ตอนที่156 เธอมีแล้ว

ต๭นที่156 เธอมีแล้ว หลังจากที่เลิกงานกู้เหยาก็ไปซื้อที่ตรวจครรภ์ในร้านยาทันที ออกมาจากร้านยาเธอก็หาข้อควรระวังของการใช้ที่ตรวจครรภ์ในอินเตอร์เน็ต บนอินเตอร์เน็ตบอกไว้ว่าตอนใช้ที่ตรวจครรภ์ให้ใช้ปัสสาวะครั้งแรกในตอนเช้ามาตรวจเพราะว่าในตอนนั้นฮอร์โมนตรวจง่ายที่สุด ยังไงก็ไม่ได้รีบงั้นเธอก็รออีกสักคืนก็แล้วกันหวังว่าพรุ่งนี้ตอนนี้จะตรวจเจอข่าวดี กำลังคิดอยู่โม่ข่ายก็โทรเข้ามาพอดี เธอรับสายก็ได้ยินเสียงต่ำทุ่มเซ็กซี่ของเขา “เลิกงานแล้ว?” กู้เหยาพยักหน้า “อือเพิ่งเลิกงานกำลังจะเรียกรถกลับบ้าน” โม่ข่าย “หันหลังสิ” กู้เหยาหันหลังไปก็เห็นรถของโม่ข่ายจอดอยู่หลังเธอไม่ไกลมากเธอจับกระเป๋าแน่นอย่างอัตโนมัติไม่รู้ว่าโม่ข่ายมานานหรือยังได้เห็นเธอเข้าไปซื้อของในร้านยา? “เป็นอะไร?” “คุณมานานหรือยัง?” “เพิ่งมาถึง” “อ่อ” กู้เหยาค่อยถอดหายใจแล้ววางสายเดินไปหาเขา โม่ข่ายลงจากรถแล้วเปิดประตูให้เธอจากนั้นก็เอามือบางหัวเธออย่างสุภาพบุรุษให้เธอขึ้นรถ รัดเข็มขัดเสร็จเธอถาม “บอกว่างานยุ่งไม่ใช่หรือไง? ทำไมเลิกงานเช้าขนาดนี้?” “ทำงานเสร็จแล้ว” เขาบอก ที่จริงคือกลัวเธอกลับบ้านคนเดียวแล้วเหงาเขาเลยเลิกงานก่อน “โม่ข่าย——” เธอเรียกเขาแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี นึกถึงที่ตัวเองอาจจะมีลูกของพวกเธอสองคนในใจเธอก็ตื่นเต้นขึ้นมาแต่ก็ไม่แน่ใจว่าท้องจริงๆหรือเปล่าเธอเลยเริ่มกังวล “มีอะไร?” เขาหันมามองเธออย่างสงสัย “ไม่มีอะไร” เธอยิ้มให้เขารอให้แน่ใจก่อนค่อยบอกเขาถ้าเกิดไม่ได้ท้องจริงก็ให้เธอผิดหวังเองคนเดียวดีกว่า ป้าเฉินเป็นคนเตรียมอาหารมื้อดึกเป็นอาหารทะเลที่กู้เหยาชอบมากที่สุดเห็นปู้นึ่งตัวโตบนโต๊ะกู้เหยารู้สึกหิวจนทนไม่ไหวแล้วแต่เหมือนเธอเคยได้ยินว่าคนท้องช่วงแรกไม่สามารถกินอาหารทะเลได้ นึกถึงตรงนี้มือเธอก็เก็บกลับไปต่อนั่งมองปูนึ่งหิวจนน้ำลายจะไหล เห็นเธอทำตัวน่าสงสารโม่ข่ายคิดว่าเธอกินไม่เป็นเลยเอาปูที่อยู่ข้างๆขึ้นมาแกะเนื้อปูให้เธออย่างสง่าแล้ววางในถ้วยเธอ “กินสิ” “คุณกิน” กู้เหยาผลักให้เขาต่อ “วันนี้ตอนเย็นฉันกินของว่างแล้วตอนนี้ไม่ค่อยหิวกินแค่โจ๊กก็พอ” “ไม่กินจริง?” โม่ข่ายถามย้ำอีกรอบและไม่ได้คิดว่าที่เธอไม่ยอมกินเพราะมีเหตุผลอื่น กู้เหยาเขย่าหัว “ท้องอิ่มไม่อยากกิน” โม่ข่ายก็ไม่ได้บังคับเอาถ้วยของเธอมาแล้วไปใส่โจ๊กให้เธอต่อ “งั้นกินนิดหน่อย” “อือ” กู้เหยาพยักหน้าเอาช้อนขึ้นมาตักคำใหญ่กิน แต่ว่าตอนเธอกินโจ๊กเธอก็อดที่จะมองเขากินปูไม่ได้เห็นเขากินอร่อยขนาดนี้เธอก็อยากกินจนต้องเลียปาก เป็นแค่การกระทำอย่างไม่รู้ตัวแต่ในสายตาโม่ข่ายกลับเป็นอีกความหมายหนึ่ง เขาถาม “กำลังคิดอะไรอยู่?” “ไม่ได้คิดอะไร” กู้เหยาก้มหัวลงกินโจ๊กต่อ แต่โม่ข่ายที่ซื่อบื้อกลับไม่รู้ว่าที่จริงเธออยากกินมากก็แค่ไม่กล้ากินเขาก็กินอย่างชักช้าไม่สนใจความรู้สึกเธอเลย กู้เหยาทนดูไม่ไหวแล้วรีบกินโจ๊กให้หมดจากนั้นก็พูดด้วยความโกรธ “ฉันกับเหมียนเหมียนกลับห้องก่อนนะ” “อือ” โม่ข่ายตอบ กู้เหยากอดเหมียนเหมียนที่อยู่บนพื้นขึ้นมาอย่างโมโหโม่เสี่ยวเป่าพูดถูกจริงๆโม่ข่ายมันเป็นท่อนไม้ซื่อบื้อชัดๆเธอแสดงออกมาชัดเจนขนาดนี้เขากลับไม่รู้ว่าเธอโกรธ กลับถึงห้องกู้เหยานึกได้ว่ามีงานต้องทำอีกก็ขี้เกียจงอนเขาอีกเลยมาที่ห้องสมุดเล็กในห้องทำงานดีไซน์ที่ยังทำไม่เสร็จต่อ แต่เธอเอาแต่คิดเรื่องมีลูกเลยไม่สามารถตั้งสมาธิได้วาดยังก็ไม่พอใจสักทีกระดาษทิ้งแล้วทิ้งอีก โม่ข่ายเข้ามาในห้องก็เห็นเธอที่กำลังหมกมุ่นกับงานอยู่เลยเดินเข้าไปจับไหล่เธอ “เป็นอะไร?” “ไม่เป็นไร” เธอเขย่าหัว “คุณไปทำงานของคุณต่อเถอะไม่ต้องมารบกวนฉัน” พอหลังจากพูดคำนี้เสร็จกู้เหยาก็รู้สึกว่าพูดแรงเกินไปเขากำลังเป็นห่วงเธอแต่เธอกลับไปหาว่าเขาน่ารำคาญ เมื่อก่อนเคยได้ยินมีคนบอกมาว่าคนท้องอารมณ์แปรปรวนเจอใครก็รู้สึกรำคาญไปหมดแถมยังมีบางคนได้โรคซึมเศร้าหลังคลอด นึกถึงตรงนี้กู้เหยาก็ยิ่งกังวลไปใหญ่ลูกยังไม่ทันท้องก็ได้โรคก่อนอารมณ์ไปมั่วแล้วจะทำร้ายความสัมพันธ์ของเธอและโม่ข่ายแทน เธอจับมือเขาแล้วโผล่เข้าไปกอดเขาไว้แน่น “คุณโม่คำพูดเมื่อกี้ฉันไม่ได้คิดก่อนพูดเองคุณไม่โกรธฉันใช่ไหม?” “คุณเป็นภรรยาของผมกับคุณผมจะไปมีอะไรให้โกรธ?” เขาลูบหัวเธอแล้วถอดหายใจเป็นเด็กซื่อบื้อจริงๆ ถึงแม้มีบางครั้งที่เขาอาจจะไม่พอใจเธอบ้างแต่ก็ไม่ถึงขั้นไปโทษเธอหรอก ช่วงนี้เธอพยายามทำดีให้มากที่สุดต่อหน้าผู้ใหญ่ให้เป็นลูกสะใภ้ที่พึงพอใจเรื่องอะไรก็แบกรับเองหมดเพราะเธอเห็นครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญ “งั้นคุณยังต้องทำงานต่ออีกหรอ?” เธอถูกหัวในอ้อมกอดเขาจากนั้นก็ยกหัวขึ้นมาถาม “อือ” เขาพยักหน้า “งั้นคุณไปทำงานต่อสิ” เธอปล่อยเขา “ฉันก็ยังมีงานต้องทำต่ออีก” “ได้มีอะไรก็เรียกผมนะ” เขาหอมลงบนแก้มแดงๆของเธอหนึ่งทีแล้วค่อยหันหลังเดินไป มองแผ่นหลังเขากู้เหยาก็จับแก้มที่โดนเขาหอมใบหน้าก็แดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว หลังจากที่มีโม่ข่ายเข้ามาแทรกเธอก็ลืมเรื่องมีลูกไม่ลูกไปชั่วคราวเอากระดาษขึ้นมาวาดต่อ แต่วาดไปวาดมาสมองของกู้เหยาก็นึกไปถึงอีกเรื่องราวกับว่าเธอเห็นภาพเด็กที่หน้าตาเหมือนโม่ข่ายกำลังยิ้มและเรีนกเธอว่าแม่อยู่ “ว่าง ว่าง ว่าง.......” อาจจะเพราะโดนเมินนานเกินไปเหมียนเหมียนร้องออกมาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากแม่ กู้เหยาได้สติก็อุ้มเหมียนเหมียนขึ้นมาลูบหัว “เหมียนเหมียนเธออยากได้น้องชายหรือน้องสาว?” “ว่าง ว่าง ว่าง......” เขาสามารถบอกว่าไม่อยากเอาได้ไหม? ถ้าเกิดแม่มีลูกก็คงจะไม่สนใจเขาอีกก็เลยเขาไม่อยากได้ทั้งน้องชายและน้องสาว “เหมียนเหมียนคืออยากได้ทั้งน้องชายและน้องสาวใช่ไหม? แต่ว่าแม่คลอดทีเดี๋ยวหลายคนไม่ได้เธอลองเลือกสักคนสิ คราวหลังเดี๋ยวแม่คลอดให้เธอ” ยังไงถึงเหมียนเหมียนฟังออกก็ไปเล่าให้คนอื่นไม่ได้หรอกก็ให้เธอหาสักคนมาพูดระบายหน่อยเถอะไม่อย่างนั้นกลั้นทั้งคืนคงอยู่ไม่ไหว เวลาแค่คืนเดี๋ยวปกติแค่ปิดตาแล้วเปิดตาฟ้าก็ตะสว่างทันทีแต่ว่าคืนนี้มันช่างยาวนานเหลือเกินเหมือนรอไปหนึ่งชาติกว่าจะถึงตอนเช้า โม่ข่ายก็ยังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ข้างหน้าต่างกู้เหยาไปทักทายเขาเสร็จก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเตรียมตรวจว่าท้องหรือเปล่า แต่พอเห็นที่ตรวจครรภ์แสดงสีแดงสองเส้นขึ้นมาเธอดีใจจนเกือบกรี๊ดออกมา เธอมีแล้ว!