已经是第一章了
ตอนที่159 ซื้อรถด้วยตัวเอง
ตนที่159 ซื้อรถด้วยตัวเอง
กู้เหยาพูดต่อ “คนอื่นดูถูกฉันได้แต่ฉันไม่มีทางดูถูกตัวเองฉันคิดว่าฉันก็ไม่ได้แย่ไปกว่าคนอื่นและฉันก็เชื่อว่าคนที่เข้าใจฉันจริงๆผู้ชายที่ชื่นชอบฉันจะมาหาฉันแน่นอน”
“เหยาเหยาเธอเก่งในใจฉันตลอดและเก่งกว่าหลายๆคน” คำพูดของหลินเช่นเช่นไม่ใช่เพื่อปลอบใจกู้เหยาแต่ในใจเธอคิดว่ากู้เหยาเป็นคนที่เก่งมาโดยตลอด
เป็นเพราะรู้ว่ากู้เหยาเป็นคนที่เก่งขนาดไหนและเป็นเพื่อนที่น่าคบมาก
ตอนนั้นที่กู้เหยาเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นเธอเลยยอมมาที่เจียงเป่ยโดยไม่ลังเลทั้งสองคนทำงานด้วยกันร่วมวางแผนอนาคตด้วยกัน
“เช่นเช่นเธอเชื่อฉันสิไม่มีเรื่องอะไรมาทำร้ายฉันได้” กู้เหยายิ้มเบาๆจากนั้นหยุดไปสักแป๊บแล้วพูดต่อ “แต่ฉันว่าความสุขไม่ใช่รอแล้วมันจะมาแต่ต้องเป็นคนพยายามไปตามหาพอเจอก็ต้องรักษาดูแลไม่ใช่เพราะมีสิ่งกีดขวางนิดเดี๋ยวก็ยอมแพ้”
ก็เลยกู้เหยาเข้าใจและมั่นใจว่าเธอจะไม่ไปจากโม่ข่ายเองเพราะคำพูดของคุณปู่โม่
และเธอก็เชื่อโม่ข่ายในใจโม่ข่ายไม่เคยคิดที่จะดูถูกเธอเขาเชื่อเธอและให้กำลังใจเธอขนาดนี้
หลินเช่นเช่นหยักหน้า “เหยาเหยาฉันรู้ว่าคุณพยายามตลอด เธอพยายามขนาดนี้นางฟ้าแห่งความโชคดีจะไม่เข้าข่างเธอได้ยังไง”
“อือฉันก็รู้สึกแบบนั้น” กู้เหยายิ้มแล้วยกแก้วขึ้นมาดื่มน้ำ “เช่นเช่นรับงานเยอะหน่อยนะพวกเราต้องหาเงินเยอะๆให้ตัวเองได้ใช้ชีวิตดีๆ”
เห็นกู้เหยายิ้มหลินเช่นเช่นก็ยิ้มตามและตบไหล่เธอ “หาเงินด้วยกันจะได้ซื้อบ้านซื้อรถเร็วๆ”
กู้เหยาคิดไปคิดมาแล้วบอก “หรือว่าวันนี้พวกเราเลิกงานก็ไปดูรถเลยฉันอยากซื้อรถ”
หลินเช่นเช่น “ เมื่อก่อนคุณบอกตลอดไม่ใช่หรอว่าจะประหยัดตังทำไมอยู่ๆถึงอยากซื้อรถ?”
กู้เหยา “เรียกรถทุกวันมันก็แพงถ้าซื้ออาจจะประหยัดกว่า”
และอีกอย่างรถแท็กซี่เข้าไปในคฤหาสน์ไม่ได้ไปถึงแค่หน้าประตูใหญ่ทุกวันต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการเดินเข้าไปเวลาทั้งนานทั้งเหนื่อยแถมไม่สะดวกอีก
และอีกอย่างเธอก็อยากใช้โอกาสซื้อรถมาบอกให้คุณปู่โม่ว่าเธอก็มีเงินของตัวเองพอที่จะให้ตัวเองได้ใช้ชีวิตดีๆได้โดยไม่เพิ่งตระกูลโม่
พอหาเงินได้เธอยังซื้อบ้านให้ตัวเองได้ด้วยถึงแม้วันไหนที่โม่ข่ายไม่มีเงินเธอก็สามารถเลี้ยงเขาได้
คิดได้แบบนั้นกู้เหยาก็ยิ่งตั้งใจทำงานและหวังว่าชุดแต่งงานที่ดีไซน์ให้ลูกค้าและจะได้คำชมจากลูกค้า
พวกเขาชอบก็จะแนะนำให้เพื่อนถ้าเล่าสู่ต่อกันไปเรื่อยๆพวกเธอจะได้ไม่ต้องกลัวไม่มีลูกค้า
งานยุ่งถึงตอนเที่ยงกู้เหยาที่กำลังดีไซน์ถึงจุดสำคัญอยู่ปกติเธอจะทำเสร็จแล้วค่อยกินหรือไม่ก็ไม่กิน
แต่วันนี้พอถึงเวลากินข้าวเธอก็รีบให้หลินเช่นเช่นโทรสั่งอาหารเธอหิวได้แต่ลูกในท้องหิวไม่ได้
ตอนนี้เธอไม่เพียงแต่เป็นของโม่ข่ายแถมยังเป็นภรรยาของโม่ข่ายและกำลังจะเป็นแม่ของลูกไม่ว่าจะทำเรื่องอะไรก็ต้องคิดเผื่อพวกเขา
ตอนเย็นหลังเลิกงานหลินเช่นเช่นก็ไปดูรถเป็นเพื่อนกู้เหยารถหรูเธอซื้อไม่ได้แต่รถที่สองแสนกว่าสำหรับเธอมันยังไม่เป็นปัญหา
ก่อนหน้านี้กู้เหยาสนใจรถยี่ห้อหนึ่งและเคยไปอ่านรายละเอียดวันนี้พวกเธอเลยไปร้านนั้นเลยทีเดี๋ยว
กู้เหยาเห็นแวบแรกก็ถูกใจทันทีหลังจากที่ลองขับก็จ่ายเงินไปเลยและผ่านไปอีกสองวันค่อยมาเอารถ
เพิ่งจ่ายตังเสร็จโม่ข่ายก็โทรเข้ามาทันทีเสียงของเขาในโทรศัพท์ก็ยังต่ำทุ่มและเซ็กซี่เหมือนเดิม “อยู่ไหน?”
“ฉันกำลังซื้อรถอยู่” ซื้อรถเป็นเรื่องใหญ่ปิดบังเขาไม่อยู่และเธอก็ไม่อยากปิดบังเขา
“งั้นผมไปรับคุณ” เสียงเขายังนิ่งเหมือนเดิม
เธอไปซื้อรถเองและไม่ได้ใช้เงินเขา เขาไม่ได้รู้สึกหน้าแตกและไม่ได้ถามเธอด้วยว่าซื้อรถทำไม
“ได้” หลังจากที่วางสายกู้เหยาก็ส่งที่อยู่ให้โม่ข่าย
ประมาณยี่สิบนาทีโม่ข่ายก็มาถึงแล้ว
หลินเช่นเช่นรู้ว่ากู้เหยากับโม่ข่ายมีเรื่องจะคุยกันเลยทักทายเสร็จก็ไปก่อน
หลังจากที่ขึ้นรถโม่ข่ายจับมือกู้เหยาสายตาอันเร่าร้อนมองเธอ “กู้เหยามีบางเรื่องฉันคิดไม่รอบคอบเอง”
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น?” กู้เหยามองเขาแล้วกะพริบตา
โม่ข่ายมองใบหน้าขาวสะอาดของเธอเห็นเธอยกยิ้มแห้งๆความรู้สึกก็ยิ่งไม่ดีไปใหญ่
อยู่ๆเธอก็ซื้อรถมันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่าง
แต่ดูจากที่เธอแสดงท่าทีแบบนี้เขาดูออกว่าเธอไม่อยากบอกให้เขาก็เลยเขากำลังคิดอยู่ว่าจะถามเธอดีไหม
ไม่ถามก็คงไม่รู้คำตอบแน่นอนแต่ถามก็อาจจะได้คำตอบเขาก็เลยเปิดปากถาม “ทำไมอยู่ๆถึงซื้อรถ?”
“ก็ได้เงินอยากซื้อของชิ้นใหญ่ให้ตัวเองและอีกอย่างใบขับขี่ก็ทำมาหลายปีแล้วมันถึงเวลาที่ต้องเอาออกมาใช้แล้ว” เธอตอบได้อย่างธรรมชาติทำให้เขาหาจุดพิรุธไม่ได้
มองเธอไปเนิ่นนานโม่ข่ายค่อยพูด “นอกเหนือจากเรื่องงานเมื่อก่อนก็มีแต่คนรอบตัวค่อยจัดการให้เรื่องที่ฉันรู้มันน้อยมีบางเรื่องก็ค่อยมารู้ทีหลัง”
“ไม่เป็นไรคุณรู้น้อยฉันรู้มากก็พอเดี๋ยวคราวหลังฉันจะค่อยเตือนคุณเอง” อยู่ๆกู้เหยาก็รู้สึกตลกคำพูดของโม่ข่ายทีจริงเขาถือว่ายอมรับทางอ้อมว่าเขาอีคิวต่ำ
เห็นเธอพูดแบบจริงจังแถมยังมีความมั่นใจขนาดนี้โม่ข่ายก็พบว่าวันนี้กู้เหยาไม่เหมือนวันอื่นแต่ไม่เหมือนตรงไหนเขาก็พูดไม่ถูก
ดูไปดูมาเขาก็ทนไม่ไหวแล้วจับกุมหัวเธอแล้วจูบลงไปจูบเขาอบอุ่นมากก็แค่แตะเบาๆบนริมฝีปากเธอแล้วปล่อย
กู้เหยาตบมือเขาแล้วยิ้ม “กลับบ้านฉันมีข่าวดีจะมาบอก”
เขายกคิ้ว “บอกตอนนี้ไม่ได้?”
“เพื่อความปลอดภัยบอกตอนนี้ไม่ได้” ถ้าเกิดเธอบอกเขาแล้วเขาดีใจเกินไปก็จะเกิดอันตรายต่อการขับรถก็เลยรอกลับถึงบ้านก่อนค่อยบอกเขา
“เรื่องอะไร?” เธอยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้เขาอยากรู้
“ก็บอกแล้วไงกลับถึงบ้านก่อนค่อยบอกทำไมยังมาถามอีกแบบนี้คุณโม่ไม่น่ารักเลยนะคะ” กู้เหยายกมือขึ้นมาบีบแก้เขาแรงๆ “คุณโม่ต้องเชื่อฟังนะคะ”
อยู่ๆก็โดนเธอทำเหมือนเป็นเด็กสีหน้าของโม่ข่ายก็ดูแปลกๆแล้วหันไปที่หน้ารถขับรถกลับบ้าน
已经是最新一章了
加载中
