ตอนที่161 หยุดพักหนึ่งวัน

ต๭นที่161 หยุดพักหนึ่งวัน ในขณะที่เขามองเธออยู่ กู้เหยาก็ลืมตาทั้งสองคนสบตากัน “ทำงานเสร็จแล้ว?” เธอยังสะลึมสะลืออยู่ “กู้เหยา——” เขาเรียกชื่อเธอฟังดีๆน้ำเสียงเหมือนสั่นๆ “อือ?” เธอขยี้ตา “วันนี้คุณบอกผมว่าคุณท้องลูกของพวกเรา?” เขาชะงักไปสักพักค่อยถามประโยคง่ายๆนี้ออกมา ได้ยินเขาพูดแบบนี้กู้เหยาค่อยรู้ว่าทำไมท่าทีเขานิ่งแบบนี้ที่แท้ผู้ชายคนนี้กำลังสงสัยว่าเขาฟังผิดหรือเปล่า เขาก็ใส่ใจมากถึงได้มีท่าทีโง่ๆแบบนั้น เธอควรจะว่าอะไรเขาดี? “กู้เหยา——” เขาเรียกชื่อเธออีกจากนั้นก็กลืนน้ำลายอย่างตื่นเต้น “อือท้องลูกของพวกเราจริงๆคุณLeoMo” เธอพยักหน้ามองเขาแล้วยิ้ม พอกู้เหยาพูดแบบนี้โม่ข่ายก็ไม่มีท่าทีอะไรสายตามองที่เธอและดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่? เห็นเขาซื่อบื้อแบบนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้ยินว่าเธอท้องจริงๆหรือเป็นเพราะเธอเรียกเขาว่าคุณLeoMo? “คุณLeoMo?” กู้เหยายิ้มแล้วชูมือขึ้นสะบัดต่อหน้าเขาแล้วถามอีก “คุณได้ยินข่าวนี้แล้วไม่ดีใจหรอ?” “ไม่ใช่” เขาขึ้นไปนอนลงที่ข้างเธออยากเข้าไปกอดเธอแต่ก็นึกได้ว่าเธอท้องอยู่ขยับเยอะไม่ได้เลยเอามือกลับตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าจะเอาไปวางที่ไหน นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาทำตัวไม่ถูกกู้เหยาที่อยู่ข้างๆก็อดยิ้มไม่ได้แล้วหมุดตัวเข้าไปหาเขากำลังจะพูดตากลับได้ยินเขาพูดว่า “นอนดีๆอย่าขยับ” กู้เหยากะพริบตาแล้วทำท่าน่าสงสาร “คุณโม่เพิ่งมีลูกก็ไม่เอาภรรยาแล้วหรอคะ?” โม่ข่าย “......” เขาไม่ใช่มีลูกแล้วก็ไม่เภรรยาแต่เป็นเพราะแม่เขาคลอดเขาด้วยความลำบากเขาเลนเป็นห่วงเธอ กู้เหยานอนที่แขนเขาแล้วถอดหายใจ “คุณLeoMoอย่าเป็นห่วงเลยฉันกัลูกไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น” โม่ข่ายที่นอนข้างเธอไม่กล้าขยับตัวราวกับว่าถ้าเขาใช้แรงนิดหน่อยก็จะโดนเธอ กู้เหยาพูดต่อ “แต่ว่าเรื่องท้องคุณอย่าเพิ่งไปบอกคนในบ้านนะฉันได้ยินมาว่าต้องท้องได้สามเดือนก่อนถึงจะบอกได้” “ได้” ไม่ว่ามีหรือไม่มีเรื่องแบบนี้เขาเชื่อฟังเธอหมด “งั้นนอนเถอะ” เธอขยับหน้าไปติดอกเขา “ฝันดีคุณLeoMo!” “อือ” เขาพยักหน้าตาก็เกรงตัวไม่กล้าขยับผ่านไปสักแป๊บแล้วถามต่อ “ทำไมอยู่ๆคุณถึงเชื่อว่าผมเป็นLeoMo?” เมื่อก่อนตอนเขาเคยบอกเธอ เธอคิดว่าเขาล้อเล่นกับเธอแต่ทำไมวันนี้กลับเชื่อ? วันนี้ทุกการกระทำของเธอดูแปลกๆไม่เหมือนที่ผ่านมาหรือเป็นเพราะเธอท้องเลยมีการกระทำแปลกๆพวกนี้? “เพราะคุณเป็นอยู่แล้ว” เธอยิ้ม “เมื่อก่อนคุณเคยบอกว่าเกลียดLeoMo” ตอนนั้นเขากังวลกลัวเธอไม่ยอมรับเขาในฐานะนั้น “ฉันเกลียดLeoMoที่เขาชอบลือกันว่าเขาเป็นคนโรคจิตแต่LeoMoที่ฉันรู้จักไม่ใช่คนแบบนั้นก็เลยฉันยังดีกับคุณเหมือนเดิมไม่ต้องห่วง” ไม่ว่าเขาจะเป็นใครเขาก็เป็นสามีเธอเขายอมรับหมด เธอก็ไม่ได้ขอให้ฐานะLeoMoของเขาจะนำพาอะไรมาให้เธอ เธออยากใช้ความพยายามของตัวเองเพื่อได้สิ่งที่ตัวเองอยากได้ก็เลยเธอยอมรับเขาในฐานะนั้นได้ เหตุผลที่เธอให้มันง่ายมากโม่ข่ายไม่รู้ว่าจริงหรือปลอมแต่ก็ไม่ได้ถามอีกลูบหลังเธอเบาๆเหมือนกล่อมเด็กนอน ช่วงนี้กู้เหยาง่วงนอนตลอดผ่านไปไม่นานเธอก็หลับแล้วแต่โม่ข่ายกลับนอนไม่หลับนึกถึงที่ในท้องเธอมีลูกของพวกเธอสองคนเขาก็คิดมากกว่าเดิม เป็นผู้ชายหรือเป็นผู้หญิง? ลูกคลอดออกมาจะเหมือนเขาหรือเหมือนเธอ? เขาอยากได้ลูกสาวที่หน้าตาเหมือนเธอนิสัยก็เหมือนเธอไม่ว่าผ่านเรื่องอะไรมาก็คิดในแง่บวกแถมยังขยันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข คิดไปเนิ่นนานมือใหญ่ของเขาค่อยๆจับที่หน้าท้องเธอทั้งๆที่ไม่รู้สึกอะไรแต่เขากลับเหมือนรับรู้ถึงมีหัวใจน้อยๆกำลังเต้นอยู่ มันเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่ ไม่นานมานี้เขาไม่มีความคิดแม้แต่จะมีภรรยาแต่ไม่คิดว่าผ่านไปไม่กี่เดือนเขามีแม้กระทั่งลูก มีแต่คนบอกว่าลูกเป็นตัวเชื่อมชีวิตของพ่อแม่หรือว่าชีวิตของเธอและเขามีตัวเชื่อม “โม่ข่าย——” กู้เหยาที่ฝันอยู่ก็ละเมอ “อือ?” โม่ข่ายกลั้นหายใจแล้วนั่งฟังที่เธอจะพูดเงียบๆ “พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดใช่ไหม” เสียงเธอเบามากแต่โม่ข่ายก็ได้ยินชัด ถึงแม้เธอจะไม่ได้ยินและมองไม่เห็นแต่เขาก็พยักหน้า “แน่นอน” แค่เธอยอมพวกเธอก็จะอยู่ด้วยกันตลอด เขาไม่รู้ว่าในใจเธอคิดยังไงแต่เขารู้ดีว่าตัวเขาเองคิดยังไง ตั้งแต่ที่ตัดสินใจจดทะเบียนสมรสกับเธอความคิดนี้ก็อยู่ในหัวเขาตลอดมั่นคงและไม่เคยลังเล วันต่อมา กู้เหยาตื่นเช้ากว่าพอลืมตาขึ้นมาเธอก็มองไปทางหน้าต่างอัตโนมัติตากลับไม่เห็นโม่ข่ายที่ปกติจะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่ข้างหน้าต่าง “ตื่นแล้ว” เสียงของเขาดังขึ้นบนหัวเธอ เธอหันไปมองก็เห็นเขานอนอยู่ข้างเธอแถมยังใส่ชุดนอนอยู่ “วันนี้งานคุณไม่ยุ่ง?” พวกเธอแต่งงานกันมานานขนาดนี้นอกจากที่เขาเป็นไข้หนักครั้งนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่เธอตื่นมาแล้วเห็นเขานอนอยู่ข้างๆ “วันนี้ลาหนึ่งวัน” เขาบอก “นี่เพิ่งเริ่มคุณก็ลางานข้างหลังยังมีเวลาอีกตั้งหลายเดือนหรือคุณจะไม่ไปทำงานเลย?” กู้เหยาแค่ฟังก็รู้แล้วว่าทำไมเขาไม่ไปทำงาน มีลูกเป็นเรื่องที่ดีแต่เธอไม่อยากให้เขาเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องหลักและไม่อยากให้มีผลกระทบต่องาน “วันนี้มีความสุข” เขาบอก ทั้งๆที่บอกว่ามีความสุขแต่ใบหน้าของเขาก็ยังนิ่งเหมือนเดิมดูไม่ออกว่ามีความสุขขนาดไหน “ฉันต้องไปทำงาน” เธอไม่อยากมีลูกแล้วทิ้งงานเธออยากหาเงินค่านมอีกไม่อยากเป็นหนอนเกาะเขากิน “ไม่เป็นไรผมไปเป็นเพื่อน” เขาพูดต่อ “......” นี่เขาตั้งใจแกล้งเธอหรือเปล่า เขาเป็นผู้บริหารของเซิ่งเทียนแต่กลับไปทำงานเป็นเพื่อนเธอเงินที่เธอหาได้ยังไม่ได้หลักศูนย์ของเขาเลย เขาต้องกดดันเธอเพื่อให้เธออยู่บ้านเฉยๆไม่ไปทำงาน