ตอนที่162 ตกอับเหมือนกับสุนัข

ต๭นที่162 ตกอับเหมือนกับสุนัข นึกถึงตรงนี้กู้เหยากรอกตามองเขา “ฉันไม่ต้องการให้คุณมาเป็นเพื่อนไปทำงานของคุณต่อเถอะ” โม่ข่าย “......” ที่จริงเขาอยากมัดตัวเธอติดกับเขาไม่ให้ไปไหนแต่ว่าเขารู้นิสัยเธอดีว่าเธอเห็นเรื่องเป็นเรื่องสำคัญ ถ้าเขาบังคับไม่ให้เธอไปทำงานจริงๆเธอคงไม่มีความสุขและสิ่งที่เขาไม่อยากทำมากที่สุดก็คือทำให้เธอไม่มีความสุข คิดไปทั้งคืนเขาค่อยนึกวิธีที่คิดว่ามันดีนั่นก็คือไปทำงานเป็นเพื่อนเธอแบบนั้นจะได้เห็นเธอตลอด กู้เหยาดึงผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นมานั่งแต่กลับได้ยินเสียงตื่นเต้นของโม่ข่าย “ช้าหน่อยกู้เหยา” มือใหญ่ของเขามาจับเอวเธอไว้ไม่ให้เธอขยับไปไหน “คุณโม่เรื่องท้องไม่ได้น่ากลัวเท่าอย่างที่คุณคิดหรอก” เธอคิดว่าเขาต้องโง่แน่เลย เธอแค่ขยับนิดหน่อยเขาก็ตื่นเต้นจะตายแล้วข้างหลังยังมีอีกหลายเดือนเธอจะผ่านมันไปยังไง? “......” เขาอ้าปากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด กู้เหยาลงจากเตียงอีกฝั่งแล้วเข้าไปในห้องน้ำเพิ่งเดินไปสองก้าวโม่ข่ายก็ตามเธอมาถึงที่หน้าประตูห้องน้ำแต่เขาก็ไม่ได้จะหยุด กู้เหยาหันมามองเขา “คุณโม่ฉันจะล้างหน้าแปรงฟัน” “ในห้องน้ำพื้นลื่นผมไปเป็นเพื่อนคุณ” “ฉันจะไปห้องน้ำคุณก็ต้องมา?” “อือ” เขาพยักหน้า “คุณยังมาอือ?” เธอรู้สึกเสียดายที่บอกเรื่องนี้ให้เขาก่อนน่าจะรออีกหลายเดือนรอจนปิดบังไม่ได้แล้วค่อยบอก กู้เหยาสูงหายใจแล้วอธิบายให้เขา “คุณโม่คะเรื่องท้องไม่ได้น่ากลัวเหมือนอย่างที่คุณคิดคุณควรเชื่อฉัน ฉันจะระวังไม่ให้ลูกของคุณเกิดอุบัติเหตุ” “งั้นผมรอคุณที่หน้าประตู” เธอไม่ยอมถอยงั้นเขาถอยหนึ่งก้าวละกัน กู้เหยามองเขาอีกที แต่สุดท้ายก็ส่ายหัวอย่างจนปัญญาแล้วเดินเข้าห้องน้ำผู้ชายคนนี้ใรชีวิตประจำวันราวกับคนโง่เลย ตอนเธอล้างหน้าแปรงฟันออกมาเขายังเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูจริงๆเห็นเธอออกมาเขารีบยื่นมือมาพยุ่งเธอแล้วมองเธอทั้งตัว “กู้เหยา——-” “คุณโม่ทำแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกกดดันนะคะ” เธอตบหน้าอกเขาแล้วถอดหายใจ “ทำตัวสบายคนที่คลอดคือฉันไม่ใช่คุณ” โม่ข่าย”......” ก็เพราะคนที่คลอดคือเธอเขาก็เลยกังวลและตื่นเต้นขนาดนี้ไงถ้าเปลี่ยนเป็นเขา เขาก็คงไม่อะไรมากหรอก “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากินข้าวควรมำอะไรก็ไปทำไป” กู้เหยาพูดไปด้วยเดินไปด้วยแต่เดินทุกก้าวเขาก็เดินตามมา เธอหยุดนิ่งแล้วหันไปกรอกตามองเขา “โม่ข่ายถ้าคุณเดินตามมาอีกก้าวฉันไม่จบกับคุณแน่” โดนเขาทำโมโหจนอยากเขาไปตีเขาให้ล้มให้เขาได้หลับดีๆไม่ต้องมาตามติดเธอกัดเธอไม่ปล่อยแบบนี้ โม่ข่ายยืนอยู่กับที่ไม่ขยับแต่สายตาก็จ้องขยับตามเธอ กู้เหยาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปกินข้าวทำยังไงก็ไม่มองผู้ชายที่ยืนซื่อบื้ออยู่ตรงนั้น เห็นเขาซื่อบื้อแบบนี้นึกภาพตอนที่เขาทำงานไม่ออกเลยเจ้าชายเย็นชาแห่งธุรกิจ แต่ว่าคิดไปคิดมาอาจจะเป็นเพราะเขาแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ไม่มีทางเอานิสัยในตอนทำงานมาปล่อยในชีวิตประจำวัน เธอก็น่าจะชอบที่เขาเป็นแบบนี้ถึงแม้พูดคำหวานแหววไม่เป็นแต่กลับเป็นห่วงเธอตลอด ทีแรกกู้เหยาอยากปฏิเสธไม่ให้เขาไปส่งที่ทำงานแต่พอเห็นสายตาเป็นห่วงของโม่ข่ายเธอก็ใจอ่อนยอมตกลง เธอไม่อยากให้เขากังวลไปเรื่อย แต่ว่าตอนทำงานเขาโทรมาทุกๆหนึ่งชั่วโมงมาถามอาการเธอเป็นยังไงบ้างทำจนเธอโมโหอยากขว้างโทรศัพท์ทิ้ง สุดท้ายเพื่อที่ไม่ให้เขามารบกวนเวลาทำงานเธอ เธอเลยปิดเครื่องไปเลย นั่งมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับลงไปกู้เหยากัดฟันพูด “คุณโม่ฉันจะคอยดูว่าคุณจะมารบกวนฉันยังไง” แต่แล้วผ่านไปไม่นานกู้เหยาก็รู้สึกเสียดายที่ทำแบบนี้พอโทรหาเธอไม่ติดโม่ข่ายก็มาหาเธอที่ทำงานเลย ตอนโม่ข่ายมาหลินเช่นเช่นกำลังดูแลลูกค้าอยู่ เขายัง เขายังใส่เสื้อสูทสีเทาและดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีทองก็มองไปทั่วร้านเวลาแรกก็เห็นกู้เหยาทันที เจ้าสาวที่กำลังดูชุดอยู่สายตาก็หันไปมองโม่ข่ายจนจะติดกับโม่ข่ายอยู่แล้วทำเอาเจ้าบ่าวที่อยู่ข้างๆไม่พอใจเลยเอามือจับหัวเจ้าสาวหันกลับมา “เดี๋ยวคุณก็จะแต่งงานกับผมแล้วคุณยังไปดูอะไรอีก?” “ดูหน่อยก็ไม่ได้หรือไง?” เจ้าสาวตอบอย่างไม่พอใจ “คุณโม่มาหาคุณหญิงโม่ใช่ไหมคะ?” หลินเช่นเช่นยิ้มทักทายเขาพร้อมกับบอกคนอื่นด้วยว่าผู้ชายคนนี้มีเจ้าของแล้ว “อือ” เชาพยักหน้าสายตาก็มองกู้เหยาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ในห้องทำงาน กู้เหยาเห็นเขาก็ยกมือขึ้นมาจับหว่างคิ้วที่เริ่มปวด “ผู้ชายคนนี้จะเอายังไงกันแน่เนี่ย? เขาไม่รู้หรือไงทำแบบนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจในการทำงาน?” ไม่เพียงแต่วันนี้หลายวันต่อมาโม่ข่ายก็ยังอยู่ในสภาพตื่นเต้น จนกระทั่งผ่านไปหนึ่งอาทิตย์มั่นใจว่าเธอไม่ได้อ่อนแอเหมือนอย่างที่เขาคิดอาการเขาค่อยเริ่มปกติขึ้นมา เวลาหนึ่งอาทิตย์สั้นๆพวกเธอผ่านไปได้โดยดีทั้งราบเรียบทั้งอบอุ่น กู้ซินที่เสียโฉมก็เหมือนพวกเธอได้พักสบายอยู่หลายวันวันนี้เธอกำลังเตรียมกินมื้อเที่ยงแต่ก็มีแขกที่ไม่รับเชิญเข้ามา เหชียวหนานจิ่งนั่งลงตรงข้ามเธอแถมยังทำตัวเป็นคุณชาย “ไปใส่น้ำซุปให้คุณชายหนึ่งถ้วยสิ” กู้ซินมองเขาจากนั้นก็ก้มหัวกินข้าวต่อไม่สนใจเขา “หูหนวก?” เหชียวหนานจิ่งตบโต๊ะแล้วพูด “หูหนวกใช่ไหม? เชื่อไหมเดี๋ยวฉันจะทำให้คุณหูหนวกจริง?” เหชียวหนานจิ่งเป็นคนยังไงกู้ซินใช้เวลานานพอสมควรที่จะรู้หมดเธอเชื่อว่าเขาจะทำให้เธอกูหนวกได้จริงๆแต่เธอไม่ให้เขาได้มีโอกาสทำมันหรอก เธอลุกขึ้นสายตาก็กวาดมองเหชียวหนานจิ่งจากนั่นก็เข้าไปในห้องครัว ตระกูลเหชียวล้มละลายเหชียวเต๋อไห่โดนจับมรดกของตระกูลเหชียวโดนตรวจสอบช่วงนี้เหชียวหนานจิ่งก็เร่ร่อนขอความช่วยเหลือแต่กลับโดนปฏิเสธหมดขนาดข้าวมื้ออิ่มสักมื้อยังไม่ได้กินสภาพแย่ยิ่งกว่าหมาเร่ร่อนข้างถนน กู้ซินเพิ่งไปเขาก็หยิบตะเกียบขึ้นมากินคำใหญ่กินไปด้วยด่าไปด้วย “อี่เลวคุณชายนั่งลำบากอยู่ข้างนอกแต่นี่ยังได้ใช้ชีวิตดีๆอยู่” ผ่านไปสักพักกู้ซินค่อยออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถ้วยน้ำซุปถ้วยใหญ่มาให้เหชียวหนานจิ่ง เหชียวหนานจิ่งเห็นเธอ “เอาหน้าหลบไปสิอย่าให้คุณชายได้เห็นอีกเดี๋ยวไม่มีอารมณ์กินข้าว” เขาให้เธอหันไปกู้ซินก็หันหน้าไปเพราะเธอก็ไม่อยากเห็นหน้าเขาเผื่อวันดีคืนดีฝันร้ายขึ้นมา