ตอนที่160 กังวลว่าตัวเองจะคิดมาก

ต๭นที่160 กังวลว่าตัวเองจะคิดมาก ระหว่างทางที่กลับบ้านโม่ข่ายไม่ได้พูดอะไรต่อและกู้เหยาก็เงียบ เธอคิดอะไรมากมายนึกถึงทุกอย่างในหลายเดือนที่ผ่านมา โม่ข่ายปกติก็พูดน้อยแทบจะไม่เคยคุยเรื่อยเปื่อยกับเธอแต่ว่าเขาทำให้เธอสบายใจได้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น เขาเคยบอกว่าพวกเธอโตกันแล้วเรื่องรักๆใคร่ๆมันไม่จริง เขาเคยบอกไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ห้ามบอกเลิก แถมเขายังเคยบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เขาอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิต เขาเคยพูดคำหวานแหววไม่เยอะก็เลยทุกคำพูดของเขาเธอจำได้ ถึงแม้ทั้งสองคนจะไม่มีความรักแต่เธอเชื่อว่าเขาเป็นผู้ชายที่เธออยากอยู่ด้วยตลอดชีวิตเหมือนกัน แต่สิ่งที่กู้เหยาคิดมากที่สุดก็คำพูดของคุณปู่โม่ที่คุยกับเธอในนี้ เธอเข้าใจว่าคุณปู่โม่ไม่อยากให้เธออยู่กับโม่ข่ายเพราะการเกิดของเธอมันน่ารังเกียจ แต่เธอเลือกเกิดไม่ได้และแม่เธอก็เป็นผู้เสียหายไม่มีเหตุผลที่เธอต้องไปแบกรับเรื่องน่ารังเกียจพวกนั้น เธอสามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าหลายปีที่ผ่านมานี้เธอตั้งใจทำงานใช้ชีวิตไม่เคยทำเรื่องที่ไปทำร้ายคนอื่น แล้วจะมีสิทธิ์อะไรที่เธอไม่สมควรยืนข้างโม่ข่าย? มีสิทธิ์อะไรที่เธอไม่สามารถอยู่กับเขาได้? มีสิทธิ์อะไรที่เธอตามหาความสุขตัวเองไม่ได้? ความสุขของเธอ สามีของเธอ เธออยากรักษาให้ดีที่สุดไม่มีใครมีสิทธิ์พอที่จะทำให้เธอยอมแพ้ได้ พอคิดได้แบบนี้อารมณ์ของกู้เหยาก็ดีขึ้นมาจากนั้นก็ถอดหายใจยาวๆ “เป็นอะไร?” โม่ข่ายจอดรถเสร็จแล้วหันมามองเธอ “โม่ข่ายฉันเป็นผู้หญิงที่คุณอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิตคำนี้ยังได้ผลอยู่หรือเปล่า?” เธอถามแล้วมองเขา “นี่คิดมั่วซั่วอะไรอีกแล้วเนี่ย?” คำพูดของเขาก็ต้องได้ผลสินี่สมองผู้หญิงคนนี้วันๆเอาแต่คิดอะไรเนี่ย? “คุณบอกฉันว่ายังได้ผลอยู่ใช่ไหม? แล้วถ้าเจอคนที่คุณอยากรักคุณก็จะไม่ปล่อยมือฉันใช่ไหม?” เธอจับมือเขาแล้วก็เขย่า “ไม่มีทาง” โม่ข่ายพูดออกมาจากนั้นก็ลงรถ “ไม่มีทางอะไร?” กู้เหยาลงรถตามแล้วถามเขาต่อ “ทั้งชีวิตนี้ฉันมีเธอเป็นภรรยาคนเดียวไม่มีทางมีคนอื่นอีก” โม่ข่ายมองเธอแล้วพูดอย่างจริงจัง “อือ ฉันเชื่อคุณ” เธอโผล่เข้าไปกอดเขาแน่น “ชีวิตนี้ฉันก็มีแค่คุณ” นิสัยอย่างเขาไม่มีทางสัญญาง่ายขนาดนั้นแต่ถ้าเขาสัญญางั้นก็ต้องทำให้ดีที่สุด ก็เห็นเธอไม่มีอะไรให้กังวลและยิ่งไม่ต้องไปคิดว่าคุณปู่โม่คุยอะไรกับเธอบ้างแค่เชื่อเขาก็พอ เธอจับมือเขามาวางที่ท้องแล้วถาม “คุณสัมผัสดูรู้สึกอะไรไหม?” เขายกคิ้ว “ผอมลงอีกแล้ว?” กู้เหยามองบนใส่เขา “ลองสัมผัสดีๆ” มือหนาอบอุ่นของโม่ข่ายขยับแล้วทำตาหยีตั้งใจคิดว่าเธออยากพูดอะไรกับเขาแต่คิดไปคิดมาเขาก็คิดไม่ออกเลยเขย่าหัว “ลองทายดูถ้าทายถูกมีรางวัล” กู้เหยาไม่ยอมปล่อยเขาง่ายๆ “คุณอยาก?” โม่ข่ายยิ้มแล้วตั้งใจแกล้งเธอแต่ก็พูดอย่างจริงจัง กู้เหยารู้ทันทีว่าเขาคิดไปไกลแล้วเลยยกมือขึ้นไปทุบเขา “โม่ข่ายทำไมนายรู้สึกช้าแบบนี้แล้วพวกเราจะได้คุยดีๆไหมเนี่ย?” ทำไมถึงมีผู้ชายโง่แบบนี้ทั้งๆที่เธอเคยใบ้ให้เขาแล้วแต่เขาก็โง่จนทายไม่ออก ถ้าเกิดลูกของพวกเธอคลอดลงมาแล้วได้นิสัยแบบนี้จะทำยังไงดี? ต่อคนซื่อบื้ออย่างเขาก็พอแล้วถ้ามาอีกคนคงทำคนบ้าตายได้ “งั้นเป็นอะไรกันแน่?” เขาถามอีก “ที่นี่มีลูกของพวกเราสองคน” เธอพูดแล้วยิ้มสายตามองไปที่เขาพยายามจับจ้องมองทุกท่าทีของเขา “อือ” เขาจับมือเธอแล้วเดินเข้าไปในบ้านแต่ท่าทีเขานิ่งจนทำให้รู้สึกแปลกใจ “โม่ข่าย!!” กู้เหยาจะถีบเขามากนี่เป็นท่าทีที่เขาของเขาหลังจากได้ยินว่ามีลูก? “กินข้าวก่อน” เขาพูดด้วยท่าทีนิ่ง กู้เหยารู้สึกทั้งตัวไม่ดีขึ้นมา ไม่เพียงแต่อยากตีคน เธอนังอยากกัดคนด้วย “ฉันไม่กินข้าว” เธอสะบัดมือเขาออก “ไม่กินไม่ได้” เขาพูดด้วยสีหน้าขรึม “ฉันไม่กิน” เธอกำลังจะเดินกลับโดนโม่ข่ายดึงไว้ “เชื่อฟังกันสิ” เขาพูด เห็นเขาแบบนี้กู้เหยายิ่งไรไม่ถูก นิสัยเขาก็เย็นชาแบบนี้หรือเธอยังหวังให้เขาอุ้มเธอแล้วหมุดตัว? อาหารมื้อดึกวันนี้ป้าเฉินเตรียมแต่ของจืดที่มีประโยชน์ต่อร่างกายกู้เหยามองไปก็พบว่ามีแต่ของที่เหมาะแก่คนท้อง เธอนั่งลงโม่ข่ายก็ตักข้างให้เธอ “กินเยอะๆหน่อย” “มื้อดึกกินเยอะมันอ้วนง่าย” ถึงเธอจะพูดแบบนี้แต่ก็ไม่ได้จะกินน้อยลง ตอนนี้ไม่เพียงแต่เธอคนเดียวแถมยังต้องดูแลลูกในท้องอีกกินเยอะๆลูกจะได้เติบโต “อ้วนหน่อยก็ดี” โม่ข่ายเอาผักให้เธอ “อ้วนก็ไม่สวยสิ” “ไม่มีอะไรไม่ดี” “คุณแน่ใจ?” “รีบกิน” เขาไม่สนใจเธอแล้วกินข้าวต่อ พอกินเสร็จกู้เหยาก็กลับห้องไปอาบน้ำแล้วขึ้นไปนอนพักบนเตียง โม่ข่ายก็ยังเหมือนเดิมไปทำงานที่ห้องสมุด แต่ตอนนี้โม่ข่ายที่อยู่ในห้องสมุดกลับไม่มีกะจิตกะใจในการทำงานบุหรี่ดูดม้วนต่อม้วนเขายังคิดคำพูดที่กู้เหยาเพิ่งบอกเขาไม่นานมานี้ เธอบอกว่าที่นี่มีลูกของพวกเธอสองคน? คือจะมีลูกของพวกเธอสองคนในอนาคต? หรือว่ามีลูกของพวกเธอแล้ว? วินาทีนั้นเขาไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงเขาเลยไม่ได้ถามสักอย่าง เขากลัวได้คำตอบไม่เหมือนอย่างที่เขาคิดเขากลัวตัวเองคิดมาก ที่จริงเขาอยากให้เธอมีลูกของพวกเธอสองคนมากกว่าที่คิดถึงแม้การแต่งงานของพวกเธอไม่มีความรักแต่พวกเธอก็สามารถไปได้วยกันไป ดูดม้วนสุดท้ายเสร็จโม่ข่ายลุกขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟันแล้วเปลี่ยนชุดนอนที่อีกห้องมั่นใจว่าในตัวไม่มีกลิ่นบุหรี่แล้วค่อยกลับห้องพวกเธอ เขาทำตัวเบาลงแล้วค่อยๆเดินไปข้างเธอยืนมองเธอที่หลับสนิทอยู่ข้างเตียง