ตอนที่ 146 ฉันถูกคนเลวทรยศ

ต๭นที่ 146 ฉันถูกคนเลวทรยศ เทียบกับความอ่อนโยนและความเป็นกันเองของครอบครัวโม่ เหชียวซื่อแห่งจิงตูตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทุกข์ทรมาน เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงวันปีใหม่แล้ว ทุกๆบ้านต่างก็มัวยุ่งอยู่กับการซื้อของขวัญเทศกาลปีใหม่ มีเพียงบ้านเหชียวที่กลับถูกเมฆหมอกปกคลุมอยู่ พวกเขาไม่เพียงไม่มีอารมณ์ที่จะเลือกซื้อของขวัญปีใหม่เท่านั้น แต่ว่าแม้แต่เงินที่จะเอามาซื้อของก็ไม่มี ราคาหุ้นของเหชียวซื่อนั้นตกแล้วตกอีก จนพวกเขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ทุกวันนี้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องก็เข้ามาหาถึงบริษัท ว่ากันว่าพวกเขาได้รับหลักฐานที่น่าเชื่อถือมาชิ้นหนึ่ง ที่ยืนยันว่าหลายปีมานี้เหชียวซื่อไม่เพียงแต่ติดสินบนเจ้าหน้าที่บางคนเท่านั้น แต่ยังมีส่วมร่วมในธุรกิจที่ผิดกฎหมายอีกด้วย หน่วยงานที่เกี่ยวข้องได้ทำการตรวจสอบจนครบแล้ว ในระยะนี้ห้ามเหชียวเต๋อไห่เดินทางออกนอกประเทศ ขอเพียงพิสูจน์ได้ว่าหลักฐานเหล่านั้นเป็นความจริง ถ้าเป็นอย่างนั้นเหชียวซื่อในไม่ช้าจะต้องเผชิญหน้ากับการล้มละลาย ส่วนเหชียวเต๋อไห่จะต้องได้รับโทษจำคุกด้วย ทางครอบครัวเหชียวมองว่า ที่เหชียวซื่อตกต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ก็เพราะเหชียวหนานจิ่งไปมีเรื่องกับ LeoMo แห่งเซิ่งเทียนนั่นเอง นึกถึงตรงนี้ เหชียวเต๋อไห่ยกเก้าอี้ขึ้นมาโยนเข้าใส่เหชียวหนานจิ่ง พลางด่าด้วยความโมโหว่า : “สัตว์นรก ทำไมแกไม่ไปตายซะห๊ะ? ถ้ารู้แต่แรกว่าแกจะก่อเรื่องฉิบหายอย่างนี้ ตอนนั้นกูคงไม่ยอมให้มึงเกิดมาบนโลกนี้แน่” ที่เหชียวเต๋อไห่ขว้างออกไปเป็นเก้าอี้ไม้ เหชียวหนานจิ่งหลบไม่ทัน จึงถูกกระแทกเข้าอย่างจัง แต่ก็ไม่กล้าส่งเสียงร้องออกมา “แกยังไม่พูดอะไรอีกหรือ?” เหชียวเต๋อไห่ยกขาขึ้นแล้วทำท่าเตะออกไป “เหชียวซื่อต้องเจอเรื่องแบบนี้ ทั้งหมดก็เพราะแกมันไม่ได้เรื่อง วันๆเอาแต่ก่อเรื่อง” “พ่อ.....” เหชียวหนานจิ่งกำมือเอาไว้แน่น ตะโกนออกมาจากหัวใจที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ใครเป็นพ่อของแก? กูไม่มีลูกนอกคอกอย่างมึงหรอก” เพราะว่ากำลังบันดาลโทสะ และเพราะว่าเหชียวซื่อกำลังจะล้มละลาย แถมยังมีโอกาสถูกจับเข้าคุกด้วย เหชียวเต๋อไห่แม้แต่โชคชะตาของตัวเองก็ไม่สามารถควบคุมอะไรได้ ทำอย่างไรจึงจะเข้าถึงความคิดของเหชียวหนานจิ่งได้นะ “ท่านประธานเหชียวครับ พวกเราได้รับข่าวที่น่าเชื่อถือมาว่า หลักฐานเหล่านั้นเป็นลูกสาวของบ้านกู้ที่ชื่อกู้ซินส่งมอบให้กับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องครับ” เลขาฯรีบเข้ามารายงานให้ทราบทันที “อะไรนะ? ยัยกู้ซินดอกทองนั่นน่ะนะ?” การตอบสนองแรกของเหชียวหนานจิ่งก็คือคิดที่จะจับตัวกู้ซินมาแล้วจัดการให้เรียบร้อย ด้วยความโกรธแค้น เหชียวเต๋อไห่ตะโกนสาปแช่งว่า : “เดนนรกอย่างแก ดูตัวเองบ้างไหมว่าวันวันแกทำอะไรบ้าง? วันวันหนึ่งแกมัวไม่มั่วกับคนประเภทไหนกันห๊ะ?” การตอบสนองครั้งแรกของเหชียวเต๋อไห่ก็คือมองไปทางเหชียวหนานจิ่ง ถ้าจะโทษให้โทษความสะเพร่าของตัวเอง ดูคนยังดูไม่ออก ไม่เพียงแต่โทษคนที่ไม่สมควรจะโทษ แถมยังไปพัวพันกับคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมกลอุบายมากมายด้วย “เหชียวซื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นทุกวันนี้ แกรับผิดชอบอะไรบ้างไหม?” เห็นว่าทางรอดของเหชียวซื่อน้อยลงไปทุกที เหชียวหนานจิ่งไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว เขามองไปที่เหชียวเต๋อไห่ ตอกกลับไปว่า “สองสามปีมานี้ถ้าพ่อทำการค้าแบบสุจริต แล้วจะถูกจับเข้าคุกได้ยังไงล่ะ” ทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้ แล้วเขาก็หันหลังเดินออกไป ณ ตอนนี้คนที่เขาอยากแก้แค้นมากที่สุดไม่ใช่ LeoMo แห่งเซิ่งเทียน แต่เป็นกู้ซินนังแพศยานั่น ลงมาข้างล่างแล้ว เขาไม่ยอมขับรถของตัวเอง โบกมือเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่งตรงไปที่บ้านกู้ทันที ตอนนี้กู้ซินเพิ่งจะวางสายจากคุณสวี่ นั่งอยู่ในห้องกำลังเย็บปักถักร้อย นี่เป็นงานอดิเรกล่าสุดที่เธอทำในเวลาว่าง จากประสบการณ์ที่ผ่านมาหลังจากถูกคุณพ่อขายให้เหชียวหนานจิ่งแล้ว ในใจของเธอไม่สามารถสงบลงได้ ทุกๆคืนอันเงียบสงัด ภาพเหล่านั้นก็ปรากฏขึ้นในสมองของเธอจนถึงวันนี้ เธอรู้สึกเกลียดมาก เกลียดกู้เหยา เกลียดที่หล่อนโชคดีกว่าเธอ เกลียดกู้เหยาที่หลังจากผ่านเรื่องนั้นแล้วยังมีคนช่วยดูแลเอาใจใส่เธออย่างดี แต่ตัวเธอเอง กลับต้องอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายเพียงคนเดียว ไม่มีใครยินดีที่จะยืนสนับสนุนเธออยู่เบื้องหลัง ไม่มีใครคอยช่วยเหลือเธอโดยไม่หวังผลตอบแทน เธอยิ่งเกลียดเหชียวหนานจิ่งเข้าไส้ เกลียดที่เขาให้ความหวังกับเธอ แถมยังทำลายความฝันและความหวังทั้งหมดที่เธอมีอีก เธอเกลียดคนมากมาย เกลียดคนที่ทำให้เธอต้องสูญเสียความสุขไป เธอสาบานกับตัวเองไว้ว่า คนทั้งหมดนั้นที่เธอเกลียด เธอจะต้องจัดการคนเหล่านั้นไม่ช้าก็เร็ว แต่ว่าตอนนี้ เธอทำได้แค่รอเวลา รอให้คุณสวี่ส่งข่าวดีมา รอให้เหชียวซื่อพังพินาศอย่างสมบูรณ์ ในช่วงเวลาที่รอคอยนี้ เธอจำต้องหาเรื่องเล็กๆมาเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ ดังนั้นเธอจึงซื้อชุดเย็บปักถักร้อยมาทำแก้เหงา ขณะที่เธอกำลังร้อยด้ายเข้าเข็มอยู่นั้น ประตูบ้านที่ปิดไว้แน่นหนาก็ถูกคนชนเข้าอย่างจังจากด้านนอก เหชียวหนานจิ่งที่กำลังบันดาลโทสะปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเธอ เหชียวหนานจิ่งไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย ก้าวไปข้างหน้า กระชากผมของกู้ซิน พลางคว้าเก้าอี้ขึ้นมา แล้วโยนมันลงไปที่พื้นอย่างแรง ตามด้วยการยกขาเตะลงไปที่ท้องของกู้ซิน พลางด่าว่า : “ตายซะเถอะนังแพศยา” ความเจ็บปวดที่ท้อง ทำให้กู้ซินม้วนตัวเป็นวงกลม ปากอยากจะเอ่ยพูด แต่ว่าส่งเสียงออกมาไม่ไหว เหชียวหนานจิ่งก้าวข้ามไปนั่งลงบนตัวเธอ ตบหน้าเธอแรงๆอีก 2 ครั้ง ใบหน้าซีดเผือดของกู้ซินปรากฎรอยนิ้วมือขึ้นทันที มุมปากมีเลือดสดๆไหลออกมา “ถ้าวันนี้กูปล่อยมึงไป กูก็ไม่ใช่แซ่กู้แล้วล่ะ” เหชียวหนานจิ่งเงื้อมือตบลงไปอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำเช่นนี้อยู่ราวหลายสิบครั้ง เขาระบายอารมณ์โกรธที่ได้รับจากเหชียวเต๋อไห่มาลงที่กู้ซินเต็มๆ เขาตบไปพลางด่าไปว่า : “มึงมันสมควรตาย พึ่งพาอาศัยบ้านเหชียวของพวกกูมาตั้งนานหลายปี ใช้เงินบ้านเหชียวไปตั้งมากมายขนาดนั้น ยังกล้าเนรคุณอีก” “เหชียวหนานจิ่ง......” กู้ซินถูกตบจนมึนงงไปหมด จากนั้นครู่หนึ่งจึงรวบรวมพลังเอ่ยเรียกชื่อเขาออกมา “น้ำหน้าอย่างแกยังกล้าเรียกชื่อฉันอีกหรือ” เหชียวหนานจิ่งมือหนึ่งกระชากผมเธอขึ้นมา อีกมือหนึ่งก็ตบหน้ากู้ซินอีกหลายครั้ง เขาโกรธสุดขีด เห็นได้ชัดว่าการตบหน้าไม่สามารถแก้ไขไฟที่อยู่ในใจเขาได้ เขาคว้าผมของกู้ซินขึ้นมา ออกแรงเอาศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับมุมของเตียงอย่างจัง กู้ซินรู้สึกแค่ว่าเธอมองเห็นแสงสีขาว ราวกับว่าโลกกำลังหมุนติ้ว เธอไม่รู้ทิศทาง เธออยากจะต่อสู้ดิ้นรน แต่ว่ากำลังของเธอสู้เหชียวหนานจิ่งไม่ได้เลย เธอไม่อาจสู้เข้าได้อีก ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ แต่ว่าไฟที่อยู่ในใจของเหชียวหนานจิ่งกลับไม่ทุเลาลงเลย สายตาของเขาเหลือบไปเห็นกรรไกรเล็กๆอันหนึ่งอยู่ข้างๆอุปกรณ์เย็บผ้า ไม่ทันได้คิด รีบหยิบมันมาแล้ววาดลงไปบนหน้ากู้ซิน รอจนกระทั่งเขาเห็นเลือดสีแดงไหลออกมา สติค่อยๆกลับเข้าร่าง ใบหน้าของกู้ซินก็มีบาดแผลหลายแห่งแล้ว เลือดสดๆไหลออกมาจากปากแผล อาบเต็มใบหน้าของเธอ “วันนี้กูทำลายใบหน้ามึงแบบนี้แล้ว ดูสิว่าต่อไปมึงจะมีหน้าออกไปเจอใครได้อีก” คิดได้ว่าวิธีนี้จะทำให้กู้ซินต้องเจ็บปวด เหชียวหนานจิ่งลงมือวาดต่ออีก 2 -3 ครั้ง ใบหน้ากู้ซินตอนนี้เปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง “อา.......” กู้ซินกรีดร้องออกมาสุดเสียง จากนั้นจึงหมดสติลงไปต่หน้าต่อตาเขา เห็นกู้ซินเป็นลมไปแล้ว เหชียวหนานจิ่งทำกรรไกรหลุดมือ พูดกับคนที่อยู่ด้านนอกว่า : “ออกมาซะดีๆ ถ้าส่งเธอไปโรงพยาบาลตอนนี้ อาจยังช่วยชีวิตทันนะ” กู้เจิ้งเต๋อเดินออกมาช้าๆ แสร้งทำเป็นยิ้มให้ พลางกล่าวว่า : “เรื่องที่มันกล้าทรยศต่อบ้านเหชียว ก็ปล่อยให้มันชดใช้ในสิ่งที่มันทำเถอะครับ”