ตอนที่ 130 ความผิดใจที่หายไป

ต๭นที่ 130 ความผิดใจที่หายไป ดูเหมือนว่าตัวเองจะทำเกินไป ปากกู้เหยาก็อ่อนลงมาทันที กลายเป็นสัตว์ร้ายตัวน้อยกำลังดูดดึง จากนั้นก็ค่อยๆคลายออก กู้เหยาปล่อยโม่ข่ายแล้ว เธอมองเขาอย่างรู้สึกผิด มองโม่ข่ายที่ถูกเธอกัดปากด้วยแววตาแดงก่ำน่าสงสาร——เลือดสีแดงบนปากงดงาม ให้ความรู้สึกเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก “เจ็บไหม?” เธอถาม โม่ข่ายพยักหน้า มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยอย่างอ่อนโยนทำให้ตกใจ เขาประคองศีรษะกู้เหยา แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว “พอหรือยัง?” กู้เหยากัดริมฝีปาก แล้วเอ่ยเสียงทุ้ม “ไม่พอ” พอพูดจบ โม่ข่ายก็ยิ้มบางๆ แล้วจูบกู้เหยาอย่างรุนแรง ปากเขาไม่ต่างจากกู้เหยา รุนแรงและมีพลัง ราวกับเป็นสิงโตตัวผู้ที่มีพลังอำนาจในการโจมตี กู้เหยารู้สึกขี้ขลาด อยากจะหลีกหนีด้วยสัญชาตญาณ แต่เธอไม่อนุญาตให้ตัวเองหลีกหนี มือสองข้างที่ไร้ประโยชน์จับปลายเสื้อเขาไว้ แล้วค่อยๆตามการเคลื่อนไหวจูบของเขา เธอไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมจู่ๆถึงได้อิจฉา และยังอิจฉาเสียวเป่า อิจฉาป้าเฉิน อิจฉาทุกคนที่อยู่ข้างกายเขา คนพวกนั้นที่อยู่ข้างกายเขา ทุกคนล้วนอยู่กับเขามานาน เสียวเป่าสิบเก้าปี ป้าเฉินสามสิบปี หลิวยงและผู้ช่วยเหลียงสิบกว่าปี พวกเขาทุกคนล้วนรู้จักเขาเป็นอย่างดี รู้จักนิสัยการรับประทานของเขา รู้จักเขาทุกเรื่อง แต่เธอที่เป็นภรรยา กลับไม่รู้จักเขาเลย คิดถึงประเด็นนี้แล้ว จู่ๆเธอก็รู้สึกกังวลขึ้นมา กลัวขึ้นมา รู้สึกว่าตัวเองจะสูญเสียเขายังไงอย่างงั้น ที่จริงแล้วกู้เหยาไม่ชอบตัวเองที่อิจฉาและคิดเพ้อเจ้อแบบนี้ ไม่ชอบที่ตัวเองที่ขึ้นอยู่กับโม่ข่ายมากจนเกินไป อาจจะเป็นเพราะว่าเพิ่งได้รับบาดเจ็บ แผลยังไม่หายดี ยังไม่ได้มีงานใหม่อย่างเป็นทางการ เธอเลยเป็นห่วง กังวลและหวาดกลัว เธออธิบายให้ตัวเองฟังแบบนี้ แต่เธอก็รู้ว่าไม่ใช่แค่เหตุผลนี้เท่านั้น มีหลายปัจจัยที่ทำให้เธอกลัว แต่งงานมานานแล้ว ประสบการณ์ทั้งหมดที่เธอผ่านมาล้วนเกิดขึ้นต่อหน้าโม่ข่ายอย่างเปิดใจ เขารู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับเธอทั้งหมด แต่ทุกเรื่องของเขา เธอกลับไม่รู้อะไรเลย ความรู้สึกแบบนี้ ทำให้เธอหดหู่มาก ต้องการหาที่ระบายปาก...... ตอนที่ความคิดกู้เหยากลับมา เธอก็ถูกโม่ข่ายอุ้มกลับไปวางบนเตียงในห้อง ร่างกายกำยำเขาโน้มลงมาควบคุมเธอไว้ในอ้อมอกอย่างแนบแน่น “กู้เหยา——” สายตาเขาลุ่มลึกยากที่จะคาดเดา น้ำเสียงเขาแหบพร่าทุ้มต่ำ ราวกับซ่อนเหล้านารีแดงกลิ่นหอมหวานไว้สิบแปดปี เธอเงยหน้าขึ้นมามองเข้าไปในดวงตาสุกสกาวคล้ายดวงดาวอันกว้างใหญ่ ได้ยินน้ำเสียงดึงดูดทุ้มต่ำของเขา เผลอยื่นมือไปโอบเอวบางอันกำยำของเขา เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่ใช้ภาษากายบอกเขา เธอยอมรับสิ่งที่เขาจะให้เธอทุกอย่าง การเคลื่อนไหวของเธอเล็กน้อย แววตาเปลี่ยนไปนิดหน่อย ทุกอย่างอยู่ในสายตาของโม่ข่าย รู้สึกถึงภายในใจ “กู้เหยา——” เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอีกครั้ง จูบเธอลงไปอีกครั้ง บุกรุกเข้าไปในโพรงปากเธอ เปลี่ยนจากนุ่มนวลเป็นดุเดือด ยิ่งจูบยิ่งลึกซึ้งอย่างช้าๆ เขาใช้วิธีที่อ่อนโยนที่สุดและมีพลังมากที่สุด นำพาเธอไปยังโลกอันแสนสุขที่มีเพียงพวกเขาสองคน พละกำลังของเขา ความร้อนแรงของเขา ความอ่อนโยนของเขา และความดุดันของเขา—— ทุกสิ่งทุกอย่างของเขา กู้เหยารู้สึกถึงมันอย่างลึกซึ้ง ได้ประสบมันอย่างลึกซึ้ง เสียวเป่า ป้าเฉิน ผู้ช่วยเหลียงและคนอื่นๆ พวกเขาอยู่ข้างกายโม่ข่ายมานาน แล้วมันอย่างไรล่ะ? ตอนนี้เวลานี้บนโลกของพวกเขาไม่มีใครอื่น มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น เขามีแค่เธอคนเดียว เธอก็มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น ใครก็แทรกเข้ามาบนโลกพวกเขาทั้งสองได้ “กู้เหยา——” โม่ข่ายเรียกชื่อเธอ ใช้วิธีที่ตรงไปตรงมาและดั้งเดิมมากที่สุด ค่อยๆรักเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากตอนแรกเธอรู้สึกไม่ค่อยดีเล็กน้อย โม่ข่ายดูแลเธออย่างดีด้วยความเอาใจใส่ ต่อมากายและจิตวิญญาณรวมเข้าด้วยกัน ทำให้พวกเขาขึ้นไปถึงดินแดนสวรรค์ของพวกเขาทั้งสอง หลังจากผ่านไปสองครั้งอันยาวนาน กู้เหยาก็เหนื่อยล้าจนขยับนิ้วไม่ได้ นอนหายใจหอบหนักบนตัวโม่ข่ายอีกครั้งและอีกครั้ง โม่ข่ายกอดเธอไว้ในอ้อมอกอย่างแน่น ไม่ได้พูดจาน่าฟังอะไรออกมา แต่การกอดเธอแน่นๆแบบนั้น ราวกับว่าจะให้เธอเข้ามาในร่างกายเขา กู้เหยาจำรายละเอียดไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำให้เธอประทับใจมากที่สุดคือเขากอดเธอแน่น แน่นและมีพลัง ราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยมือแล้วเธอจะหายไป “กู้เหยา บอกผม วันนี้คุณเป็นอะไร?” กู้เหยาก็นอนหลับอยู่บนตัวเขา ก็ได้ยินเสียงเซ็กซี่ทุ้มต่ำของเขาถามขึ้น เธอบอกเขาไปหมดแล้วว่าเธออิจฉา เขายังถามอีก หรือว่าอยากให้เธออธิบายทุกอย่างโดยละเอียดหรือไง? เธอไม่ตอบ โม่ข่ายก็เชยคางเธอขึ้นมาเล็กน้อย แล้วถามเสียงเบา “กู้เหยา บอกผมสิ หืม?” “ฉันบอกไปหมดแล้วว่าฉันอิจฉา” กู้เหยากัดปาก แล้วทำท่าดุดัน คำรามใส่เขา “จะถามทำไมอีก?” เขาลูบศีรษะเธออยู่นานแล้วพูดขึ้น “ผมเป็นสามีคุณนะ คุณเป็นภรรยาผม มันเป็นความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ คุณต้องเข้าใจ” “อืม” กู้เหยาพยักหน้า จู่ๆปากนั้นก็กัดเข้าที่หน้าอกเขา เธอกัดอย่างแรง หน้าอกซ้ายเขาเป็นรอยฟันสีเข้มและมีเลือดซึมเล็กน้อย “เจ็บไหม?” เธอถาม “ไม่เจ็บ” เขาตอบ เธอต้องใช้วิธีนี้ในการตีตราว่าเขาเป็นของเธอ เขาก็ตามใจเธอ ตราบใดที่เธอมีความสุขก็โอเค “จะไม่เจ็บได้ยังไง?” เธอพูด อกข้างซ้ายเหนือหัวใจ เธอกัดเขาแรงมาก อยากจะตีตราจองไว้บนตัวเขา ไม่หายจากไปตลอดชีวิต “เพราะผมก็ทำคุณเจ็บเหมือนกัน” เขาพูดอีก เสียงของเขาทุ้มต่ำ เซ็กซี่และน่าพิศวง กลับทำให้กู้เหยาฟังความหมายในคำพูดนั้นออก ที่จริงเธอไม่แคร์สักนิดว่าเขาจะเคยทำให้เธอเจ็บ เพราะความเจ็บในร่างกายสำหรับเธอแล้วไม่ได้เจ็บอะไร มันคือขั้นตอนหนึ่งที่สำคัญมากที่เราสองคนต้องผ่านไปด้วยกัน ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอใช้วิธีกัดเขาอย่างเป็นเด็ก แต่โม่ข่ายก็ไม่ได้สนใจ ถึงขั้นชอบมองด้านเป็นเด็กของเธอด้วยซ้ำ เขาชอบมองเธอในด้านอารมณ์ความรู้สึก ไม่ต้องมีเหตุผลต่อหน้าเขาเหมือนตอนทำงาน ต่อหน้าเขา เธอสามารถทิ้งการเสแสร้งอย่างไร้ความกังวล เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่ง ที่ต้องการการคุ้มครองจากเขาก็พอแล้ว “กู้เหยา——” เขาเรียกชื่อเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำอีกครั้ง แต่ไม่ได้รับการตอบกลับจากเธอ พอเขาก้มมอง เธอก็เหนื่อยจนหลับบนหน้าอกเขาไปแล้ว เธอหลับลึกมาก หลับปุ๋ยเลย โดยเฉพาะมุมปากที่เผยอเล็กน้อย ทำให้เขาเข้าใจว่าความขุ่นมัวในใจเธอได้หายไปแล้ว มองไปมองมา โม่ข่ายก็ก้มลงจูบชิมกลีบปากเธอที่เผยอเล็กน้อยอีกครั้งเบาๆ ค่ำคืน—— กำลังจะเริ่มต้นขึ้น