ตอนที่153 จะทำให้คุณสบายได้อย่างไร

ต๭นที่153 จะทำให้คุณสบายได้อย่างไร เห็นสายตาของคุณสวี่ที่เอาแต่หัวเราะเธอกู้ซินก็ไม่พูดอีกเก็บสายตาดุดันที่ออกมาเมื่อกี้ลงไปตอนนี้สายตาไร้วี่แววความรู้สึก เป็นเพราะเธอใสซื่อเกิดไปผ่านเรื่องมาเยอะขนาดนี้แล้วยังคิดว่าจะมีคนมาช่วยเธออีกแถมยังคิดจะใช้ผู้ชายมาทำให้เรื่องของเธอสำเร็จ เธอกับคนแซ่สวี่ก็เป็นเพียงความสัมพันธ์ที่หวังผลประโยชน์ต่อกันพูดได้เลยว่าไม่มีอย่างอื่นมาเกี่ยวข้องเลย ตอนนี้ของที่ตระกูลเหชียวควรให้เขาก็ให้เขาจนหมดแล้วตอนนี้เธอไม่มีผลประโยชน์ต่อเขาแล้วเขาจะช่วยเธอได้ยังไง วันนี้ที่เขาปรากฏตัวที่นี่ก็แค่อยากมาดูว่าแผลเธอลึกขนาดไหนดูว่าเธอยังมีชีวิตรอดได้อีกหรือเปล่า ถ้าเธอไม่ยอมสู้อีกคงเป็นผลที่เขาอยากเห็นอย่างงั้นเขาสามารถครอบครองยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของเธอไปได้ “ไม่พูด? อยากเปลี่ยนการตัดสิน?” คุณสวี่เอามือใส่ในกระเป๋ากางเกงแล้วถาม “ถ้าคุณว่างขนาดนี้งั้นก็รบกวรช่วยส่งฉันกลับบ้านหน่อย” กู้เหยาเก็บสายตาแล้วทำหน้านิ่งต่อ คุณสวี่ยิ้ม “กลับบ้าน? บ้านหลังไหน?” กู้ซินที่กำลังลงจากเตียงก็ชะงักแล้วมองเขา “คุณหมายความว่าไง?” คุณสวี่ถอยหลังไปสองก้าวแล้วสังเกตมองกู้ซินดีๆแล้วค่อยพูด “คุณกู้อาจจะไม่รู้ว่าตอนที่คุณนอนอยู่โรงพยาบาลครึ่งเดือนนี้ข้างนอกมันเปลี่ยนแปลงไปหมด” “เปลี่ยนแปลงอะไร?” กู้ซินรีบถาม เธอตั้งใจทำเป็นนิ่งเฉยเย็นชาคุณสวี่ดูออกที่จริงเธอยังเป็นห่วงอยู่ไม่ได้เย็นชาเหมือนที่เห็น เขาพูดต่อ “ตอนนี้ตระกูลเหชียวโดนตรวจสอบเพื่อที่จะอายัด ผู้นำตัวหลักหลายคนของตระกูลเหชียวก็โดนจับไปหมดและพ่อคุณก็หนีเร็วเหมือนกันตอนนี้ไปไหนแล้วไม่รู้ตำรวจหาคนไม่เจอ” “เหอะๆ.......” กู้ซินยิ้มที่เพิ่งของเหชี่ยวหนานจิ่งล้มแล้วมันสะใจจริงๆ แต่ว่าไม่ได้เห็นตระกูลเหชียวโดนตรวจกับตาไม่ได้เห็นสภาพแย่ๆของเหชียวหนานจิ่งกับตามันน่าเสียดายจริงๆ คุณสวี่พูดต่อ “ยังไงฉันก็เคยตอบตกลงว่าจะแต่งงานกับคุณถ้าคุณไม่มีที่อยู่ฉันพาคุณกลับไปที่ฉันได้” กู้ซินถามกลับ “ตระกูลกู้ก็โดนตรวจสอบ?” คุณสวี่พูดต่อ “ก็ไม่เชิงอาจจะเพราะตอนนี้ยังตรวจหลักฐานที่กู้เจิ้งเต๋อทำผิดอาชญากรรมด้วยไม่เจอแต่เขากลับหวาดผวาหนีไปก่อนก็เท่ากับว่ามันน่าสงสัยเลยให้คนไปตรวจอยู่” “ถ้าตระกูลกู้ยังอยู่งั้นฉันก็ไม่จำเป็น “ถ้าตระกูลกู้ยังอยู่งั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องกลับกับคุณถ้าคุณสวี่ว่างมากจริงๆก็รบกวนช่วยส่งฉันกลับไปที่ตระกูลกู้หน่อย” พูดจบกู้ซินก็เดินไปข้างนอก มองแผ่นหลังเธอสายตาของคุณสวี่ มองแผ่นหลังเธอสายตาของคุณสวี่คิดทันที ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนบอบบางอ่อนแอแต่จิตใจกลับเข้มแข็งกว่าใครผ่านเรื่องมาเยอะแยะขนาดนี้ใบหน้าก็โดนทำเละขนาดนี้แต่ยังทำตัวนิ่งเฉยได้ ดูเหมือนเขาจะดูถูกเธอไม่ได้แล้วแหละและมืออ่อนหับเธอไม่ได้ด้วยห้ามมีปัญหาตามมาทีหลัง นึกถึงตรงนี้คุณสวี่ก็รีบตามไปแล้วช่วยพยุงกู้ซินอย่างสุภาพบุรุษ “คุณนอนพักบนเตียงนานขนาดนี้อย่ารับเดินสิครับถ้าเกิดเป็นลมขึ้นมาเดี๋ยวต้องพักที่โรงพยาบาลต่ออีก” กู้ซินสะบัดมือเขา “คุณกับฉันก็เข้าใจกันดีว่าพวกเราต้องการอะไรกันไม่ต้องมาแสดงละครต่อหน้าฉัน” “ฉันก็แค่อยากสุภาพบุรุษสักหน่อยไม่ได้คิดร้ายกับคุณกู้นะครับ” เขายิ้ม “ฉันไม่ต้องการ” กู้ซินกลับไม่สนใจเขาแล้วเดินไปข้างนอก คุณสวี่ขับรถมาส่งกู้ซินกลับไปตระกูลกู้ด้วยตัวเองตอนเธอจะลงรถเขาเรียกเธอ “คุณกู้ฉันมีของอะไรบางอย่างจะให้คุณ” กู้ซินจะก้าวเท้าออกไปก็ชะงัก “ของอะไร?” “ฉันกลัวคุณนอนไม่หลับเลยซื้อยานอนหลับมาให้โดยเฉพาะ” คุณสวี่เอาขวดยาสีขาวที่ไม่มีตราอะไรเลยยื่นออกมานอกหน้าต่าง กู้ซินยกคิ้ว “ตระกูลเหชียวล้มละลายฉันดีใจยังไม่ทันเลยแล้วจะนอนไม่หลับได้ยังไง” “คุณกู้ไม่ต้องการจริงๆ?” คุณสวี่ยิ้ม “จำนวนยาในนี้พอที่จะทำให้คนหนึ่งคนนอนตายได้โดยไม่ตื่นฉันให้คุณทีเดี๋ยวเยอะขนาดนี้ก็แค่อยากให้คุณนอนหลับดีๆคุณอย่ากินหมดทีเดี๋ยวนะครับอย่าให้ผมได้เป็นฆาตกร” ฆ่าคน! พอได้ยินคำนี้ดวงตาของกู้ซินก็สว่างขึ้นมาทันทีแล้วยื่นมือไปรับขวด “งั้นฉันก็ขอบคุณที่คุณสวี่เป็นห่วงนะคะ” คุณสวี่ “ยังไงพวกเราก็ได้เป็นสามีภรรยากันไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ” พูดจบเขาก็โบกมือกับกู้ซินแล้วขับรถไปเลย กู้ซินเห็นรถของคุณสวี่ไปแล้วค่อยหันหลังเดินเข้าบ้าน พอกลับถึงบ้านกู้ซินค่อยรู้ว่าในบ้านตอนนี้มีแต่เปลือกนอกของทุกอย่างที่มีค่าโดนกู้เจิ้งเต๋อเอาไปขายหมดแล้วแม้แต่คนงานคนสุดท้ายยังไป ดูเหมือนกู้เจิ้งเต๋อรู้ว่าตระกูลเหชียวเป็นแบบนี้มันไม่พ้นจากตัวเองแน่นอนเลยเตรียมจะหนีนานแล้ว เธอกลับไปถึงห้องของเธอในห้องยุ่งมากบนพื้นยังมีรอยเลือดที่แข็งแล้วยืรยันได้ว่าหลังจากที่เธอไปโรงพยาบาลก็ไม่มีใครมาเก็บกวาดอีกเลย เธอเดินไปที่โต๊ะเครื่องสำอางแล้วมองตัวเองในกระจกดีๆอีกรอบ ใบหน้าที่สวยและเธอก็เคยรู้สึกว่าเธอไม่แพ้กู้เหยาแน่นอน แต่ตอนนี้กลับดูไม่ลงรอยแผลเล็กๆใหญ่ที่เหมือนหนอนเล็กๆเต็มไปทั่วหน้าทำให้รู้สึกน่ารังเกียจ “อ่า——-” เธอกอดหัวตัวเองแล้วกรี๊ด หลังจากที่ปลดปล่อยเสร็จเธอก็เริ่มได้สติ เธอยื่นมือขึ้นมาลูบบนแผลเป็นเบาๆยิ่งโดนแต่ละอันสายตาเธอยิ่งมีความแค้นเพิ่มมากขึ้น เหชียวหนานจิ่ง กู้เจิ้งเต๋อ กู้เหยา——- ที่เธอเป็นแบบนี้เป็นเพราะพวกเขาทั้งนั้น ถ้าไม่มีกู้เหยา เหชียวหนานจิ่งก็คงไม่เอาเขามาเปรียบเทียบกับเธอและก็คงไม่ทำการกระทำต่ำต้อยแบบนั้นกับเธอ นึกถึงตรงนี้มือเธอที่ลูบแผลอยู่ก็หยุดแล้วหันไปมองหน้าต่าง อากาศของจิงตูเป็นแบบนี้ตลอดถึงกลางเดือนแล้วอากาศก็ยังหนาวอยู่เหมือนหิมะจะตกลงมาอีก หิมะตกลงมาก็ละลาย ละลายเสร็จแล้วตกลงมาอีกทุกอย่างเริ่มต้มใหม่ และเธอก็จะเริ่มต้นชีวิตเธอใหม่ เธอเอาโทรศัพท์ขึ้นมาหาข่าวที่เกี่ยวกับตระกูลเหชียวและแน่นอนมีเยอะมากแต่อันที่เด่นที่สุดคือการค้าอาชญากรรมผู้นำหลายคนก็โดนจับตัวไปหมด แต่กับเหชียวหนานจิ่งกลับไม่ข่าวเกี่ยวกับเขาก็เท่ากับว่าเขายังอยู่ดีอยู่เขาไม่ได้โดนลากเข้ามาในเรื่องนี้ ไม่ได้โดนลากเข้ามาก็เท่ากับว่าทำเขาไม่ได้แล้วหรือไง? กู้ซินเก็บสายตาแล้วมองตัวเองในกระจกอีกรอบแล้วยกยิ้ม “เหชียวหนานจิ่งเธอไม่ให้ฉันสบายแล้วฉันจะให้เธอสบายได้ยังไงล่ะ?