ตอนที่ 143 คำตำหนิของคุณปู่

ต๭นที่ 143 คำตำหนิของคุณปู่ ก้าวย่างของคุณตาโม่หยุดชะงักลงชั่วครู่ เงยหน้ามองไปทางกู้เหยาทันที แววตาของเขาแหลมคมดุจนกอินทรีมองลงมาที่กู้เหยา สายตาของเขาไม่เหมือนกับมองอย่างประเมินดูหลานสะใภ้เลยสักนิด แต่เหมือนกับพิจารณาคู่ต่อสู้เสียมากกว่า ราวกับว่าอยากจะมองดูกู้เหยาให้ทะลุปรุโปร่ง มองจนกู้เหยารู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก “คุณตาครับ......” โม่ข่ายออกตัวปกป้องกู้เหยาด้วยการส่งเสียงเรียก “หลานแต่งงานแล้วจริงๆหรือ?” สายตาของคุณตาโม่ย้ายจากร่างของกู้เหยาไปยังบนร่างของโม่ข่าย สายตาทั้งหมดนั้นมองไม่ออกว่าพอใจหรือไม่พอใจ “ใช่ครับ คุณตา” โม่ข่ายจับมือกู้เหยาเอาไว้แน่น ตอบรับอย่างหนักแน่นและจริงจัง มือที่ถูกโม่ข่ายกุมไว้อย่างแน่น อุณหภูมิของเขาค่อยๆส่งผ่านมาถึงเธอทีละน้อยๆ ความกังวลใจของกู้เหยาค่อยๆจางหายไปทีละน้อยๆ เธอเม้มปากเล็กๆ พลางส่งยิ้มให้เขา ทำให้เธอสบายใจขึ้น เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอที่จะต้องตกใจกลัวจนร้องไห้ออกมาขนาดนั้น สายตาของคุณตาโม่พินิจพิจารณาไปที่ทั้งสองคนอยู่หลายรอบ สักพักหนึ่งจึงกล่าวว่า : “หลานแต่งงานแล้ว? คือจดทะเบียนกันแล้ว? หรือว่าจัดการแต่งงานกันแล้ว? หรือตั้งท้องแล้วเลยแต่งงาน?” คุณตาโม่เอ่ยถามขึ้นมาหลายคำถามในคราวเดียวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว โม่ข่ายดึงกู้เหยาเข้ามา ยืนตัวตรง ตอบอย่างจริงจังว่า : “พวกเราจดทะเบียนกันแล้วครับ เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย” “จดทะเบียนกันแล้ว? เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย?” แววตาที่คมชัดของคุณตาโม่มองลงมาที่พวกเขา ทวนคำพูดของโม่ข่ายช้าๆอีกรอบ “ครับ” โม่ข่ายตอบรับยิ่งกระชับและหนักแน่นมากขึ้น แต่ว่าน้ำเสียงยังแน่วแน่มั่นคง ออกแรงกุมมือกู้เหยาไว้แน่นขึ้นอีก “ถึงจะจดทะเบียนสมรสแล้ว แต่จะมีใครรู้ว่าหลานแต่งงานแล้วล่ะ? งานแต่งงานก็ไม่ได้จัด ทำไมหลานถึงไม่ให้เกียรติฝ่ายหญิงบ้างเลย?” คุณตาโม่เอ่ยปากตำหนิหลานชาย แต่ว่าสายตาอันแหลมคมและซับซ้อนกลับกวาดตามองไปที่กู้เหยา เพียงแต่สายตาของเขาเปลี่ยนเร็วมาก จนไม่มีใครได้ทันสังเกตว่ามันไม่เหมือนกัน อีกทั้งคำพูดที่ออกจากปากของเขา ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกว่า ที่เขาติดใจไม่ใช่เรื่องที่โม่ข่ายไม่ได้บอกเขาว่าได้จดทะเบียนสมรสแล้ว แต่ว่าเป็นเรื่องที่ไม่ยอมจัดพิธีแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราว ทำให้ฝ่ายหญิงรู้สึกไม่เป็นธรรม “พ่อครับ อากาศค่อนข้างเย็น เราเข้าบ้านกันก่อนค่อยคุยดีกว่าครับ” คุณพ่อโม่รีบรุดเดินนำหน้าไป ทั้งสองคนนี้ คนหนึ่งเป็นคุณพ่อของเขา ส่วนอีกคนก็เป็นลูกชายของเขา ไม่อาจทนเห็นพวกเขาต้องมีปากเสียงกัน แต่ว่าเขาก็ทำอะไรไม่ได้ “ได้ๆๆ เข้าบ้านก่อนเถอะ” น้ำเสียงของคุณตาโม่ดูอบอุ่นขึ้นมาฉับพลัน ไม่ได้ดึงรั้งเรื่องนี้ไว้อีก มือหนึ่งดึงโม่ข่าย อีกมือหนึ่งดึงกู้เหยาไว้ แล้วเอ่ยว่า : “ยังไงๆ เราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว อย่าคิดมากเลยนะ” คุณตาโม่รุกเข้าจับมือกู้เหยา นั่นแสดงว่าเขายอมรับในตัวเธอแล้ว ดังนั้นคนที่มองดูอยู่ต่างพากันโล่งอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกู้เหยา ได้รับการยอมรับจากคุณตาโม่ นั่นก็เท่ากับว่าได้รับการยอมรับจากทุกคนในครอบครัวโม่แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและโม่ข่ายจึงจะสามารถดำเนินต่อไปได้นานขึ้นอีก เธอเงยมองโม่ข่ายตามสัญชาตญาณ บังเอิญสบตาเข้ากับเขาพอดี สายตาของทั้งสองคนสื่อสารกันกลางอากาศ แล้วต่างฝ่ายต่างส่งยิ้มให้กันเล็กน้อย การกลับมาของคุณตาโม่ ทำให้ครอบครัวโม่มีสีสันขึ้นอีกครั้ง ถึงแม้ว่าอายุของท่านจะมากแล้ว แต่ว่าจิตวิญญาณยังคงดีเป็นพิเศษ เสียงดังฟังชัด อารมณ์สดใส โดยเฉพาะทุกๆอากัปกิริยาการเคลื่อนไหวที่สง่างามแบบนั้น ท่าทางสง่างามแบบนั้นราวกับควบคุมทุกอย่างไว้ในกำมือ บางครั้งกู้เหยาก็เห็นลักษณะแบบนี้บนตัวโม่ข่ายเช่นกัน นั่นก็คือในเวลาที่เขาทำงาน วางแผนด้านกลยุทธ์ กุมทุกอย่างไว้ในกำมือ สง่างามราวกับจักรพรรดิ แต่ว่าคุณตาโม่เข้าถึงได้ง่ายกว่าที่กู้เหยาจินตนาการไว้เสียอีก เห็นเธอครั้งแรกก็เรียกเธอว่าหลานเสียแล้ว ทำให้กู้เหยารู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาทันที ก่อนหน้านี้ เธอนอนไม่หลับอยู่หลายคืน เพราะกังวลว่าผู้ใหญ่ในบ้านโม่คงจะไม่ยอมรับเธอได้ง่ายๆ แต่ว่าวันนี้ หลังจากที่ได้เจอคุณตาโม่แล้ว หินก้อนใหญ่ที่กดทับอยู่ในใจเธอนั้นก็ได้เคลื่อนออกไปแล้ว “คุณตาคะ ครั้งนี้คุณตากลับมากะว่าจะอยู่กับหนูนานหน่อยไหมคะ?” โม่เสี่ยวเป่านวดหลังให้คุณตา พลางเอ่ยถาม “เสี่ยวเป่า นั่งลงคุยเป็นเพื่อนตาหน่อยสิ” คุณตาโม่ตบตำแหน่งที่นั่งข้างๆให้เธอ สีหน้าเต็มไปด้วยความเมตตา ณ ตอนนี้เขาถอนหายใจในความอึดอัดใจออกมา “คุณตาคะ เสี่ยวเป่ารู้สึกว่าคุณตายังหนุ่มอยู่เลยนะคะ” โม่เสี่ยวเป่าโผเข้าไปใกล้ใบหน้าของคุณตาโม่ พูดติดตลกแบบไม่จริงจังอะไร “ฮาๆๆ......” คุณตาโม่ส่งเสียงหัวเราะดังๆออกมา “หลานคนนี้ช่างปากหวานเหลือเกิน เข้าใจพูดให้ตาชื่นใจนะเนี่ย” ทุกคนนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกคุยเป็นเพื่อนคุณตาโม่ ส่วนใหญ่เป็นโม่เสี่ยวเป่าที่เป็นคนพูด ทุกๆประโยคที่เธอพูด คุณตาโม่จะหัวเราะเสียงดังชอบใจ มองออกได้ว่า เขารักหลานสุดที่รักคนนี้มาก คุณพ่อโม่พูดบ้างสองสามประโยค แต่โม่ข่ายจะเอ่ยปากเฉพาะตอนที่เรียกชื่อเขาเท่านั้น ในใจกู้เหยาคิดว่า ที่แท้ต่อหน้าคนในบ้าน โม่ข่ายก็เป็นคนที่สงบนิ่งมาก ลักษณะของลูกแบบนี้ไม่ง่ายเลยที่จะดึงดูดความสนใจ แต่ว่าครอบครัวโม่มีเพียงเขาคนเดียวที่เป็นสายเลือดโดยตรง ถึงเขาจะไม่พูดไม่จา แต่ว่าเขายังคงได้รับความใส่ใจมากที่สุด คุยกันไปคุยกันมา คำถามของคุณตาโม่ก็มาตกอยู่ที่ตัวโม่ข่าย : “โม่ชิ พวกหลานจดทะเบียนสมรสกันนานแค่ไหนแล้วล่ะ?” “4 เดือนแล้วครับ” คำตอบของโม่ข่ายยังคงสั้นกระชับ “4 เดือนแล้ว ก็นานเหมือนกันนะ หลานไม่มีข่าวดีจะบอกตาบ้างหรือ?” คุณตาโม่ยิ้มพลางเอ่ยถาม ถามคำถามที่อ่อนไหวขนาดนี้ โม่ข่ายจับมือกู้เหยาเอาไว้ พลางตอบว่า : “เรื่องแบบนี้ไม่สามารถบังคับกันได้ครับ พวกเราปล่อยไปตามธรรมชาติดีกว่าครับ” ทุกคำตอบของโม่ข่ายล้วนเป็นทางการมาก นี่ทำให้กู้เหยาเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า ลักษณะท่าทางเย็นชาของเขา ไม่ได้เพิ่งจะเป็นเมื่อเร็วๆนี้แน่ ภายใต้ครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่นของบ้านโม่แบบนี้ ทุกคนพูดคุยกันด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ แต่มีเพียงเขาคนเดียวที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา เขาไม่ค่อยยิ้ม และไม่ค่อยเปิดประเด็นเรื่องคุยอะไรมาก หลังจากทานอาหารเย็นกันแล้ว คุณตาโม่ก็รีบเข้าห้องพักผ่อนแต่หัวค่ำ กู้เหยาออกไปเดินเล่นข้างนอกกับโม่ข่าย เขาจับมือเธอไว้แน่น เดินไปสักพักหนึ่งแล้วจึงหยุดลง แววตาเป็นประกายมองมาที่เธอ “มีอะไรหรือคะ?” ถูกเขาจ้องมองอยู่นาน กู้เหยารู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูกแล้ว “เปล่าครับ” เขาเงยหน้าขึ้น เอาผมทัดไว้ที่หูของเธอ แล้วจูงมือเธอเดินต่อไป “ไม่มีอะไรจริงๆหรือคะ?” กู้เหยาชักไม่แน่ใจว่าเขาไม่มีอะไรจริงๆหรือ “อยากมองคุณขึ้นมากะทันหันน่ะครับ” เขาบอก “โม่ข่าย ทำไมครอบครัวคุณถึงดีขนาดนี้เลยคะ?” กู้เหยาถามขึ้น แต่ครอบครัวของเธอกลับแย่ขนาดนั้น? ครอบครัวในโลกนี้ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดินขนาดนั้นเชียวหรือ? ประโยคหลังกู้เหยาไม่ได้พูดมันออกมา แต่ว่าโม่ข่ายพอจะรู้ได้ เขาเอาเธอเข้ามาสวมกอดไว้ในอ้อมแขน : “กู้เหยา วันที่ราบเรียบ คุณจะรู้สึกเบื่อหน่ายบ้างไหมครับ?” “ทำไมละคะ?” กู้เหยารู้สึกแปลกใจมาก สำหรับเธอแล้ววันที่แสนจะธรรมดาๆวันหนึ่งเป็นสิ่งที่เธอรอคอยมานานแสนนาน จนวันนี้เธอได้รับมันแล้ว เธออยากจะเก็บรักษามันเอาไว้อย่างดี ทำไมถึงจะเบื่อหน่ายมันได้ล่ะ เมื่อก่อน โม่ข่ายไม่เคยคิดถึงเรื่องนึ้นาอย่างจริงจัง ตอนนั้น เขาเพียงแค่อยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอเท่านั้น