ตอนที่ 134 เลือกของขวัญด้วยใจ

ต๭นที่ 134 เลือกของขวัญด้วยใจ ไม่เพียงแต่มีห้องเก็บเสื้อผ้า ห้องแต่งตัว ห้องอาบน้ำ แล้วก็มีห้องอ่านหนังสือเล็กๆอีกห้องหนึ่ง ที่กล่าวมาทั้งหมด นี่ไม่ใช่แค่ห้องนอนห้องหนึ่งเท่านั้น แต่ว่าเป็นห้องสูทขนาดใหญ่ห้องหนึ่งเลยทีเดียว ในเขตที่พักอาศัยของเซิ่งเทียนหยู้จิ๋นวัน แต่ละตารางนิ้วมีค่าราวกับทองคำ โม่ข่ายไม่เพียงแค่มีบ้านหรูระดับคฤหาสน์บนพื้นที่แห่งนี้ แถมในบ้านยังมีคนรับใช้มากมายขนาดนั้น สถานะของเขาเป็นแค่ผู้บริหารคนหนึ่งของเซิ่งเทียนเท่านั้นหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเคยเห็นภาพถ่ายของ LeoMo ในอินเตอร์เน็ตมาก่อน เธอคงจะคิดว่าโม่ข่ายก็คือ LeoMo แห่งเซิ่งเทียนที่เขาร่ำลือกัน ก่อนอื่น อายุของพวกเขาก็เท่ากัน คือ 28 ปี แล้วยังมีคุณลักษณะเฉพาะตัวอันสูงส่งของโม่ข่าย ได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี ท่าทีสง่างามในทุกๆการเคลื่อนไหว------ดูยังไงๆ ก็รู้ว่ามาจากครอบครัวที่ไม่ธรรมดาแน่นอน “อยากจะไปดูสักหน่อยไหมครับ?” โม่ข่ายจูงมือกู้เหยามาที่ห้องเก็บเสื้อผ้า “อยากคะ” กู้เหยาพยักหน้า ผู้หญิงเรามักจะสนใจห้องเก็บของเป็นพิเศษ กู้เหยาเดินเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้าด้านขวา เสื้อผ้าจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ราวกับร้านขายเสื้อผ้า กู้เหยาหันกลับไปมองโม่ข่าย : “เสื้อผ้าพวกนี้คุณจัดเตรียมไว้ให้ฉันหรือคะ?” โม่ข่ายพยักหน้า มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน : “คุณชอบไหมครับ?” “ชอบสิคะ” ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบเสื้อผ้าสวยๆหรอก รวมถึงตัวเธอเองด้วย แต่ว่าที่เธอชอบมากกว่านั้นไม่ใช่เสื้อผ้าเหล่านั้นในตู้เสื้อผ้า แต่เป็นความเอาใจใส่ของเขาที่มีให้กับเธอ ตู้เสื้อผ้าฝั่งซ้ายเป็นเสื้อผ้าของโม่ข่าย มีเสื้อสูทอยู่ราว 10 กว่าชุด ทั้งหมดเป็นคอลเล็คชั่นสีเทาเงิน ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงชอบเสื้อผ้าสีนี้นัก? ข้างในถึงจะเป็นห้องนอนของพวกเขา ห้องนอนนี้มีขนาดใหญ่กว่าห้องนอนหลักที่พวกเขาอาศัยอยู่ในปัจจุบัน โดยเฉพาะเตียงขนาดใหญ่พิเศษที่อยู่กลางห้อง ทั้งกว้างและใหญ่ ทั้งสองคนกลิ้งอย่างไรก็ไม่มีวันตกลงมาได้ คิดถึงอันนี้ สีหน้าของกู้เหยาก็แดงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ไม่กล้าหันไปมองโม่ข่าย โม่ข่ายจึงเดินเข้ามาหา เอาเธอกอดไว้ในอ้อมแขนจากด้านหลัง ก้มหน้าลงมากระซิบลงที่ข้างหูของเธอ : “ผมต้องออกไปทำงานอีก 2 วัน คุณรอผมอยู่ที่นี่นะครับ” ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือไม่ ลมหายใจอันอบอุ่นกระทบลงที่ใบหูของเธอขณะที่เขากำลังพูด ทำให้เธอหูแดงจนไปถึงบริเวณคอ “อืม” กู้เหยาพยักหน้าตอบรับ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองเขา “กู้เหยา.......” เขาใช้น้ำเสียงทุ้มต่ำเรียกเธอ “คะ?” “ครั้งหน้าไปทำงานต่างจังหวัด คุณไปเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ” ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เวลาที่ห่างจากเธอ เขาถึงกับนอนไม่หลับ ในสมองคิดไปคิดมาก็มีแต่ภาพของเธอ “คุณวางใจเถอะคะ ฉันคงไม่ลืมโทรศัพท์ไว้แบบวันนี้อีก คุณไปทำงานให้สบายใจเถอะ” กู้เหยากลับไม่ได้สนใจความหมายที่ลึกซึ้งที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขาเลย ด้วยท่าทางของโม่ข่ายก็ไม่ยินดีที่จะอธิบายอะไรมากนัก หลังจากถอนหายใจเบาๆ เขาก็กอดเธอแล้วกอดเธออีก วันที่ 2 โม่ข่ายออกไปแต่เช้าตรู่ กู้เหยาตื่นขึ้นมาพร้อมกับเขาด้วย เพราะว่าเธอไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่มากนัก รู้สึกไม่เหมือนอยู่บ้าน อีกทั้งคนในบ้านเยอะเกินไป และเป็นคนของโม่ข่ายทั้งนั้น เธอไม่อยากให้แม่สามีในอนาคตยังไม่ทันได้เห็นเธอ ก็เข้าใจว่าเธอเป็นลูกสะใภ้ที่ขี้เกียจคนหนึ่ง กู้เหยาเดิมทียังอยากจะช่วยเหลืองานในบ้านบ้าง แต่ว่าทุกอย่างมีคนคอยรับผิดชอบอยู่หมดแล้ว ทุกคนต่างมีหน้าที่ของตัวเอง ทุกอย่างไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอเลย จะว่าไปเธอก็คือเจ้าของบ้าน ที่จริงเธอก็เป็นปรสิตตัวหนึ่ง หลังจากที่ทานข้าวกลางวันเสร็จแล้ว กู้เหยาว่างเสียจนรู้สึกเบื่อ จึงไปเดินเล่นที่อาคารด้านหลังคนเดียว รับแสงแดดในฤดูหนาวเสียหน่อย “รีบจับหมาน้อยนั้นไว้เร็วเข้า สกปรกจะตาย อย่าให้มันเข้ามาในบ้านนะ พวกเธอก็รู้นี่ว่าคุณชายเกลียดมันขนาดไหน” เสียงนั้นดังขึ้นมาจากด้านข้าง กู้เหยาหันมองตามเสียงไป เห็นผู้หญิงสองคนกำลังไล่ตามเหมียนเหมียน เหมียนเหมียนวิ่งไปพลางใช้เสียงเห่าบ๊อกๆต่อต้าน กู้เหยาเดินออกไป : “เหมียนเหมียน......” เหมียนเหมียนได้ยินเสียงเธอ หันกลับวิ่งมาทางกู้เหยาแทน แล้วเห่าเรียกบ๊อกๆ ดูเหมือนว่ามันกำลังตกใจกลัวบางอย่าง กู้เหยารับเหมียนเหมียนที่วิ่งพุ่งตัวเข้ามามาเธอ พลางลูบหัวมันเบาๆ แล้วปลอบขวัญว่า : “เหมียนเหมียน ไม่ต้องกลัวจ้ะ แม่อยู่นี่แล้ว” “คุณผู้หญิงคะ ส่งมันมาให้พวกเราเถอะคะ” สาวใช้สองคนพูดอย่างสุภาพ แต่ว่าที่พวกเขาพูดคือ คำว่า “กรุณา” แต่น้ำเสียงกลับดูแข็งไปหน่อย กู้เหยายิ้มให้อย่างอ่อนโยน : “เหมียนเหมียนกลัวคนแปลกหน้า เดี๋ยวฉันดูแลมันเอง ไม่รบกวนพวกเธอจะดีกว่า” “คุณผู้หญิงคะ พวกเราจะช่วยทำความสะอาดมันให้คะ” สาวใช้พูดพลาง หยุดคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า “คุณชายเป็นคนรักความสะอาดมากคะ ปกติทุกที่ที่ท่านอยู่ จะไม่ยอมให้มีเจ้าตัวนี้เด็ดขาดคะ” “จริงหรือคะ?” กู้เหยาเห็นโม่ข่ายกับเหมียนเหมียนก็เข้ากันได้ดีนี่นา คุณชายที่พวกเขาพูดถึงใช่โม่ข่ายจริงๆไหมนะ? “คุณผู้หญิงคะ.....” “ฉันไปช่วยพวกเธอทำความสะอาดเหมียนเหมียนด้วยดีกว่า” ครอบครัวใหญ่ย่อมมีกฎระเบียบของพวกเขา กู้เหยาก็ไม่ควรฝ่าฝืน เพียงแต่เหมียนเหมียนกลัวคนแปลกหน้า เธอลงมือช่วยเหมียนเหมียนก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร สาวใช้ 2 คนต่างสบตาซึ่งกันและกัน พลางกล่าวว่า : “คุณผู้หญิงเชิญทางนี้เลยคะ” เผลอแพล่บเดียว เวลาผ่านไป 2 วันแล้ว บริเวณสวนทั้งหมดได้รับการตกแต่งประดับประดา ทุกๆที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความสนุกสนานรื่นเริง เป็นเวลาสามปีแล้วที่กู้เหยาไม่ได้ฉลองวันปีใหม่ เห็นทุกคนต่างพากันชุลมุนอยู่กับการตกแต่งแสงไฟและเติมแต่งสีสันความรู้สึกนี้ไม่เลวเลยทีเดียว “ป้าหลิวคะ ป้าช่วยเล่าเรื่องผู้อาวุโสของบ้านโม่ให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ?” กู้เหยาไปหาป้าเฉิน เพื่ออยากทำความเข้าใจเกี่ยวกับผู้อาวุโสของบ้านโม่ ไม่จะยังไงก็แล้วแต่ เมื่อได้เจอกับพวกเขาครั้งแรก ก็ต้องมอบของขวัญให้สักอย่าง เธอไม่ได้มีเงินมากมายนัก พวกเขาเองก็คงไม่ได้ขาดแคลนสิ่งของล้ำค่าขนาดนั้น ดังนั้นเธอจึงอาศัยความชอบส่วนตัวของพวกเขา เพื่อจัดเตรียมของขวัญที่มีความหมายด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ต้องใช้ความพยายาม เพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่ดีเอาไว้ให้พวกเขาได้เห็น ป้าหลิวบอกว่า : “คุณท่านชอบภาพวาดตัวอักษร คุณผู้ชายชอบการท่องเที่ยว ส่วนคุณนายชอบเย็บปักถักร้อยคะ” ได้รับข้อมูลมาแบบนี้ กู้เหยาจึงรีบไปเตรียมการทันที กู้เหยารู้ว่าที่เจียงเป่ยมีถนนสายหนึ่งสะสมแต่ของเก่า มีภาพวาดตัวอักษรสมัยโบราณให้เลือกมากมายหลายแบบ ไม่รู้ว่าจะเป็นของจริงทั้งหมดหรือไม่ แต่ก็ตั้งใจเลือกดีๆ น่าจะได้สินค้าคุณภาพดีบ้างสิน่า ส่วนคุณพ่อของโม่ข่ายที่ชอบท่องเที่ยว กู้เหยาคิดแล้วคิดอีก ก็ยังคิดไม่ออกว่าควรจะมอบอะไรให้ดี สิ่งที่คุณแม่โม่ข่ายชอบนั้นง่ายที่สุด หนึ่งในเรื่องเย็บปักถักร้อยที่มีชื่อเสียงอยู่ที่เจียงเป่ย กู้เหยาก็วางแผนว่าจะไปคัดสรรมาให้อย่างดี หลังจากที่เธอใช้เวลาตลอดช่วงเช้า ค้นหาจิตรกรที่มีชื่อเสียงเรื่องการวาดภาพตัวอักษรอยู่หลายคน กู้เหยาก็หัดวาดภาพตัวอักษรที่เธอรู้สึกพอใจมากได้ภาพหนึ่ง ตอนกลางวันหลังจากที่ทานข้าวข้างนอกแล้ว เธอก็ไปยังถนนเย็บปักถักร้อยที่มีชื่อเสียงอีก เพื่อเลือกซื้องานปักเย็บทั้งสองด้านชิ้นหนึ่งให้กับคุณแม่ของโม่ข่ายด้วยตัวเอง ของเหล่านี้เธอเลือกมาด้วยความตั้งใจ เธอคิดว่าผู้นำครอบครัวของบ้านโม่ต้องชอบมันแน่ๆ