ตอนที่163 เป็นคุณที่สมควรตาย

ต๭นที่163 เป็นคุณที่สมควรตาย ถึงแม้เดือนสองจะหมดเดือนแล้วแต่อากาศในจิงตูก็ยังหนาวเหมือนเดิม ช่วงนี้กู้ซินอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนเลยแต่ก็แต่งตัวสวยตลอด เพราะตลอดมาเธอก็เป็นผู้หญิงที่รักสวยรักงาม ถึงแม้หน้าจะเสียโฉมแต่เธอก็ไม่ได้ยอมแพ้เพราะเรื่องการแต่งตัวมันก็เป็นเรื่องสำคัญ เธอหันหลังไปแล้วไม่เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยแผลของเธอมองแค่แผ่นหลังก็ยังรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่สวยสง่า เอวบางเล็กกับผมลอนสีทองที่ปล่อยลงมา วันนี้เธอใส่ชุดสีแดงเป็นสีแดงที่ราวกับเลือดแดงจนทำให้คนรู้สึกแปลกใจ นั่งจ้องเธอไปสักพักเหชียวหนานจิ่งก็ไม่ได้เก็บสายตาถ้าตามปกติเธอก็ไม่น่าเชื่อฟังเขาเหมือนปกติ หรือว่า—— นึกถึงตรงนี้เหชียวหนานจิ่งก็หันไปมองถ้วยน้ำซุปที่โดนตัวเองดื่มไปแล้วครึ่งถ้วย เพราะว่าไม่ได้กินมื้อดีๆมาหลายวันเมื่อกี้เขาเลยรีบกินไปหน่อยเลยไม่ได้สังเกตว่าน้ำซุปนี้รสชาติแปลกๆ แต่พอมานึกตอนนี้ในซุปก็เหมือนมีกลิ่นยาไม่ใช่กลิ่นยาที่ใช้ต้มน้ำซุปแต่เป็นยาที่เขาไม่รู้จัก “บ้าจริง!” เขาด่าออกมาแล้วเอาถ้วยโยนไปทางกู้ซิน “นี่เธอใส่อะไรลงไปในน้ำซุป?” ถ้วยทุบโดนหลังของกู้ซินน้ำซุปที่ร้อนเลอะไปทั่วชุดแดงของเธอมีรอยคาบน้ำมัน น้ำซุปไหลตามเสื้อตกลงมาที่พื้น กู้ซินไม่ได้หันไปเธอยืนตรงตัวแข็งราวกับเป็นหุ่นปั้น เห็นเธอไม่ตอบเหชียวหนานจิ่งก็ยิ่งโมโหเอาช้อนที่อยู่บนโต๊ะโยนไปทางกู้ซิรอีกรอบ “ตายแล้วหรือไง? หันกลับมา?” ครั้งนี้ช้อนโยนไม่โดนกู้ซินแต่กลับเฉียบโดนหูกู้ซินแล้วตกลงข้างเท้าเธอ มือที่วางข้างลำตัวเธอก็กำหมัดแน่น แน่นจนเล็บจะเข้าไปในเนื้อ เธอกัดฟันแน่นแล้วหันกลับมาพร้อมยกยิ้มแล้วทำเหมือนนิ่งๆ “คุณชายฉันอุตส่าห์ใจดีเอาน้ำซุปที่จะให้หมามาให้คุณดื่มคุณไม่รู้จักขอบคุณไม่พอแถมยังเอาถ้วยมาโยนใส่ฉันเอาน้ำซุปมาราดไหนคุณลองพูดดูสิว่าฉันควรเว่าคุณยังไงดี?” เธอพูดได้แรงมากแต่กลับทำสายตาใสซื่อแล้วกระตุกยิ้มพร้อมกับรอยแผลที่กระตุกตามมันดูมีความไม่กลมกลืนและทุเรศ เห็นรอยแผลของกู้ซินได้ยินน้ำเสียงของกู้ซินแบบนี้อยู่ๆเหชียวหนานจิ่งก็รู้สึกอยากอ้วกและเวียนหัว ใจเขาบีบแน่นสายตามองไปที่ถ้วยน้ำซุปนั้น——-น้ำซุปนี้มีปัญหาแน่นอนแต่เขาไม่รู้ว่ากู้ซินใส่อะไรเข้าไป เขาลุกขึ้นแต่กลับรู้สึกหัวชาแต่เขายังไม่ทันคิดอะไรความโกรธของเขาก็เอาสติของเขาไปหมดเขาเดินไปหากู้ซินแล้วดึงผมเธอ “นี่เธออยากฆ่าฉันตายหรือไง! มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!” พูดจบเขาก็ใช้แรงลากหัวของกู้ซินจะไปชนโต๊ะ “วันนี้ฉันจะเอาให้เธอตายไปเลย” กู้ซินยังไม่ทันตั้งตัวแรงก็ไม่เยอะเท่าเหชียวหนานจิ่งทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นในหูต่อมาสมองก็อื้อไปหมด ใช่ช่วงที่อยู่บ้านนี้กู้ซินไม่ได้ทำอะไรเลยวันๆคิดแต่ว่าจะฆ่าเหลียวหนานจิ่งให้ตายยังไง เธอจะฆ่าเขาจะแย่งทุกอย่างของเขาไปจะเอาเขาคืนสำหรับทุกสิ่งที่เขาทำ! ทีแรกเธอยังเครียดอยู่ว่าจะเข้าไปใกล้เหชียวหนานจิ่งยังไงแต่ไม่คิดว่าเขาจะมาเสนอตัวเองเธอดีใจแทบแย่ตอนที่เตรียมน้ำซุปให้เขาจากนั้นก็เอายานอนหลับที่เตรียมมานานใส่ในน้ำซุปไก่ ทั้งหมดมันดูกลมกลืนเนียนไปหมดเธอเกือบทำสำเร็จ แต่เหชียวหนานจิ่งกลับรู้ก่อน ตอนนี้คนที่ควรตายแล้วกลับตีเธออยู่และเธอทำได้เพียงกรี๊ดร้อง ทีแล้วทีเล่า ทุกทีเจ็บเข้าไส้เนื้อ “ไปตายไป!” เหชียวหนานจิงตะโกนนึกถึงที่เธอจะฆ่าเขาตายความโมโหมันก็เพิ่มขึ้นอีกเขาตีไปด้วยด่าไปด้วยทั้งใช้เท้าเตะทั้งใช้มือต่อยราวกับจะต่อยจนเธอหายไป ไม่รู้ว่าเตะไปนานเท่าไหร่จนกระทั่งกู้ซินไม่มีแรงกรี๊ดอีกเหชียวหนานจิ่งค่อยหยุด เขามองกู้ซินที่นอนอยู่กับพื้นเหมือนตุ๊กตาก็ยิ้มอย่างได้ใจจากนั้นก็ถุยน้ำลายใส่หน้ากู้ซินที่เต็มไปด้วยรอยแผล “อี่เลว!” พูดจบก็นั่งหายใจแล้วนั่งลงเก้าอี้ การตบตีกันครั้งนี้เขาเสียแรงไม่น้อยแถมยานอนหลับที่ใส่ครึ่งขวดลงไปในน้ำซุปไก่ก็เริ่มเห็นผลตอนนี้เขารู้สึกเวียนหัวอยากพักนอนสักแป๊บ แต่เขายังไม่ทันได้นั่งดีๆก็รู้สึกมีเงาคนยืนขึ้นมาเขายื่นมือจะไปจับอัตโนมัติ แต่ผลยานอนหลับออกมาท่าทีของเขาช้าลงมือจับไม่โดนอะไรสักอย่างเขาตั้งสติมองก็เห็นที่ที่กู้ซินนอนเมื่อกี้ตอนนี้ไม่มีคนแล้วเหลือแค่รอบคาบเลือด เหชียวหนานจิ่งรู้สึกไม่ดีทันทีจากนั้นก็รีบมองหากู้ซินแต่หาไม่เจอจากนั้นก็มีของหรักทุบลงบนหัวเขา ความรู้สึกเจ็บจากนั้นเหชียวหนานจิ่งล้มลงพื้น เขาทั้งโมโหทั้วกลัวทั้งกรี๊ด——เขาเห็นกู้ซินที่ถือค้อนเหล็กมองตัวเองอยู่ กู้ซินกำลังยิ้มรอยยิ้มนั้นขยับไปถึงแผลที่เขาทำให้เธอดูแล้วรู้สึกน่ากลัวแต่กลับดูดีอย่างบอกไม่ถูก.......รอยยิ้มนั้นมันมาจากใจในเวลานั้นเหชียวหนานจิ่งกลับเห็นภาพตอนเด็กในดวงตาของเหชียวหนานจิ่ง ตอนนั้นเธอทั้งสวยทั้งใสซื่อตามหลังเขาแล้วเรียกด้วยเสียงนุ่มนวล “พี่หนานจิ่ง ซินซินสวยไหม?” สวย——เขาอยากตอบแบบนี้แต่แค่แวบเดียวบนใบหน้าน่ารักนั้นกลับเตรียมไปด้วยรอยแผล ทั้งหมดมากมาจากฝีมือเขาหมด อยู่ๆเหชียวหนานจิ่งก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เขาอยากตะโกนอยากหนีแต่ยานอนหลับทำให้เขามีท่าทีช้าลงความเจ็บปวดจากหัวส่งผลให้เขาพูดไม่ออกมา กู้ซินเดินเข้าไปใกล้เหชียวหนานจิ่งเห็นผู้ชายที่ตัวเองเคยนับถือเคารพตอนนี้นอนชักกระตุกเหมือนหนอนก็เกิดความสะใจขึ้น มันทุเรศจริงๆทุเรศเหมือนเธอเลย เธอหัวเราะจากนั้นก็พุ่งเข้าไปนั่งบนตัวเหชียวหนานจิ่งเหมือนที่เขาเคยนั่งบนตัวเธอเหมือนเมื่อก่อน “ฉันไม่ตายหรอก” เธอยิ้มแล้วพูด “คนที่ควรตายคือเธอ!” พูดจบเธอก็ยกค้อนเหล็กขึ้นแล้วทุบลงหัวของเหชียวหนานจิ่ง “ซินซินไม่เอา!” เหขียวหนานจิ่งตะโกนร้องขอแต่ก็ไม่สามารถห้ามได้ ทีแล้วทีเล่า