ตอนที่154 ข่าวที่ครอบคลุมไปทั่ว

ต๭นที่154 ข่าวที่ครอบคลุมไปทั่ว เวลาเกือบครึ่งเดือนราวกับแค่กระพริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้ว ช่วงนี้อากาศอุณหภูมิในเจียงเป่ยเริ่มสูงขึ้นพระอาทิตย์แดดส่องทุกวันทำให้คนอารมณ์ดีขึ้นมา หลังกินอาหารกลางวันเสร็จคุณแม่โม่ก็ลากกู้เหยาและโม่เสี่ยวเป่าไปนั่งที่สวนดอกไม้พร้อมเขา คุณแม่โม่ตบมือกู้เหยาแล้วบอก “กู้เหยาพรุ่งนี้พวกฉันก็จะกลับอเมริกาแล้ววันหลังก็มีแต่เธอและมู่จืออยู่ที่เจียงเป่ยพวกเธอต้องอยู่ด้วยกันดีๆนะ” “คุณแม่คะคำพวกนี้คุณแม่ควรไปพูดกับพี่ชายมากกว่าถ้าเขาสองคนทะเลาะขึ้นมาคงจะมีแต่พี่ชายซื่อบื้อของฉันเนี่ยแหละที่ไม่รู้จักไปง้อพี่สะใภ้” โม่เสี่ยวเป่าพูดแทรก “แม่ก็อยากไปพูดกับเขาแต่ดูสิว่าแม่จะไปหาเวลาคุยกับเขาได้? เพิ่งผ่านวันปีใหม่เขาก็เริ่มงานยุ่งอีกละออกเช้ากลับดึกทุกวันขนาดเงาเขาแม่ยังไม่เห็นเลยแล้วจะหาโอกาสที่ไหนคุยกับเขา” พูดถึงลูกชายคุณแม่โม่ก็รู้สึกอยากบ่นขึ้นมา เธอรู้ตลอดว่าลูกชายตัวเองเป็นพวกบ้างานทั้งปีก็รู้ว่างานๆๆแต่ตอนนี้มีภรรยาแล้วก็ไม่เปลี่ยนอะไรเลย แต่เธอก็รู้ว่าเรื่องพวกนี้จะโทษโม่ข่ายไม่ได้เพราะต้นเหตุอยู่ที่คัวเธอเองถ้าไม่ใช่เพราะเธอไม่สบายคุณพ่อโม่ก็คงไม่รีบเอางานทั้งหมดยกให้โม่ข่ายเช้าขนาดนี้ “งั้นคุณแม่ก็มากดดันที่พี่สะใภ้ไม่ได้สิ” โม่เสี่ยวเป่ามองไปที่กู้เหยา “พี่สะใภ้ว่าใช่ไหม” “อ่า? อะไร?” กู้เหยาถามกลับอย่างมืนงง “พี่สะใภ้ไม่ใช่ว่าพี่ชายทำให้พี่สะใภ้ไม่สบายใจจริงๆนะ?” เห็นกู้เหยาที่สติไม่อยู่กับตัวความรู้สึกแรกของโม่เสี่ยวเป่าก็คือพี่ชายซื่อบื้อเธอทำให้พี่สะใภ้โกรธ “พวกเราก็ดีอยู่นะ” กู้เหยาพูดอย่างคนไม่มีแรง เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรช่วงนี้ง่วงตลอด ตอนเช้าโม่ข่ายออกไปทำงานนานแล้วเธอค่อยตื่นกลางคืนเขายังไม่กลับมาเธอก็หลับไปก่อนแต่ว่านอนเยอะทุกวันแบบนี้ก็ยังรู้สึกง่วงเหมือนเดิม “เหยาเหยาเธอไม่สบายหรือเปล่า? หรือว่าโม่ข่ายมาทำอะไรให้เธอไม่สบายใจ?” คุณแม่โม่สังเกตเห็นความแปลกของกู้เหยาที่ดูไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเมื่อก่อน “หนูสบายดีค่ะ” กู้เหยาพูดไปพอสบตากับคุณแม่โม่ที่ดูไม่ค่อยเชื่อเพื่อที่ไม่ให้คุณแม่โม่เป็นห่วงเธอเลยพูดเสริมว่า “อาจจะเพราะเมื่อคืนไม่ได้หลับดีๆวันนี้เลยง่วงไปหน่อย” เธอพูดแบบนี้เพื่อที่จะไม่ให้คุณแม่โม่เป็นห่วงแต่คนฟังอย่างคุณแม่โม่และโม่เสี่ยวเป่ากลับตีความไปอีกแบบ คุณแม่โม่ยิ้มแล้วบอก “ถ้าเหนื่อยงั้นก็กลับห้องไปนอนก่อนสินอนจนอิ่มแล้วค่อยตื่น” กู้เหยาง่วงจนตาลืมไม่ขึ้นก็ไม่ได้สังเกตคำพูดของคุณแม่โม่กำลังหมายถึงอีกความหมายนึงอยู่ “งั้นหนูไปก่อนนะคะ” เป็นเพราะง่วงจนทนไม่ไหวกู้เหยาก็ไม่อยากฝืนตัวเองอีกเลยต้องนอนให้อิ่มเพื่อที่จะมีชีวิตชีวามาคุยกับคุณแม่โม่และโม่เสี่ยวเป่ามากขึ้น อยู่ร่วมกันเกือบหนึ่งเดือนกู้เหยารู้สึกได้เลยว่าผู้ใหญ่ในตระกูลโม่ใส่ใจดูแลตัวเองมาก โดยเฉพาะคุณแม่โม่เขาเหมือนเป็นแม่ของเธอมักจะยิ้มแย้มให้เธอตลอดอบอุ่นจนรู้สึกอยากพุ่งเข้าไปกอดเขาแล้วอ้อนเขา ผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้เจอแม่ผัวดีแบบนี้คงจะเป็นแต้มบุญที่สะสมมาหลายชาติ ตระกูลเหชียวโดนตรวจข่าวที่ผู้นำหลายท่านโดนจับกระจายไปทั่วบ้านทั่วเมืองหัวข้อเว็บไซต์ก็มีแต่ข่าวพวกนี้ ช่วงวันปีใหม่นี้กู้เหยาไม่มีกระจิตกระจายไปสนใจเรื่องตระกูลเหชียวและตระกูลกู้เลยไม่ได้ติดตามข่าวพวกนี้ แต่ว่าข่าวนี้มันมันตกตะลึงเกินไปกู้เหยาเพิ่งกลับถึงห้องในโทรศัพท์ก็มีข่าวตระกูลเหชียวเด้งเข้ามา หลังจากเห็นข่าวพวกนี้ในใจกู้เหยามีความรู้สึกแปลกๆที่พูดไม่ถูกหลังจากที่แก้แค้นก็ไม่ได้สะใจเหมือนอย่างที่คิดแต่กลับมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ชีวิตคนมันก็ไม่แน่ไม่นอนแบบนี้แหละทุกวินาทีสามารถพาคนไปสุดสูงสุดได้ทุกวินาทีก็สามารถล้มลงไปได้ นึกถึงตอนนั้นตระกูลเหชียวมันโด่งดังขนาดไหนกัน คุณชายหนานจิ่งของตระกูลเหชียวเป็นจุดสนใจมากขนาดไหนแต่ว่าตอนนี้กลับกลายเป็นคนไร้บ้าน ในเวลาสั้นๆแบบนี้ก็สามารถทำให้ตระกูลเหชียวล้มละลายได้และคุณสวี่น่าจะเก่งกว่าที่เธอคิดคราวหลังเธอต้องออกห่างจากเขาหน่อยไม่ไปเกี่ยวข้องกับเขาอีก แต่กู้เจิ้งเต๋อได้ข่าวว่าหนีไปแล้วทำไมถึงให้คนที่ต่ำต้อยกว่าสัตว์แบบนั้นหนีไปได้? กำลังคิดอยู่โม่ข่ายก็โทรเข้ามาพอดี กู้เหยารับสายก็ได้ยินเสียงต่ำทุ่มของโม่ข่ายส่งผ่านมา “ทำอะไรอยู่?” “กำลังคิดถึงคุณอยู่” กู้เหยายิ้ม และแน่นอนพอได้ยินคำตอบนี้ผู้ชายที่อยู่ในสายโทรศัพท์ก็เงียบ เธอพูดตอบ “คุณไม่อยากให้ฉันคิดถึงคุณหรือไง?” โม่ข่าย “ไม่ใช่” กู้เหยา “งั้นเป็นอะไร?” โม่ข่าย “......” กู้เหยา “ก็ได้ถ้าคุณไม่อยากพูดก็ช่างเถอะฉันกำลังจะนอนไม่คุยกับคุณแล้ว” ที่จริงเธออยากคุยกับเขามากๆอยากฟังเสียงเขาแต่ว่าเกลียดความง่วงของตัวเองมาก โม่ข่าย “กู้เหยา......” “ฉันไม่ได้โกรธคุณ” ได้ยินเสียงเขากู้เหยาก็ยิ้ม “พรุ่งนี้ผู้ใหญ่เขาก็จะกลับไปอเมริกาแล้วฉันต้องเตรียมอะไรไหม?” โม่ข่าย “ไม่ต้อง” กู้เหยาถอดหายใจ “ทุกคนอยู่ด้วยกันเวลาเกือบหนึ่งเดือนพวกเขาจะกลับไปอยู่ๆในใจก็รู้สึกโล่งๆทำใจไม่ได้” “คุณยังมีผม” “คุณเป็นคุณ พวกเขาเป็นพวกเขามันไม่เหมือนกัน” “ไม่เหมือนกันยังไง?” กู้เหยานอนลงบนหมอนแล้วพูดเบาๆ “เพราะคุณคือสามีของฉันเป็นหนึ่งเดี๋ยวสำหรับฉันมันก็ไม่เหมือนกันสิ” “อือ ผมรู้แล้ว” เขาตอบสั้นๆเรียบง่ายแบบนี้อีกแล้วถ้าเขาอยู่ข้างเธอตอนนี้กู้เหยาคงจะพุ่งเข้าไปกัดเขาแน่นอน “งั้นฉันวางสายแล้วนะ” ไม่รอให้เขาตอบเธอก็วางสายแล้วห่มผ้าปิดตากำลังเตรียมจะหลับโทรศัพท์ที่วางข้างๆก็ดึงขึ้นมาอีก กู้เหยาก็กดรับ “ยังมีเรื่องอะไรอีก?” “เหยาเหยาข่าวที่ตระกูลเหชียวล้มละลายคุณเห็นหรือยังโคตรสะใจเลย” เสียงหลินเช่นเช่นส่งผ่านเข้ามาในโทรศัพท์ “อ่อ———” กู้เหยาตอบอย่างคนไม่มีแรง “ตระกูลเหชียวล้มละลายมันก็ดีแต่ทำไมฉันฟังเสียงคุณเหมือนเสียใจเลย?” หลินเช่นเช่นตอบอย่างไม่พอใจ “ฉันกำลังจะนอนก็โดนคุณมารบกวนฉันไม่ด่าคุณก็ดีแค่ไหนแล้วคุณยังอยากให้ฉันดีใจอีก?” ตอนจะนอนก็โดนรบกวนตลอดเอาจนกู้เหยาอารมณ์เสีย “ได้ๆๆฉันโทรมาไม่เป็นเวลาเองแต่ว่าคุณบอกฉันก่อนว่าคุณมาทำงานได้ตอนไหน?” “พรุ่งนี้ตอนบ่าย” พรุ่งนี้ไปส่งผู้ใหญ่ตระกูลโม่เสร็จเธอก็จะกลับไปทำงานถ้ามีงานให้ทำทั้งวันก็คงจะไม่ง่วงแล้วแหละ