ตอนที่ 149 ครอบครัวข้ามปีใหม่ด้วยกัน

ต๭นที่ 149 ครอบครัวข้ามปีใหม่ด้วยกัน เวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ให้การต้อนรับเพื่อนสนิทมิตรสหายจบแล้ว ครอบครัวโม่ก็ถึงเวลาพักผ่อนสักที ในเวลาสามวันนี้ ทุกคนต่างพูดคุยกันอยู่ที่บ้าน เล่าเรื่องน่าสนุกสนาน ทุกวันผ่านไปอย่างอบอุ่นและผ่อนคลาย วันนี้เป็นคืนก่อนวันปีใหม่ ครอบครัวโม่ทุกคนล้วนตื่นกันแต่เช้า ให้บรรดาคนรับใช้ช่วยทำความสะอาดบ้านรอบสุดท้าย หลังทานอาหารกลางวันแล้ว จึงปล่อยให้พวกเขาหยุดพักผ่อน คนในบ้านโม่ใจดีกับคนรับใช้เหล่านี้เป็นพิเศษ พวกเขาก็มีครอบครัวของตัวเองเหมือนกัน วันก่อนขึ้นปีใหม่ทุกปี พวกเขาจะได้หยุดงานเพื่อกลับไปบ้าน อาหารค่ำในคืนวันก่อนขึ้นปีใหม่ทุกๆปี ทั้งคุณพ่อโม่และคุณแม่โม่ต่างก็ชุลมุนกันอยู่ในห้องครัว โม่เสี่ยวเป่าบางครั้งก็ช่วยบ้าง คุณตาโม่เป็นผู้อาวุโสที่สุดในบ้าน อายุท่านก็มากแล้ว ไม่สามารถทำเรื่องเหล่านี้ได้ เขาได้แต่เดินชมดอกไม้ในสวน หยอกล้อกับนก โม่ข่ายก็มัวยุ่งอยู่ในห้องหนังสือ ไม่ว่าจะวันก่อนขึ้นปีใหม่หรือวันปีใหม่ เขาก็ไม่เคยหยุดพักผ่อนเลย โม่เสี่ยวเป่าเคยบอกไว้ว่า พี่ชายของเธอเวลาของเขาเป็นเงินเป็นทองมาก แค่ช้าเพียงนาทีเดียวก็เสียหายไปมหาศาล ดังนั้นปล่อยให้เขายุ่งต่อไปเถอะ ปีนี้ไม่เหมือนเดิม วันนี้กู้เหยาช่วยคุณแม่โม่ทำกับข้าว ส่วนคุณพ่อโม่ก็ดื่มชาไปเล่นหมากรุกไปอย่างสบายอารมณ์กับคุณตาโม่อยู่ในสวนดอกไม้ หลังจากโม่เสี่ยวเป่าทำใจได้แล้ว ก็กลับมาคึกคักได้อีกครั้ง วิ่งไปทางนู้นที วิ่งไปทางนี้ที สร้างสีสันให้กับคนในบ้านเสมอ คนเดียวที่ไม่เหมือนใครที่ ก็คือโม่ข่ายนั่นเอง เขาไม่ได้มัวยุ่งอยู่แต่ในห้องหนังสืออย่างนั้น แต่ว่าหยิบหนังสือพิมพ์มานั่งอ่านอยู่ที่ห้องรับแขก+ ตอนที่โม่เสี่ยวเป่าเดินผ่านห้องรับแขกไป ก็ตกอกตกใจ : “พี่คะ วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือคะ?” ปกติถ้ายังไม่ถึงเวลาทานข้าว ก็จะไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย วันนี้กลับมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ห้องรับแขก นี่ต้องเป็นข่าวดังระเบิดข่าวหนึ่งแน่ๆ โม่ข่ายมัวอ่านหนังสือพิมพ์ไม่ได้สนใจเธอเลย ถึงเขาจะไม่สนใจ แต่โม่เสี่ยวเป่าไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆแน่ เธอลงไปนั่งเบียดข้างๆเขา หัวเราะฮิฮิ พลางกล่าวว่า : “พี่คะ วันนี้งานไม่ยุ่งหรือคะ? ไม่มีเรื่องต้องจัดการบ้างหรือคะ?” “ถ้าอยากจะนั่ง ก็ไปนั่งดีๆไป” โม่ข่ายเอ่ยขึ้นแต่ไม่เงยหน้ามอง “ถ้านั่งไม่ได้ก็ไปช่วยคุณแม่กับพี่สะใภ้ในครัวซะสิ” “แหม ที่แท้ก็เป็นห่วงพี่สะใภ้กลัวจะเหนื่อย” โม่เสี่ยวเป่าเอามือหนึ่งดึงหนังสือพิมพ์ออกไปจากมือเขา “เป็นห่วงพี่สะใภ้ก็เข้าครัวไปดูสิคะ พี่นั่งอยู่ตรงนี้ เธอจะไปรู้ได้อย่างไรละคะว่าพี่เป็นห่วงอยู่น่ะ” โม่ข่ายเงยหน้าขึ้น มองโม่เสี่ยวเป่าด้วยสายตาขุ่นมัว : “โม่เสี่ยวเป่า เธออยากจะถูกทำโทษในวันก่อนขึ้นปีใหม่ด้วยการหันหน้าเข้าหากำแพงเพื่อสำนึกผิดหรือยังไงกันห๊ะ?” “นี่ พวกเธอสองคนเป็นอะไรห๊ะ?” ขณะที่กู้เหยายกจานเดินออกมา ก็เห็นโม่ข่ายหน้านิ่วคิ้วขมวด ตำหนิอะไรบางอย่างอยู่ โม่เสี่ยวเป่ารีบพูดขึ้นทันที : “พี่สะใภ้คะ พี่ชายบอกว่าเขาคิดถึงพี่น่ะคะ” “อืม” กู้เหยาพยักหน้า ส่งยิ้มให้ “ฉันรู้แล้วคะ” โม่ข่ายทำหน้าขุ่นมัวขึ้นมาทันที ไม่พูดอะไรและไม่มองพวกเขาด้วย เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจ สองคนนี้เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ว่าตอนนี้กลับทำให้เขารู้สึกว่าพวกเขาเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เขาเหมือนเป็นคนอื่นซะแล้ว “เสี่ยวเป่า ลูกชิ้นไข่มุกนี่คุณแม่ทำเองกับมือเลยนะ เขาให้พี่เอาออกมาให้เธอลองชิมก่อน” กู้เหยายิ้มไปพูดไป “ขอบคุณคะพี่สะใภ้” โม่เสี่ยวเป่าใช้มือหยิบแล้วยัดเข้าปาก 1 ลูก พลางเอ่ยด้วยความพอใจว่า “ฝีมือแม่ช่างอร่อยจริงๆ” “ล้างมือแล้วหรือยัง? เวลาทานอยู่พูดได้ไหม? มารยาทที่ถูกสอนมาตั้งแต่เด็กลืมไปหมดแล้วหรือยังไง?” โม่ข่ายแสดงบทบาทพี่ชายที่เข้มงวดขึ้นมาทันที กู้เหยายังไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ขณะที่กำลังมองเขาอยู่ พลางประเมินเขาด้วยสายตาสักครู่ ที่แท้เขาก็เป็นคนที่ดุเลยทีเดียว เพียงแต่การตำหนิแบบนี้ก็ไม่ได้ถึงขนาดนั้น แต่ว่าถือว่าเป็นการอบรมสั่งสอนน้องสาวแหละ โม่เสี่ยวเป่าเบ้ปาก พลางลุกขึ้นเตรียมจะออกไป : “อย่างนี้ไงล่ะ ถึงไม่อยากเล่นกับคนหัวแข็งอย่างพี่หรอก ฉันไปเล่นหมากรุกกับคุณตาและคุณพ่อดีกว่า” โม่เสี่ยวเป่าออกไปแล้ว ในห้องรับแขกจึงเหลือแค่โม่ข่ายและกู้เหยาเพียงสองคน โม่ข่ายเปิดหนังสือพิมพ์อีกครั้ง ตั้งอกตั้งใจอ่านมันต่อ กู้เหยานั่งลงข้างๆเขา พลางหยิบลูกชิ้นขึ้นมา 1 ลูก : “คุณอยากลองชิมบ้างไหมคะ?” โม่ข่ายอ้าปากกัดลูกชิ้น กู้เหยากลับหดมือกลับทันที เธอบอกว่า : “คุณยังโกรธอยู่ไหมคะ?” โม่ข่ายขมวดคิ้ว : “ผมไม่ได้โกรธอะไรนี่ครับ” เขาแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ดูเหมือนว่าระหว่างเธอและเสี่ยวเป่าจะเข้ากันได้ดีกว่าเขาเสียอีก กู้เหยายิ้มให้อย่างอบอุ่น พลางเอ่ยถามว่า : “ถ้างั้นคุณไม่ยอมรับว่าคิดถึงฉันหรือคะ?” โม่ข่ายขมวดคิ้วแน่นขึ้นอีก : “ไม่ใช่ครับ” กู้เหยาเข้าไปใกล้เขาอีก พูดอย่างอ่อนโยนว่า : “โม่ข่ายคะ ที่แท้จริงแล้วการที่ได้ลงมือเข้าครัวทำอาหารกับคุณแม่ให้คนทั้งบ้านได้ทาน สำหรับฉันแล้วถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนุกเรื่องหนึ่งเลยละคะ” วันก่อนวันขึ้นปีใหม่เป็นช่วงเวลาที่ครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน คนที่อยู่ในครอบครัวธรรมดาๆมากมายต่างก็ทานอาหารร่วมกันหนึ่งมื้อในวันนี้ ความจริงไม่ใช่แค่ทานอาหารหรอก แต่ว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่ทุกคนในครอบครัวมารวมตัวอยู่พร้อมหน้ากัน อะไรๆก็ให้คนรับใช้ทำ ช่างไม่มีความหมายเลย ดังนั้นคุณแม่โม่จึงลงมือเข้าครัวทำอาหารให้ทุกคนได้ทานกันปีละหนึ่งครั้ง ที่กินลงไปไม่ใช่ข้าวหรอก แต่เป็นความรักต่างหากล่ะ ทั้งครอบครัวทานอาหารพร้อมหน้ากัน นั่งล้อมวงผ่านค่ำคืนแห่งฤดูใบไม้ผลิไปด้วยกัน ทุกๆครอบครัวต่างก็ทำแบบนี้ เรียบง่ายและอบอุ่น ที่จริงนี่ก็คือความสุขอย่างหนึ่ง “คุณชอบก็ดีแล้วครับ” เขาบอก “ถ้างั้นคุณทานสิคะ” กู้เหยาหยิบลูกชิ้นขึ้นมา ป้อนเข้าไปในปากของเขา รอจนกระทั่งเขากลืนมันลงไปแล้ว เธอจึงพูดต่อว่า : “ฉันก็ยังไม่ได้ล้างมือเลยคะ” รู้ว่าเขาเป็นคนรักษาความสะอาดมาก เธอตั้งใจพูดออกไปแบบนั้น หลังจากทิ้งท้ายไว้ เธอก็รีบเดินออกไป พลางหันกลับมามองเขา เห็นสีหน้าของเขาไม่สู้ดีเลย เธอจึงพูดอีกว่า : “ฉันล้อคุณเล่นน่ะคะ คุณโม่คะ อย่าโกรธฉันเลยนะ” สีหน้าของโม่ข่ายหมองลงอีกครั้ง ไม่มองเธอเลยสักนิด แต่ว่าเมื่อเธอเดินออกไปแล้ว ริมฝีปากของเขายกขึ้นมาเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว วันนี้ที่ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน คนในครอบครัวโม่ก็ละเมิดกฎระเบียบที่ห้ามพูดคุยกันบนโต๊ะอาหาร ทุกคนนั่งลงพูดคุยกันอย่างมีความสุขและดูอบอุ่น หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว กู้เหยารู้ว่าคุณแม่โม่ไม่ค่อยสบาย จึงรีบอาสาจัดการเรื่องภาชนะที่ทานอาหาร โม่ข่ายจะปล่อยให้ภรรยาของตัวเองเหนื่อยคนเดียวได้อย่างไร เขาจึงกุลีกุจอช่วยเธออีกแรง คนหนึ่งล้างจาน อีกคนดูแลความสะอาด กู้เหยามองดูเขา พลางกล่าวว่า : “เมื่อก่อนอยู่บ้านคุณไม่เคยทำเรื่องเหล่านี้เลยใช่ไหมคะ” โม่ข่ายส่ายหน้า : “ไม่เคยครับ” “ฉันดีใจจังเลยคะ” เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นโชคดีแค่ไหน ที่เรื่องที่เขาแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยทำ แต่เวลาอยู่ด้วยกันสองคนเขายอมลงมือทำเพื่อเธอ หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ค่ำคืนฉินก็เริ่มต้นขึ้น ทุกคนนั่งดูค่ำคืนแห่งฤดูใบไม้ผลิพร้อมหน้ากัน ดูไปก็พูดคุยกันไป ตัวอย่างเช่น ดาราคนนี้เป็นอย่างไร นักร้องคนนั้นร้องเพลงเป็นอย่างไร หัวข้อสนทนาก็เหมือนกันกับคนทั่วไป จนกระทั่งนาฬิกาดังขึ้นบอกเวลาปีใหม่ โม่เสี่ยวเป่ารีบเข้าไปเสนอหน้าใกล้ๆคุณตาโม่ทันที : “คุณตาคะ เสี่ยวเป่าขอให้คุณตามีสุขภาพแข็งแรง ยิ่งนานยิ่งหนุ่มขึ้นนะคะ” คุณตาโม่ยิ้มให้พลางหยิบซองแดงที่เตรียมล่วงหน้าไว้แล้วขึ้นมา : “มา ตาก็หวังว่าเสี่ยวเป่าของบ้านเรายิ่งโตยิ่งสวยขึ้น ยิ่งว่านอนสอนง่ายนะ” “ขอบคุณคะคุณตา!” โม่เสี่ยวเป่าหยิบซองแดงที่หนาขึ้นมาดูอย่างภาคภูมิใจ พลางหอมที่ซองนั้น