ตอนที่ 141 น้องสาวที่ชอบให้คนมารัก

ต๭นที่ 141 น้องสาวที่ชอบให้คนมารัก คนของบ้านโม่ไม่เพียงโม่ข่ายเท่านั้นก็ได้รับกฎพิเศษในการหยุดพักผ่อน ไม่เว้นแม้แต่ผู้อาวุโสในบ้าน กู้เหยาจัดการตัวเองเรียบร้อยจึงลงไปชั้นล่างพร้อมกับโม่ข่าย คุณพ่อโม่และคุณแม่โม่อยู่ที่ห้องรับแขกแต่เช้า พวกเขานั่งอยู่ด้วยกันเหมือนว่ากำลังปรึกษาเรื่องอะไรบางอย่างอยู่ ได้ยินว่า เหมือนกับคุณโม่ทำให้คุณแม่โม่อารมณ์เสีย คุณแม่โม่กำลังอยู่ในอาการหงุดหงิด และคุณพ่อโม่กำลังหาวิธีง้อเธออยู่ พวกเขาทั้งสอง ลูกๆก็โตกันหมดแล้ว แต่ว่าความรักระหว่างคนทั้งคู่ยังคงหวานเหมือนตอนแรก เวลาที่ทั้งสองคนสบตากัน ในสายตานั้นยังคงมีความรักอันแน่นแฟ้นให้ซึ่งกันและกัน มองดูพวกเขาแล้ว กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองโม่ข่ายที่อยู่ข้างๆ เธอและเขาจะเป็นเหมือนคุณพ่อโม่และคุณแม่โม่แบบนั้นบ้างไหมนะ? สองคนจับมือกันเดินฝ่าพายุฝน หลายสิบปีผ่านไป ต่างฝ่ายต่างยังคงเอาคนที่สำคัญที่สุดคนนั้นไว้ในกลางหัวใจ ใครก็ไม่สามารถแทนที่ได้ “ตื่นกันแล้วหรือจ้ะ” คุณแม่โม่มองมาทันที สายตามองมาที่ร่างของกู้เหยา ยิ้มน้อยๆ “เหยาเหยา เมื่อคืนหลับสบายไหมจ้ะ?” คุณแม่โม่แค่เอ่ยถามไปตามมารยาท แต่ว่ากู้เหยาที่ “รู้สึกผิด” ตกใจหน้าแดงขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าควรจะตอบคุณแม่โม่อย่างไรดี คุณแม่โม่เพิ่งรู้ตัวว่า คำถามที่ถามออกไปไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่ จึงรีบเปลี่ยนประเด็นทันที : “ป้าเฉิน เตรียมอาหารเช้าให้หน่อยจ้ะ” “คะ คุณผู้หญิง” ป้าเฉินตอบรับ แล้วหันเดินไปทางห้องอาหาร นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้พอดี “คุณผู้หญิงคะ ให้ไปปลุกคุณหนูเล็กตื่นด้วยไหมคะ?” “ปล่อยให้หมูน้อยจอมขี้เกียจคนนั้นนอนไปเถอะจ้ะ แต่ว่าป้าเตรียมอุ่นอาหารไว้ให้หน่อยก็แล้วกัน รอเขาตื่นแล้วจะได้ทานได้เลย” ทุกครั้งที่พูดถึงโม่เสี่ยวเป่าขึ้นมา ความเอื้ออาทรในสายตาของคุณแม่โม่ทำยังไงก็ซ่อนไว้ไม่อยู่ สุขภาพของเธอไม่ค่อยดีมาตลอด ตอนที่คลอดโม่ข่ายก็คลอดอย่างยากลำบากจนเกือบเป็นอันตรายถึงชีวิต เธอเกือบจะก้าวเข้าไปสู่ประตูนั้นแต่ประตูดันปิดเสียก่อน คุณพ่อโม่ที่คอยปกป้องอยู่ข้างๆเธอนั้นแตกต่างโดยสิ้นเชิง ตอนโม่ข่ายคลอดออกมาแล้ว คุณแม่โม่นอนพักฟื้นอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน ร่างกายจึงค่อยๆดีขึ้น หลังจากนั้น คุณพ่อโม่จึงตัดสินใจทำหมัน เพราะไม่อยากเห็นภรรยาต้องทุกข์ทรมานทางกายเพราะตัวเขาอีก ครอบครัวโม่เดิมทีจำนวนสมาชิกก็น้อยอยู่แล้ว คุณพ่อยังทำแบบนี้อีก คนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจความคิดของเขา คุณแม่โม่ก็พลอยรู้สึกผิดไปด้วยระยะหนึ่ง จนกระทั่งโม่เสี่ยวเป่าปรากฏขึ้น ได้เห็นเด็กผิวขาวอมชมพูคนนั้น พวกเขาสองสามีภรรยาตัดสินใจอยากที่จะเลี้ยงเธอขึ้นมาพร้อมกัน การมาของโม่เสี่ยวเป่า เข้ามาเติมเต็มความเป็นสายเลือดใหม่ของบ้านโม่ ทุกคนต่างรักและเอ็นดูเด็กคนนี้มากเป็นพิเศษ ถึงแม้ทุกคนต่างก็รู้ว่าโม่เสี่ยวเป่าไม่ใช่เด็กที่เกิดจากครอบครัวโม่อย่างแท้จริง แต่ว่าไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย นั่นคือปมแสนรักที่เก็บอยู่กลางใจของครอบครัวโม่ ไม่มีใครกล้าพูดอะไร และไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว “เหยาเหยา......” คุณแม่โม่ไม่สนใจคุณพ่อโม่ หันมาสนใจกู้เหยาแทน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “หนูแต่งงานเข้าบ้านโม่แล้ว นั่นถือเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวโม่เรา ต่อไปก็ต้องปล่อยให้เสี่ยวเป่าทำตามสบาย เขาอยากจะตื่นกี่โมงก็ปล่อยเขานะจ้ะ” “แม่คะ ลูกสาวของแม่กลายเป็นหมูน้อยจอมขี้เกียจตัวหนึ่งไปแล้วนะคะ หรือว่าแม่ก็อยากให้พี่สะใภ้กลายเป็นหมูน้อยจอมขี้เกียจอีกตัวเหมือนกันคะ?” เสียงของโม่เสี่ยวเป่าดังชัดเจนขึ้นมาจากด้านหลังพวกเขา ทุกคนหันกลับไปมอง เห็นผมของเธอยุ่งเหยิง สวมชุดนอนการ์ตูนสีชมพู ปรากฏตัวขึ้นอย่างสบายๆต่อหน้าทุกคนในบ้าน ที่บ้านโม่ มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้ ใส่ชุดนอนเดินไปเดินมาทั่วบ้าน ใครก็ไม่กล้าว่าอะไรเธอ โม่ข่ายกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดเสียงทุ้มต่ำว่า : “ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยลงมาทานข้าวดีกว่า” “พี่คะ พี่ก็แต่งงานกับภรรยาแล้ว ยังจะมายุ่งอะไรกับหนูอีกเนี่ย? เลิกพูดได้แล้ว ยังไงๆหนูก็ต้องแต่งงานออกไปอยู่ดีแหละ ขอเพียงสามีของหนูไม่รังเกียจหนูแค่นั้นก็พอ” มีพ่อกับแม่อยู่ โม่เสี่ยวเป่าแสดงท่าทีแข้งข้อขึ้นมาทันที โม่ข่ายยังอยากจะพูดต่ออีก แต่กู้เหยาดึงเขาไว้เบาๆ เตือนเขาว่าอย่าพูดเลย ทุกคนในบ้านต่างรักษากฎระเบียบอย่างเคร่งครัดแล้ว เว้นแค่เสี่ยวเป่าคนเดียวที่ทำตัวตามสบายได้ ก็ทำให้ครอบครัวใหญ่ของบ้านโม่ไม่มีใครถือสาอะไรเธอ “พี่สะใภ้คะ ขอบคุณพี่นะคะ หนูจะบอกพี่ว่า ต่อไปหนูจะอยู่ข้างพี่คะ ถ้าเขากล้ารังแกพี่ละก็ หนูจะช่วยพี่เองคะ” โม่เสี่ยวเป่าเอ่ยขึ้น กู้เหยาส่งยิ้มให้ : “เสี่ยวเป่า ถ้างั้นพี่ขอบคุณเธอไว้ล่วงหน้าเลยจ้ะ” “เสี่ยวเป่า หลังทานอาหารแล้ว พ่อกับพี่ชายของลูกจะออกไปรับคุณตาที่สนามบิน ลูกอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่และพี่สะใภ้ไปก่อนนะ” คุณพ่อโม่บอกด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก โม่เสี่ยวเป่ารีบโผเข้าไปอ้อนคุณพ่อโม่ในอ้อมแขน : “หนูก็อยากจะไปเจอหน้าคุณตาด้วยเร็วๆคะ แต่ว่ามีพวกคุณไปรับคุณตาก็พอแล้ว หนูอยู่บ้านคอยดูแลคุณแม่และพี่สะใภ้ให้เองคะ” “ต้องอย่างนี้สิเสี่ยวเป่าของพ่อ” คุณพ่อโม่ลูบศีรษะของเสี่ยวเป่าอย่างอ่อนโยน “งั้นรีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ พวกเรารอลูกลงมาทานอาหารเช้าพร้อมหน้ากัน” “รับทราบคะ คุณชายใหญ่โม่!” โม่เสี่ยวเป่าปฏิบัติอย่างมามารยาท แล้ววิ่งปึงปังขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เห็นทุกคนในครอบครัวโม่รักใคร่สามัคคีกันดี กู้เหยาอิจฉาจนแทบทนไม่ได้ อยากจะให้ตัวเองซึมซาบเข้าไปสู่ครอบครัวอันอบอุ่นนี้โดยเร็ว หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว คุณพ่อโม่และโม่ข่ายจึงออกไปรับคุณตาโม่ที่สนามบิน กู้เหยาจึงนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนถูกโม่ข่ายเล่นซนเข้า เลยลืมเรื่องของขวัญที่จะมอบให้คุณพ่อโม่และโม่เสี่ยวเป่าไปเสียสนิทเลย เธอไม่กล้าถามเสี่ยวเป่าออกไปตรงๆว่าเธอชอบอะไร ถ้าแสดงออกไปอย่างนั้นดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ขณะที่กำลังคิดเพลินๆอยู่นั้น เธอได้รับข้อความผ่าน we chatจากโม่ข่าย : ไปดูที่ห้องสิ บนโต๊ะกาแฟในห้องเล็กครับ เธอไม่รู้ว่าโม่ข่ายต้องการให้เธอดูอะไร แต่ก็ขึ้นไปข้างบนโดยดี พอเปิดเข้าไปในห้องเธอกวาดตามองไปที่โต๊ะกาแฟ เห็นกล่องของขวัญวางอยู่ 2 ใบ กู้เหยาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ กล่องหนึ่งเป็นอุปกรณ์ชงชาหนึ่งชุด อีกกล่องหนึ่งคือหนังสือเรียนรู้ทฤษฎีการแสดงด้วยตัวเอง 1 เล่ม เห็นของขวัญทั้ง 2 กล่องนี้ กู้เหยาก็เข้าใจได้ทันทีว่า คุณพ่อโม่นอกจากจะชอบท่องเที่ยวแล้วยังมีงานอดิเรกอื่นๆที่ชอบอีก เธอกลับมุ่งแต่คิดไปทางนั้นอย่างเดียว ลืมนึกถึงทางอื่นไปเลย ส่วนเสี่ยวเป่า เธอชอบการแสดง ถ้าอย่างนั้นของขวัญที่ดีที่สุดก็คืออะไรที่เกี่ยวกับเรื่องของการแสดง เธอมีทุกอย่างเพียบพร้อมอยู่แล้ว แต่ว่าถ้าได้รับของขวัญแบบนี้ เท่ากับว่าให้การสนับสนุนงานประจำและงานอดิเรกที่เขาชอบด้วยอีกอย่างหนึ่ง ดูจากของขวัญที่เลือกมาให้ กู้เหยาจึงรู้ว่าตัวเองแทบไม่รู้จักคนในครอบครัวโม่เลย ต่อไปต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้อีก “พี่สะใภ้คะ คุณแม่อยากจะไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ด้านหลังคะ พี่อยากจะไปด้วยไหมคะ?” โม่เสี่ยวเป่าโผล่หน้าเข้ามาที่ประตูห้อง เอ่ยถามพลางส่งยิ้มกว้างให้ “ได้จ้ะ” กู้เหยาหันกลับเดินออกไปพร้อมโม่เสี่ยวเป่า ที่สวนดอกไม้หลังบ้าน คือสวนดอกไม้ที่อยู่ด้านหลังของคฤหาสน์ พื้นที่ไม่ได้กว้างใหญ่มาก แต่ว่าปลูกดอกไม้ที่หาดูยากมากเอาไว้มากมาย เดินไปสักพัก คุณแม่โม่ก็เหนื่อยแล้ว จึงอยากนั่งลงคุยเพลินที่ศาลา “เสี่ยวเป่าจ้ะ ลูกช่วยไปเอาเสื้อคลุมมาให้แม่สักตัวได้ไหม” คุณแม่โม่ส่งโม่เสี่ยวเป่าออกไป เพราะว่าอยากจะคุยกับกู้เหยาเป็นการส่วนตัวหน่อย โม่เสี่ยวเป่าถึงแม้จะเป็นที่รักของทุกคนในครอบครัว นั่นไม่ใช่เพราะเธอสดใสและน่ารัก เวลาที่เธอควรจะเชื่อฟังเธอก็ปฏิบัติตามแต่โดยดี