ตอนที่ 135 ภรรยาที่น่าเกลียดพบพ่อแม่สามี

ต๭นที่ 135 ภรรยาที่น่าเกลียดพบพ่อแม่สามี ตลอดทั้งวันนี้ กู้เหยาจัดเตรียมของขวัญสำหรับคุณตาและคุณแม่ของโม่ข่ายเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเธอยังตัองคิดหาของที่จะมอบให้คุณพ่อของโม่ข่ายและโม่เสี่ยวเป่าอีก ของขวัญที่จะมอบให้คุณพ่อของโม่ข่าย กู้เหยาคิดว่าหลังจากกลับไปจะโทรถามโม่ข่าย ให้เขาช่วยออกความเห็นสักหน่อย ส่วนของขวัญที่จะมอบให้โม่เสี่ยวเป่า กู้เหยายิ่งปวดหัวมากขึ้นไปอีก คิดอยู่หลายตลบก็ยังคิดไม่ออกว่าควรจะให้อะไรโม่เสี่ยวเป่าดี โม่เสี่ยวเป่าเป็นที่รักของทุกคนในบ้านโม่ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน ต้องการอะไรก็ได้ทุกอย่าง ไม่เคยขาดตกบกพร่องอะไรเลย คิดไปคิดมา ยังไม่ทันจะคิดออก รถแท๊กซี่ที่กู้เหยานั่งมาก็มาถึงยังริมเขตเรสซิเดนท์หยู้จิ๋นวัน เนื่องจากในเขตเรสซิเดนท์ไม่อนุญาตให้รถภายนอกเข้าไปได้ กู้เหยาจึงต้องลงจากรถแล้วเดินเข้าไปแทน จากประตูทางเข้าใหญ่ของหยู้จิ๋นวันจนไปถึงสวนนั่วที่พวกเขาอยู่ ใช้เวลาเดินประมาณครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว กู้เหยาถือของขวัญที่ห่อเรียบร้อยแล้วรีบเดินจ้ำอ้าว โม่ข่ายไม่อยู่บ้าน กู้เหยาจึงไม่อยากอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้เลย สถานที่ที่ไม่มีทางเข้ากับเธอได้เลย สาวใช้เหล่านั้นเอ่ยทักทายเธออย่างสุภาพว่า “คุณผู้หญิง” กิริยามารยาทแบบนั้นและความไม่คุ้นเคย ทำให้รู้สึกว่าพวกเขามองเธอเหมือนเป็นคนอื่น กู้เหยาที่อยู่ข้างๆโม่ข่ายมักจะเห็นภาพนี้อยู่บ่อยๆ ตอนที่คนแปลกหน้าเหล่านั้นเอ่ยทักทายเขา เขาก็ใช้ท่าทางเหินห่างและสุภาพแบบนั้น โม่ข่าย....... เธอคิดถึงเขาอีกแล้ว ตอนกลางวันเขาโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้ถึงจะกลับมา อีกแค่วันเดียวก็จะได้พบกับเขาแล้ว แต่กู้เหยากลับรู้สึกว่ามันยากเกินจะรอต่อไป เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตอนกลับไปถึง เขาจะรอเธออยู่ที่บ้านแล้ว แต่ว่าเธอรู้ดี เขาคงไม่กลับมาเร็วขนาดนั้น โม่ข่ายไม่ได้กลับมา ก็ไม่อาจโทษอะไรเขาได้ ใครใช้ให้เมื่อสองวันก่อนเธอลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านเช่นเช่นล่ะ โม่ข่ายติดต่อเธอไม่ได้ จึงต้องบินกลับมา เสียเวลาไปสองวัน ใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว ผู้อาวุโสแห่งบ้านโม่กำลังจะมาถึงแล้ว เวลาที่จะได้เจอพวกเขาใกล้เข้ามาทุกที ตอนนี้ในใจของกู้เหยายิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้น บางทีถ้าโม่ข่ายกลับมา ขอเพียงเขาอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอก็คงไม่รู้สึกอึดอัดแบบตอนนี้หรอก ปกติต้องใช้เวลาเดินราวครึ่งชั่วโมง วันนี้กู้เหยาเดินเร็ว จึงใช้เวลาไปแค่ 20 กว่านาทีก็ถึงแล้ว รีบจ้ำอ้าวเดินอย่างเร็วสักพักหนึ่ง ร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้ามาก รปภเปิดประตูให้เธอ พลางกล่าวทักทายอย่างสุภาพว่า : “คุณผู้หญิงครับ สวัสดีตอนเย็นครับ!” กู้เหยาโค้งศีรษะพลางส่งยิ้มให้ เห็นสวนนั่วใหญ่โตขนาดนี้ กู้เหยานึกถึงพื้นเพครอบครัวของโม่ข่ายขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นึกถึงสถานภาพทางการเงินของเขา ที่นี่มีพื้นที่กว้างใหญ่เท่าไหร่ เธอไม่รู้หรอก แต่ว่าจากป้อมรปภตรงนี้จนถึงอาคารหลัก ต้องใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะถึง ตลอดทาง มีอาคารสูง ต้นไม้ดอกไม้ ราวกับเป็นจุดชมวิวสำหรับการพักผ่อน จะว่าไปที่อยู่อาศัยของพวกเขาหลังนี้ อาคารหลักเป็นสถาปัตยกรรมก่อสร้างของเจียงเป่ยที่มีขนาด 4 ชั้นหลังหนึ่ง รอบข้างยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ เช่น สถานที่ออกกำลังกาย สระว่ายน้ำ ด้านหลังมีสนามหญ้าขนาดใหญ่ อีกทั้งสนามกอล์ฟ...... กล่าวโดยสรุป ระดับความหรูหราของที่นี่เป็นสิ่งที่กู้เหยาไม่เคยจินตนาการถึงมาก่อน เมื่อก่อนเธอรู้สึกว่าเขตเรสซิเดนท์ที่บ้านกู้อยู่นั้นน่าจะอยู่ในระดับที่สูงเป็นพิเศษแล้ว แต่ว่าเมื่อเทียบกับเซิ่งเทียนหยู้จิ๋นวัน ก็แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดเจน บางทีอาจพูดได้ว่า ที่อยู่อาศัยแบบนี้ของบ้านโม่สิถึงจะเรียกว่าหรูหราอย่างแท้จริง ถึงแม้ว่าผู้อาวุโสแห่งบ้านโม่จะพักอยู่ที่อเมริกา แต่ว่าพวกเขาก็ยังคงคุ้นเคยกับวัฒนธรรมความเป็นอยู่ของประเทศจีนอยู่ดี ในช่วงเทศกาลตรุษจีนของทุกปีจะต้องกลับประเทศมาฉลองปีใหม่ พบปะสังสรรค์กับเพื่อนเก่า และให้การต้อนรับญาติสนิทมิตรสหายที่อยู่ในประเทศด้วย กู้เหยารู้ดีว่า โม่ข่ายต้องการใช้โอกาสที่ทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตาฉลองปีใหม่กันนี้ แนะนำเธอให้ทุกคนได้รู้จักอย่างเป็นทางการ ด้วยเหตุผลนี้เอง สองวันนี้กู้เหยากระวนกระวายใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ หนักอกหนักใจ จนหายใจไม่ค่อยสะดวก เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะกำถุงในมือแน่น หวังว่าความตั้งใจของเธอครั้งนี้ คงจะทำให้เหล่าผู้อาวุโสของบ้านโม่รู้สึกพอใจได้บ้าง วันนี้ดวงไฟทุกอาคารที่พักอาศัยต่างก็สว่างไสวขึ้น มองไกลๆ สวยงามราวกับทะเลสาบในพระราชวัง งดงามดั่งผู้มีชัยชนะ “เจียงเป่ยเป็นบ้านเกิดของฉันเอง ฉันเติบโตขึ้นที่นี่ อากาศที่นี่ค่อนข้างดีเลยทีเดียว ฉันขอเดินเล่นแถวนี้สักหน่อย คงจะไม่เป็นไร คุณกลับห้องไปก่อนก็ได้นะคะ” “อากาศค่อนข้างเย็น คุณก็ไม่ค่อยสบาย รีบกลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ตอนพระอาทิตย์ขึ้นค่อยมาเดินเล่นจะดีกว่านะครับ” “พี่ห้าว......” กู้เหยาเพิ่งจะเข้าไปในบ้าน บังเอิญได้ยินเสียงสนทนาของชายหญิงคู่หนึ่ง ก้าวเดินจึงหยุดชะงักลงทันที หันมองตามเสียงไปโดยไม่รู้ตัว สิ่งที่เห็นก็คือชายหญิงคู่หนึ่งเดินจับมือกัน ทั้งคู่ดูเหมือนอายุราว 40 ปีเศษ ผู้หญิงก็สวย ผู้ชายก็หล่อ กาลเวลาทำให้พวกเขากลายเป็นเหมือนสถาปัตยกรรมชิ้นหนึ่ง ทุกๆอากัปกิริยาล้วนดูดีมีชาติตระกูล เพียงแค่ได้เห็นก็รู้สึกประทับใจ กู้เหยามองพวกเขาอย่างเงียบๆ ความจริงคือไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ เพราะว่ารูปลักษณ์ของพวกเขา ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าเห็นเงาของโม่ข่ายนั่นเอง กู้เหยาแน่ใจว่า พวกเขาก็คือพ่อแม่ของโม่ข่ายแน่นอน แต่ว่าคุณพ่อของโม่ข่ายอายุ 57 ปี คุณแม่อายุ 50 ปี ทว่าเท่าที่เห็นพวกเขามากสุดน่าจะอายุไม่เกินเลข 4 กาลเวลาที่ผ่านไปไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้เลย กู้เหยามองอย่างเหม่อลอย และตกอยู่ในภวังค์ จนกระทั่งเมื่อคุณแม่ของโม่ข่ายหันมาเจอเธอเข้า สายตาของเธอยังคงจ้องมองเขาอยู่อย่างนั้น “พี่ห้าวคะ คุณเข้าห้องไปพักผ่อนก่อนก็ได้คะ เดี๋ยวฉันให้ยัยหนูคนนี้เดินเล่นเป็นเพื่อนเองคะ” น้ำเสียงคุณแม่ของโม่ข่ายช่างอ่อนโยนทำให้กู้เหยาตื่นจากภวังค์ สายตาของพวกเขามองมาที่กู้เหยา ราวกับกำลังพินิจพิจารณาเธออยู่ กู้เหยาถูกพวกเขาจ้องมองมา หัวใจเต้นรัว ราวกับว่าจะทะลุออกมาจากหน้าอกของเธอ พวกเขาเป็นคุณพ่อคุณแม่ของโม่ข่าย เธอควรจะเรียกพวกเขาว่าพ่อแม่ตามโม่ข่าย แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครแนะนำให้พวกเขาได้รู้จัก เธอเกรงว่าถ้าเรียกพ่อแม่ออกไปจะเป็นเรื่องที่ไม่สมควร ทำให้ฝ่ายตรงข้ามตกอกตกใจไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ ขณะที่กู้เหยากำลังลังเลอยู่นั้น คุณพ่อโม่มองกู้เหยา พลางเอ่ยว่า : “ดูแลคุณนายให้ดีๆนะ ถ้ามีเรื่องอะไรให้รีบแจ้งผมโดยตรงทันที” คุณแม่โม่ยิ้มพลางเหลือบมองไปที่เขา : “คุณก็ เป็นห่วงฉันแบบนี้อยู่เรื่อยเลย อยู่ในบ้านฉันจะมีเรื่องอะไรได้คะ?” “ถ้างั้นคุณเดินเล่นไปก่อนนะ ถ้าเหนื่อยต้องรีบบอกทันทีนะครับ” ก่อนจะเดินไป คุณพ่อโม่เอ่ยเตือนอีกครั้ง ส่งคุณพ่อโม่เข้าห้องไปทางสายตา จากนั้นเธอจึงหันกลับมามองที่กู้เหยาอีกครั้งหนึ่ง : “หนูจ้ะ เราไปเดินเล่นกันเถอะ” “คะ.....” กู้เหยายังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าเธอตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออก มองออกว่าเธอรู้สึกตื่นเต้น คุณแม่โม่ยิ้มพลางกล่าวว่า : “เธอคงจะเพิ่งมาใหม่สินะ” เพิ่งมาใหม่? กู้เหยาอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็นึกขึ้นได้ทันทีว่า ดูเหมือนคุณแม่โม่จะคิดว่าเธอคงเป็นสาวใช้ในบ้านคนใหม่ เธอก้มลงมองเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมอยู่โดยสัญชาตญาณ เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่นั้นถึงไม่มียี่ห้อ แต่ก็ไม่ได้กระจอก ทำไมเขาถึงมองว่าเธอเป็นสาวใช้ที่มาใหม่ได้ล่ะ?