ตอนที่151 ยืนอยู่กับเขาทั้งคืน

ต๭นที่151 ยืนอยู่กับเขาทั้งคืน นิสัยของโม่เสี่ยวเป่าร่าเริงอยู่แล้วพอได้ยินที่กู้เหยาพูดแบบนี้ก็รีบกระโดดขึ้นมาแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบนวิ่งไปด้วยพูดไปด้วย “พี่สะใภ้รีบกลับห้องเถอะถ้าคุณไม่กลับไปเดี๋ยวพี่ชายจะมาหาว่าฉันมายุ่งกับคุณอีกเดี๋ยวจะมาหาเรื่องฉันอีก” โม่เสี่ยวเป่ารู้สึกว่าพี่สะใภ้ตัวเองพูดได้ถูกมากชอบใครก็ต้องกล้าไปจีบนั่งคิดโง่ๆคนเดียวแล้วจะได้อะไร? ต่อให้เธอจะคิดมากขนาดไหนผู้ชายที่น่าเกลียดอย่างจ้านเนี่ยนเป่ยก็ไม่มีทางรู้หรอก เธอต้องไปเจอเขาแล้วพูดกับเขาตรงๆว่าเธอชอบเขาอยากเป็นเจ้าสาวของเขาและชาตินี้ก็จะอยู่กับเขา โม่เสี่ยวเป่ารีบกลับห้องไปเปลี่ยนชุดสวยๆแล้วส่งข้อความให้จ้านเนี่ยนเป่ย : ตอนนี้ฉันไปรอคุณที่สวนสนุกซิงฉิงคุณต้องมาเจอฉันถ้าคุณไม่มาฉันก็จะไม่ไปไหน ฉันพูดได้ทำได้คุณอย่าไม่เชื่อนะ พอส่งข้อความเสร็จโม่เสี่ยวเป่าก็ลงบันไดเสียงเบาๆแล้ววิ่งไปประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจะหนีออกมาจากคฤหาสน์วี่จิ่งวันมาได้จากนั้นก็เรียกรถแท็กซี่ไปที่สวนสนุกซิงฉิง ปิดเทอมซัมเมอร์นี้เออไม่ใช่สิผ่านเที่ยงคืนไปแล้วตอนนี้ก็น่าจะเป็นวันตรุษจีนงั้นก็เป็นซัมเมอร์ปีที่แล้วเป็นที่ที่จ้านเนี่ยนเป่ยมักจะพาเธอมาบ่อยๆ เขาเป็นคนที่ควบคุมเขตทหารในเจียงเป่ยเป็นคนที่มีอำนาจสูงแต่กลับยอมเล่นม้าหมุนเป็นเพื่อนเธอแถมยังไปเล่นกระโดดกบ แค่เธอไม่อยากเล่นไม่ว่ามันจะปัญญาอ่อนขนาดไหนเขาก็จะมาทำให้หมด เขามักจะลูบหัวเธอบ่อยๆแล้วพูดกับเธอว่า “เสี่ยวเป่าน่ารักขนาดนี้ถ้าเป็นคนใครก็ไม่กล้าปฏิเสธหรอก” ตอนนั้นเธอมีความสุขและเอาแต่ใจขนาดไหนกันเพราะเธอรู้ว่าไม่ว่าเธอขออะไรที่ไร้เดียงสาขนาดไหนเขาก็จะไม่ปฏิเสธเธอ พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้จะมีฝนอ่อย อากาศเย็นลงไปที่ใต้ เจียงเป่ยคงจะหนาวอีกหลายวัน ทั้งๆที่รู้ว่าอุณหภูมิจะต่ำลงแต่โม่เสี่ยวเป่าก็ไม่ได้ใส่อะไรเยอะเธออยากให้ตัวเองแต่งตังสวยๆอยากให้จ้านเนี่ยนเป่ยเห็นเธอแล้วละสายตาไม่ได้ เธออยากให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่เด็กที่ไม่โตคนนั้นแล้วตอนนี้เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วและสวยกว่าเดิมแล้ว พอลงรถเสร็จโม่เสี่ยวเป่าก็รู้สึกผิดทีหลัง “บ้าไปแล้วแน่ๆนี่ฉันกินเยอะไปหรือไง? ทำไมต้องมานัดเจอเขาตอนกลางคืน? ยังไงนัดเขาพรุ่งนี้ก็เหมือนกันแค่คืนเดี๋ยวเขาก็คงไม่หนีไปไหนหรอก” ตอนนี้เวลาตีสองสวนสนุกก็ปิดไปนานแล้วบนถนนไม่มีคนเลย ไฟดวงที่ใกล้เธอมากที่สุดก็เหมือนจะเสียแล้วเดี๋ยวก็กระพริบดับๆยิ่งทำให้คนรู้สึกหลอนทำเอาโม่เสี่ยวเป่าสันหลังตรึงไปหมด ไม่เพียงแค่นี้มีลมเย็นพัดมาบวกกับฝนอ่อยอากาศหนาวมาก แต่พอนึกถึงเดี๋ยวก็จะได้เจอจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสี่ยวเป่าก็มีกำลังใจขึ้นมาทันทีหนาวก็วิ่งวนไปมาอยู่กลับที่จะได้ทำให้ร่างกายอุ่น วิ่งไปด้วยดูโทรศัพท์ไปด้วยราวกับจะพลาดสายที่จ้านเนี่ยนเป่ยโทรมา ไม่รู้ว่าวิ่งไปนานเท่าไหร่พอวิ่งเหนื่อยเธอก็หยุดพักจากนั้นก็มองไปรอบตัวว่าเงาของเขาอยู่ที่ไหน แต่เธอไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกเธอเชื่อว่าจ้านเนี่ยนเป่ยมาหาเธอแน่นอนพอพักเสร็จเธอก็วิ่งต่อ เธอบอกว่าเขาไม่มาเธอก็จะไม่ไปไหนเธอพูดได้ทำได้เธอเป็นคนดื้อรั้นแบบนี้แหละ แต่ว่าเวลาผ่านไปเรื่อยๆจนท้องฟ้าเริ่มสว่างในใจโม่เสี่ยวเป่าเริ่มไม่แน่ใจเธอเริ่มรู้สึกเสียใจเพราะถ้าเขาจะมาก็ควรมาตั้งแต่เช้าแล้ว หรือว่าเขาเกลียดที่จะมาเจอหน้าเธอขนาดนั้น? พอนึกได้แบบนี้เรี่ยวแรงทั้งหมดของโม่เสี่ยวเป่าก็เหมือนโดนดึงดูดไปกระทันหันทั้งตัวนั่งลงไปกับพื้นอย่างไม่มีชีวิตชีวา โม่เสี่ยวเป่ากัดปากตัวเองแล้วกดโทรหาจ้านเนี่ยนเป่ยดังไปหลายรอบอีกฝ่ายค่อยรับ เสียงของจ้านเนี่ยนเป่ยส่งผ่านโทรศัพท์มา “อยู่ไหน?” ได้ยินเสียงของเขาโม่เสี่ยวเป่าก็มีกำลังใจขึ้นมาแล้วตอบอย่างตื่นเต้น “ฉันอยู่ที่หน้าสวนสนุกซิงฉิง! คุณมาแล้วหรอ?” จ้านเนี่ยนเป่ย “.......กลับบ้านเดี๋ยวนี้!” โม่เสี่ยวเป่ารีบร้อนขึ้นมาทันทีแล้วตะคอกกลับ “ฉันบอกแล้วว่าถ้าคุณไม่มาฉันก็ไม่ไป คุณคิดว่าฉันกำลังล้อเล่นอยู่หรือไง?” จ้านเนี่ยนเป่ยพูดอย่างเย็นชา “งั้นก็รอต่อไปเลย อากาศหนาวแบบนี้ถ้าเป็นไข้ขึ้นมาก็สมน้ำหน้า” โม่เสี่ยวเป่าโมโหจนกัดฟัน “จ้านเนี่ยนเป่ยยังไงคุณก็เป็นผู้ชายรู้จักคำว่าอบอุ่นต่อผู้หญิงได้ไหม!” จ้านเนี่ยนเป่ย “ไม่รู้จัก” โม่เสี่ยวเป่า “......” จ้านเนี่ยนเป่ย “รีบกลับบ้าน” โม่เสี่ยวเป่ารีบหาวิธีอื่นนี่เธอทำตัวโหดแบบนี้เขาก็คงไม่แสดงความอบอุ่นให้เธอหรอกเวลาแบบนี้เธอก็ควรใช้สิทธ์ของผู้หญิงบ้าง จากนั้นเธอทำเป็นดูดน้ำมูกแล้วบังคับให้น้ำตาไหลลงมาแล้วใช้เสียงคนร้องไห้ “จ้านเนี่ยนเป่ย.......” เธอยังพูดไม่จบจ้านเนี่ยนเป่ยก็ตัดสายไปก่อน ได้ยินเสียงวางสายโม่เสี่ยวเป่าโมโหจนโยนโทรศัพท์ “อี่บ้า!!!” ในโลกนี้มีผู้ชายที่น่าเกลียดแบบนี้ได้ยังไง? ทั้งๆที่เห็นว่าสาวหวานแหววบอบบางอย่างเธอกำลังโดนลมหนาวอยู่ตรงนี้เขาไม่เพียงแต่ไม่เป็นห่วงแถมยังวางสายใส่เธออีก โม่เสี่ยวเป่ายิ่งคิดก็ยิ่งโมโหยกขาขึ้นแล้วเหยียบลงบนโทรศัพท์แรงๆราวกับโทรศัพท์เป็นผู้ชายที่ทำให้เธอโมโห “จ้านเนี่ยนเป่ยไม่มาเจอฉันใช่ไหม? อยากให้ฉันกลับบ้านใช่ไหม?” โม่เสี่ยวเป่าทั้งเหยียบทั้งตะโกน “เชอะฉันไม่กลับบ้านแล้วจะทำไม! ถ้ากล้าพอก็ออกมาสิ!” แค่นี้ยังไม่พอโม่เสี่ยวเป่าทั้งวิ่งทั้งตะโกน “จ้านเนี่ยนเป่ยอี่คนขี้อายคุณไม่ออกมาเจอฉันงั้นฉันก็จะเหยียบคุณเหยียบให้เละไปเลย!” จากมุมไกลจ้านเนี่ยนเป่ยมองโม่เสี่ยวเป่าที่เป็นบ้าเงียบๆในมือสูบบุหรี่ม้วนแล้วม้วนอีกอยู่ที่หน้าสวนสนุกเป็นเพื่อรเธอหนึ่งคืน ...... พอกลับถึงบ้านโม่เสี่ยวเป่าก็ไข้ขึ้นทันทีทั้งจามไปด้วยในใจก็แช่งต้นเหตุของเรื่องนี้ไปด้วย “จ้านเนี่ยนเป่ยเหม็น จ้านเนี่ยนเป่ยไปตายเถอะค่อยดูนะดีสุดไม่ต้องให้ฉันมาเจอหน้าอีกไม่อย่างงั้นฉันจะดึงหนังออกดื่มเลือดคุณกินเนื้อคุณ” “เสี่ยวเป่ารู้สึกไม่ดีมากไหม?” กู้เหยาเห็นโม่เสี่ยวเป่าที่กัดฟันแน่นความรู้สึกแรกบอกมาว่าเธอคงไม่สบายตัวมากเพราะเป็นหวัด “ฉันก็รู้สึกไม่สบายจนอยากกินคนแล้วเนี่ย” นึกถึงผู้ชายที่น่ารังเกียจอย่างกู้เนี่ยนเป่ย โม่เสี่ยวเป่าก็โมโหจนกระโดดขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เพราะเข้าเขตทหารไม่ได้ป่านนี้เธอคงไม่มานั่งโมโหตรงนี้แต่จะพุ่งไปหาเขาทันที ยุ่งกิจทหาร! ยุ่งกิจทหาร! ยุ่งกิจทหาร! ถ้าเธอโยนระเบิดไปที่ถิ่นเขาหนึ่งลูกดูว่าเขาจะงานยุ่งไหม “อย่าโมโหสิกินยาก่อนไม้อย่างงั้นคนที่ลำบากเป็นตัวเอง” เห็นโม่เสี่ยวเป่าที่โมโหอยู่กู้เหยารู้สึกตลก “ขอบคุณพี่สะใภ้นะคะ” โมโหก็ส่วนของโมโหแต่เธอก็คงไม่เอาสุขภาพตัวเองไปเล่นหรอก เธอต้องหายป่วยเร็วๆรอให้หายก็จะไปหาผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนั้น ผีบ้า!