ตอนที่ 138 แผลเป็นของเธอ

ต๭นที่ 138 แผลเป็นของเธอ “กู้เหยา......” เหมือนรู้ว่ากู้เหยากำลังคิดอะไรอยู่ โม่ข่ายโอบเอวเธอเข้ามาใกล้ เอาเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ส่งผ่านความอบอุ่นและคำปลอบใจให้แก่เธอ กู้เหยามองหน้าเขา มอบรอยยิ้มแห่งความไว้วางใจให้กับเขา จากนี้ไปเธอก็คือลูกสะใภ้ของครอบครัวโม่แล้ว คุณพ่อโม่ก็คือพ่อของเธอ ส่วนคุณแม่โม่ก็คือแม่ของเธอเหมือนกัน เธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวโม่แล้ว เธอก็สมควรจะมีครอบครัวที่รักใคร่สมานสามัคคีเช่นเดียวกัน และเธอก็จะได้อยู่อย่างมีความสุข เห็นรอยยิ้มของกู้เหยา โม่ข่ายไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่จับมือเย็นๆของเธอไว้แน่นที่กลางฝ่ามือของเขา “ป้าเฉินคะ หนูหิวแล้วคะ” โม่เสี่ยวเป่าร้องตะโกนขึ้นเสียงดัง “คุณหนูคะ ป้าเตรียมอาหารไว้พร้อมแล้วคะ” ป้าเฉินยิ้มพลางบอกให้ทราบ “ขอบคุณคะป้าเฉิน” โม่เสี่ยวเป่ารีบดึงคุณพ่อและคุณแม่ “พ่อคะ แม่คะ พี่ชาย พี่สะใภ้ พวกเราไปทานข้าวกันก่อนเถอะคะ เทศกาลปีใหม่ทั้งที ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน มีเวลาพูดคุยกันได้ตามสบายเลยคะ” คุณแม่โม่และคุณพ่อโม่ถูกโม่เสี่ยวเป่าจูงเดินนำหน้าไป กู้เหยาและโม่ข่ายเดินตามมาข้างหลัง ขณะที่กำลังเดินอยู่นั้น โม่ข่ายรั้งกู้เหยาเอาไว้ทันที กู้เหยาหันมามองหน้าเขา เขาจึงลูบหัวเธอพลางกล่าวว่า : “ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” กู้เหยามองเขาพลางยิ้มให้ : “มีคุณอยู่ด้วย ฉันไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วละคะ” ความกังวลและความอึดอัดใจที่มีอยู่ทั้งหมด ได้หายไปเป็นปลิดทิ้งตอนที่เขาปรากฏตัวขึ้นมา เพราะเธอรู้ดีว่า เขาเป็นแรงสนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุดของเธอ บนโต๊ะอาหารไม่มีใครพูดอะไรเลย แม้แต่โม่เสี่ยวเป่าเองที่ปกติช่างเจื้อยแจ้วก็ทานอาหารอย่างเรียบร้อยดี ไม่กล้าเอ่ยปากแม้แต่คำเดียว กฏของครอบครัวโม่เวลานอนไม่พูดเวลาทานไม่พูด ทุกคนในบ้านก็ต้องทำตามระเบียบ ไม่มีใครได้รับการยกเว้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมาทุกคนถูกปลูกฝังแบบนี้มาโดยตลอด กู้เหยาเงยหน้าขึ้นมองทุกคนบ้างเป็นครั้งคราว มองคุณพ่อโม่และคุณแม่โม่ เธอเข้าใจได้ไม่ยากเลยว่าทำไมโม่ข่ายถึงได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้ บุคลิกลักษณะและคุณสมบัติของคุณพ่อโม่และคุณแม่โม่นั้นโดดเด่นมาก โม่ข่ายรับเอาข้อดีของทั้งสองท่านมาไว้ที่ตัวเขา ทำไมจะไม่ยอดเยี่ยมล่ะ คุณแม่โม่ข่ายสุขภาพไม่ค่อยดี วันนี้ก็เดินทางมาแทบจะทั้งวัน หลังจากทานอาหารเย็นแล้วจึงกลับเข้าห้องไปพักผ่อน โม่เสี่ยวเป่าเริงร่าอยู่ข้างหลังโม่ข่ายและกู้เหยา พลางหัวเราะแทรกขึ้นมา : “พี่ชาย พี่สะใภ้ ตอนนี้ยังไม่ค่ำเท่าไหร่ พวกพี่มีแผนจะทำอะไรกันหรือคะ?” โม่ข่ายชะงักลง มองไปทางโม่เสี่ยวเป่า ทิ้งท้ายประโยคหนึ่งไว้ด้วยน้ำเสียงปกติว่า : “เดี๋ยวก็ใกล้จะถึงวันปีใหม่แล้ว” “พี่บ้า!” ได้ยินโม่ข่ายพูดถึงเรื่องนี้ โม่เสี่ยวเป่าเดือดร้อนเต้นผางขึ้นมาทันที “ถ้าพี่กล้าหักเงินอั่งเปาของหนูละก็ ฉันไม่ปล่อยพี่ไว้แน่” พี่ชายเฮงซวยคนนี้ของเธอ เมื่อปีที่แล้วหักเงินอั่งเปาที่คุณตาและคุณพ่อคุณแม่ให้เธอออกไปครึ่งหนึ่ง ทำให้เธอต้องใช้ชีวิตอย่างลำบาก ปีนี้ถ้าเขายังกล้าทำแบบนั้นอีกละก็ เธอจะทำให้ภรรยาของเขาหนีจากเขาไป แต่ว่า ตอนนี้เขาไม่ได้ว่างขนาดนั้นแล้ว ตอนนี้เขาแต่งงานแล้ว ต้องให้เวลาอยู่กับภรรยามากหน่อย ไม่มีเวลาไปสนใจเธอมากนักหรอก นึกถึงจุดนี้ โม่เสี่ยวเป่าก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มทันที : “พี่ชาย พี่สะใภ้ ถ้างั้นพวกคุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ รีบมีหลายชายหรือหลานสาวตัวน้อยให้ฉันสักคนดีกว่า” พูดจบ โม่เสี่ยวเป่าก็หันหลังวิ่งออกไป โม่ข่ายมองดูเบื้องหลังเธอ พลางส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร แล้วหันกลับมาเห็นกู้เหยากำลังพินิจพิจารณาเขาอยู่ “มีอะไรหรือเปล่าครับ?” โม่ข่ายถามขึ้น “ปะ เปล่าคะ” กู้เหยาส่ายหน้า เธอไม่กล้าบอกโม่ข่ายว่า เพราะได้ยินที่โม่เสี่ยวเป่าพูดจึงคิดไปถึงเรื่องอื่น พวกเขากลับขึ้นไปบนห้องที่ชั้น 3 ด้วยกัน หลังจากเข้าห้องแล้วปิดประตูลง กู้เหยาหันกลับมากอดโม่ข่ายทันที มือของเธอโอบกอดไว้ที่รอบเอวบางๆของเขา เอาศีรษะซบลงที่หน้าอกของเขา แล้วออกแรงไซ้ : “คุณโม่คะ คุณรีบหยิกฉันหน่อยสิคะ” วันนี้คุณพ่อคุณแม่ของบ้านโม่มาแบบกะทันหันมาก ยอมรับตัวเธอก็รวดเร็วปานนั้น เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วเสียจนเธอคิดว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้เป็นแค่เพียงความฝันเท่านั้น โม่ข่ายกอดเธอไว้ พลางลูบศีรษะ แล้วกล่าวเสียงเบาว่า : “เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความจริงครับ คุณไม่ได้ฝันไปหรอก” “แต่ว่าฉันกลัวนี่คะว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน” กู้เหยาเอ่ยขึ้นเบาๆ สำหรับเธอแล้วความสุขไม่ใช่ว่าจะได้มาง่ายดายขนาดนั้น ครอบครัวที่แข็งแกร่งและสงบสุขสำหรับเธอแล้วมันอยู่ไกลเกินจะเอื้อมถึง “กู้เหยา!” โม่ข่ายโน้มศีรษะเธอลงมา พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ลืมเรื่องราวที่ไม่ดีในอดีตไปให้หมดเสียเถอะครับ คุณจำไว้อย่างเดียวว่า คุณยังมีผมอยู่” โม่ข่ายเข้าใจความรู้สึกของกู้เหยาดี เวลาที่กู้เหยายิ่งมีความสุขมากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งนึกถึงเรื่องเลวร้ายในอดีตมากขึ้นเท่านั้น เธอกลัวว่าความสุขที่เธอได้มาอย่างยากลำบากนั้นจะมลายหายลับไปในพริบตา “คะ ฉันจะไม่คิดถึงมันอีก” กู้เหยาพยักหน้า พลางเงยหน้าขึ้นในอ้อมแขนของโม่ข่าย พาเขามานั่งลง “วันนี้ฉันไปซื้อของพวกนี้มาคะ คุณมาช่วยฉันดูหน่อยสิคะ ดูสิว่าคุณตาและคุณแม่ท่านจะชอบของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ให้ไหม” “ขอเพียงคุณจัดเตรียมไว้ให้ พวกเขาต้องชอบแน่นอนครับ” โม่ข่ายบอกเธอ กู้เหยามองค้อนเขาทีหนึ่ง แล้วหยิบของที่ซื้อมาเปิดให้เขาดูตรงหน้า : “นี่เป็นงานปักเย็บทั้งสองด้าน ฉันว่าจะมอบให้คุณแม่คะ คุณว่าดีไหมคะ?” โม่ข่ายหยิบมันขึ้นมาดู พยักหน้าพลางกล่าวว่า : “สวยดีครับ” กู้เหยาจึงหยิบภาพวาดตัวอักษรที่จะมอบให้คุณตาคลี่ให้เขาดู : “นี่เป็นของที่ฉันเตรียมไว้ให้คุณตาคะ คุณลองดูหน่อยสิคะ” โม่ข่ายตั้งใจดู พลางกล่าวว่า : “ถึงแม้จะไม่ใช่ผลงานของจิตรกรชื่อดังเท่าไหร่ แต่ว่าฝีมือใช้ได้เลยทีเดียว คุณตาต้องชอบแน่นอนครับ” ฟังโม่ข่ายวิจารณ์จนจบ กู้เหยาตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิดครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยปากพูดว่า : “แต่ว่าฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าจะให้อะไรเป็นของขวัญคุณพ่อและเสี่ยวเป่าดีน่ะคะ” โม่ข่ายลุกขึ้น เอามือโอบกอดกู้เหยาไว้ กู้เหยาตกใจ รีบตีลงบนหน้าอกของเขา : “ฉันยังมีเรื่องสำคัญที่อยากจะปรึกษาคุณอีกนะคะ คุณจะทำอะไรน่ะ?” “แล้วคุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะครับ?” โม่ข่ายเผยอปากขึ้น พลางยิ้มทะเล้นให้เธอ “ฉัน......” กู้เหยาพูดอะไรไม่ออก เขาอุ้มเธอเดินไปทางห้องนอนทันที เธอยังคิดอะไรได้อีกหรือ? “ไปอาบน้ำกันก่อนดีกว่าครับ อาบเสร็จแล้ว ผมจะบอกคุณให้ว่าให้อะไรคุณพ่อและเสี่ยวเป่าดี” โม่ข่ายบอก “คำไหนคำนั้นนะคะ” หน้าของกู้เหยาแดงขึ้นอีก ความจริงทุกครั้งเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเธอเลย เพียงแต่เธอคิดมากไปเอง “ครับ” โม่ข่ายพยักหน้า กู้เหยามองเขาทีหนึ่ง แล้วหันกลับเข้าห้องน้ำไป เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว โม่ข่ายนั่งอยู่ที่โซฟา มองเธอพลางเรียกให้มานั่งลงข้างๆเขา กู้เหยาเดินเข้าไปหา นั่งลงข้างๆเขา : “คุณจะบอกฉันแล้วใช่ไหมคะ?” โม่ข่ายไม่ได้ตอบอะไร กลับยื่นมือออกไปยกขาซ้ายของกู้เหยาขึ้น กู้เหยาขัดขืนตามสัญชาตญาณ แต่ว่าแรงของเขาเยอะกว่าและเร็วกว่า มือใหญ่ๆของเขายื่นออกมาเอาขากางเกงของเธอพับขึ้น ขาเล็กๆข้างซ้ายของเธอ มีแผลเป็นยาวมากอยู่อันหนึ่ง ยาวตั้งแต่เหนือหัวเข่าลงมาจนถึงข้อเท้า ทำลายความงดงามบนเรียวขาของเธอ คราวก่อนตอนที่สั่งยา เขาบอกให้คุณหมอเอายารักษาแผลเป็นที่ดีที่สุดมาให้ แต่ว่าผลลัพธ์ก็ยังไม่ดีเท่าไหร่ ยังไม่สามารถลบรอยแผลเป็นออกไปได้ทั้งหมด มือใหญ่ๆของโม่ข่ายค่อยๆลูบลงบนแผลเป็นของเธอ นิ้วที่หยาบกร้านราวกับกระแสไฟ ทำให้กู้เหยารู้สึกเย็นวาบจนขนลุก