ตอนที่157 การเกิดที่ไม่แรงแข็ง

ต๭นที่157 การเกิดที่ไม่แรงแข็ง มือกู้เหยาที่จับที่ตรวจครรภ์อยู่เริ่มสั่นพยายามไปตั้งนานกว่าจะเก็บอาการได้ ไม่ได้ที่ตรวจครรภ์บางครั้งก็ไม่ถูกต้องเธอก็ไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกต้องมั่นใจหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ก่อนถึงจะบอกโม่ข่าย กู้เหยาปฏิเสธที่โม่ข่ายจะขับรถไปส่งเธอทำงานเพราะเธอต้องไปโรงพยาบาลด้วย พอมาถึงโรงพยาบาลผ่านเวลาการรอคอยไผอย่างเนิ่นนานกว่าจะมาถึงกู้เหยาพอตรวจเสร็จคุณหมอพูดกับเธอว่าท้องจริงกู้เหยาตื่นเต้นจนร้องน้ำตาแห่งความสุขออกมา “แม่เห็นหรือยัง? เหยาเหยามีลูกของตัวเองแล้วแม่มีหลานแล้วถ้าแม่อยู่แม่ก็คงดีใจแทนเหยาเหยาแน่” เธอยืนอยู่หน้าโรงพยาบาลมองท้องฟ้าพูดเบาๆในปากราวกับแบบนี้ถึงจะเห็นแม่กำลังยิ้มให้เธออยู่เหมือนกัน กู้เหยายังดีใจอยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเธอเอาขึ้นมาดูก็เห็นเบอร์แปลกโทรเข้ามาหลังจากที่รับสายอีกฝ่ายเป็นเลขาของคุณปู่โม่นัดเจอเธอ ได้ยินว่าเป็นเลขาของคุณปู่โม่กู้เหยาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอโทรไปบอกหลินเช่นเช่นว่าจะเข้างานดึกหน่อยก็เรียกรถไปที่รัดหมายเลย แต่กู้เหยาไม่คิดว่าพอไปถึงที่หมายคนที่จะเจอเธอคือคุณปู่โม่ เมื่อวานเขากลับอเมริกาแล้วไม่ใช่หรือไง? ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้แถมยังนัดเจอเธอคนเดียว? มีความรู้สึกไม่ค่อยดีเกิดขึ้นมากู้เหยากำมือแน่น “คุณปู่......” “นั่งสิ” คุณปู่โม่ชี้ไปที่ฝั่งตรงข้ามน้ำเสียงก็ไม่ต่างจากปกติแต่ว่าสีหน้าดูขรึม “คุณปู่มีเรื่องอะไรจะคุยกับหนูหรอคะ?” กู้เหยาตื่นเต้นจนกลืนน้ำลายแล้วถามออกไปอย่างระมัดระวัง “เธอดูของพวกนี้ก่อนสิ” เสียงของคุณปู่โม่เพิ่งจบเลขาของเขาก็เอาเอกสารมาให้เธอ กู้เหยามองคุณปู่โม่แล้วเปิดใบเอกสารอย่างระแวงแต่พอเห็นหน้าแรกเธอก็ไม่ได้เปิดต่อไปอีกแล้วยกหัวขึ้นมามองคุณปู่โม่ “คุณปู่ตรวจประวัติของหนู?” คุณปู่โม่พูดอย่างนิ่งเฉย “ไม่ใช่ฉันไปตรวจเธอเอกสารพวกนี้ก่อนที่พวกเธอตะไปจดทะเบียนสมรสมู่จือก็ให้คนไปตรวจก่อนแล้ว” “เขาไปตรวจ?” อยู่ๆได้ยินข่าวแบบนี้ใจกู้เหยาก็เริ่มสั่นเหมือนมีเชือกอะไรมามัดหัวใจไว้รู้สึกหายใจไม่ออก แต่ว่าพอมาคิดดีๆตอนนั้นโม่ข่ายก็ไม่ได้รู้จักเธอเขาไม่รู้เกี่ยวกับเธอสักอย่างถ้างั้นตกลงที่จะแต่งงานกันก็ไม่แปลกที่เขาจะมาตรวจประวัติเธอ ถึงแม้จะตรวจเจอเรื่องอดีตที่ไม่ดีของเธอแต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อเธองั้นเธอก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วสิ “เธอเปิดไปดูเนื้อหาข้างหลังดูสิ” คุณปู่โม่พูดอีกเสียงเขานิ่งตั้งแต่ต้นจนปลายฟังเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดี กู้เหยาไม่อยากเปิดต่อไปอีกจากนั้นก็สูบหายใจ “หนูไม่รู้ว่าคุณปู่เอาของพวกนี้ให้หนูดูทำไมคะ?” “เธอดูต่อไปดูจบพวกเราค่อยมาคุยกัน” คุณปู่โม่ชี้แต่สายตาก็มองที่กู้เหยา “พวกนี้หนูรู้หมดแล้วไม่จำเป็นต้องดูอีก” กู้เหยาแอบกำมือแน่น “คุณปู่อยากพูดอะไรก็พูดออกมาตรงๆเถอะค่ะ” เอกสารพวกนี้ก็เป็นแค่เรื่องอดีตของเธอเรื่องครอบครัวเธอยังไงของที่น่าอับอายทุกคนก็รู้กันหมดโม่ข่ายก็รู้เธอก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรให้น่าดู แต่คุณปู่โม่กลับยืนยันคำเดิม “ข้างหน้าเธอไม่ดูก็ได้แต่เธอไปดูหน้าข้างหลังอ่านเสร็จพวกเราค่อยมาคุยกัน” ถ้าคุณปู่โม่ต้องการแบบนั้นกู้เหยาก็เริ่มอยากรู้แล้วว่าหน้าข้างหลังมีอะไรจากนั้นเลยเปิดเอกสาร แต่ตอนกู้เหยาเห็นเนื้อหาในเอกสารเสร็จทันใดนั้นหน้าที่ยังแดงอยู่ก็เริ่มซีดขาวจนเหมือนกระดาษราวกับแค่จิ้มก็จะแตก ไม่! ไม่! ไม่! นี่ไม่ใช่ความจริง! ไม่ใช่ความจริง! เธอหลับตาไม่ยอมดูต่อไปอีกเธอยอมเชื่อว่าตัวเองตาลายเชื่อว่าตัวเองดูผิด แต่ว่าความเป็นจริงนั้นมันกลับโหดร้ายเหลือเกินตอนเธอเริ่มตั้งสติได้สายตาเธอก็มองไปที่เอกสารอีกสิ่งที่เห็นก็เหมือนเดิม แม่ของเธอแม่ที่ไม่เคยได้ใช้ชีวิตดีๆสักวันไม่เพียงแต่โดนกู้เจิ้งเต๋อทารุณแถมยังโดน—— แย่มาก! กู้เจิ้งเต๋อที่ต่ำต้อยกว่าสัตว์ทำไมถึงทำเรื่องต่ำต้อยแบบนั้นออกมาได้ เพื่อเงิน อำนาจ ชื่อเสียงถึงขั้นยอมเอาภรรยาตัวเองยกให้คนอื่น กู้เหยากัดฟันแน่นทั้งสองมือกำหมัดเธอจำเป็นต้องทำแบบนี้ถึงจะสงบอารมณ์ตัวเองได้ และในขณะที่เธอสงบอารมณ์ตัวเองอยู่ก็ได้ยินคุณปู่โม่พูดขึ้นมา “กู้เหยาตระกูลโม่จะมีลูกสะใภ้ไม่เคยสนใจเรื่องฐานะทางบ้านแต่พวกเราสนใจเรื่องความบริสุทธิ์สิ่งที่แม่เธอเคยผ่านมา การกำเนิดของเธอฉันรู้ว่าพวกนี้เธอเลือกไม่ได้แต่ฉันก็อยากให้เธอเข้าใจโม่ข่ายหน่อย” กู้เหยากัดฟันแน่นแล้วมองคุณปู่โม่ไม่ได้พูดต่อแต่ว่ายกหัวขึ้นหลังตรงอย่างไม่รู้ตัว ถึงแม้แม่ของเธอเคยผ่านเรื่องแบบนั้นมาถึงแม้การเกิดของเธอมันน่าอับอายแต่เธอก็มีความหยิ่งยโสและศักดิ์ศรีตัวเองไม่มีใครมีสิทธิ์มาดูถูกเธอรวมถึงคุณปู่โม่ที่อยู่หน้าเธอ โม่ข่ายไปตรวจการเกิดของเธอแถมยังยอมอยู่กับเธองั้นก็หมายความว่าเขายอมรับทุกอย่างของเธอ เขายังยอมแล้วเธอจะมีเหตุผลอะไรที่จะถอยออกมาง่ายแบบนั้น คุณปู่โม่ “มู่จืออายุยี่สิบสองก็รับมือเซิ่งเทียนไป ช่วงหกเจ็ดปีนี้เวลาทั้งหมดก็ทุ่มเทให้งานหมดพูดได้เลยว่าเขาแทบจะไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนที่เขายอมแต่งงานกับเธอนั่นเป็นเพราะเขาไม่เคยเอาไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนอื่นและฉันก็รู้ที่พวกเธอจดทะเบียนสมรสกันไม่ใช่เพราะรัก” “ไม่มีความรักแล้วทำไมหรอคะ? ทั้งสองคนอยู่ร่วมกันได้ถึงแม้ไม่มีความรักก็อยู่ด้วยกันได้” กู้เหยายื่นหลังตรงพูดอย่างมั่นใจ “เขารู้อดีตของเธอที่ยอมแต่งงานกับเธอไม่ใช่เพราะเห็นใจเธอ? ไม่ใช่เพราะสงสารเธอ? แต่ว่าเรื่องพวกนี้ถ้าเกิดเขาไปเจอคนที่เขารักจริงๆมันก็ไม่มีความหมายหมดแล้ว” ไม่ให้กู้เหยาได้มีโอกาสพูดคุณปู่โม่พูดต่อ “ถ้าเธออยากให้เขาได้ดีจริงถ้าเธอยังอยากมีความถ้าเธอยังอยากให้เขามีความประทับใจต่อเธอก็เลิกเถอะแบบนี้ดีต่อทั้งสองฝ่าย” “คุณปู่โม่บอกว่าเขารับมือทำงานที่เซิ่งเทียนตอนอายุยี่สิบสองหมายความว่ายังไงคะ?” ผ่านไปเนิ่นนานกว่ากู้เหยาจะหาเสียงตัวเองได้ “หมายความว่ายังไง?” คุณปู่โม่ยกคิ้วแล้วมองกู้เหยา “เธอไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้เขาเป็นผู้บริหารของเซิ่งเทียน?” ใจกู้เหยาตรึงแน่นสีหน้ายิ่งดูแย่ผ่านไปเนิ่นนานค่อยพูด “คุณปู่หมายความว่าเขาเป็นLeoMo?” คุณปู่โม่พูดต่อ “อันนั้นเป็นชื่อภาษาอังกฤษของเขา”