ตอนที่ 136 สวัสดีคุณแม่

ต๭นที่ 136 สวัสดีคุณแม่ “หนูจ้ะ หนูเอาของวางไว้ตรงนี้ก่อนนะ แล้วพาฉันออกไปเดินเล่นหน่อย” คุณแม่โม่เดินนำหน้าออกไป กู้เหยามองมือตัวเองอีกครั้ง ที่แท้ในมือนั้นถือถุงใบใหญ่อยู่สองใบ ดูแล้วเหมือนไม่ค่อยคล่องตัว คุณแม่โม่จึงเข้าใจว่าเธอเป็นสาวใช้ อาจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ก็ได้ กู้เหยาหาที่วางของลง แล้วเดินตามหลังคุณแม่โม่ไป พลางได้ยินคุณแม่โม่กล่าวว่า : “หนูมาทำงานที่นี่ได้กี่วันแล้วล่ะ?” “สองสามวันคะ” ที่กู้เหยาพูดก็เป็นความจริง เธอเพิ่งมาที่นี่ได้แค่ 2 -3 วันเอง เธอยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่เลย “อ้อ มิน่าล่ะ” คุณแม่โม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางกล่าวว่า “ไม่ว่าจะเป็น คุณท่าน คุณผู้ชาย คุณชายและคุณหนู ทุกคนต่างเป็นคนที่มีจิตใจดี เธอมาทำงานที่บ้านโม่นี้ ก็ถือเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวโม่ด้วยเหมือนกัน ต่อไปไม่ต้องเกร็งจนมากเกินไป กู้เหยาอยากจะบอกเหลือเกินว่า : “คุณแม่โม่คะ หนูไม่ได้มาทำงานที่นี่คะ แต่ว่าหนูเป็นลูกสะใภ้ของท่านคะ” แต่ว่าเธอไม่กล้าพูดมันออกไป โม่ข่ายยังไม่บอกท่านทั้งสองเรื่องที่แต่งงานกับเธอเลย เธอจะไปกล้าเปิดปากได้อย่างไรกัน เดินไปเรื่อยๆ คุณแม่โม่ก็ถอนหายใจออกมายาวๆ : “เสี่ยวเป่ายัยหนูไม่อยู่บ้าน บ้านนี้ช่างเงียบเหงาเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเธอออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนแล้ว?” “บ๊อกๆ......” กู้เหยากำลังจะอ้าปากพูดเรื่องเสี่ยวเป่า เสียงเห่าของเหมียนเหมียนก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเธอพอดี “เหมียนเหมียน อย่าเห่าเรื่อยเปื่อยสิจ้ะ ที่นี่ทุกคนเป็นคนกันเองทั้งนั้น” กู้เหยาอุ้มเหมียนเหมียนขึ้นมา ลูบหัวของมันพลางปลอบโยน อยู่ที่นี่มา 2 -3 วันแล้ว กู้เหยารู้สึกว่าเหมียนเหมียนไม่ค่อยสบายใจ เห็นใครก็รู้สึกไม่ค่อยไว้ใจคอยระวังตัวเองอยู่ตลอด “นี่เป็นสัตว์เลี้ยงของเธอหรือจ้ะ?” คุณแม่โม่ยิ้มพลางเอ่ยถาม “มันน่ารักจังเลยนะ” “ใช่คะ มันทั้งน่ารักและฉลาดมากด้วยคะ” กู้เหยามองไปที่คุณแม่โม่ ยิ้มอย่างเขินๆ “คุณแม่โม่คะ คุณอยากลูบหัวมันไหมคะ?” คุณแม่โม่? ได้ยินคำเรียกนี้ คุณแม่โม่ถึงกับนิ่งอึ้งไป มองหน้ากู้เหยาขึ้นมาทันที...... สาวน้อยแสนสวยคนนี้ พูดจานุ่มนวล หน้าแดงง่าย เทียบกับเสี่ยวเป่าของบ้านพวกเขาช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ว่า ดูไปดูมาก็มีเสน่ห์น่าดึงดูดอยู่เหมือนกัน “ฉันลูบมันได้ด้วยหรือ?” คุณแม่โม่ทำหน้าตื่นเต้น ดูแล้วเหมือนเด็กคนหนึ่งยังไงยังงั้น “ได้สิคะ” กู้เหยาอุ้มเหมียนเหมียนเข้าไปใกล้ๆคุณแม่โม่ คุณแม่โม่ยื่นมือออกมาลูบหัวเหมียนเหมียน เหมียนเหมียนช่างฉลาดแท้ ไซ้หัวอันน้อยนิดของมันที่ใต้มือของคุณแม่โม่อย่างออดอ้อน พลางส่งเสียงอ้อนอย่างน่ารัก “ให้ฉันอุ้มมันหน่อยได้ไหมจ้ะ?” เหมียนเหมียนแสดงอาการฟังเข้าใจทำตัวน่ารัก จนคุณแม่โม่อยากจะลองอุ้มมันดูบ้าง กู้เหยาเอาเหมียนเหมียนส่งให้คุณแม่โม่ เกือบจะหลุดปากบอกให้เหมียนเหมียนเรียกคุณย่าแล้ว แต่คิดว่าเป็นการไม่เหมาะสม เธอยังไม่ได้รับการยอมรับจากบ้านโม่เลย คุณแม่โม่อุ้มเหมียนเหมียนมา พลางกล่าวว่า : “ความจริงสัตว์ตัวเล็กๆก็น่ารักเหมือนกันนะ ฉันก็คิดอยากเลี้ยงไว้บ้างสักตัวเหมือนกัน แต่ว่าโม่ชิเป็นคนค่อนข้างอนามัย บ้านเราก็เลยไม่เคยเลี้ยงสัตว์มาก่อนเลย” “โม่ข่ายเป็นคนรักความสะอาดมาก จนไม่ยอมให้เลี้ยงสัตว์เลยหรือคะ?” ครั้งแรกตอนที่ได้ยินสาวใช้ในบ้านพูด กู้เหยายังไม่อยากเชื่อสักเท่าไหร่ ตอนนี้ได้ยินคุณแม่โม่พูดแบบนี้อีก กู้เหยาอดคิดมากไม่ได้ เธอนึกถึงท่าทีของโม่ข่ายตอนที่พาเหมียนเหมียนเข้ามาบ้านครั้งแรก วันนั้นโม่ข่ายเหมือนจะมีท่าทีเย็นชา และไม่ยอมแตะต้องเหมียนเหมียนเลย ต่อมาท่าทีระหว่างเขาและเหมียนเหมียนจึงค่อยๆเปลี่ยนไป เดิมทีเธอคิดว่าให้โม่ข่ายยอมรับเหมียนเหมียนน่าจะเป็นเรื่องง่าย แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่ากว่าที่โม่ข่ายจะทำใจยอมรับเหมียนเหมียนได้ต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน “แม่ครับ.....” น้ำเสียงนุ่มลึกของโม่ข่ายดังขึ้นมาฉับพลัน กู้เหยาหันกลับไปมอง เห็นเขาที่สวมสูทสีเทาเงินเดินจ้ำอ้าวเข้ามาทางพวกเขา เขาเดินอย่างรวดเร็ว แต่ว่ายังคงทีท่าอันสง่างามเอาไว้ด้วย “โม่ชิกลับมาแล้วหรือจ้ะ” ในสายตาของคุณแม่โม่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าแววตาแห่งความผิดหวังเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน “อืม กลับมาแล้วครับ” โม่ข่ายกอดคุณแม่โม่เป็นอย่างแรก แล้วจึงมองไปที่กู้เหยาที่ยืนอยู่ข้างๆ “พวกคุณคุยเรื่องอะไรกันอยู่ครับ?” โม่ข่ายเห็นคุณแม่และกู้เหยาเดินอยู่ด้วยกัน จึงเข้าใจเอาเองว่าพวกเขาทำความรู้จักกันแล้ว ลืมไปว่าตัวเองยังไม่เคยแนะนำภรรยาให้คุณแม่และคนในครอบครัวได้รู้จักเลย “โม่ชิกลายเป็นคนช่างพูดตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ยะ?” สายตาของคุณแม่โม่มองไปที่พวกเขาทั้งสองคน แล้วเอ่ยปากแซวว่า “หรือว่าเห็นสาวสวยเข้าหน่อย ก็เลยตื่นเต้นจ้ะ?” สองสามวันก่อนคุณแม่โม่ได้รับโทรศัพท์จากโม่เสี่ยวเป่า บอกว่าพี่ชายของเธอพาผู้หญิงกลับมาบ้านด้วย ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ โม่เสี่ยวเป่าพูดค่อนข้างเกินจริง คุณแม่โม่ก็รู้ว่าเด็กคนนั้นมักจะเล่าเรื่องฟุ้งเกินจริงอยู่เสมอ จนไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่โม่เสี่ยวเป่าเล่ามาสักเท่าไหร่ ไม่ทันคิดถึงเรื่องผู้หญิงของโม่ข่าย รวมถึงการแต่งงานจดทะเบียนสมรสนั้นเลย โม่ข่ายเดินมาที่ข้างๆกู้เหยา เอามือโอบเธอเอาไว้ พลางกล่าวว่า : “แม่ครับ นี่คือกู้เหยา พวกเราจดทะเบียนสมรสกันแล้วครับ เธอเป็นลูกสะใภ้ของแม่ครับ” ทันทีที่ได้ยินว่าลูกชายของตัวเองนั้นแต่งงานแล้ว คุณแม่โม่หันมามองกู้เหยาในทันที สายตาของเธอกวาดมองไปที่ร่างของกู้เหยา สายตาแตกต่างจากเมื่อครู่ที่มองคนแปลกหน้าโดยสิ้นเชิง และพินิจพิจารณากู้เหยาโดยละเอียด กวาดสายตามองเธอไปทั่วทั้งตัว ความจริงก่อนหน้านี้ เธอคิดว่าลูกชายของเขาน่าจะชอบผู้หญิงแบบนี้ เธอมีเสน่ห์ ใสซื่อ น่ารัก..... ในช่วงที่กำลังพักผ่อนเธอคิดอยู่หลายแบบ หนึ่งในนั้นก็มีแบบกู้เหยานี้อยู่ด้วย สวยงามอ่อนโยน เป็นที่น่าชื่นชม แต่ไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายของตัวเองจะแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้เข้าจริงๆ เธอพินิจพิจารณากู้เหยาอย่างจริงจัง สบตาอันใสซื่อบริสุทธิ์ของกู้เหยาอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมลูกชายของเธอจึงเลือกผู้หญิงคนนี้ การแต่งงานเป็นเรื่องที่ใหญ่มากเรื่องหนึ่ง โม่ข่ายไม่ได้บอกคนในครอบครัวเลย คุณแม่โม่กลับไม่รู้สึกแปลกอะไร เพราะว่าลูกชายของเธอคนนี้เป็นตัดสินใจอะไรเองเสมอ ตอนที่โม่ข่ายเข้ามารับช่วงเซิ่งเทียนแรกๆ เขาก็มาขอคำปรึกษากับคุณตาและคุณพ่ออยู่บ้าง แต่ว่าพวกเขาก็สั่งให้เขาไปแก้ปัญหาด้วยตัวเอง อาจเป็นเพราะเหตุนี้ ดังนั้นทุกๆเรื่องที่โม่ข่ายต้องตัดสินใจ เขาจึงตัดสินใจเอง ไม่เคยมาขอความคิดเห็นจากผู้ใหญ่ในบ้านอีก เธอมองกู้เหยาแล้วมองอีก แล้วหันไปมองโม่ข่าย เห็นสายตาของเขาที่มองไปที่กู้เหยาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน คุณแม่โม่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว : “อืม ดี ลูกชายของแม่ในที่สุดก็มีเมียกับเขาสักที นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี พวกเราน่าจะฉลองกันสักครั้งหนึ่ง” กู้เหยาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า คุณแม่โม่จะยอมรับเรื่องที่โม่ข่ายแต่งงานแล้วได้อย่างง่ายดายเพียงนี้ ในใจรู้สึกตื้นตันไม่น้อย เห็นกู้เหยาตะลึงไป โม่ข่ายจึงลูกศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน พลางกล่าวว่า : “รีบเรียกคุณแม่สิครับ” กู้เหยาตื่นจากภวังค์ หน้าแดงพลางกล่าวว่า : “สวัสดีคะ! คุณแม่” “เด็กดี เด็กดี.....” คุณแม่โม่พยักหน้าต่อเนื่องอย่างสุขใจ