ตอนที่ 140 ภรรยาที่สมบูรณ์แบบ

ต๭นที่ 140 ภรรยาที่สมบูรณ์แบบ ได้ยินเสียงน้ำซ่าๆในห้องอาบน้ำ กู้เหยากระพริบตากลมโตที่สวยงามของเธอ พลางฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ EQของโม่ข่ายค่อนข้างต่ำ แต่ว่าเขามีพื้นฐานของสามัญสำนึกอยู่แน่นอน เขาควรจะรู้ว่าถ้าอยากมีลูก ก่อนอื่นเขาจะต้องพยายาม “หว่านเมล็ดพันธุ์” ก่อนถึงจะถูก ไม่ได้สิ! ไม่ได้! กู้เหยานึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้ตอนที่เขาเข้าห้องไป เบื้องหลังของเขาสั่นเทา คงจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ คนบ้า! ที่แท้เขาตั้งใจแกล้งเธอนั่นเอง คิดได้เช่นนี้ กู้เหยาถลึงตามองไปที่ประตูห้องอาบน้ำ ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ละก็ สายตาของเธอในตอนนี้น่าจะทะลุผ่านประตูห้องน้ำเข้าไปจัดการโม่ข่ายที่กำลังอาบน้ำอยู่เรียบร้อย กู้เหยาจ้องมองไปที่ประตูห้องน้ำอยู่อย่างนั้น จ้องจนกระทั่งปวดตาไปหมด โม่ข่ายจึงออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาพันผ้าเช็ดตัวไว้ผืนหนึ่ง ปิดบังอวัยวะที่สำคัญที่สุดในร่างกายเอาไว้ ก้าวเดินอย่างสง่างามตรงไปที่เธอ เห็นเขาเดินใกล้เข้ามาทุกที กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ พลางได้ยินเสียงกระแนะกระแหนของโม่ข่ายว่า : “กำลังคิดอะไรอยู่ครับ?” “คุณไม่ได้บอกว่าอยากจะมีลูกสิงโตหรอกหรือคะ?” เนื่องจากเขาชอบทำท่าทีเย็นชาอยู่เสมอ ถ้างั้นเธอต้องกระตุ้นเขาสักหน่อยดีกว่า ไม่อย่างนั้นเมื่อไหร่จะมีสิงโตตัวน้อยได้สักทีล่ะ? เขานอนลงที่ข้างๆกายเธอ เมื่อกู้เหยาพลิกตัวหนึ่งครั้งก็กลิ้งเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขาพอดี ยื่นมือออกไปโอบกอดเขาไว้แน่น ความจริงแล้วเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เปิดเผยขนาดนั้น ทุกครั้งที่เธอต้องการรุกเขา เธอต้องใช้เวลาทำใจอยู่นาน เช่นเดียวกับตอนนี้ ถึงแม้จะอยู่ในอ้อมแขนของเขา กอดเขาไว้แน่นแล้ว แต่ว่าสองมือของเธอกลับมีอาการสั่นเล็กน้อย หน้าแดงราวกับเลือดออก ไม่กล้ามองหน้าเขา “กู้เหยา ถ้าคุณกลัว ก็อย่าฝืนตัวเองเลยครับ” เขาเชยคางเธอขึ้นมา ให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วพูดต่อว่า “เรื่องลูก ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะครับ ไม่ต้องเร่งรีบมากหรอก” แต่ว่าเขายังไม่เข้าใจถ่องแท้ในสิ่งที่เธอพูด เด็กจะมาได้อย่างไรล่ะ? กู้เหยาเอนศีรษะลงไป พลางคิดถึงเรื่องนี้ โม่ข่ายบอกอีกว่า : “ยื่นมือออกมาสิครับ” “อะไรคะ?” กู้เหยายังไม่ยอมตอบสนองกลับ โม่ข่ายจึงคว้ามือขวาของเธอขึ้นมา มองมือเรียวยาวและขาวซีดของเธอ ค่อยๆทำท่าร่ายมนต์ราวกับเล่นมายากล ในมือปรากฏกล่องแหวนใบหนึ่งขึ้นมาทันที เขาเปิดกล่องแหวนออก แหวนเพชรแวววาวคู่หนึ่งปรากฏขึ้นท่ามกลางสายตาของพวกเขา โม่ข่ายหยิบแหวนของผู้หญิงขึ้นมา ค่อยๆบรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างขวาของเธอ จากนั้นมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน : “ชอบไหมครับ?” กู้เหยาลูบคลำแหวนที่เขาเพิ่งสวมให้เธอ พลางพยักหน้าอย่างหนักแน่น : “ชอบคะ!” เธอหยิบแหวนผู้ชายที่อยู่ในกล่องขึ้นมา คว้ามือซ้ายของเขา อยากจะใส่แหวนให้เขา แต่ว่ากลับเห็นแหวนวงนั้นที่แม่ทิ้งไว้ให้สวมอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขา แหวนวงนี้นานมากแล้ว สวมอยู่ที่มือเขาแล้วก็ดูเข้ากันดี เขาก็ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจอะไร เธอมองหน้าเขา ไม่รู้จะทำอย่างไร แหวนวงใหม่ควรจะใส่ไว้ที่ไหนดีนะ? ขณะที่เธอกำลังลังเลทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขาพูดว่า : “เอาแหวนวงนี้ของคุณแม่ใส่ไว้ที่นิ้วกลางก่อนดีไหมครับ?” น้อยมากที่ผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายอย่างเขาคนนี้จะใส่แหวน 2 วงในมือข้างเดียวกัน ต่อไปเวลาออกไปทำงาน คนอื่นเห็นแล้วจะหัวเราะเขาเอาหรือไม่? โม่ข่ายจับมือเธอไว้ ให้เธอเอาแหวนวงนั้นของแม่ถอดมาใส่ที่นิ้วกลางของเขาแทน แล้วเอาแหวนที่เขาซื้อมาใหม่ใส่ลงที่นิ้วนาง “อืม แบบนี้ก็ได้แล้วล่ะ” เขาไม่ได้บอกเธอว่า แหวนคู่นี้เขาสั่งทำขึ้นมา ที่ตัวเรือนของแหวนผู้หญิงสลักตัวอักษร “ข่าย” เล็กๆเอาไว้ และวงที่เค้าสวมอยู่นี้สลักตัวอักษร “เหยา” เล็กๆเอาไว้ด้วยเช่นกัน เขาไม่ใช่คนโรแมนติกเท่าไหร่ วิธีนี้เป็นวิธีที่หวานซึ้งที่สุดเท่าที่เขาพอจะนึกออก กู้เหยามองเขาแล้วยิ้มให้ : “คุณโม่คะ นี่หมายความว่าคุณขอฉันแต่งงานแบบเป็นทางการแล้วใช่ไหมคะ?” “ไม่ใช่ครับ” โม่ข่ายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่นมาก “คุณเป็นภรรยาของผมแล้วนี่ครับ ผมแค่ต้องการให้คุณเพิ่มโซ่ทองคล้องใจไว้อีกอัน เพื่อที่จะบอกกับผู้ชายคนอื่นว่า คุณนั้นมีเจ้าของแล้วไงครับ” ถึงแม้เขาจะพูดว่าผูกมัดเธอไว้ เพื่อแสดงให้ผู้ชายคนอื่นเห็นว่าเธอนั้นมีเจ้าของแล้ว ในขณะเดียวกันเขาก็แสดงให้ผู้หญิงคนอื่นได้รู้เหมือนกันว่า เขาก็มีเจ้าของแล้ว ไม่ต้องมาสนใจเขา คิดได้ดังนี้ หัวใจของกู้เหยาก็อ่อนระทวย เขยิบตัวขึ้นไปนอนอยู่ในระนาบเดียวกับเขา ค่อยๆผ่อนลมหายใจ เอาความเขินอายที่ซ่อนไว้ที่ก้นบึ้งกดมันลงไป เริ่มต้นจูบเขาที่ริมฝีปาก ริมฝีปากอันบอบบางของเขาเย็นนิดหน่อย เธอลองออกแรงดูด พยายามเลียนแบบวิธีจูบของเขาก่อนหน้านี้ แล้วเริ่มจู่โจมเข้าไปอีกขั้น โม่ข่ายยื่นมือใหญ่ๆออกมามือหนึ่ง กระชับเอวของเธอให้เข้ามาใกล้กับร่างกายเขา ทั้งสองรัวจูบกันราวกับฝนห่าใหญ่ “โอ้.......” ขณะที่เขาและเธอแนบชิดกันจนแทบจะรวมกันเป็นหนึ่งนั้น กู้เหยาส่งเสียงร้องเบาๆออกมาราวกับแมวเหมียว ผู้ชายคนนี้ ปกติดูเหมือนเป็นคนเฉยเมยเย็นชา แต่ตอนที่ทำเรื่องแบบนี้ กลับราวกับเป็นหมาป่าดุร้ายที่หิวกระหายแทบจะฉีกเนื้อหนังของเธอกลืนลงท้องไป ในตอนแรกกู้เหยายังสามารถรับมือจัดการเขาได้ แต่ว่าต่อมา ในสมองของเธอนั้นว่างเปล่า ราวกับถูกโยนขึ้นไปกลางอากาศอันเวิ้งว้าง....... มองเห็นก้อนเมฆสีขาวที่อยู่ไกลโพ้น เห็นรุ้งกินน้ำ เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่น่าทะนุถนอมนั้นเลิกคิ้วพลางส่งยิ้มให้เธอ จากนั้น กู้เหยาไม่รู้อะไรอีกเลย หลับตาลงแล้วนอนหลับไป หลังจากนอนเต็มอิ่มแล้ว เธอตื่นขึ้นมาลืมตาก็เห็นเขาสวมชุดเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ข้างหน้าต่าง เขาในวันนี้ยังคงนั่งอยู่ตรงที่เดิมอย่างนั้น แต่ว่าคางเชิดขึ้นเล็กน้อย มุมปากยกขึ้น ในสายตาแสดงรอยยิ้มอันอ่อนโยน “ตื่นแล้ว” เขาหันมาหาทันทีเมื่อเห็นเธอตื่น ถามด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “คะ” กู้เหยาขยับตัวดู ร่างกายของเธอนั้นไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่ แถมยังรู้สึกว่าในร่างกายมีบางอย่างที่เขาทิ้งเอาไว้กำลังทะลักออกมา กู้เหยารีบนอนลง ไม่กล้าขยับเขยื้อนอีก ใบหน้าสดใสเริ่มแดงขึ้นอีกครั้ง ราวกับเชอร์รี่สีแดงที่สุกเต็มที่ ดึงดูดสายตาผู้คน โม่ข่ายวางหนังสือพิมพ์ในมือลง เดินเข้ามานั่งลงข้างๆเธอ ยื่นมือออกมารวบผมยาวๆของเธอที่นุ่มลื่นดุจแพรไหม : “ถ้าเหนื่อย ก็พักอีกหน่อยก็ได้ครับ ผมให้ป้าเฉินเอาอาหารเช้าขึ้นมาให้บนห้องก็ได้ครับ” “ไม่ต้องหรอกคะ” กู้เหยาปฏิเสธทันควัน พลิกตัวลุกขึ้นนั่ง กระตือรือร้นลงจากเตียงรีบเดินเข้าห้องน้ำไป “คุณรอฉันด้วยนะคะ เดี๋ยวเราลงไปข้างล่างพร้อมกัน” วันที่2ที่ได้เจอกับผู้ใหญ่ในบ้านโม่ เธอมัวนอนขี้เกียจให้คนยกอาหารเช้าขึ้นมาให้ถึงห้อง ทำตัวอภิสิทธิ์ขนาดนี้ ผู้ใหญ่ในบ้านโม่จะมองเธออย่างไร ผู้ใหญ่เขาอุตส่าห์เอ็นดูเธอถึงขนาดนั้น เธอก็ต้องพยายามทำตัวให้สมกับที่เขารับเป็นลูกสะใภ้ด้วยถึงจะถูกสิ เห็นเบื้องหลังของเธอกำลังรีบร้อน รอยยิ้มในสายตาของโม่ข่ายหยาดเยิ้มเสียจนแทบจะหยดเป็นน้ำออกมา เขาเลียริมฝีปากตามสัญชาตญาณ ในช่องปากราวกับว่ายังมีรสชาติของเธออยู่ เขาส่ายหน้าด้วยความผิดหวังเล็กน้อย ผ่านไปคืนหนึ่ง กู้เหยาคนที่จู่โจมเข้าหาเขาเมื่อคืนได้หายไปแล้ว