ตอนที่ 137 ครอบครัวที่มีความสุข

ต๭นที่ 137 ครอบครัวที่มีความสุข ภาพลักษณ์ของกู้เหยาที่ได้เจอคุณแม่โม่เป็นครั้งแรกไม่เลวเลยทีเดียว แถมตอนนี้กู้เหยากลายเป็นลูกสะใภ้ของเธออีก เธอรักลูกชายของเธอ ถ้างั้นเธอก็ต้องชอบลูกสะใภ้คนนี้ของเธอด้วยเช่นกัน “กู้เหยา เรื่องเมื่อสักครู่นี้ ฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะจ้ะ” คุณแม่โม่บอกอีก ตัวเองเพิ่งจะเอาลูกสะใภ้เข้าใจว่าเป็นสาวใช้ที่มาใหม่ คุณแม่โม่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ แต่ก็ควรเอ่ยปากขอโทษอยู่ดี กู้เหยาส่ายหน้า : “ไม่เป็นไรคะ” “เรื่องอะไรหรือครับ?” โม่ข่ายอยากรู้ว่าระหว่างพวกเขาสองคนเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าพวกเขาส่ายหน้าขึ้นพร้อมกัน ไม่มีใครอยากบอกเขา แผนการณ์การทำงานของโม่ข่ายเดิมทีจะเสร็จสิ้นลงในวันพรุ่งนี้ แต่ว่าเมื่อตอนบ่ายได้รับสายบอกว่า ผู้ใหญ่ของบ้านโม่จะมาที่เจียงเป่ยล่วงหน้า เรื่องการแต่งงานของโม่ข่าย เขาไม่เคยบอกคนในครอบครัวมาก่อน คนในครอบครัวจึงไม่มีใครรู้ว่ากู้เหยาอยู่ที่บ้าน ถ้าให้พวกเขาได้เจอหน้ากันก่อน ไม่รู้ว่ากู้เหยาจะรู้สึกอึดอัดใจหรือเปล่า คิดได้อย่างนี้ เขาจึงรีบกลับมาก่อน โม่ข่ายเข้าใจนิสัยใจคอของแม่ตัวเองดี ขอเพียงเป็นภรรยาที่เขาแต่งงานด้วย แม่ไม่ว่าอะไรแน่ๆ แต่ว่าถึงจะรู้อยู่แก่ใจแล้วก็ตาม แต่พอเห็นคุณแม่ยอมรับกู้เหยาด้วยตาของตัวเอง ในใจของเขายังอดตื่นเต้นไม่ได้ กอดกู้เหยาแน่นมากขึ้นไปอีก “พ่อของลูกน่าจะอยู่ในห้องหนังสือจัดการเรื่องของเขานิดหน่อย ลูกให้คนไปเชิญคุณพ่อลงมาข้างล่างหน่อย จะได้บอกเรื่องน่ายินดีนี้กับเขาซะ” คุณแม่โม่กล่าวด้วยความดีใจ โม่ข่ายรีบให้คนไปเชิญคุณพ่อลงมา หลังจากที่คุณพ่อนั่งลงแล้ว โม่ข่ายจึงจูงมือกู้เหยาเข้ามาด้วยท่าทางจริงจังเพื่อให้เขาแนะนำ เขาเอ่ยขึ้นว่า : “พ่อครับ นี่คือกู้เหยา ภรรยาของผมครับ” ได้ยินว่าลูกชายแต่งงานแล้ว คุณพ่อของโม่ขายก็ไม่ได้ตื่นเต้นตกใจกับข่าวนี้มากมาย หรือจะบอกว่าเขารู้จักนิสัยของลูกชายตัวเองดี เขามักจะทำเรื่องประหลาดใจแบบนี้เสมอจนทุกคนชินชากันหมดแล้ว ที่น่าแปลกใจก็คือ ผู้หญิงแบบไหนกันนะที่สามารถเข้าตาลูกชายของเขาได้? ดังนั้น อย่างแรกเลยที่เขาทำก็เหมือนกับที่คุณแม่โม่ทำ หลังจากที่ฟังโม่ข่ายแนะนำแล้วเขาก็หันไปมองที่กู้เหยาทันที ลูกชายแต่งงานเป็นข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้น ถ้าพวกเขายังไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันก็ไม่มีความหมายอะไร พวกเขากังวลเรื่องคู่ครองของลูกชายว่าจะคู่ควรที่จะใช้ชีวิตร่วมกันหรือไม่ สายตาของเขาจ้องมองไปที่กู้เหยา มองอย่างสงบนิ่ง แต่กลับดุร้ายหาได้เปรียบ ในการตรวจสอบอย่างพินิจพิจารณา พื้นหลังครอบครัวของฝ่ายหญิงไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องพิจารณา เพราะว่าบ้านโม่ไม่จำเป็นต้องอาศัยการแต่งงานเพื่อเสริมสร้างบารมีของครอบครัว เขาแค่เป็นห่วงว่าฝ่ายหญิงมีความจริงใจกับลูกชายของเขาหรือไม่ เป็นห่วงชีวิตหลังแต่งงานของลูกชายเขาว่าจะมีความสุขหรือไม่เท่านั้นเอง เขาติดตามคุณพ่อออกไปทำงานตั้งแต่เล็ก จากนั้นจึงส่งมอบธุรกิจให้ลูกชายเป็นคนดูแลแล้วพาภรรยาไปเที่ยวรอบโลก เคยเจอผู้คนและเรื่องราวมามากมายนับไม่ถ้วน ดังนั้นเขามองคนได้ค่อนข้างแม่นยำ กู้เหยาที่อยู่ตรงหน้า แววตาใสซื่อบริสุทธิ์ สีหน้าบ่งบอกว่าอยากให้คุณพ่อคุณแม่ของโม่ข่ายยอมรับเธอ และอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับโม่ข่ายตลอดไป สุดท้ายเขาย้ายสายตากลับมา แล้วพยักหน้า : “อืม การแต่งงานครั้งนี้พวกลูกทั้งสองเป็นคนเลือกเอง ถ้าอย่างนั้นก็จัดการให้ดีก็แล้วกันนะ คนเป็นพ่อเป็นแม่อย่างเรา ก็หวังแค่ว่าจะเห็นพวกเธอมีความสุขกัน” คุณพ่อโม่ในตอนนั้นตกหลุมรักกับคุณแม่โม่ตั้งแต่แรกพบ รักกันอย่างอิสระ เรื่องราวความรักของพวกเขาเป็นแบบอย่างที่ดีให้หลายคนได้ชื่นชม จนวันนี้เวลาผ่านไปหลายสิบปีแล้ว ลูกชายของตัวเองสามารถหาคู่ครองที่จะเผชิญอุปสรรคในชีวิตข้างหน้าไปด้วยกันได้ พวกเขาย่อมรู้สึกดีใจแน่นอน ในช่วงระหว่างที่คุณพ่อโม่พินิจพิจารณากู้เหยาอยู่นั้น กู้เหยารู้สึกตื่นเต้นจนเหงื่อออกไปทั้งตัว ความจริง คำว่าพ่อสำหรับเธอแล้วไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เพราะว่าสิ่งที่กู้เจิ้งเต๋อได้ทำลงไป ทำให้เธอมีมุมมองที่เป็นอคติกับคำว่าพ่อ เธอกังวลแทบตายว่าคุณพ่อโม่จะไม่ยอมรับเรื่องการแต่งงานในครั้งนี้ กังวลว่าเขาจะบังคับโม่ข่ายให้เลิกกับเธอ...... จนกระทั่งคุณพ่อโม่เอ่ยปาก เธอถึงรู้ว่า ความจริงพ่อแม่ส่วนมากในโลกนี้มักคิดถึงลูกของตัวเองไว้ก่อน มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เห็นลูกๆของตัวเองเป็นเครื่องประดับเอาไว้ใช้หาผลประโยชน์ “กู้เหยา.....” น้ำเสียงนุ่มลึกของโม่ข่ายดังลอดเข้ามาในหูของเธอ ดึงอารมณ์ของเธอกลับมา และได้ยินเขาพูดอีกว่า : “ได้เวลาเรียกพ่อแล้วครับ” “สวัสดีคะ! คุณพ่อ” นานมากแล้วที่ไม่ได้เอ่ยคำคำนี้ กู้เหยารู้สึกกระดากปากนิดหน่อย แต่ว่าในใจกลับรู้สึกเป็นสุข เธอรู้สึกกังวลมาตลอดว่าครอบครัวของโม่ข่ายจะไม่ยอมรับเธอ แต่ว่าพวกเขากลับยอมรับเธอได้อย่างง่ายดายแบบนั้น นี่ยิ่งทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจและยินดี “อืม ดี” คุณพ่อโม่พยักหน้า คุณแม่โม่จึงดึงมือของกู้เหยามา เอาสร้อยเส้นหนึ่งส่งให้กับมือ พลางกล่าวว่า : “นี่เป็นสร้อยที่คุณย่าทวดของคุณย่าทวดของโม่ข่ายส่งต่อกันมาให้กับลูกสะใภ้ของบ้านโม่ วันนี้ฉันควรจะมอบให้เธอแล้วล่ะจ้ะ” ได้ยินคุณแม่โม่เอาสร้อยล้ำค่าขนาดนี้ส่งให้ตัวเอง กู้เหยามองหน้าโม่ข่ายตามสัญชาตญาณ เห็นเขาพยักหน้า เธอจึงรับมาพลางกล่าวว่า : “ขอบคุณคะคุณแม่!” คุณแม่โม่สวมให้เธอด้วยตัวเอง พลางเอ่ยชมว่า : “อืม สวยจังเลยนะ” “แม่คะ แค่เห็นหน้าลูกสะใภ้ ก็มอบของขวัญล้ำค่าขนาดนี้ให้เธอแล้ว ทำไมไม่เห็นให้หนูแบบนี้บ้างเลยละคะ?” เสียงออดอ้อนดังขึ้นมาชัดเจน โม่เสี่ยวเป่าเดินปึงปังเข้ามาท่ามกลางสายตาของพวกเขา โม่เสี่ยวเป่ากระโดดเข้ามากอดคุณแม่โม่ พลางหอมแก้มอย่างแรงอีก 2 ครั้ง : “แม่คะ ไม่ได้เจอเสี่ยวเป่านานขนาดนี้ แม่คิดถึงหนูบ้างไหมคะ?” “แม่ฝันถึงเสี่ยวเป่าของแม่ตลอดเลยละจ้ะ” คุณแม่โม่ลูบหัวโม่เสี่ยวเป่า ยิ้มอย่างอ่อนโยนหาได้เปรียบ “หนูก็คิดถึงแม่มากเหมือนกันคะ” โม่เสี่ยวเป่าออดอ้อนอยู่ในอ้อมแขนคุณแม่โม่ แล้วโผเข้าไปในอ้อมแขนของพ่อ “พ่อคะ ทำไมพ่อไม่พูดอะไรบ้างเลยค่ะ ไม่คิดถึงหนูเลยหรือคะ?” “เสี่ยวเป่าโตแล้ว ออกจากบ้านไปทีหนึ่งก็ตั้งหลายเดือน พ่อไม่คิดถึงเราหรอกจ้ะ” ต่อหน้าโม่เสี่ยวเป่า คุณพ่อโม่ถอนบทบาทของคุณพ่อที่เข้มงวดออก กลายเป็นคุณพ่อที่ตามใจลูกสาวทันที “พ่อไม่คิดถึงหนูบ้างเลยจริงๆหรือคะ?” โม่เสี่ยวเป่ากระพริบตาปริบๆ ถ้าพ่อกล้าบอกหนูว่าไม่คิดถึงหนูเลย หนูก็จะไม่คิดถึงภาพลักษณ์ที่ดีของพ่อเหมือนกัน “คิดถึงสิ พ่อต้องคิดถึงเสี่ยวเป่าของพ่อเสมอแหละน่า” คุณพ่อโม่ลูบหัวของโม่เสี่ยวเป่า พลางส่งยิ้มกว้างให้เธอ “ค่อยยังชั่วหน่อย” โม่เสี่ยวเป่าหัวเราะอย่างเริงร่า จากนั้นจึงค่อยหันไปมองโม่ข่ายที่นั่งนิ่งเงียบและเอามองหน้าภรรยาของเขา เธอเอ่ยต่อว่า : “พี่ชาย พี่คิดถึงหนูบ้างไหมจ้ะ?” “ต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่ก็ควรสำรวมกิริยาหน่อยนะ ดูเธอทำตัวเข้าสิ?” โม่ข่ายแสดงท่าทีเข้มงวดกับเธอ มองดูครอบครัวของพวกเขา ได้ฟังที่ครอบครัวพวกเขาคุยกัน...... กู้เหยารู้สึกอิจฉาครอบครัวของพวกเขาแบบนี้ ความรักที่พ่อมีต่อแม่ ความรักและความอบอุ่นในครอบครัว กู้เหยารู้สึกอิจฉาโม่เสี่ยวเป่ายิ่งนัก อิจฉาที่เธออายุ18ปีแล้วยังสามารถเอาแต่ใจและออดอ้อนอยู่ใต้อ้อมกอดของพ่อแม่และพี่ชายได้อยู่อีก แล้วดูตัวเธอเองสิ ประสบการณ์ที่ได้เจอมาตั้งแต่เล็กคือความรุนแรงภายในครอบครัว แม่ถูกด่าว่าและทุบตีอยู่บ่อยๆ และต้องไปแอบร้องไห้หลบอยู่ในห้องคนเดียวโดยไม่สามารถทำอะไรได้