ตอนที่ 131 คู่บ่าวสาวที่ดี

ต๭นที่ 131 คู่บ่าวสาวที่ดี วันต่อมา ช่วงสาย กู้เหยาพลิกตัวตื่นขึ้นมาอย่างเงียบๆ ขยับตัวเล็กน้อย แต่ว่าร่างกายยังคงไม่มีแรง แต่ว่าไม่มีอาการปวดร้าวเหมือนครั้งแรกที่ราวกับถูกโดนรถชนจนกลิ้งไป เธอลืมตาขึ้น มองไปทางหน้าต่างตามสัญชาตญาณ แต่ว่าไม่เห็นแม้แต่เงาของโม่ข่าย เธอคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาลองเปิดดู เป็นเวลาเกือบเที่ยงตรงแล้ว เขาออกจะยุ่งขนาดนั้น ไหนเลยจะมีเวลามานั่งรอที่ข้างหน้าต่างจนเธอตื่น ขณะที่กำลังคิดเพลินๆอยู่นั้น จู่ๆหลินเช่นเช่นก็โทรเข้ามา เธอเลื่อนปุ่มรับสาย ได้ยินเสียงหลินเช่นเช่นกล่าวอย่างตื่นเต้น : “เหยาเหยา เธอรีบมาที่สำนักงานเร็วเข้า ออกแบบยังไงห๊ะ ลูกค้าไม่พอใจมากเลย ฉันอุตส่าห์ฝากความหวังเอาไว้ที่เธออย่างดี” “ลูกค้าคนไหนหรือ?” กู้เหยาขมวดคิ้วแน่นถามกลับไป “คุยทางโทรศัพท์ไม่ค่อยสะดวก เธอรีบมาเร็วๆเถอะ” พูดจบ กู้เหยายังไม่ทันได้พูดอะไรเลย หลินเช่นเช่นก็วางสายไป น้ำเสียงของหลินเช่นเช่นดูตื่นเต้นมาก กู้เหยารีบลุกขึ้นมา เธอเตรียมจะใช้เวลาสั้นที่สุดเพื่อไปให้ถึงสำนักงานโดยเร็ว พอเธอลุกขึ้นนั่ง ก็พลันเห็นกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งวางอยู่บนหัวเตียง ตัวอักษรที่อยู่ในข้อความนั้นโม่ข่ายเขียนด้วยความตั้งใจจริง ...... ไปทำงานต่างจังหวัด 3 วันนะครับ โม่ข่าย “ไปทำงานต่างจังหวัด 3 วันนะครับ โม่ข่าย.......” กู้เหยามองตัวอักษรเหล่านั้น แล้วอ่านเบาๆ ตอนลืมตาขึ้นมาแล้วไม่เห็นโม่ข่ายนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง ในใจของเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ว่าตอนนี้เห็นข้อความที่เขาทิ้งไว้ว่าไปทำงานต่างจังหวัด 3 วัน ความรู้สึกผิดหวังนั้นก็แทบจะหายไปทันที โม่ข่ายออกไปทำงานข้างนอก ที่สำนักงานก็มีเรื่องยุ่งๆ กู้เหยาตัดสินใจได้ทันทีว่า จะพาเหมียนเหมียนไปค้างกับหลินเช่นเช่นสัก 2 -3 วัน จะได้ทำงานสะดวกขึ้น ขณะที่นั่งอยู่บนรถแท๊กซี่พร้อมกับเหมียนเหมียน โม่ข่ายก็โทรเข้ามา กู้เหยารับสาย ได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำและมีเสน่ห์ของโม่ข่ายดังขึ้น : “ตื่นแล้วหรือครับ?” “อืม ตื่นแล้วคะ” กู้เหยาพยักหน้า “คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?” “ถ้าตื่นแล้ว ผมจะให้ป้าเฉินเตรียมอาหารมาให้นะครับ” กู้เหยาตอบว่า : “ไม่ต้องหรอกคะ ฉันกับเหมียนๆอยู่บนรถแล้ว พอดีมีงานด่วน ก็เลยจะไปค้างกับเช่นเช่นสัก 2- 3 วันน่ะคะ” พอกู้เหยาพูดจบ โม่ข่ายที่อยู่ปลายสายก็เงียบลง สักพักหนึ่งถึงได้ยินเขาบอกว่า : “คุณกำลังโกรธผมอยู่หรือเปล่าครับ?” เมื่อคืนยังอยู่ด้วยกันกับเธออย่างอบอุ่น เช้านี้เขากลับตื่นแต่เช้า รีบไปขึ้นเครื่องที่สนามบินเพื่อไปทำงานที่อีกเมืองหนึ่ง ปล่อยให้เธออยู่บ้านคนเดียว เธอคงจะโกรธเขาแน่ๆ “อืม.......” กู้เหยาอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วบอกว่า : “ฉันไม่ได้โกรธอะไรนี่คะ ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันกำลังโกรธอยู่ล่ะ?” กู้เหยาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงคิดแบบนั้น โม่ข่ายก็ไม่ได้ตอบอะไรเธอ ทั้งสองคุยกันได้แค่ 2 ประโยคก็วางสายลงไป มาถึงสำนักงาน กู้เหยาถึงรู้ว่า ที่แท้หลินเช่นเช่นได้รับใบสั่งมาซื้อมาใบหนึ่ง แต่ว่ารูปแบบที่ทีมงานออกแบบของเธอทำออกมาไม่สามารถทำให้บ่าวสาวคู่หนึ่งพอใจได้ หลินเช่นเช่นร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูก เลยเรียกกู้เหยามาช่วยเธอแก้ปัญหา กู้เหยาเอาเหมียนเหมียนวางลง ให้มันไปเล่นเอง กู้เหยากำลังทำความเข้าใจกับความต้องการและรายละเอียดต่างๆของลูกค้ากับหลินเช่นเช่น คนที่มาสั่งชุดแต่งงานก็คือสามีภรรยาวัยชราคู่หนึ่ง พวกเขาอยู่ร่วมกันมาหลายสิบปีแล้ว แต่ว่ากลับไม่เคยจัดงานแต่งงานแบบเรียบง่ายกันเลยสักครั้ง ดังนั้นลูกๆของพวกเขา จึงวางแผนจะจัดพิธีแต่งงานให้คนชราทั้งสอง พิธีแต่งงานจะจัดขึ้นในวันที่ 15 เดือนหนึ่ง ดังนั้นพวกเขาเหลือเวลาไม่มากแล้วที่จะแก้แบบ ร่างแบบออกมาแล้วก็ยังต้องใช้เวลาตัดชุดจริงอีก ต้องใช้เวลาพอสมควรเลยทีเดียว เดี๋ยวก็จะติดวันหยุดช่วงฤดูร้อนอีก ยังไม่ทันได้แก้แบบเลย แล้วไหนจะตัดชุดจริงอีก หลินเช่นเช่นถึงได้เต้นผางขนาดนี้ หลังจากที่ทำความเข้าใจกับความต้องการของคนชราทั้งคู่แล้ว ในใจกู้เหยาจึงเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า สำหรับพวกเขาความจริงแล้วพิธีแต่งงานไม่ได้สำคัญอะไรเลย ที่พวกเขาต้องการก็คือ สุขภาพแข็งแรง ความเงียบสงบ ความโชคดี และความสุข...... แต่ว่าคนชราทั้งสองไม่อยากให้ลูกๆเสียความตั้งใจ ดังนั้นพวกเขาจึงมาหาร้านรับจัดงานแต่งงาน “เช่นเช่น ร่างแบบชุดแต่งงานที่ร่างไว้ก่อนหน้านี้ ใช่ออกแบบไปในแนวแฟนตาซีหรือเปล่าจ้ะ?” กู้เหยาคิดไปพลางเอ่ยถาม “เธอรู้ได้อย่างไร?” หลินเช่นเช่นพยักหน้า มองกู้เหยาด้วยความแปลกใจ กู้เหยาจึงบอกว่า : “ถ้าอย่างนั้นพวกเราอย่าออกแบบไปทางตะวันตกเลย ออกแบบชุดไปทางจีนหน่อยดีกว่า เอาเรื่องความโชคดีและสุขภาพแข็งแรงเป็นหลักเถอะ” ได้ยินกู้เหยาพูดแบบนี้ หลินเช่นเช่นจึงถึงบางอ้อ ปรบมือขึ้นมาทันที : “เหยาเหยา งั้นก็ตกลงตามนี้ ถ้าอย่างนั้นรบกวนเธอเอาแบบเก่ารีบเปลี่ยนออกมาให้คนชราทั้งสองดูอีกทีเถอะ ขอเพียงพวกเขาทั้งสองพอใจ ฉันถึงจะได้เงินมาอย่างง่าย” กู้เหยายื่นมือออกไปเขกหัวหลินเช่นเช่น : “เธอดูแลเหมียนเหมียนให้ดีก็แล้วกัน ฉันจะได้รีบร่างแบบออกมาใหม่ให้ลูกค้าได้ดูเร็วหน่อย” “ถ้างั้นต้องรบกวนเธอแล้วล่ะ คุณนายโม่” หลินเช่นเช่นพูดไปยิ้มไป คุณนายโม่ 3 คำนี้ กู้เหยาฟังแล้วรู้สึกปลื้มใจเล็กน้อย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้หลินเช่นเช่น : “เธอรีบไปทำงานของเธอเถอะ อย่ามารบกวนฉันอีก” ต่อมาขณะที่กำลังร่างแบบชุดแต่งงานอยู่นั้น กู้เหยาจินตนาการถึงภาพตอนที่เธอและโม่ข่ายค่อยๆแก่ลง ผมของโม่ข่ายเปลี่ยนเป็นสีขาว ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาปรากฏร่องรอยของอารมณ์อันขุ่นมัวเอาไว้ตามกาลเวลา แต่ว่าเขายังคงยืนหลังตรง คุณลักษณะยังคงเหมือนเดิม พาเธอเดินไปบนพรมสีแดง ค่อยๆขึ้นไปบนกลางเวที และที่กลางเวทีนั้น เขียนตัวอักษรตัวใหญ่ไว้ ขอแสดงความยินดีกับงานแต่งงานของคุณตาโม่ข่ายและคุณยายกู้เหยา! มีคนเคยบอกว่า เวลาที่คิดจะออกแบบงาน ที่สำคัญที่สุดคือต้องใส่ใจลงไป ก่อนอื่นคุณต้องรักงานที่คุณทำเสียก่อน แล้วคนอื่นถึงจะยอมรับงานของคุณได้ ขณะที่กู้เหยากำลังออกแบบชุดแต่งงานให้กับคนชราทั้งคู่นั้น เธอจินตนาการถึงตัวเองและโม่ข่ายในอีก 50 ปีข้างหน้า ดังนั้นงานที่เธอร่างแบบออกมา จึงมีคุณภาพที่เหนือกว่า วันที่ 2 หลินเช่นเช่นเอาผลงานการออกแบบของกู้เหยาส่งให้คนชราทั้งสองดู คนทั้งสองพอใจอย่างมาก จึงตกลงสั่งตัดชุดทันที หลินเช่นเช่นถามกู้เหยาด้วยความตื่นเต้นดีใจว่า : “สาวน้อยทำไมเธอถึงรู้ว่าคนชราทั้งสองชอบแบบนี้ล่ะ?” กู้เหยายิ้มๆแล้วจึงเอ่ยว่า : “เพราะว่าฉันคาดหวังว่าเมื่อตัวเองแก่แล้วจะเป็นเหมือนพวกเขายังไงล่ะ จากนั้นฉันก็คิดถึงตัวเองตอนแก่ ฉันคิดว่าถึงตอนนั้นตัวเองต้องการอะไรน่ะสิ” “โชคดีที่ฉันชวนเธอกลับเข้ามาทำงานด้วย เธอบอกว่า 3 ปีมานี้เธอไม่ได้ทำงานในสำนักงานเลย รายได้ของฉันเลยไม่ค่อยมากเท่าไหร่?” “ฉันก็กลับมาแล้วนี่ไงล่ะ ต่อไปฉันจะพยายามให้มากขึ้นอีก หาเงินเข้าร้านชดเชย 3 ปีที่ผ่านมา” “เทพเจ้าโชคลาภของฉัน คืนนี้เธอกลับบ้านหรือเปล่า?” “ไม่กลับจ้ะ” “พวกเธอทะเลาะกันหรือ?” “เขาไปทำงานต่างจังหวัด กลับไปก็ไม่มีใครคุยด้วยสักคน” กู้เหยาคิดไปคิดมา “คุณหลินคะ ตอนเย็นเราไปกินหม้อไฟกันเถอะ” “คิดเหมือนกันเลย” หลินเช่นเช่นหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม พลางบอกอีกว่า “เหยาเหยา เป็นเพราะเขาออกไปทำงานต่างจังหวัด เธอก็เลยไม่กลับไปแค่นี้แน่นะ?” เมื่อคืนเพราะว่างานร่างแบบรีบเร่ง กู้เหยาจึงไม่กลับบ้าน หลินเช่นเช่นจึงไม่ได้คิดอะไรมาก แต่วันนี้กู้เหยาบอกว่ายังไม่กลับบ้านอีก ทำให้เธออดคิดมากไม่ได้ “หรือเธอคิดว่าฉันทำตัวเหลวไหลอยู่ข้างนอกนี้ เลยไม่ยอมกลับบ้าน?” กู้เหยายิ้มไปพูดไป ใครจะไปรู้ว่าพอหันกลับไป ก็พลันเห็นโม่ข่ายยืนรออยู่ที่ประตูทางเข้าสำนักงาน