ตอนที่ 139 คลอดเจ้าตัวซนหนึ่งคน

ต๭นที่ 139 คลอดเจ้าตัวซนหนึ่งคน “โม่ข่าย พอแล้วคะ” กู้เหยาผลักมือของเขาออกไป พลางพูดเบาๆ ทั้งหมดเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว กู้เหยาไม่อยากพูดถึงมันขึ้นมาอีก และไม่อยากให้เขาจดจำเรื่องนี้ไว้ฝังใจ รวมถึงไม่อยากให้เขารู้สึกผิดต่อเธอด้วย โม่ข่ายหยิบขวดยาขี้ผึ้งออกมา หมุนเกลียวที่ฝาออก ทังทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมฟุ้งไปหมด กู้เหยาเอ่ยขึ้นด้วยความอยากรู้ว่า : “นี่คืออะไรคะ? ทำไมถึงหอมขนาดนี้?” “ยาลบรอยแผลเป็นครับ” ขณะที่กำลังตอบเธอ โม่ข่ายก็ใช้นิ้วปาดขี้ผึ้งแล้วทาลงบนแผลของเธออย่างเบามือ หลังจากใช้ยาขี้ผึ้งทาจนทั่วแล้ว เขาจึงใช้นิ้วกดเบาๆ เพื่อให้ยาซึมเข้าไป ทำแบบนี้ยาที่ใช้จึงจะได้ผลมากยิ่งขึ้น เห็นเขาลงมืออย่างตั้งอกตั้งใจ กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มเขาทีหนึ่ง ทุกครั้งที่เธอซุ่มโจมตีเขากะทันหัน เขามักจะนิ่งอึ้งไป ราวกับว่าคาดไม่ถึงว่าเธอจะทำเรื่องแบบนี้ได้ จากนั้นจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กู้เหยาชอบเวลาที่เขาแสดงออกแบบนี้ เพราะว่าเขาไม่แสดงท่าทีเย็นชาอีกต่อไปและกลายเป็นความน่ารักเล็กๆที่น่าอึดอัดใจ แต่ว่าการแสดงออกแบบนี้อย่างมากที่สุดก็แค่ 2- 3 วินาทีเท่านั้น ช่างสั้นเหลือเกิน 2 -3 ครั้งก่อนที่แอบหอมแก้มเขา เธอพลาดที่จะใส่ใจการแสดงออกของเขาเพียงเล็กน้อยนี้ “เสร็จแล้วครับ” ทายาเรียบร้อยแล้ว โม่ข่ายจึงดึงขากางเกงของเธอที่พับอยู่ลง แล้วอุ้มเธอลงไปวางบนเตียง เขาหันหลังกำลังจะเดินไป กู้เหยาดึงเขาเอาไว้ : “คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยนะคะว่าจะให้ของขวัญอะไรกับคุณพ่อและเสี่ยวเป่าดีพวกเขาถึงจะถูกใจน่ะคะ?” “เมื่อกี้เสี่ยวเป่าก็บอกคุณแล้วนี่ครับ” โม่ข่ายมองหน้าเธอ พลางบอกด้วยสีหน้าจริงจัง “เสี่ยวเป่าไม่เห็นบอกอะไรฉันเลยนี่คะ?” กู้เหยาคิดไปคิดมา เธอก็ยังคิดไม่ออกว่าเสี่ยวเป่าเคยบอกเธอว่าชอบอะไรด้วยหรือ โม่ข่ายโผเข้าไปใกล้เธอทันที กัดเข้าที่ใบหูของเธอ พลางเอ่ยเบาๆว่า : “มีของขวัญชิ้นหนึ่งที่ทุกคนต้องชอบมากแน่ๆ” “อะไรคะ?” กู้เหยารีบซักเขาต่อทันที “ก็คลอดลูกสิงโตตัวน้อยให้คุณโม่ตัวหนึ่งยังไงละครับ” โม่ข่ายมองที่หน้าท้องแบนราบของเธอ เหมือนจะพูดเล่นๆ แต่ว่าหมายความแบบนั้นจริงๆ ใบหน้าของกู้เหยาแดงขึ้นมาอีกครั้ง เธอเอ่ยเบาๆว่า : “อะไรจะรวดเร็วปานนั้นคะ” หลังจากครั้งแรกของพวกเขา ประจำเดือนของเธอยังคงมาตามปกติ เมื่อ2-3วันก่อนครั้งนั้นถ้าเกิดตั้งท้องขึ้นมาได้ละก็ อย่างน้อยก็ต้องสักประมาณ 1 เดือนจึงจะรู้ เด็กคนหนึ่งไม่ใช่ว่าพูดว่าอยากมีก็จะมีได้เลยทันทีซะเมื่อไหร่กัน เห็นกู้เหยากำลังคิดอย่างจริงจังในเรื่องนี้ โม่ข่ายรู้สึกขึ้นมาทันทีเลยว่าเธอนั้นช่างโง่เขลาแบบน่ารักๆเหมือนกัน ช่วงเวลา 3 ปีก่อน ตอนที่ยังไม่ได้แต่งงานกับเขา กู้เหยาเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กล้าคิดกล้าแสดงออกในเรื่องงานอย่างมาก เวลาเจรจาเรื่องธุรกิจ กล่าวได้ว่าเธอฝีปากกล้าพูดจาฉะฉาน มีไหวพริบและปฏิภาณในการแก้ไขปัญหาได้ดี มีครั้งหนึ่งเพื่อที่จะถ่วงเวลาเอาไว้ ฝ่ายตรงข้ามตั้งใจสร้างความยุ่งยากให้เธอ โดยให้เธอเลือก 2 อย่าง อย่างแรกคือให้เธออยู่เป็นเพื่อนคนรับผิดชอบพวกเขา 1 คืน อย่างที่สองคือให้เธอดื่มเหล้าขาวบนโต๊ะให้หมดสองขวด กู้เหยาไม่ต้องคิดเลย เธอหยิบขวดเหล้าขาวขึ้นมาดื่มอย่างกับว่าเป็นน้ำเปล่า อึกอึกลงไปแป๊บเดียวก็ดื่มเหล้าขาวหมดทั้ง 2 ขวด จุดประสงค์ที่แท้จริงของคนเหล่านั้นไม่ได้อยากให้เธอดื่มเหล้า แต่อยากให้เธอใช้ร่างกายส่วนล่างอยู่เป็นเพื่อนพวกเขา หยอดคำหวานสักหน่อย ธุรกิจก็อยู่ในมือแล้ว แต่ว่าพวกเขากลับคาดไม่ถึง กู้เหยายอมเอาชีวิตเข้าแลก โดยไม่ยอมตอบรับความคิดสกปรกๆของพวกเขา หลังจากดื่มเหล้าหมดแล้ว กู้เหยาเซ็นต์สัญญาอย่างมาดมั่น เมื่อสัญญามาถึงมือ เธอตบหน้าตัวเองไป 120 ครั้ง จากนั้นต้องไปล้างท้องเพื่อให้มีชีวิตรอดกลับมาได้ นอกจากครั้งนั้นแล้วยังมีตอนที่อ่านเอกสารอีก โม่ข่ายจดจำเรื่องนั้นได้ฝังใจ อีกครั้งหนึ่งในช่วงฤดูหนาว กู้เหยาวิ่งตามรถของประธานคนหนึ่งไปราว 1 กิโลเมตร ท่านประธานคนนั้นก็ไม่ได้มีดีอะไรมากนัก ค่อนข้างดูถูกผู้หญิง คิดอยู่เสมอว่าผู้หญิงควรจะทำหน้าที่อยู่บ้านเลี้ยงลูกไม่ควรออกมาเปิดเผยตัวในที่สาธารณะ ที่บริษัทในตอนนั้นเป็นกู้เหยารับผิดชอบติดต่อประสานงานร่วมกันกับเขา เวลาที่เขารู้สึกไม่พอใจขึ้นมา ก็มักจะพาลใส่กู้เหยาอยู่เสมอ ตอนที่เขาขับรถอยู่ ปล่อยให้กู้เหยาวิ่งตามท่ามกลางหิมะในฤดูหนาว เมื่อตามจนทันแล้วจึงมอบหมายโครงการให้เธอ ตอนนั้นกู้เหยาไม่ได้คิดอะไรมาก พอถอดรองเท้าส้นสูงออกได้ ก็วิ่งเท้าเปล่าตามรถไปทันที ถ้าเกิดว่าเป็นคนอื่น ได้เจอกับเงื่อนไขแปลกๆแบบนี้ คงจะถอดใจตั้งแต่แรก แต่ว่ากู้เหยาไม่ใช่ ในกระดูกของเธอเต็มไปด้วยพลังแห่งความเชื่อมั่น อีกอย่างเธอต้องการที่จะได้งานนี้ เธอต้องการพิสูจน์ตัวเองด้วยผลงาน ต้องการใช้เรื่องงานมาเบี่ยงเบนความสนใจเรื่องความทุกข์ในอดีตให้ลืมมันไปจนหมดสิ้น เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่กู้เหยาเคยประสบมาในอดีต หัวใจของโม่ข่ายราวกับถูกคนหยิกเข้าแรงๆ ทั้งเจ็บปวดและรวดร้าว ดังนั้นตอนที่เหชียวหนานจิ่งประกาศว่าจะไม่ให้ความร่วมมือใดๆกับบริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยีอีก เขาจึงไม่ได้ประกาศว่าเซิ่งเทียนได้ซื้อกิจการของบริษัทนวัตกรรมไปแล้ว เหตุผลก็คือเขาต้องการให้คนพวกนั้นยุติความร่วมมือกับนวัตกรรมไปโดยอัตโนมัติ อีกทั้งไม่ให้โอกาสพวกเขาได้เลื่อนตำแหน่งได้อีกต่อไป แต่ว่ากู้เหยาที่อยู่ต่อหน้าเขา เขายิ่งใช้เวลามากขึ้นในการเฝ้ามองดูกู้เหยาที่ใสซื่อบริสุทธิ์ กู้เหยาที่ใบหน้าอมชมพูอยู่ตลอดเวลา บางครั้ง แม้แต่เขาเองก็ยังสงสัยว่า กู้เหยาตามข้อมูลที่เขาหามาได้เป็นคนที่แข็งแกร่งระดับ10ใช่กู้เหยาเดียวกับคนนี้จริงๆหรือเปล่า? เขารู้ดีว่า ใช่เธอแน่ๆ ในระหว่างทำงาน เธอมีความเชื่อมั่นในการทำงาน ดังนั้นทีแรกเธอจึงไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์กับเขาให้ใครรู้ ในการดำเนินชีวิต เธอเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนไหวตัวเล็กๆคนหนึ่ง หน้าอมชมพูอยู่เสมอ เอาแต่ใจตัวเองเป็นบางครั้ง ทำกับข้าวให้สามี ฯลฯ เธอแสดงนิสัยใจคอที่แท้จริงตลอดชีวิตการแต่งงานของพวกเขา นี่แหละกู้เหยา เขาจึงอยากเข้ามาปกป้องเธอให้มากขึ้น อยากที่จะเอาเธอซ่อนไว้ใต้ปีกของเขา คอยป้องกันเธอไว้จากลมพายุฝน เมื่อก่อน โม่ข่ายไม่เคยคิดเรื่องมีลูกมาก่อนเลย ไม่ใช่แค่เรื่องมีลูกเท่านั้น แม้แต่เรื่องแต่งงานมีภรรยาก็ไม่เคยคิดเลยเหมือนกัน เมื่อตอนเย็นได้ยินเสี่ยวเป่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เขากลับคิดอยากมีลูกขึ้นมาสักคนแล้ว มีลูกสัก 1 คน ลูกของกู้เหยาและเขา พวกเขา 2 คนช่วยกันอบรมเลี้ยงดูลูกให้เติบโตแข็งแรง 3 คนช่วยกันสร้างความสุขระหว่างกันในครอบครัว “กู้เหยา ถ้าเกิดว่าตั้งท้องแล้ว คุณยินดีที่จะคลอดเด็กออกไหมครับ?” โม่ข่ายเอ่ยปากถาม เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เขาถามความคิดเห็นของเธอ ถ้าหากเธอยินดี เขาก็จะปล่อยให้เธอมีลูกตามธรรมชาติเลย ถ้าเกิดเธอไม่ยินดี เขาก็เคารพการตัดสินใจของเธอ พยายามหาวิธีคุมกำเนิด ไม่ปล่อยให้เธอต้องได้รับความเจ็บปวดอีก “ฉัน ฉันเต็มใจคะ” กู้เหยาพยักหน้าอย่างหนักแน่น ถึงแม้หลินเช่นเช่นเคยบอกเธอว่า ถ้ามีลูกตั้งแต่อายุยังน้อย ต่อไปชีวิตก็จะต้องผูกติดอยู่กับลูกอย่างเดียวเลยนะ ไม่สามารถทำอะไรได้อีก แต่ว่าพอกู้เหยามาลองคิดดูอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว สำหรับตัวเธอ ลูกไม่ใช่ข้อผูกมัดใดๆ แต่ว่าเป็นหนึ่งในเงื่อนไขพื้นฐานของครอบครัว เธอจึงอยากจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ เธออยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามกฎของธรรมชาติ ถ้าตั้งท้องได้ก็จะคลอดลูกออกมา ถ้าท้องไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร ได้ฟังคำตอบของกู้เหยา โม่ข่ายโอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน กอดเธอไว้แน่น หลังจากนั้นครู่หนึ่งจึงได้ยินเขาพูดเบาๆว่า : “อืม ไหนๆก็ตัดสินใจว่าจะมีลูกแล้ว ถ้างั้นเราเข้านอนเร็วหน่อยนะครับ” พอพูดจบ โม่ข่ายจึงปล่อยเธอออก หันหลังไปยังห้องอาบน้ำ ได้ยินที่โม่ข่ายพูด กู้เหยาเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น ถ้าอยากจะมีลูก กลางคืนก็ต้องขยันทำการบ้านหน่อยไม่ใช่หรือ? ถ้าเข้านอนเร็ว ลูกจะมาได้อย่างไรล่ะ? หรือว่าต้องไปปลูกจากพื้นขึ้นมานะ?