ตอนที่152 ราคาของโศกนาฏกรรม

ต๭นที่152 ราคาของโศกนาฏกรรม โม่เสี่ยวเป่าดื่มยาเสร็จกู้เหยาก็รีบยื่นลูกอมมาให้เธอ “รีบกินสิไม่งั้นคมคอหรอก” โม่เสี่ยวเป่าอมลูกอมไปด้วยพร้อมพูดไปด้วย “ทำไมพี่สะใภ้เอาใจใส่ดูแลดีขนาดนี้? คนซื่อบื้ออย่างพี่ชายฉันมันไปเหยียบโดนโชคขี้หมาอะไรหรือเปล่าทำไมถึงได้ภรรยาที่อบอุ่นเอาใจใส่แบบนี้” “กินลูกอมแค่เม็ดเดี๋ยวปากก็หวานขนาดนี้เลยหรือไง” กู้เหยายิ้มไปด้วยเก็บถ้วยไปด้วยจากนั้นก็จิ้มไปที่หัวโม่เสี่ยวเป่า “ปากฉันก็หวานตลอด” พูดจบโม่เสี่ยวเป่าก็โผล่เข้าไปกอดกู้เหยา “ยังไงพี่สะใภ้ก็ยังไม่มีอะไรทำแถมพี่ชายฉันยังมีงานทำอยู่ในห้องสมุดถ้างั้นก็มาคุยเป็นเพื่อนด้วยหน่อยสิพวกเรามาคุยเรื่องพี่ชายกัน” “พี่คุณมีเรื่องอะไรกัน?” กู้เหยาก็ดูสนใจเรื่องนี้อยู่เพราะไม่สามารถรู้เรื่องอดีตของโม่ข่ายจากปากเขาเองงั้นฟังจากโม่เสี่ยวเป่ามันก็ไม่แย่เหมือนกัน” แต่ว่ากู้เหยาที่ปกติก็ดูฉลาดลืมไปเลยว่าปากน้อยๆของโม่เสี่ยวเป่าสามารถพูดเรื่องตายให้มีชีวิตได้ ปกติโม่เสี่ยวเป่าก็โดนโม่ข่ายรังแกไม่น้อยถ้าพูดถึงเรื่องอดีตเขาล่ะก็เธอก็ต้องใส่น้ำใส่เกลือเข้าไปอยู่แล้ว “ข่าวพี่ชายฉันก็เยอะนะ” โม่เสี่ยวเป่ามองไปที่ทางประตูมั่นใจว่าพี่ชายเธอไม่ได้มาแอบฟังที่หน้าประตูเธอก็พูดขึ้นมาอย่างลึกลับ “ก็ต้องดูว่าคุณอยากฟังแบบไหน” “ฉันหรอ ไม่ว่าแบบไหนก็ได้” กู้เหยาพูดแล้วยิ้ม ในใจกู้เหยาก็แอบคิดร้ายเพราะปกติโม่ข่ายทำตัวเย็นชาตลอดถ้าเธอได้รู้เรื่องถ้าเธอได้รู้เรื่องอดีตเขาคราวหลังเธอก็จะได้ไปล้อเขาบ้าง “ฉันจะบอกอะไรให้ก่อนที่ยังไม่รู้ว่าพวกคุณจะแต่งงานกันฉันคิดว่าเขาชอบผู้ชาย?” โม่เสี่ยวเป่าพูดไปด้วยพร้อมทำหน้าทำตาไปด้วยหน้าตาน่ารักมาก กู้เหยาโดนเธอแกล้งจนหัวเราะออกมา “เสี่ยวเป่าทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ?” “เมื่อก่อนพี่ชายฉันเคยมีแฟนหนึ่งคนแต่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งพี่ชายฉันใช่แล้วผู้หญิงคนนั้นก็แซ่กู้” พูดถึงเรื่องนี้โม่เสี่ยวเป่าก็ยิ่งดีใจ พี่ชายเธอคนนั้นเคยโดนแบบนั้นที่ไหนล่ะปกติไปไหนมาไหนก็มีแต่ผู้หญิงอยากมาเกาะเขากินแต่กลับโดนผู้หญิงที่เป็นแฟนในนามทิ้ง “ทำไมถึงทิ้งเขาล่ะ?” พูดถึงแฟนเก่าที่แซ่กู้ กู้เหยานึกถึงเรื่องของโม่ข่ายและกู้ซินทันทีตอนนั้นโม่ข่ายก็พูดกับเธอแบบนี้ ถ้าตอนนั้นกู้ซินไม่ได้เป็นคนทิ้งโม่ข่ายก่อนแล้วตอนนี้มันจะกลายเป็นยังไงกัน? เธออาจจะแต่งงานกับเหชียวหนานจิ่งอาจจะแต่งงานกับโม่ข่ายและวันนี้คนที่จะอยู่ร่วมกับตระกูลโม่ก็จะเป็นกู้ซิน แต่ยังดีที่ตอนนั้นกู้ซินเลือกที่จะปล่อยมือเลือกที่กลับไปแย่งเหชียวหนานจิ่งกับเธอ ยังดีที่สุดท้ายโม่ข่ายเป็นของเธอกู้เหยาแต่ไม่ใช่กู้ซิน “คุณก็รู้ว่าเวลาพี่ชายฉันเย็นชาจะแข็งทื่อเหมือนต้นไม้ก็โง่นั่นแหละไม่จักง้อผู้หญิงสุดท้ายก็โดนคนอื่นทิ้ง” โม่เสี่ยวเป่าได้เริ่มพูดก็หยุดไม่ได้เลย ไม่ให้กู้เหยาได้มีโอกาสพูดแทรกแล้วเธอพูดต่อ “พี่สะใภ้ตอนที่พี่ชายฉันอยู่กับคุณก็แข็งทื่อเหมือนต้นไม้หรือเปล่า? คุณอยู่กับเขามันน่าเบื่อมากใช่ไหม? ปกติเขาเข้ามาคุยด้วยก่อนไหม?” “ไม่นะพี่ชายเธอก็ดีอยู่” กู้เหยาอยากช่วยสามีแก้ตัวอย่างอัตโนมัติ โม่ข่ายนอกจากเย็นชาไม่ค่อยชอบพูดนิดหน่อยนอกนั้นก็ดีหมดเลยอย่างน้อยตอนที่ควรเอาใจใส่ดูแลเธอเขาก็ทำได้ดี และเรื่องที่โม่เสี่ยวเป่าบอกว่าโม่ข่ายชอบผ้ชายมันยิ่งเป็นไปไม่ได้ “ก็เลยบอกว่าพี่ชายฉันไปเหยียบโชคขี้หมามาไง” “เสี่ยวเป่าเพิ่งกินยาหลับต่ออีกหน่อยเถอะเดี๋ยวตื่นขึ้นมาก็จะหายดีเอง” กู้เหยาดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอแล้วลูบเบาๆเฝ้าจนเธอหลับ เมื่อก่อนเธอก็ไม่เคยดูแลคนอื่นแบบนี้อาจจะเพราะโม่เสี่ยวเป่าน่ารักหรือเพราะโม่เสี่ยวเป่าเป็นน้องสาวของโม่ข่ายเธอในฐานะพี่สะใภ้ก็ควรดูแลเขาดีๆ แต่ไม่ว่ามันจะเป็นแบบไหนกู้เหยาก็จะตั้งใจทำดูแลโม่เสี่ยวเป่าที่ไม่สบายอยู่ก็ถือว่าช่วยทุกคนแบ่งเบาภาระ ...... โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเมืองจิงตู กู้ซินพักในโรงพยาบาลหลายวันแล้ววันนี้เป็นวันเอาผ้าพันแผลออก เธอนั่งอยู่บนเตียงเงียบๆพยาบาลสองคนที่ยืนข้างก็ช่วยเอาผ้าพันแผลออกอย่างระมัดระวัง เอาผ้าพันแผลออกทีละชั้นกู้ซินก็ยังนั่งอยู่แบบนั้นดวงตาที่เผยออกมาไม่สามารถรับรู้อารมณ์ตอนนี้ของเธอได้ “คุณกู้คะตอนนี้แผล “คุณกู้คะตอนนี้แผลเป็นรอยแผลเป็นแล้วคราวหลังใช้ยาอีกนิดหน่อยก็คงจะไม่มีรอยเห็นชัดแล้วนะคะ” ได้ยินเสียงพยาบาลกู้ซินยิ้ม “รบกวนพวกคุณช่วยเอากระจกมาให้ฉันส่องหน่อยได้ไหมคะ?” “ตอนนี้คุณกู้อย่าเพิ่งดูเลยดีกว่าค่ะรอให้ผ่านไปอีกหลายวันให้แผลดูดีกว่านี้ค่อยดูเถอะค่ะ” เห็นรอยแผลเป็นที่เหมือนตะขาบบนหน้าของกู้ซินพยาบาลรู้สึกเป็นห่วงกลัวเธอทนรับไม่ไหว ผู้หญิงรักสวยรักงามทุกคนแต่ใบหน้ากลับโดนทำแบบนี้ก็คงมีผู้หญิงแต่ไม่กี่คนที่รับได้ “รบกวนพวกคุณแล้วนะคะ” กู้ซินพูดต่อ กู้ซินมุ่งมั่นที่จะดูพยาบาลห้ามไม่ได้เลยไปหากระจกมาให้เธอ แต่พอเห็นผู้หญิงในกระจกที่มีแผลเต็มหน้าสีหน้าก็กู้ซินก็ยังนิ่งเฉยมีแต่มือสองข้างที่กำหมัดแน่นเล็บทิ่มเข้าในเนื้อ “คุณกู้ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?” พยาบาลถามอย่างระมัดระวัง “ไม่เป็นไรขอบคุณนะคะ” กู้ซินยกยิ้มแล้วยิ้มกับใบหน้าที่อยู่ในกระจก พยาบาลเอากระจกคืนแล้วพูดต่อ “เดี๋ยวรบกวนคุณไปทำเรื่องออกโรงพยาบาลแล้วกลับได้เลยนะคะ” “ฉันจัดการเรื่องให้คุณเสร็จหมดแล้ว” กู้ซินกำลังจะตอบก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งแทรกเข้ามาเธอยกหัวขึ้นไปมองก็เห็นคุณสวี่ยืนอยู่หน้าประตู “อันนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันคุณไม่ต้องมาช่วย” กู้ซินมองเขาแล้วพูดอย่างเย็นชา “อย่าคิดมากฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณ” เขาสะบัดมือให้พยาบาลออกไปแล้วพูดต่อ “ยังไงคุณก็ได้แต่งงานกับฉัน ฉันก็แค่มาดูว่าภรรยาในอนาคตของฉันเป็นยังไงบ้าง? ถ้าเกิดวันหน้าได้อยู่ด้วยกันฉันก็ต้องมาคุ้นชินหน่อยจะได้ไม่ตกใจ” กู้ซินมองเขา “คุณจะเปลี่ยนการตัดสินใจ?” “ไม่อยู่แล้วยังไงฉันก็แค่ต้องการแต่งงานกับคุณไม่ได้จะนอนคุณสักหน่อยตอนนี้หน้าคุณจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญสำหรับฉัน” คุณสวี่พูดไปด้วยพร้อมพยุงเธอด้วย กู้ซินกลับจับแขนเขา “ กู้ซินกลับจับแขนเขา “ฉันทุ่มเทความเจ็บปวดขนาดนี้ฉันต้องการข้อแลกเปลี่ยนอีกหนึ่งข้อคุณต้องตกลงฉัน” “ข้อแลกเปลี่ยนอะไร? ลองพูดมาดูสิถ้าฉันอารมณ์ดีอาจจะตอบตกลงคุณ” คุณสวี่ยกยิ้มพร้อมกับมองเธอเงียบๆ