวงตาเฉี่ยวอันสวยงาม ทำให้ปฏิเสธคำขอของเธอไม่ได้ “ไม่มีปัญหา” กู้เหยาพยักหน้าแล้วพูด “Polaris——” “พี่สะใภ้ ต่อไปนี้ก็เรียกฉันว่าเสียวเป่าเถอะ ที่จริงทุกคนในบ้านจะชอบเรียกฉันว่าเสียวเป่า ชื่อจีนของฉันน่ะค่ะโม่เสียวเป่า” “เสียวเป่า?” กู้เหยาคิดชื่อนนี้อย่างเงียบๆ ชื่อนี้เธอเหมือนเคยได้ยินที่ไหนกันนะ คิดอย่างรอบคอบ กู้เหยาก็นึกได้ ครั้งนั้นที่งานเลี้ยงการกุศลของบริษัทเซิ่งเทียน ลุงหลิวที่รู้จักโม่ข่ายพูดว่าคุณปู่ให้โม่ข่ายแต่งงานกับเสียวเป่า—— เสียวเป่าคนนั้นใช่เสียวเป่าคนนี้ไหมนะ? โม่เสียวเป่า? คงเป็นชื่อเดียวกัน แต่คนละนามสกุล Polaris ชื่อโม่เสียวเป่า เป็นน้องสาวของโม่ข่าย คนในตระกูลโม่จะให้โม่ข่ายแต่งงานกับเสียวเป่าได้อย่างไร? “พี่สะใภ้ พี่กำลังคิดอะไรอยู่คะ?” โม่เสียวเป่ามองกู้เหยาแล้วมองกู้เหยาอีก “แค่คิดว่าชื่อของเธอคุ้นมาก เสียวเป่าเสียวเป่า สนิทสนมเหมือนเป็นน้องสาวตัวเอง” กู้เหยาส่ายหน้า ยิ้มแล้วพูด เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อ่อนไหวกับชื่อนี้ขนาดนี้ ความสงสัยนี้เกิดขึ้นในตัวของน้องสาวโม่ข่ายแล้ว “ชื่อเสียวเป่าเป็นชื่อที่คุณปู่ตั้งให้ฉันน่ะค่ะ ในปีนั้นตอนคุณแม่รับฉันกลับมา บอกว่าต่อไปนี้ให้ฉันเป็นเด็กน้อยของตระกูลโม่ คุณปู่จึงตั้งชื่อให้ฉันว่าเสียวเป่า——โม่เสียวเป่า” โม่เสียวเป่าพูดอย่างสบายๆ ไม่ได้รู้สึกว่าอะไรกับเรื่องที่ตัวเองไม่ได้เป็นลูกที่ตระกูลโม่คลอดมาเอง เพราะผู้ใหญ่ในตระกูลโม่ก็รักเธอมาก รักเธอมากกว่าพี่ชายหัวทื่อคนนั้นอีก “เสียวเป่า เธอหมายความว่า......” กู้เหยาถามขึ้นมาทันทีอย่างไม่ค่อยสู้ดีนัก ยังไงคนทั่วไปก็ไม่อยากยอมรับหรอกว่าตัวเองเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง “ใช่ค่ะ” โม่เสียวเป่าพยักหน้า แล้วพูดอย่างภูมิอกภูมิใจอย่างมาก “ฉันไม่ใช่ลูกที่ตระกูลโม่คลอดเอง แต่คุณปู่ คุณพ่อ คุณแม่แล้วก็พี่ชาย พวกเขารรรักฉันมาก และฉันก็รักพวกเขามาก”