ตอนที่ 148 ไม่มีทางสำเร็จอีกต่อไป

ต๭นที่ 148 ไม่มีทางสำเร็จอีกต่อไป “ถ้างั้นคุณตะโกนพร้อมกันสิคะ” กู้เหยาอยากจะตามใจตัวเองสักครั้ง ให้เขาทำเรื่องโง่ๆไปพร้อมกันกับเธอ โม่ข่ายขมวดคิ้วไม่ยอมส่งเสียง ให้เขาตะโกนออกไปกลางทะเล ช่างไร้สาระสิ้นดี เขาไม่ยอมทำมันแน่ๆ กู้เหยาคว้าแขนของเขาเขย่าเพื่อรบเร้า : “คุณไม่อยากทำหรือคะ?” โม่ข่ายทำหน้าเคร่งขรึม ไม่ยอมตะโกนออกไป “ก็ได้คะ ฉันก็ไม่อยากบังคับคุณ” กู้เหยาก็พอจะเข้าใจโม่ข่ายอยู่บ้าง เรื่องนี้เธอทำเองก็สิ้นเรื่อง ปล่อยให้เขาวางมาดท่านประธานใหญ่ที่เย็นชาต่อไปเถอะ “ถ้างั้นฉันตะโกนแล้วนะคะ” เธอบอกอีก โม่ข่ายพยักหน้า “ฉันตะโกนแล้วอาจจะเสียภาพลักษณ์นิดหน่อย คุณจะตกใจไหมคะ?” เธอถามต่อ “ไม่ครับ” ในที่สุดเขาก็พูดออกมา กู้เหยายิ้มอย่างพอใจ : “ใช่คะ พูดออกมาบ้าง ฉันจะได้รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่” สีหน้าของโม่ข่ายเคร่งขรึมลงอีก กังวลว่าถ้ายังไม่หยุดรบเร้าเขาอีก เขาจะหันหลังเดินจากไป กู้เหยาจะได้แต่มองและยอมรับมัน เธอตั้งท่า เอามือป้องปาก หันหน้าเข้าทะเลตะโกนออกไปดังๆว่า : “แม่คะ แม่ได้ยินเหยาเหยาพูดไหมคะ? เหยาเหยาได้เจอผู้ชายที่ดี ดีมากๆคนหนึ่งแล้วคะ เขารักเหยาเหยามากเลยคะ ครอบครัวของเขาก็ยอมรับเหยาเหยาแล้วคะ ตอนนี้เหยาเหยามีความสุขมากๆเลยคะ.......” เพราะว่าดีใจมากเหลือเกิน กู้เหยาปล่อยตัวเองอย่างอิสระ หลังจากตะโกนออกไปแล้วยังรอฟังเสียงตัวเองสะท้อนกลับมาด้วย โม่ข่ายที่ยืนอยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ได้ยินเสียงหัวเราะของเขา กู้เหยาหันกลับไปถลึงตามองเขา : “ไม่อนุญาตให้หัวเราะฉันนะคะ” โม่ข่ายพยักหน้า กู้เหยาหันกลับไป พลางร้องตะโกนเสียงดังต่อ : “แม่คะ แม่สบายใจได้แล้วคะ หนูจะทำดีกับโม่ข่าย และจะพยายามทำให้เขามีความสุขคะ หนูจะดูแลเขา ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกเขาได้ หนูจะมีลูกกับเขาหลายๆคนเลยคะ.......” ครั้งแรกในชีวิตที่โม่ข่ายได้ยินว่ามีคนที่อยากจะคอยปกป้องดูแลเขา ในใจเขารู้สึกตื้นตันจนพูดไม่ออก ตั้งแต่เขาพอจำความได้ เขาก็รู้แค่ว่าคุณแม่สุขภาพไม่ค่อยดี คุณพ่อก็ต้องทำงานแล้วก็ต้องดูแลคุณแม่ด้วย ตัวเขาเองก็เลยต้องดูแลตัวเอง ดังนั้นเขาจึงเก่งกว่าเด็กที่อยู่ในวัยเดียวกัน ตั้งแต่เล็กเขาเติบโตมาด้วยการแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองทั้งนั้น ต่อมา เมื่อเสี่ยวเป่าเข้ามายังครอบครัวโม่ ตลอดมาเขาทำหน้าที่เป็นพี่ชายที่คอยดูแลเธอ ปกป้องเธอ เขาคุ้นเคยกับการที่โตมาแบบต้องคอยดูแลคนอื่นมานานหลายปี แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยคิดเลยว่าต้องให้คนอื่นมาคอยดูแลเขา กู้เหยาที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่าจะอ่อนไหวไปตามลมพัดแบบนั้น แต่ว่าภายใต้ร่างที่บอบบางนั้น เต็มไปด้วยพละกำลังที่ไม่มีสิ้นสุด เธอกำลังร้องตะโกนอยู่ ตะโกนอย่างเพลิดเพลินเพื่อปลดปล่อยความสุขในชั่วโมงนี้ของเธอออกมา “กู้เหยา.....” เขาเอ่ยเรียกเธอเบาๆอยู่ในใจ “โม่ข่ายคะ คุณว่าคุณแม่จะได้ยินฉันบ้างไหม?” กู้เหยาหันกลับมา พูดกับเขาด้วยสีหน้ากังวลใจ โม่ข่ายพยักหน้า : “ได้ยินสิครับ” กู้เหยาวิ่งเข้ามกอดเขาเอาไว้ : “โม่ข่ายคะ เราจะมีความสุขแบบนี้ได้ตลอดไปไหม?” โม่ข่ายพยักหน้า : “ครับ” ทุกคำถามที่เธอถาม เขาจะตอบแบบสั้นกระชับ แต่ว่ากู้เหยาก็ไม่ได้เอะอะอะไร ลักษณะท่าทางของเขาเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ต้น เธอรู้ดี บางทีอาจเป็นเพราะท่าทางของเขาที่เป็นแบบนี้ ถึงได้เสน่ห์แรง คนอื่นๆไม่รู้ แต่ว่าเธอชอบที่เขาเป็นแบบนี้ ถึงแม้จะเป็นคนเงียบๆ แต่ว่าเขากลับใส่ใจเธอในทุกๆเรื่อง เช่นเดียวกับคืนนี้ นอกจากเขาแล้ว คงจะมีผู้ชายเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ทำเพื่อภรรยาได้ขนาดนี้ เธอบอกอีกว่า : “ฉันตะโกนเสร็จแล้วคะ พวกเรากลับกันเถอะคะ” “ครับ” เขาเอ่ยเบาๆ แต่กลับยืนนิ่ง แล้วดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน กอดเธอไว้แน่น เอาคางวางลงบนศีรษะเธอแล้วไซ้ไปมา กลิ่นหอมอ่อนๆของเธอ โชยตามลมมาโดนจมูกเขา ดึงดูดให้ในใจเขาเกิดความปรารถนาอย่างแรงกล้าในตัวเธอ เขาอยากจะนอนกับเธอ ตอนนี้ ทันที ไม่รอช้า “กู้เหยา.....” “ค่ะ?” แม้แต่คำว่า “ค่ะ” คำเดียวก็ยังไม่ทันได้พูด ก็ถูกริมฝีปากอันเยือกเย็นของเขาจูบเข้าทันที จูบของเขา รุนแรงกว่าครั้งใดๆที่ผ่านมา ลิ้นยาวพุ่งตรงเข้าไป จูบต่อเนื่องลึกซึ้งขึ้นไปอีกขั้น มือใหญ่ๆของเขาก็ไม่อยู่นิ่ง ลูบคลำไปเรื่อยตามร่างกายของเธอ ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีใครเข้ามาได้ก็ตาม แต่ว่ามันคือข้างนอก กู้เหยาก็รู้สึกกลัวอยู่ดี เธอหยุดมือเขาไว้ด้วยอาการตื่นเต้น : “โม่ข่าย ไม่ใช่ที่นี่คะ” โม่ข่ายหยุดชะงักทันที มือหนึ่งโอบเอวเธออุ้มขึ้นมา ก้าวเดินอย่างสง่างามและกระฉับกระเฉงกลับเข้าห้องไป เมื่อกลับถึงห้องแล้ว โม่ข่ายราวกับเข้าโจมตีทันที จู่โจมอย่างรุนแรง ไม่ให้เวลาเธอตั้งตัวแม้แต่วินาทีเดียว ถึงแม้การจู่โจมของเขาทั้งแข็งแกร่งและรุนแรง แต่ว่ากู้เหยาไม่ได้กลัวเลยสักนิด เธอไม่เพียงแต่ไม่กลัวเท่านั้น แต่ยังรู้สึกดีใจมาก เพราะว่านี่คือครั้งแรกที่เขาเป็นคนเริ่มคนจุดไฟ ทำให้เธอเข้าใจว่า ความจริงแล้วเธอเองก็มีเสน่ห์น่าดึงดูดสำหรับเขาเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่ในความรู้สึกของเธอนั้น มันนานกว่าครั้งอื่นๆที่ผ่านมา ในที่สุดเธอก็ถูกเขาโจมตีจนเหนื่อยแล้วผล็อยหลับไป ความจริงเธอไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย เธออยากจะนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาพูดคุยกับเขาบ้าง นอนฟังเสียงหัวใจของเขาเต้น แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธออ่อนแอมากเกินไป หรือว่าโม่ข่ายแข็งแรงมากเกินไป สองสามครั้งล่าสุดนี้เธอผล็อยหลับไปก่อนเสมอ หลังจากที่กู้เหยาเหนื่อยจนผล็อยหลับไปแล้ว โม่ข่ายก็ไม่ได้ทำต่อไปอีก เขาทะนุถนอมเธอ ไม่อยากทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ สายตาอันลึกซึ้งของเขาจ้องมองใบหน้าเลือดฝาดของเธออย่างเงียบๆ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปบีบจมูกเธอ “โม่ข่าย......” เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาขึ้นมาทันที ทำให้เขาต้องหดมือกลับอย่างรวดเร็ว รู้สึกเขินอายจนต้องแกล้งมองไปทางอื่น แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากนั้นไม่นาน ไม่ได้ยินเสียงเธออีก โม่ข่ายจึงค่อยๆหันกลับมามอง เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมา ที่จริง เขาปรากฏขึ้นในความฝันของเธอ ในฝันของเธอนั้น เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ? ขณะที่เขากำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเธอพึมพำขึ้นมาอีกว่า : “โม่ข่ายคะ ฉันจะพยายาม..........” พยายามอะไร? โม่ข่ายอยากจะรู้จริงๆ ยื่นหูเข้าไปฟังใกล้ๆ แต่เธอกลับไม่พูดอะไรอีก เมื่อแน่ใจว่าเธอหลับจริงๆแล้ว โม่ข่ายพลิกตัวลงจากเตียงเดินไปที่ระเบียง กดโทรกลับไปหาหลิวยอง : “มีอะไร?” เสียงของหลิวยองตอบกลับมาทันที : “ท่านประธานคะ ตามคำสั่งของท่านที่ให้ช่วยคนแซ่สวี่เอาข้อมูลที่มีอยู่ทั้งหมดส่งเข้าไปแล้ว พวกเขาตอนนี้เริ่มตรวจสอบเหชียวซื่อแล้วคะ ถ้าไม่มีอะไรผิดแผน หลังจากเทศกาลปีใหม่นี้ เหชียวเต๋อไห่จะต้องถูกจับกุม เหชียวซื่อก็ไม่มีทางกลับมายืนได้อีก” “ถ้าไม่มีอะไรผิดแผนหรือ?” โม่ข่ายทวนถามด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด หลิวยองรู้ตัวขึ้นมาทันทีว่าพูดออกไปไม่ค่อยเหมาะสม จึงแก้ไขคำพูดใหม่ว่า : “หลังจากเทศกาลปีใหม่นี้ ท่านจะได้เห็นในสิ่งที่อยากเห็นคะ” “อืม” ได้ยินคำพูดที่น่าพอใจ โม่ข่ายจึงเอ่ยรับเพียงคำเดียว แล้วตัดสายทิ้งไป กู้เหยาได้รับความทุกข์แสนสาหัสขนาดนั้น เรื่องนี้เขาไม่เคยพูดต่อหน้าเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาลืมมันไปแล้ว หลายๆเรื่องที่เขาไม่จำเป็นต้องลงมือเอง แต่ว่าก็ยังสามารถทำให้บรรดาคนที่เคยทำร้ายกู้เหยาไม่มีวันหวนกลับมามีอำนาจได้อีก กระทั่งเหชียวหนานจิ่งคนนั้น กล้ายืมมือคนอื่นฆ่าคน เขาไม่ปล่อยให้เขามีจุดจบที่สวยงามแน่ๆ คนที่กล้าเหยียบจมูกเขา ไม่ว่าใครหน้าไหน เขาก็จะตอบแทนให้อย่างสาสมแน่นอน