ตอนที่ 142 เสียงกระซิบของแม่

ต๭นที่ 142 เสียงกระซิบของแม่ เธอรู้ว่าคุณแม่มีเรื่องคุยกับพี่สะใภ้เป็นการส่วนตัว โม่เสี่ยวเป่าจึงรีบเดินออกไป เมื่อเห็นว่าโม่เสี่ยวเป่าเดินออกไปไกลแล้ว คุณแม่โม่ตีมือของกู้เหยา แล้วพูดออกมาตรงๆว่า : “นี่เหยาเหยา ทีท่าของโม่ชิคนนี้ออกจะเย็นชาไปหน่อย ปกติมักพูดจาไม่ได้ไพเราะน่าฟังสักเท่าไร จุดนี้ขอให้เธออย่าไปถือสาอะไรเขามากนักนะ” คุณแม่โม่เอ่ยขึ้นมาแบบนี้ ทำให้กู้เหยาเข้าใจได้ว่า ความจริงการที่เธอจะแทรกซึมเข้าไปอยู่ในครอบครัวนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย คุณแม่โม่ยินดีจะยอมรับเธอ แต่ว่าในใจส่วนลึกกลับดูแลลูกชายและลูกสะใภ้ต่างกัน ไม่เช่นนั้นทำไมเขาจะต้องมาบอกเรื่องพวกนี้แทนโม่ข่ายด้วย แต่ว่า สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องธรรมดามาก กู้เหยาไม่ได้ติดใจอะไร พยักหน้าพลางกล่าวว่า : “คะคุณแม่ หนูทราบแล้ว” เห็นกู้เหยา เงียบไปพักหนึ่ง คุณแม่โม่จึงพูดต่อว่า : “มีเรื่องบางเรื่อง ที่ฉันจำเป็นต้องบอกเธอ” กู้เหยาตอบอย่างมีมารยาท : “แม่คะ บอกมาเถอะคะ” “เสี่ยวเป่าเป็นเด็กที่ฉันเก็บมาเลี้ยง คุณตาของพวกเราหวังว่าจะจับคู่เสี่ยวเป่าและโม่ชิทั้งสองคน แต่ว่าระหว่างเขาสองคนกลับเป็นได้แค่เพียงพี่น้องกันเท่านั้น จึงไม่มีใครกล้าคิดไปแบบนั้น” พูดไป คุณแม่โม่ก็แอบสังเกตท่าทีของกู้เหยาไป เธอคิดว่ากู้เหยาอย่างน้อยก็น่าจะแสดงอาการตกใจหรือไม่พอใจออกมาบ้าง แต่ว่าสายตาของกู้เหยายังคงอ่อนโยนและสงบนิ่งตามปกติ แววตาใสซื่อ เห็นท่าทางของกู้เหยาสงบนิ่งตามปกติ ในใจของคุณแม่โม่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมกู้เหยา เธอจับของกู้เหยาไว้แน่นมาก พลางเอ่ยว่า : “อีกสักครู่คุณตาก็น่าจะมาถึงแล้วล่ะ ถ้าเกิดว่าเขาพูดอะไรไม่เข้าหูละก็ เธอก็อย่าไปใส่ใจอะไรมากนักนะ ยังไงๆเธอก็เป็นภรรยาของโม่ชิแล้ว เรื่องนี้ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ไม่ใช่หรือ?” กู้เหยายิ้มน้อยๆพลางกล่าวว่า : “คุณแม่คะ ความจริงก่อนหน้านี้ หนูเคยได้ยินเรื่องนี้มาแล้วคะ แต่ว่าหนูเชื่อมั่นในตัวโม่ข่าย ก็อย่างคุณแม่พูดแหละคะ หนูเป็นภรรยาของเขาแล้ว ความจริงข้อนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีก” ในงานเลี้ยงการกุศลก่อนหน้านี้ กู้เหยาได้ยินคุณอาหลิวท่านนั้นเอ่ยขึ้นมา ต่อมาเธอถึงได้รู้ว่าเสี่ยวเป่าไม่ใช่ลูกแท้ๆของครอบครัวโม่ เธอจึงเอาสองเรื่องนี้มาปะติดปะต่อกัน โม่ข่ายไม่ได้เอ่ยปากบอกเธอเอง คงเพราะว่ากลัวเธอจะคิดมาก ถ้าพูดออกไปแล้ว กลายเป็นประเด็นขึ้นมา โม่ข่ายเลยไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นอธิบายยังไงดี ได้ยินกู้เหยาพูดอย่างนี้ คุณแม่โม่ก็สบายใจแล้ว เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ภาพลักษณ์ของกู้เหยาที่มีต่อเธอยิ่งดูดีมากขึ้นไปอีก โม่ข่ายเป็นลูกชายของเธอ เวลาเขาทำอะไรมักจะทำอย่างรอบคอบ และมีจุดมุ่งหมายที่ชัดเจนเสมอ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยทำเรื่องเหลวไหล ตอนแรกที่ได้ยินว่าเขาแต่งงานกะทันหัน เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นก็พอทำใจได้มากขึ้น เธอเชื่อในสายตาของลูกชายตัวเอง จนวันนี้หลังจากที่ได้รู้จักกู้เหยามากขึ้น เธอรู้สึกว่าลูกชายของตัวเองเลือกคนได้ไม่เลวทีเดียว “บ๊อกๆๆๆ......” เหมียนเหมียนที่ไม่มีใครสนใจอยู่นานแล้วไม่ทนรออีกต่อไป ส่งเสียงเรียกร้องความสนใจทันที “เหมียนเหมียน” กู้เหยายิ้มให้พลางอุ้มมันขึ้นมา ลูบหัวของมัน “เห่าทำไมละจ้ะ? หรือว่าเมื่อเช้ากินไม่อิ่ม?” “เงียวเงียว.......” เหมียนเหมียนส่งเสียงออดอ้อนอยู่ในอ้อมแขนของกู้เหยา ราวกับจะบอกว่ามันกินไม่อิ่มเลย มองดูเหมียนเหมียน คุณแม่โม่นึกถึงโม่ข่าย เมื่อก่อนเขาไม่มีทางยอมให้มีสัตว์เลี้ยงไว้ในบ้านเด็ดขาด แต่เมื่อคืนเธอเห็นกับตาว่าโม่ข่ายอุ้มเจ้าตัวนี้ จึงทำให้เธอเข้าใจได้ว่า ที่แท้มนุษย์บนโลกนี้ไม่ใช่ว่าเปลี่ยนแปลงไม่ได้ แต่ว่าต้องดูว่าเขายินดีหรือไม่ที่จะเปลี่ยนแปลงเพื่อใครบางคนมากกว่า คุณพ่อของโม่ข่ายก่อนที่จะมาเจอเธอ ก็เอาแต่ทำงานหนัก หลังจากแต่งงานเขาก็มัวแต่ทำงานอยู่นานหลายปี จนกระทั่งโม่ข่ายเกิดมา ร่างกายของเธออ่อนแอลงมาก เขาจึงได้ค่อยๆกลับมาใส่ใจครอบครัวมากขึ้น และรอจนกระทั่งโม่ข่ายโตพอที่จะดูแลกิจการเซิ่งเทียนได้ทั้งหมด คุณพ่อโม่จึงรีบเอาเซิ่งเทียนมอบให้โม่ข่ายรับผิดชอบ พร้อมกับโอนอำนาจหน้าที่ให้เขาไปทั้งหมด ลูกชายของพวกเขาไม่เหมือนพ่อแม่ของเขาเลย เขาสงบนิ่งสุขุมยิ่งกว่าพ่อของเขาอีก ความสามารถในการทำงานก็เหนือกว่าพ่อของเขา คุณพ่อของเขาถึงจะงานยุ่งมากแต่ก็รู้วิธีที่ทำให้ภรรยาสุขใจ แต่ว่าท่าทีของโม่ข่ายออกจะเย็นชาแบบนั้น คุณแม่โม่รู้สึกเป็นห่วงเขามากว่าจะเย็นชากับภรรยาที่อายุยังน้อย แต่ว่าเท่าที่สังเกตเมื่อคืน คุณแม่โม่จึงพบว่า โม่ข่ายเป็นห่วงเป็นใยภรรยาสาวสวยของเขาอย่างมาก “แม่คะ คุณตาใกล้จะถึงแล้วคะ” โม่เสี่ยวเป่าวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน “คุณพ่อให้พวกเราไปรอต้อนรับท่านคะ” กู้เหยาวางเหมียนเหมียนลง รีบประคองคุณแม่โม่ คุณแม่โม่แตะลงที่มือเธอ พลางกล่าวว่า : “หนูไม่ต้องกลัวนะจ้ะ พวกเราทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว” กู้เหยาพยักหน้ารับ เธอไม่ได้กังวลใจ ไม่ได้กลัว เพราะมีโม่ข่ายอยู่ด้วย พวกเขาพากันมาที่ประตูหลักของคฤหาสน์ ยืนนิ่ง รถส่วนตัวของคุณตาฉินก็มาถึงพอดี สัญลักษณ์ที่ด้านหน้าของรถสะดุดตาเป็นพิเศษ เป็นรถยนต์ยี่ห้อ Bentley รุ่นหนึ่ง แต่ว่าตัวรถเป็นสีดำ เทียบกับคันสีเงินที่โม่ข่ายขับอยู่เป็นประจำนั้น คันนี้ดูอาวุโสกว่า โม่เสี่ยวเป่าวิ่งเข้าไปหาทันที เปิดประตูรถให้คุณตา แล้วส่งเสียงหวานว่า : “คุณตาคะ” “อัยยะ เสี่ยวเป่าของบ้านเราดูเหมือนว่าจะตัวสูงขึ้นนะ แถมยังสวยขึ้นด้วย” คุณตาโม่ยังไม่ทันลงจากรถ แต่เสียงดังฟังชัดของเขาก็ลอดเข้ามาในหูของกู้เหยาแล้ว รถสองคันที่ตามหลังมา คันหนึ่งคือรถยนต์ยี่ห้อ Bentley สีเงินที่โม่ข่ายขับอยู่เป็นประจำ ส่วนอีกคันหนึ่งคือรถของคุณพ่อโม่ ยี่ห้อ Cayenne รถหรูมูลค่ามหาศาลปรากฏขึ้นพร้อมกัน 3 คัน อีกทั้งรถทุกคันต่างก็มีคนขับ นี่ไม่ใช่ครอบครัวธรรมดาๆที่จะมีได้อย่างแน่นอน ตกลงเธอแต่งงานกับผู้ชายที่มีเงินประเภทไหนกันนะ? กู้เหยาคิดด้วยความหวาดกลัว โม่ข่ายลงจากรถก่อน เดินไปที่ข้างรถของคุณตาโม่ พร้อมกับโม่เสี่ยวเป่าช่วยกันประคองคุณตาโม่ลงจากรถ กู้เหยายังไม่เคยเจอหน้าคุณตาโม่แบบเป็นทางการ เธอจึงไม่สามารถทำแบบโม่เสี่ยวเป่า ได้แต่ยืนสงบนิ่งอยู่ข้างกายคุณแม่โม่ “ถึงแม้ว่าฉันจะอายุมากแล้ว แต่ก็ไม่ถึงกับเดินไม่ได้หรอกนะ” คุณตาโม่ชอบพูดแบบนี้ แต่มือข้างหนึ่งก็จับโม่ข่ายไว้ส่วนอีกข้างจับโม่เสี่ยวเป่าเอาไว้ มองดูพวกเขาสองคนยืนอยู่ด้วยกัน เขายิ้มอย่างพอใจ พลางกล่าวว่า : “โม่ชิเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้ว เสี่ยวเป่าก็โตแล้วคุณตาเห็นเราสองคน เป็นอย่างนี้ก็หมดห่วงแล้วล่ะ” “ถ้าอย่างนั้นคุณตาก็พักอยู่ที่เจียงเป่ยนานหน่อยสิคะ หนูกับพี่ชายจะได้มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนท่านได้มากอีกหน่อย” โม่เสี่ยวเป่าบอก “คุณตาครับ ผมอยากจะแนะนำคนคนหนึ่งให้คุณตาได้รู้จักครับ” โม่ข่ายปล่อยมือของคุณตาโม่ เดินมาที่ข้างๆกู้เหยาจูงเธอเดินมาที่ข้างๆคุณตาโม่ด้วยกัน พลางกล่าวว่า “คุณตาครับ นี่คือกู้เหยา ภรรยาผมเองครับ” กู้เหยายังไม่ทันหายตะลึงจากการเห็นคุณตาโม่ เธอยังคิดอะไรอยู่ คุณตาโม่ดูยังไงๆก็ไม่เหมือนคนที่อายุ80ปีแล้ว อาจเป็นเพราะคนในครอบครัวโม่รู้จักดูแลตัวเองอย่างดี ดูๆแล้วอ่อนกว่าวัยหลายปีเลยจริงๆ คุณตาโม่อย่างมากที่สุดก็น่าจะอายุแค่70ปีกว่าๆเท่านั้น “กู้เหยา.....” โม่ข่ายดึงเธอเพื่อเรียกสติ กู้เหยาตื่นจากภวังค์ก็รีบเอ่ยทันที : “สวัสดีคะ! คุณตา”