ตอนที่ 147 ไม่ใช่ลูกสาวของเขา

ต๭นที่ 147 ไม่ใช่ลูกสาวของเขา เหชียวหนานจิ่งมองกู้เจิ้งเต๋อ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “ยังไงซะเธอก็เป็นลูกสาวแท้ๆของคุณนะครับ” กู้เจิ้งเต๋อไม่ได้ตอบอะไร สายตาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ จ้องมองไปที่กู้ซิน พลางส่งยิ้มอย่างเย็นชา : “ใครบอกคุณว่า มันเป็นลูกสาวแท้ๆของผมล่ะ” “ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของคุณหรือครับ?” เหชียวหนานจิ่งหันกลับมามองที่กู้ซินที่หมดสติอยู่ กล่าวอีกว่า “จะช่วยเธอหรือไม่ก็แล้วแต่คุณละกัน จะเป็นหรือตายมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณชายอย่างผมสักหน่อย” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น เหชียวหนานจิ่งหันกลับเตรียมจะไป ราวกับว่ากู้ซินที่อยู่บนพื้นนั้นจะเป็นหรือตายก็แค่สุนัขตัวหนึ่งเท่านั้น กู้เจิ้งเต๋อมองเบื้องหลังของเหชียวหนานจิ่งที่เดินจากไป กำหมัดไว้แน่น สายตาเหี้ยมโหด ยิ้มอย่างเลือดเย็น : “คุณชายคนนี้?” เหชียวหนานจิ่งเอ๋ยเหชียวหนานจิ่ง มึงยังคิดว่าเหชียวซื่อยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อนสินะ ยังคิดว่าคนมากมายต้องคอยมาประจบเอาใจพวกมึงงั้นหรือ? ถ้าเหชียวซื่อพังพินาศในเร็วๆนี้ เหชียวหนานจิ่งก็กลายเป็นแค่สุนัขจรจัดตัวหนึ่งเท่านั้นแหละ เรื่องเลวๆเหล่านั้นที่เขาเคยทำไว้ทั้งหมด คนที่เคยถูกรังแกไว้เมื่อก่อน คนเหล่านั้นคงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆแน่ จนป่านนี้แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีก ยังมีหน้ามาทำร้ายคนอื่น แถมยังเรียกตัวเองว่าคุณชายอีก คนอย่างเหชียวหนานจิ่งคงไม่มีวันที่จะสำนึกตัวกลับใจแน่ๆ คิดถึงตรงนี้ ในใจของกู้เจิ้อเต๋อรู้สึกดีใจจนพูดไม่ออก หลายปีมานี้ เขาช่วยบ้านเหชียวทำเรื่องผิดกฎหมายมาไม่น้อย เพราะว่าเขาตกอยู่ในกำมือของตาเฒ่าเหชียวเต๋อไห่นั่น ทุกวันนี้เหชียวซื่อล้มแล้ว สำหรับเขาก็คือขาดภูเขาที่พึ่งพิงไปอีก 1 ลูก ในขณะเดียวกันก็ขาดคนที่คอยข่มขู่เขาไปอีก 1 คน หลังจากนั้นอีกนาน กู้เจิ้งเต๋อจึงหันกลับมามองที่กู้ซินที่หมดสติไปตั้งนานแล้วและนอนอยู่ที่พื้น พลางกล่าวพร้อมสายตาเย็นชาว่า : “เก็บแกมาเลี้ยงก็ตั้งนานหลายปี คิดว่าแกน่าจะมีประโยชน์กับฉันบ้าง คิดไม่ถึงเลยว่าแกจะไร้ค่าถึงขนาดนี้” ก่อนหน้าที่เขาจะแต่งงาน เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองมีปัญหาเรื่องน้ำเชื้อ ไม่สามารถมีลูกของตัวเองได้ตลอดชีวิต เรื่องนี้เป็นความลับที่เก็บอยู่ในใจเขา ไม่มีวันที่จะยอมเปิดเผยความลับของตัวเองต่อหน้าคนอื่นได้ ดังนั้นหลังจากที่แต่งงานได้ไม่นาน เขาจึงให้แม่ของกู้เหยาแกล้งทำเป็นตั้งท้อง จากนั้นจึงไปหาทารกที่ถูกทอดทิ้งมาคนหนึ่ง เสแสร้งว่าเป็นลูกของเขาเอง เขาไม่สามารถมีลูกของตัวเองได้ตลอดชีวิต ไม่มีทางที่จะผลิตทายาทเพื่อสืบทอดตระกูลกู้ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องคิดหาวิธีกู้ชื่อเสียงของตระกูลกลับมาให้ได้ เงินทอง อำนาจ ชื่อเสียง สิ่งเหล่านี้สมควรจะตกมาเป็นสมบัติของบ้านกู้ เขาจึงพยายามคิดหาวิธีเอามันกลับมาให้ได้ แต่ว่า ใครเลยจะรู้ว่าใช้ความพยายามมาหลายสิบปี สิ่งที่ต้องการกลับไม่ได้มันมาเลย แถมยังต้องปล่อยให้คนอื่นมาคอยจูงจมูกด้วย แต่ว่าวันนี้ เหชียวซื่อพ่ายแพ้ไปอย่างราบคาบ ไม่มีทางจะย้อนหวนคืนมาใหม่ได้อีกครั้ง เขาจึงต้องคว้าโอกาสนี้ไว้คิดหาลู่ทางที่จะไปต่อในอนาคต บ้านเหชียวล้มแล้ว แต่เขาไม่อาจทำให้ตัวเองล้มไปกับเขาด้วยได้ แม้กระทั่งกู้ซินที่นอนอยู่บนพื้น เขายังมีจิตใจเมตตาที่คิดจะส่งเธอไปที่โรงพยาบาล แต่ท้ายที่สุดตัวเขาเองก็ไม่ต้องการที่จะถูกฟ้องร้องแต่อย่างใด ...... หลังจากที่ส่งแขกกลับไปหมดแล้วก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ยุ่งอยู่ตลอดทั้งวัน ทุกคนต่างก็เหน็ดเหนื่อย แต่ละคนก็กลับเข้าห้องตัวเองพักผ่อน หลังจากกลับเข้าไปในห้อง กู้เหยาตื่นเต้นยืนหมุนตัวอยู่กับที่ราว 2 รอบ ยิ้มพลางเอ่ยถาม : “คุณโม่คะ ทำยังไงดี? ทำยังไงดีคะ?” “ทำยังไงดี?” โม่ข่ายขมวดคิ้วมองหน้าเธอ “ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากเกินไปแล้วคะ แต่ว่าความสุขแบบนี้ไม่อยากเก็บเอาไว้ในใจคนเดียว ฉันอยากร้องตะโกนออกมาให้คนทั้งโลกนี้ได้ยินเลยคะ” ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ใหญ่ในบ้านอยู่กันพร้อมหน้า กู้เหยาจะต้องไปยืนที่หน้าต่างแล้วตะโกนออกไปแน่ๆ เธออยากจะตะโกนดังๆบอกกับคุณแม่ ให้คุณแม่ได้รู้ว่าลูกสาวของแม่ตอนนี้มีความสุขมาก ให้คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเธออีก เธอยังอยากจะบอกกับพวกคนที่เคยทำร้ายเธอและคนที่อยากให้เธอโดนทำร้ายด้วยว่า พวกเขาไม่มีทางล้มเธอได้ เธอลุกขึ้นยืนได้แล้ว แถมยังมีความสุขมากด้วย “ไปกันเถอะ” โม่ข่ายหันหลังมาหยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งสวมให้เธอ ตัวเองก็สวมเสื้อคลุมอีกตัวหนึ่งเช่นเดียวกัน พาเธอเดินไป “ดึกขนาดนี้แล้วจะไปไหนกันอีกหรือคะ?” กู้เหยารู้สึกกังวลเล็กน้อย “คุณตาและคุณพ่อคุณแม่คุณก็อยู่นะคะ พวกเราออกไปตอนนี้คงไม่ค่อยดีมั้งคะ” “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ” โม่ข่ายจูงเธอออกจากประตู “เคยพูดไว้ว่าตามผมมากพอแล้วไม่ใช่หรือครับ” กู้เหยาพยักหน้า พลางส่งยิ้มกว้างให้เขา : “ถ้าอย่างนั้นต่อไปฉันก็แค่ตามคุณไปตลอดก็แล้วกันคะ คุณจะพาฉันไปไหน ฉันก็ไปด้วยทั้งนั้นแหละคะ” โม่ข่ายพากู้เหยาออกจากบ้านไป ขับรถด้วยตัวเอง ขับไปหนึ่งชั่วโมงกว่าจึงถึงยังที่หมาย หลังลงจากรถ กู้เหยาถึงรู้ว่า สถานที่ที่เขาพาเธอมานั้นก็คือสถานที่พักผ่อนรีสอร์ทปี้ห่าย นี่คือหลังจากพวกเขาแต่งงานกันได้ไม่นาน เคยมาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่จัดกิจกรรมของบริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยี หลังลงจากรถ กู้เหยาดึงแขนของโม่ข่ายไว้พลางถามว่า : “คุณเป็นผู้บริหารระดับสูงของเซิ่งเทียน มีสิทธิ์พิเศษที่จะพักฟรีที่นี่บ้างไหมคะ?” “ฟรีครับ” เขาบอก “พนักงานในบริษัทเซิ่งเทียนของพวกคุณได้รับการดูแลอย่างดีจริงๆเลยคะ รู้อย่างนี้ฉันไม่ลาออกเสียแต่แรกก็ดีหรอก ต่อไปจะได้ใช้สิทธิ์พิเศษอีกมากมายเลย” กู้เหยากล่าวขึ้นขณะที่เอาศีรษะแนบลงที่แขนของเขาพลางถูไปมา “ลาออกแล้ว แต่สิทธิ์ของคุณยังอยู่นะครับ” เขาบอก “คุณโม่คะ คุณอย่าลืมสิคะว่า เหนือคุณไปยังมี LeoMo อยู่อีกคนนะคะ” เธอรู้สึกว่าเขากำลังหลอกให้เธอมีความสุข เซิ่งเทียนไม่ใช่แค่เขาเพียงเอ่ยปากก็สามารถทำได้ ได้ยินกู้เหยาพูดถึง LeoMo ขึ้นมา โม่ข่ายหยุดเดิน มองเธออย่างตั้งใจมาก : “ผมนี่แหละครับ LeoMo” “โอเคคะ คุณก็คือ LeoMo” ยากที่จะเห็นเขาล้อเล่นเธอสักครั้ง เธอจึงเรียกเขาเป็น LeoMo ก็แล้วกัน แต่ว่าที่จริงแล้ว ความสามารถของเขาก็ยอดเยี่ยมขนาดนั้น ได้รับการอบรมสั่งสอนมาดีขนาดนั้น พื้นเพครอบครัวก็ดีขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเคยเห็นรูป LeoMo ในอินเตอร์เน็ตมาแล้วละก็ เธอคงจะเชื่อไปแล้วว่าเขาคือ LeoMo จริงๆ “คุณไม่เชื่อหรือครับ?” โม่ข่ายถาม “ฉันเชื่อคุณคะ” กู้เหยายิ้มให้ พลางกระพริบตามองหน้าเขา “ถ้าอย่างนั้นคุณ LeoMo พวกเราเข้าไปกันได้หรือยังคะ?” กู้เหยาไม่อยากจะเชื่อ โม่ข่ายก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี และไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อ พาเธอเดินเข้าไปในรีสอร์ทปี้ห่ายด้วยกัน ก่อนหน้านี้ โม่ข่ายส่งข้อความไปให้สวี่ฮุ่ยอี๋แล้ว บอกให้เขาแจ้งมาที่นี่ พนักงานที่รับผิดชอบอยู่ที่นี่มาคอยอยู่นานแล้ว พอเห็นพวกเขามา พนักงานคนนั้นรีบออกมาต้อนรับทันที : “ท่านประธานโม่ คุณนายโม่ เชิญทางนี้เลยคะ” พวกเขาขึ้นรถกอล์ฟนำเที่ยวไปยังบริเวณเขตวิลล่าของรีสอร์ทปี้ห่าย วิลล่าเดียวกับที่คราวที่แล้วพวกเขามาพัก หลังจากลงรถแล้ว มายืนที่ทางเข้า ในใจของกู้เหยามีรู้สึกที่พูดไม่ออก คราวที่แล้วตอนที่มา ระหว่างเธอและโม่ข่ายยังไม่ใกล้ชิดสนิทสนมกันขนาดนี้ แต่ว่าครั้งนี้ที่มาเธอกลายเป็นภรรยาของเขาจริงๆแล้ว โม่ข่ายไม่ได้พาเธอขึ้นไปบนห้อง แต่ว่าเดินผ่านอาคารตรงไปยังชายหาดแทน ฟังเสียงคลื่นซัดซาดลงบนโขดหิน กู้เหยากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง “อยากตะโกนก็ตะโกนออกไปเถอะครับ” เขาบอก “โม่ข่าย......” เธอมองหน้าเขา ทันใดนั้นไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี ที่แท้เขาขับรถมาไกล 1 ชั่วโมงกว่าพาเธอออกมากลางดึก ก็เพราะประโยคนั้นที่เธอเอ่ยขึ้นมา อยากจะร้องตะโกนดังๆออกไป “อืม?” เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาอันอ่อนโยนจนทำให้เธอรู้สึกอ่อนไหว “ขอบคุณนะคะ!” ขอบคุณเขาที่ดีกับเธอขนาดนี้ ขอบคุณเขาที่ทำให้เธอมีความสุขเช่นนี้ได้ “เด็กโง่?” เขาลูบศีรษะของเธอ พลางกล่าวอีกว่า “กลางคืนลมค่อนข้างแรง อยากจะพูดอะไรก็รีบๆพูดเถอะครับ จะได้กลับไปพักผ่อน”