ตอนที่158 ลังเลในใจ

ต๭นที่158 ลังเลในใจ “ชื่ออังกฤษเรียกว่าLeoMo!” “ชื่ออังกฤษเรียกว่าLeoMo!” “ชื่ออังกฤษเรียกว่าLeoMo!” กู้เหยาทบทวนคำพูดของคุณปู่โม่ซ้ำอยู่ๆก็อยากหัวเราะ หัวเราะที่ตัวเองโง่ อยู่กับโม่ข่ายมานานขนาดนี้ ขนาดธาตุแท้จริงของเขายังไม่รู้เลย เมื่อก่อนเขาก็เคยบอกกับเธอแต่ว่าในตอนนั้นเธอก็คิดว่าเขาล้อเล่นกับเธอทั้งหมดบวกกับที่เขาเคยดูรูปของLeoMoบนอินเทอร์เน็ตแล้วเธอจะเชื่อว่าเขาเป็นLeoMoได้ยังไง? ที่จริงเธอไม่อยากให้เขามีชื่อเสียงและอำนาจที่ยิ่งใหญ่เธอแค่อยากให้เขาเป็นคนปกติและมีงานธรรมดา เธอไม่ต้องการให้เขาหาเงินมาเยอะเพราะเธอก็หาเงินเองได้เธอกับเขาหาเงินด้วยกันใช้ชีวิตธรรมดาของทั้งสองคนพอ เธอไม่ต้องการคฤหาสน์ถึงแม้ต้องอยู่ห้องเช่าขอแค่ผู้ชายที่อยู่กับเธอคนนั้นเป็นเขาเธอก็รู้สึกมีความสุขแล้ว แต่ความเป็นจริงโม่ข่ายกลับเป็นคนที่มีอำนาจสูงเป็นคนนั้นในวงการการค้าที่ทุกคนก็รู้ว่าทั้งโหดทั้งตัดสินใจเด็ดขาดประธานของเซิ่งเทียนLeoMo! LeoMo! เป็นคนที่กู้เหยาชาตินี้ยังไม่เคยคิดจะไปหวังเลยและเธอก็ไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับชื่อนี้ ขนาดเธอฝันยังไม่กล้าเพ้อฝันถึงเขาแต่ความเป็นจริงกลับมีเยื่อใยกับเขาแถมเป็นสามีของเธออีก “กู้เหยาไม่ว่าฐานะของโม่ข่ายจะเป็นอะไรไม่ว่าเขาจะมีอำนาจมากขนาดไหนแต่ในสายตาพวกเราเขายังเป็นเด็กคนหนึ่งพวกเราอยากให้เขาได้ดีไม่อยากให้ชีวิตเขาต้องมีร่องรอย เธอก็ยังสาวอยู่ยังไม่เข้าใจหัวอกความกังวลของคนเป็นพ่อแม่ผู้ใหญ่ถ้าเกิดวันหนึ่งเธอมีลูกเธอก็จะเข้าใจเอง” คุณปู่โม่พูดอย่างตระหนักใจ ได้ยินคำว่าลูกกู้เหยาก็เอามือจับท้องตัวเองในนั้นกำลังมีชีวิตใหม่เกิดขึ้นเธอก็เป็นคนที่จะเป็นแม่เหมือนกัน ตอนที่รู้ว่าตังเองมีลูกเธอดีใจมากดีใจจนเหมือนได้โลกทั้งใบเธออยากบอกข่าวนี้ให้แม่ของเธออยากบอกข่าวนี้ให้สามีเธออยากบอกข่าวดีนี้ให้คนทั่วโลกเลย เธออยากให้ทุกคนรู้ว่าเธอมีความสุขมากขนาดไหนเธอมีสามีที่ห่วงเธอและจะมีลูกของทั้งสองในเร็วๆนี้ แต่ว่าความสุขนี้ยังไม่ทันได้แบ่งบันออกไปก็โดนคำพูดของคุณปู่โม่ฆ่าทิ้งไปหมดเอาจนเธอสงสัยว่าเด็กในท้องเธอคงไม่มีใครยินดีกับการเกิดของเขา ถ้าเป็นเหมือนที่คุณปู่โม่บอกการกำเนิดของเธอมันสกปรกงั้นลูกที่เธอคลอดก็คงไม่ต่างไปไหน คุณปู่โม่พูดต่อ “กู้เหยาได้ข่าวมาว่าเธอชอบดีไซน์เสื้อผ้าถ้าเธอตกลงฉันสามารถจัดการให้เธอไปฝึกเรียนที่ดีไซน์เนอร์ดังระดับโลกได้และรับรองว่าชีวิตหลังจากนั้นจะไม่เข้าไปยุ่งเธออีก” “ก็เลยที่คุณปู่โม่มาหาหนูวันนี้จุดประสงค์คือให้หนูไปจากโม่ข่าย” กู้เหยาสูบหายใจแล้วมองคุณปู่โม่จากนั้นยกยิ้มแล้วพูดอย่างยืนยัน “ไม่ว่ายังไงหนูก็จะไม่ไปจากโม่ข่ายเองนอกจากเขาให้หนูไปหรือว่าเขาอยากไปเอง” พูดจบกู้เหยาก็ยืนขึ้นยื่นอกตรงและทำท่าอย่างสง่าเดินออกไป แต่ว่าเพิ่งก้าวออกไปก้าวแรกก็รู้สึกเวียนหัวรู้สึกเท้าลอยๆราวกับล้มลงไปได้ตลอด แต่ว่าเธอไม่ยอมให้ตัวเองล้มลงไปแน่นอนโดยเฉพาะต่อหน้าคนที่ดูถูกเธอ เธอไม่อยากให้คนพวกนั้นเห็นสภาพเธอตอนแย่ สายตาเธอมองไปที่ร้านชาเป็นร้านชาสง่างามและมีคนมากมายมาที่นี่เพื่อชิมชาที่ดีแต่ไม่ใช่มาเพราะมีจุดประสงค์อื่น “กู้เหยาหวังว่าเธอจะคิดดีๆนะฉันให้เวลาเธอไปคิดห้าวันถ้าคิดได้แล้วก็โทรหาเลขาฉัน ฉันสัญญาว่าทุกอย่างที่ฉันเสนอไปยังทำได้อยู่” ข้างหลังมีเสียงของคุณปู่โม่ส่งมากู้เหยาเดินไปไม่หันหลัง “คุณปู่โม่มาพูดโน้มน้าวให้หนูที่นี่หนูว่าไปคุยกับหลานคุณปู่ดีกว่าค่ะ” ตอนแต่งงานแรกๆเธอกับโม่ข่ายก็พูดกันอย่างชัดเจนแล้วว่าการแต่งงานนี้จะไม่มีความรักแค่อยากให้ทั้งสองคนได้ใช้ชีวิตร่วมกันดีๆ และอีกอย่างวันที่เธอย้ายไปอยู่บ้านเขาครั้งแรกเขาเคยบอกกับเธอว่าไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ห้ามบอกเลิก ขอแค่โม่ข่ายไม่มาบอกเลิกก่อนเธอก็จะไม่บอกแน่นอนและจะทำตามสัญญาที่เคยคุยกันไว้และเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอสามารถทำได้ ออกมาจากร้านชาพระอาทิตย์ก็ขึ้นพอดีแดดอุ่นของพระอาทิตย์ทำให้ร่างกายของกู้เหยาที่เย็นเฉียบเริ่มอุ่นขึ้นมา เธอสูบอากาศอีกรอบแล้วยกหัวขึ้นมองท้องฟ้า โม่ข่ายของเธอราวกับพระอาทิตย์ที่อยู่บนท้องฟ้าสามารถให้ความอบอุ่นเธอต่อเนื่องและเธอก็ชอบที่เขาเอาความอบอุ่นให้เธอ นึกถึงโม่ข่ายนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอยิ่งทำให้เธอเชื่อมั่นในตัวเองนอกจากเขาไม่มีใครสามารถแยกเธอออกจากเขาได้ ตอนนี้เธออยากโทรไปหาเขามากอยากฟังเสียงเขาบอกเขาว่าพวกเรามีลูกแล้วแต่ว่าเธอก็กลัวควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ไหวแล้วร้องไห้ต่อหน้าเขา เธอไม่อยากให้ทุกเรื่องเขาต้องเป็นคนมาแก้ปัญหาให้ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขาเธออยากให้เขารู้ว่าเธอก็เก่งไม่มีใครสามารถทำเธอล้มได้ กู้เหยายืนอยู่ข้างถนนมองรถวิ่งผ่านไปมายืนไปเนิ่นนานและคิดหลายเรื่องรอจนอารมณ์เริ่มนิ่งเธอค่อยเรียกรถแล้วไปที่ทำงาน กลับมาถึงที่ทำงานหลินเช่นเช่นเห็นกู้เหยาแวบแรกก็รู้เลยว่ามันไม่ปกติ “ทำไมสีหน้าดูแย่จังไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” “ไม่ใช่” กู้เหยายิ้ม “มือเย็นขนาดนี้ยังบอกว่าไม่ใช่อีก” หลินเช่นเช่นรีบไปเอาน้ำอุ่นให้เธอ “รีบดื่มสิจะได้อุ่นร่างกายหน่อย” กู้เหยายิ้มเบาๆ “เช่นเช่น......คุณรู้ไหม? ตอนที่ฉันตัดสินใจลืมเรื่องอดีตทั้งหมดและอยากใช้ชีวิตใหม่กับโม่ข่ายฉันมีความสุขขนาดไหน?” “เหยาเหยาฉันรู้” หลินเช่นเช่นรู้อยู่แล้วหลังจากที่ต้องผ่านเรื่องร้ายๆพวกนั้นแล้วสามารถตามหาความสุขได้มันไม่ง่ายและเธอก็ดูออกว่ากู้เหยารักษาความสัมพันธ์นี้ตลอด กู้เหยาพูดต่อ “แต่มีคนมาบอกฉันว่าฉันกับเขาเป็นคนสองคนที่อยู่คนละโลกฐานะฉันแบบนี้ไม่เหมาะสมกับเขาแต่ฉันทำอะไรผิด? ฉันก็แค่อยากใช้ชีวิตดีๆกับเขาอยากมีลูกกับเขาและใช้ชีวิตธรรมดาพอแต่ที่ขอพวกนี้มันมากเกินไปหรือไง?” “เหยาเหยาคุณเป็นอะไรเนี่ย? ไปได้ยินข่าวลือมั่วอะไรหรือเปล่า?” กู้เหยาไม่ร้องไห้ไม่โวยวายและนิ่งมากยิ่งทำให้หลินเช่นเช่นรู้สึกเป็นห่วง