ตอนที่155 ผู้อวุโสจัดงานแต่ง

ต๭นที่155 ผู้อวุโสจัดงานแต่ง พอท้องฟ้ามืดกู้เหยาก็หลับแต่เช้าเลย ตอนบ่ายก็นอนไปทั้งบ่ายตอนกินอาหารมื้อดึกโม่เสี่ยวเป่าเป็นคนไปเรียกเธอเองพอเธอตื่นไปกินข้าวเสร็จก็ยังไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเดิมจากนั้นก็กลับไปนอนต่อ เธอไม่รู้ว่านอนไปนานเท่าไหร่จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาของกู้เหยาและเสียงเท้าเดินเบาๆ เธอนอนจนเบลออยากลุกขึ้นมานั่งคุยกับเขาสักหน่อยแต่ก็ขี้เกียจจนไม่อยากขยับ เธอรู้สึกได้ว่าเขาเดินมารู้สึกได้ว่าเขายืนอยู่ข้างเตียงสายตาอันเร่าร้อนจ้องมองแต่เธอจ้องไปเนิ่นนานเขาค่อยหันหลังเดินไปเข้าห้องน้ำ หลังจากนั้นกู้เหยาก็กึ่งหลับกึ่งตื่นได้ยินเสียงที่เขาออกจากห้องน้ำเธอยกหัวขึ้น “งานยุ่งจนดึกป่านนี้อีกแล้ว?” “อือ” เขานอนลงข้างเธอแล้วยื่นมือไปดึงเธอมากอดแล้วจูบเธอ “ฉันง่วงแล้ว” กู้หย่าไม่ได้หลบแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะไปสนใจเขาอีก “ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” ตอนบ่ายเขาโทรหาเธอ เธอก็บอกว่าจะนอน “อาจจะเพราะง่วงในฤดู “อาจจะเพราะเหนื่อยล้าในฤดูใบไม้ผลิมั้ง อากาศแบบนี้น่ารำคาญที่สุด” กู้เหยาบ่น “งั้นหลับเถอะ” เขาหอมลงบนหน้าผากเธอจากนั้นก็ไม่เข้ามายุ่งเธออีก เรื่องที่เธอไม่อยากทำเขาก็ไม่เคยบังคับเลย กู้เหยาเปลี่ยนท่านอนให้สบายในอ้อมกอดเขาหลับตาไปสักพักก็หลับสนิทเลย มีเขาอยู่นี่ดีจังเลยตอนนอนก็นอนได้สบายใจ เห็นใบหน้านิ่งๆของเธอโม่ข่ายกลับไม่หลับตาสักที ทำงานกลับดึกขนาดนี้กลับบ้านมามีคนหนึ่งรออยู่ความรู้สึกแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน วันต่อมา กู้เหยาก็ตื่นสายเหมือนเดิมตอนเธอลืมตาขึ้นก็เห็นโม่ข่ายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ข้างหน้าต่าง “ตื่นแล้ว” เสียงของเขาส่งผ่านมา “อือ” เธอพยักหน้า “ถ้าง่วงก็หลับต่ออีกสิเดี๋ยวฉันไปส่งผู้ใหญ่กับเสี่ยวเป่าที่สนามบินเอง” “ทำแบบนั้นได้ยังไง” กู้เหยารีบลุกขึ้นแล้วไปล้างหน้าแปรงฟัน ผู้ใหญ่ในตระกูลโม่ไปเที่ยวนี้ก็คาดว่าคงจะอีกนานกว่าจะได้เจอหน้ากันอีกเธอไม่ไปส่งพวกเขาได้ยังไง ตอนพวกเธอลงบันไดพวกผู้ใหญ่ก็ตื่นกันหมดแล้วรอพวกเธอมากินอาหารเช้าด้วยกัน พออาหารเช้าเสร็จคุณปู่โม่ก็พูดคุยกับโม่ข่ายและกู้เหยาไปอีกก็ไม่มีอะไรนอกเหนือจากให้พวกเธอรีบๆคลอดลูกให้เขาได้อุ้มหลานหน่อย หลังจากที่คุณปู่โม่ไปโม่เสี่ยวเป่าก็มากอดกู้เหยา “พี่สะใภ้ฉันก็แค่ไปรายงานตัวที่โรงเรียนอีกไม่นานเดี๋ยวฉันก็จะกลับมาถ่ายละครที่เจียงเป่ยอย่าคิดถึงฉันมากนะ” “ได้พวกฉันรอคุณกลับมา” กู้เหยายิ้ม “พี่ชายช่วยดูแลพี่สะใภ้ดีๆนะถ้าพี่กล้ารังแกพี่สะใภ้ละก็รอฉันกลับมาลงโทษเลย” พูดไปโม่เสี่ยวเป่าก็ทำท่ากำหมัดใส่โม่ข่าย “กลับไปก็อย่าทำให้ปู่แล้วก็พ่อแม่เป็นห่วงอีกล่ะตั้งใจเรียนอย่ามัวแต่คิดเรื่องถ่ายละคร” โม่ข่ายพูดไปด้วยทำหน้าจริงจังไปด้วย “ให้พี่ชายยุ่ง” โม่เสี่ยวเป่าเบปากอย่างไม่พอใจ “พอเถอะพวกเธอสองพี่น้องไม่ต่องมาทะเลาะกัน” คุณแม่โม่มาพูดต่อ “มู่จือถึงปกติงานจะยุ่งแค่ไหนก็อย่าลืมนะว่านายเป็นคนมีภรรยาอย่าเย็นชาใส่เหยาเหยาล่ะ” “อือ” โม่ข่ายพยักหน้า คุณปู่โม่พูด “ทำงานช่วงนี้เสร็จมีเวลาว่างก็พากู้เหยากลับมาที่บ้านบ้างแล้วเรื่องงานแต่งพวกเธอไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้เดี๋ยวพวกผู้ใหญ่ช่วยจัดการให้” “คุณปู่เรื่องนี้.......” “ตกลงตามนี้แล้วกัน” คุณปู่โม่โบกมือห้ามไม่ให้โม่ข่ายพูดต่อไปอีก “พวกฉันต้องเข้าไปละพวกเธอก็รีบกลับไปสิ” โม่ข่ายไม่ได้ตอบเรื่องงานแต่งเขาอยากเป็นคนจัดการเอง กู้เหยารู้ว่าเขาเอาใจใส่เรื่องนี้จากนั้นก็จูงมือเขาเงียบๆส่งยิ้มให้เขาที่จริงเรื่องงานแต่งให้ผู้ใหญ่ไปจัดเตรียมก็ได้เพราะนั่นหมายความว่าพวกเขายอมรับเธอแล้ว เห็นเขาเดินเข้าไปข้างในแล้วโม่ข่ายค่อยจูงมือกู้เหยาออกไป โม่ข่ายถาม “คุณอยากไปไหน?” กู้เหยาพูด “คุณส่งฉันไปที่ทำงาน” “ได้” โม่ข่ายพยักหน้าแล้วสั่งให้คนขับรถส่งเธอไปที่ทำงาน “วันนี้คุณงานยุ่งอีกหรอ?” กู้เหยาถาม “สำนักงานใหญ่ในประเทศของเซิ่งเทียนจะย้ายมาที่เจียงเป่ยก็คงจะงานยุ่งกว่าปกตินั่นแหละ” โม่ข่ายตอบ “ถึงงานจะยุ่งขนาดไหนก็ต้องกินข้าวนะ” กู้เหยาบอก “คุณก็เหมือนกัน” เขาลูบหัวเธอ “อือฉันทำอยู่แล้ว” กู้เหยายิ่มแล้วพยักหน้า เธออิงลงไปในอ้อมกอดเขาแล้วรู้สึกง่วงอีกแล้วรถเพิ่งขับไปไม่นานเธอก็หลับอีกแล้ว ในใจโม่ข่ายคิดว่าช่วงนี้เธอดูแลแต่คนในบ้านคงเหนื่อยล้ามากๆและไม่ได้คิดไปทางอื่นคนไม่มีประสบการณ์อย่างเขาไม่มีทางคิดไปทางอื่นอย่างแน่นอน ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าๆกู้เหยามาถึงที่ทำงาน ในที่ทำงานมีดีไซเนอร์สองคนมีคนหนึ่งลาคลอดยังไม่กลับมาทำงานแถมหลินเช่นเช่นก็รับงานด่วนมาหลายงานอยากให้กู้เหยากลับมาทำงานนานแล้ว พอเห็นเธอหลินเช่นเช่นดีใจมาก “เทพพระเจ้าแห่งความมั่งคั่งของฉันฉันมองดาวมองพระจันทร์รอจนเธอกลับมาได้” กู้เหยาหาวแล้วพูด “เจ้านายพูดแบบนี้ทำให้ฉันคิดว่าคุณจะไล่ฉันออกนะเนี่ย” “ฉันเป็นเจ้านายแต่คุณเป็นเจ้าของร้านของร้านนี้ฉันจะไปกล้าไล่ออกได้ยังไงกันล่ะ” หลินเช่นเช่นพูดไปด้วยพร้อมเอางานใหม่ให้กู้เหยาดู “เงื่อนไขที่ลูกค้าต้องการอยู่ในนั้นหมดคุณดูดีๆนะ” “ได้ฉันดูเองก็พอคุณไปทำงานของคุณสิ” พูดจบกู้เหยาก็หาวอีก “ฉันว่านะเหยาเหยาผู้ชายของคุณนี่โหดขนาดไหนกัน?” “หมายความว่าไง?” “ดูทำคุณทรมานขนาดนี้เพิ่งมาทำงานก็หาวตลอดนี่คุณทำให้ใครดูกัน?” “พวกฉันไม่ได้ทำ” พูดถึงเรื่องนี้กู้เหยาก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ตัวเองปฏิเสธโม่ข่ายก็รู้สึกกังวลขึ้นมา “เช่นเช่นเวลาที่ผู้ชายอยากทำอันนั้นถ้าโดนปฏิเสธมันจะทรมานมากไหม?” “ทำไมต้องปฏิเสธ?” “ตอบคำถามของฉันก่อน” หลินเช่นเช่นคิดไปคิดมา “ฉันไม่ใช่ผู้ชายไม่รู้ว่าผู้ชายทรมานหรือเปล่าแต่ว่าดูจากในนิยายมีคนบอกว่าผู้ชายจะทรมาน” พูดเสร็จหลินเช่นเช่นก็เอาหน้าเข้ามาใกล้กู้เหยา “เหยาเหยาว่าแต่ทำไมต้องปฏิเสธผู้ชายเธอกัน?” “คุณหนูหลินคะถ้าใส่ใจเรื่องชาวบ้านเก่งขนาดนี้ระวังโดนเฉิงซวี่หยางทิ้งนะ” “เขาไม่กล้าทำหรอกและอีกอย่างเดือนหน้าเขาจะได้ย้ายมาที่เจียงเป่ยแล้วถึงตอนนั้รพวกฉันก็จะได้อยู่ด้วยกันทุกวันแน่ๆ” “งั้นก็ยินดีด้วยนะ” “เช่นกันๆแต่ว่าฉันเห็นคุณง่วงบ่อยขนาดนี้ไม่โดนผู้ชายบ้านคุณทำหรือว่าคุณมีแล้ว?” “มีแล้ว?” กู้เหยาคิดไปคิดว่ามันก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ เมื่อก่อนเธอไม่ใช่คนชอบนอนแต่ว่าอาการช่วงนี้มันไม่ค่อยปกติและอีกอย่าง...... พอโดนหลินเช่นเช่นเตือนแบบนี้กู้เหยาค่อยนึกได้ว่าประจำเดือนเธอที่มาตรงเวลาตลอดก็ไม่มา แต่ว่าเรื่องยังไม่แน่นอนห้ามพูดไปมั่วดีกว่าถ้าเกิดเป็นร่างกายผิดปกติขึ้นมาเดี๋ยวก็ดีใจฟรีหรอก