ตอนที่ 150 อยากแต่งงานกับเขาตั้งแต่เด็ก

ต๭นที่ 150 อยากแต่งงานกับเขาตั้งแต่เด็ก ท่ามกลางเสียวหัวเราะอย่างมีความสุข คนหนุ่มสาวทั้งสามของบ้านโม่ได้รับซองแดงจากผู้อาวุโสในบ้าน กู้เหยาก็เอาของขวัญที่เตรียมไว้ล่วงหน้า มอบให้กับทุกๆคน เหล่าผู้อาวุโสและโม่เสี่ยวเป่าต่างรู้สึกชอบมาก คุณตาโม่ถึงแม้จะอายุมากแล้ว อยู่มาถึงวันนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย หลังจากได้รับของขวัญแล้วก็ให้โม่ข่ายพากลับไปที่ห้อง คุณแม่โม่ดึงกู้เหยาเข้ามากระซิบเตือนอีก 2 – 3 ประโยค แล้วจึงกลับขึ้นห้องไปพักผ่อนพร้อมกับคุณพ่อโม่ พอเหล่าผู้อาวุโสขึ้นไปกันหมดแล้ว สีหน้าของโม่เสี่ยวเป่าสลดลงทันที คุดคู้อยู่ในโซฟา สายตาเหม่อลอยมองออกไป “เสี่ยวเป่า เป็นอะไรไปจ้ะ?” กู้เหยาเดิมทีอยากจะกลับขึ้นห้อง เห็นท่าทางของโม่เสี่ยวเป่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง “พี่สะใภ้คะ.....” โม่เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้น ถอนหายใจยาวๆออกมา พลางกล่าวว่า “พี่คิดว่าถ้าเราชอบคนคนหนึ่งแล้ว เราควรจะรอให้เขามาชอบเรา หรือว่าเราควรจะจู่โจมเองเลยดีคะ?” กู้เหยานั่งลงข้างๆโม่เสี่ยวเป่า คิดทบทวนอย่างจริงจัง พลางกล่าวว่า : “ถ้าเป็นพี่ ชอบใครก็จะลุยเข้าไปเลย ถ้าเธอไม่ติดตาม ถ้าเกิดฝ่ายตรงข้ามก็คิดเหมือนกันกับเธอ ถ้างั้นก็ไม่มีวันสำเร็จได้หรอกจ้ะ” เท่าที่กู้เหยาดู คนแบบโม่ข่าย คงไม่มีวันมามัวไล่ตามผู้หญิงหรอก ในชีวิตนี้ ถ้าเธอไม่เข้าหาบ้างเลย รอจนเขาเข้าจู่โจม สงสัยจนป่านนี้พวกเขาคงยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆแน่ “ต้องลงมือจู่โจมเลยหรือคะ?” โม่เสี่ยวเป่าพึมพำเอ่ยถาม “เสี่ยวเป่ามีคนที่ชอบแล้วหรือจ้ะ?” กู้เหยาถามอีก โม่เสี่ยวเป่ากระพริบตาปริบๆ เอาหยดน้ำที่อยู่ในตากลับคืนเข้าไป แล้วจึงพูดต่อว่า : “คะ ฉันชอบผู้ชายที่น่าเบื่อเข้าแล้วคนหนึ่ง” คนที่ไม่ยอมรับสายเธอ ผู้ชายที่ไม่อยากมาเจอหน้าเธอ ช่างน่ารำคาญเสียจริง เธอไม่เคยเกลียดใครเท่าคนคนนี้มาก่อนเลย เย็นวันนี้ เธอก็โทรหาเขาอีก โทรเข้าหาโทรศัพท์ส่วนตัวของเขา แต่ว่าคนที่รับสายกลับเป็นลูกน้องของเขา เธอบอกให้คนคนนั้นเรียกเขามารับสาย ผ่านไปสักครู่หนึ่ง จึงบอกเธอว่า : “ท่านยุ่งอยู่ครับ ไม่สะดวกรับสาย ท่านให้เรียนว่าต่อไปอย่าโทรมาหาท่านบ่อยๆอีกครับ” เธอรู้ว่าเขาจะต้องอยู่ข้างๆแน่ๆ ถึงได้ยินเสียงเธอด้วย แต่ว่าเขาไม่ยอมคุยกับเธอ โม่เสี่ยวเป่าไม่เข้าใจว่า ทำไมตอนที่เธออายุยังไม่ถึง 18 ปีบริบูรณ์ ทุกครั้งที่โทรไปหา เขาก็กลับสายทันที แถมยังพูดเรื่องที่น่าสนใจด้านการทหารมากมายให้เธอฟังด้วย ปีที่แล้วตอนวันขึ้นปีใหม่ ก็อยู่ที่จิงตู เขาตรงจากเจียงเป่ยรีบมาที่จิงตูเลย แถมยังมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เธอชิ้นหนึ่งด้วย ตอนเจอเธอ เขายังดึงเธอมาเทียบความสูงกัน : “เสี่ยวเป่าดูเหมือนจะสูงขึ้นอีกแล้วนะ ใกล้จะสูงถึงคางของน้าแล้วล่ะ อีกหน่อยคงจะสูงกว่าน้าอีกละมั้งเนี่ย?” เธออิงแอบอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างออดอ้อน : “จ้านเนี่ยนเป่ย เดี๋ยวหนูก็จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว คงไม่สูงขึ้นแล้วคะ คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกคะ” เขายิ้มไปพลางลูบหัวเธอ : “เด็กผู้หญิงสูงมากไปก็ไม่ดีหรอก เดี๋ยวจะไม่มีผู้ชายมาขอแต่งงาน” “จ้านเนี่ยนเป่ย น้ารู้ไหมคะว่า ตั้งแต่เล็กหนูฝันว่าอยากจะแต่งงานกับคุณคะ” จิตใจของเธอใสซื่อบริสุทธิ์ คิดอะไรก็พูดออกมาอย่างนั้น “เด็กโง่เอ๋ย” เขาประคองใบหน้าเธอเหมือนที่เคยทำตอนเด็กๆ “ฉันเป็นน้าของเธอนะ เธอโตแล้ว ต่อไปห้ามพูดเหลวไหลแบบนี้อีกนะ” เขาบอกว่าเธอพูดจาเหลวไหล แต่ว่าในใจของเธอชัดเจนอย่างมาก ทั้งชีวิตนี้ เขาคือคนเดียวที่เธออยากจะแต่งงานด้วย ถึงแม้เธอจะอายุยังน้อย แต่ว่าความคิดนี้ค่อนข้างแน่วแน่มั่นคง ปีที่แล้ว หลังจากผ่านวันปีใหม่ไป ตอนที่เขากลับไปเจียงเป่ย เขาพูดกับเธอเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า : “เสี่ยวเป่า ตั้งใจเรียนนะ ขอเพียงหนูสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีได้ ปีหน้าน้าจะมาหาหนูเร็วๆเลย” หลังจากนั้น เธอจึงตั้งใจเรียน พยายามให้มากขึ้นกว่าเดิม เอาพละกำลังที่มีอยู่ทั้งหมดใส่ลงไปกับการเรียน เพียงเพราะว่าเขาเคยพูดไว้ว่า ขอเพียงเธอสอบได้คะแนนดีๆ เข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้ ก็จะได้พบเขาเร็วขึ้น เดิมทีคะแนนสอบของเธอก็ไม่เลวเท่าไหร่ ยิ่งพยายามตั้งใจเรียนให้มากขึ้นคะแนนจึงขึ้นไปอยู่อันดับต้นๆ วันหยุดฤดูร้อนเธอเอาคะแนนไปรายงานให้เขาทราบ หลังจากเขาได้ฟังแล้วก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง เธอได้ยินเสียงหัวเราะของเขาดังออกมาจากในโทรศัพท์เลย เขายังอนุญาตให้เธอมาหาเขาที่เจียงเป่ยด้วย ดังนั้น เธอจึงบินตรงจากอเมริกามาที่เจียงเป่ยคนเดียว เพื่อมาหาเขา วันนั้น เขามารับเธอที่สนามบิน เขาแต่งกายด้วยเครื่องแบบทหารมาเต็มยศ เธอมองเขาอย่างที่ไม่อาจละสายตาไปไหนได้ “จ้านเนี่ยนเป่ย......” เธอวิ่งเข้ามาหาเขา โผเข้าไปให้อ้อมแขนเขา กอดเขาไว้แน่น “น้าคิดถึงหนูบ้างไหมคะ?” “คิดถึงสิครับ” จ้านเนี่ยนเป่ยยิ้มไปพลางพูด หัวเราะเสียงดังจนทั่วทั้งสนามบินแทบสะเทือน ตอนวันหยุดช่วงฤดูร้อน เธออยู่กับเขาตลอด นอกจากเวลางาน เขาจะขับรถพาเธอไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆที่น่าสนใจ พาไปทานขนมชื่อดังประจำพื้นที่ ตอนนั้น เธอรู้สึกว่ามีความสุขมาก จนเธอคิดว่าถ้าเธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ได้แต่งงานกับเขาคงไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย เมื่อวันหยุดช่วงฤดูร้อนจบลง เธอต้องกลับไปรายงานตัวกับมหาวิทยาลัยที่อเมริกา ก่อนออกเดินทางเขายังพูดกับเธอเลยว่า ปีใหม่ปีนี้เขาจะต้องกลับมาเจอเธอล่วงหน้า ระหว่างเขาสองคนเดิมทีก็ยังดีๆกันอยู่เลย แต่พอเธออายุครบ 18 ปีบริบูรณ์เท่านั้นแหละทุกอย่างก็เปลี่ยนไป วันนั้น เธอรอตั้งแต่เที่ยงคืนจนถึงเที่ยงคืนของอีกวันหนึ่ง รอจนครบ 24 ชั่วโมงก็ไม่ได้รับสายจากเขาโทรมาอวยพรวันเกิดเธอ เดิมทีเธอคิดคำพูดไว้มากมายเพื่อจะคุยกับเขา อยากจะบอกเขาว่า วันนี้เธออายุครบ 18 ปีบริบูรณ์แล้ว เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว แต่ว่าเตรียมคำพูดไว้มากมาย กลับไม่มีโอกาสได้บอกเขาเลย เขาไม่เพียงแต่ไม่ยอมโทรมาหาเธอ เวลาโทรไปหาเขา เขาก็ไม่ยอมรับสาย หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เธอไม่เคยได้ยินเสียงของเขาอีกเลย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเจอหน้า เขาทำยังกับว่าตั้งใจหลบหน้าเธออย่างนั้นแหละ “พี่ชายเธอบางครั้งก็ทำตัวน่ารำคาญเหมือนกัน” กู้เหยาลูบหัวเสี่ยวเป่า พลางเอ่ยขึ้น “บางครั้งผู้ชายก็อาจจะปากหนักบ้าง แต่ว่าของเพียงในใจเขามีเธออยู่เท่านั้นก็พอแล้ว” “แต่ว่า.....” โม่เสี่ยวเป่าพูดไม่ออก เพราะเธอไม่รู้เลยว่าในใจเขามีเธออยู่บ้างไหม หรือว่าถึงแม้ในใจเขาจะมีเธออยู่บ้าง แต่นั่นก็คือความสัมพันธ์และน้าหลาน ไม่ใช่ความรู้สึกแบบผู้ชายผู้หญิง “แต่ว่าอะไรหรือ?” กู้เหยาถามต่อ โม่เสี่ยวเป่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูอัลบั้มรูปในนั้น พลิกไปยังรูปถ่ายใบหนึ่งที่เก็บไว้ในอัลบั้มส่วนตัว ส่งให้กู้เหยาดู : “นี่คะ คุณน้า พี่ว่าพวกเราเหมาะสมกันบ้างไหมคะ?” ในรูปเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่ง กู้เหยาเคยเห็นรูปนี้อินเตอร์เน็ต นั่นก็คือผู้ถือหางเสือแห่งเซิ่งเทียน LeoMo ตามข่าวลือนี่ ตามข่าวลือคนคนนี้เฉียบขาดมากในทางธุรกิจ แถมยังเป็นคนเจ้าชู้ด้วย แต่ว่านั่นเป็นข่าวที่เห็นมาในอินเตอร์เน็ต กู้เหยายังไม่เคยเจอตัวจริง ไม่อยากประเมินเขาลอยๆ “พี่สะใภ้คะ พี่ไม่พูดอะไรเลย แปลว่าพวกเขาไม่เหมาะสมกันเลยหรือคะ?” โม่เสี่ยวเป่าพูดอย่างสิ้นหวัง “เสี่ยวเป่าจ้ะ จะเหมาะสมหรือไม่ไม่ควรดูกันแต่ภายนอกนะ จะต้องดูหลายๆอย่างประกอบกันสิจ้ะ” กู้เหยาเอนตัวเข้าไปกอดโม่เสี่ยวเป่า พลางกล่าวว่า “ไม่ว่าหนูจะตัดสินใจอย่างไร ทุกคนในบ้านก็พร้อมที่จะให้การสนับสนุนเสมอจ้ะ”