ตอนที่165 เรื่องราวในวัยเด็ก

ต๭นที่165 เรื่องราวในวัยเด็ก ช่วงนี้เพราะร่างกายอ่อนเพลียกู้เหยาตื่นสายกว่าปกติพอไปถึงที่ทำงานก็สิบโมงกว่าแล้ว พอเห็นเธอมาหลินเช่นเช่นก็รีบเทน้ำให้เธอดื่มเห็นเธออ้าปากแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา “เช่นเช่นนี่คุณจะเล่นใบ้กับฉันหรือไง?” พวกเธอเป็นเพื่อนมาหลายปีขนาดนี้ทำไมกู้เหยาจะดูไม่ออกว่าหลอนหลินเช่นเช่นมีเรื่องจะคุยกับเธอ หลินเช่นเช่นคิดไปคิดมาถึงแม้เธอไม่บอกเรื่องนี้ให้กู้เหยาแต่เรื่องนี้มันใหญ่โตมากอีกสักพักกู้เหยาก็รู้อย่างน่อยก็ให้เธอบอกก่อนให้กู้เหยาเตรียมใจหน่อย เธอพยุงกู้เหยานั่งลงจากนั้นก็พูดว่า “กู้เหยาสำหรับเหชียวหนานจิ่งตอนนี้เธออยู่ใน เธอพยุงกู้เหยานั่งลงจากนั้นก็พูดว่า “กู้เหยาสำหรับเหชียวหนานจิ่งตอนนี้เธออยู่ในสภาพจิตใจแบบไหน?” “ทำไมอยู่ๆมาพูดถึงคนนี้?” กู้เหยาถาม พูดจริงช่วงนี้เธอเอาแต่สนใจเรื่องโม่ข่ายกับลูกไม่ได้ไปคิดถึงเรื่องพวกนั้นและคนพวกนั้นนานแล้ว สำหรับเหชียวหนานจิ่งเธอไม่อยากได้ยินข่าวของคนนี้แม้แต่น้อยตระกูลเหชียวล้มละลายเขาจะเป็นยังไงเธอไม่มีความสนใจเลยสักนิด หลินเช่นเช่นเห็นสีหน้าเธอที่ยังดูนิ่งปกติก็พูดต่อ “เขาตายแล้ว อาทิตย์ก่อนโดนกู้ซินฆ่าตาย” กู้เหยา “.......” ถึงแม้ไม่มีความรู้สึกต่อเหชียวหนานจิ่งแล้วแต่พอได้ยินข่าวแบบนี้ในใจกู้เหยาก็มีความรู้สึกแปลกๆที่อธิบายไม่ถูก เธอยังจำได้ว่าหลายปีก่อนเหชียวหนานจิ่งเป็นคนที่ร่าเริงขนาดไหนและเด่นขนาดไหนเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ เมื่อก่อนเขาเคยบอกเธอ “เหยาเหยาถ้าคุณตกลงเป็นคู่หมั้นของฉันมันจะเป็นเรื่องที่มีความสุขและโชคดีที่สุดสำหรับฉันเลยนะ” เมื่อก่อนเขาเคยตกอกแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “เหยาเหยาไม่ต้องตั้งใจเรียนแล้วทำงานขนาดนั้นหรอกรอให้คุณเรียนจบพวกเราแต่งงานกันผมมีเงินเลี้ยงเธอผมจะให้คุณเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก” เมื่อก่อนเขาเคยบอกเธอว่า “เหยาเหยาเรื่องของกู้ซินผมแค่ห้ามใจตัวเองไม่ไหวแต่คนที่ผมรักคือคุณตลอด” อดีต เธอกับเขามีอดีตร่วมกันมากมาย เธอรู้จักเขาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนเจอเขาครั้งแรกเขาอายุแค่สิบขวบทั้งตัวยังดูปัญญาอ่อนแต่กลับชอบทำตัวผู้ใหญ่ วันนั้นหลังจากที่ฝนตกหนักเสร็จ กู้เหยากับกู้ซินเลิกเรียนกลับบ้านเพราะว่ารถโรงเรียนเข้าไปในคฤหาสน์ไม่ได้ก็เลยพวกเธอต้องลงรถแล้วเดินไปอีกไกลพอสมควร “พี่สาวชอบโรงเรียนใหม่ไหมคะ?” กู้เหยาหันไปถามกู้ซินที่จับมือตัวเองอยู่ดวงตาโตกระพริบ “โรงเรียนใหม่ดีกว่าโรงเรียนเก่าเยอะเลยฉันชอบอยู่แล้ว” กู้ซินบูบหัวกู้เหยา “แล้วเหยาเหยาชอบไหม?” “ไม่ชอบ” กู้เหยาเบ้ปากจากนั้นก็เขย่าหัว “หนูคิดถึงเพื่อนเก่าพวกเขาไม่หัวเราะพี่และไม่หัวเราะเหยาเหยา” “แต่ตอนนี้พวกเราย้ายบ้านแล้วเหยาเหยาต้องชอบสิ” กู้ซินพูด กู้เหยากำลังจะตอบโต้แต่มีรถคันหนึ่งวิ่งผ่านตัวพวกเธอไปทำเอาน้ำกระเด็นใส่พวกเธอ กู้เหยายืนฝั่งติดถนนไม่เพียงแต่ทั้งตัวเปียกหมดแถมโดนหน้าด้วยบนใบหน้าชมพูเต็มไปด้วยน้ำโคลน “เหยาเหยา——” กู้ซินรีบหยิบทิชชูเปียกในกระเป๋าออกจะมาเช็ดให้กู้เหยา “แอ๋นี่เด็กขอทานมาจากไหนเนี่ย?” มีเสียงเด็กผู้ชายดังขึ้นมาจากนั้นก็เป็นเหชียวหนานจิ่งที่ใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนหรูหรามาปรากฏที่หน้าเธอมองพวกเธอสองพี่น้องอย่างหยิ่งยโส อยู่ๆก็โดนด่าว่าขอทานกู้เหยาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาพุ่งเข้าไปจับแขนเขาแล้วกัดเขายกมือขึ้นจะตีเธอแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำแต่กลับให้ตามใจเธอให้เธอกัดต่อ รอจนกู้เหยากัดเสร็จเหชียวหนานจิ่งค่อยเอามือตัวเองที่โดนเธอกัดขึ้นมาดู กู้เหยาจ้องเขาแต่เขากลับยิ้ม “เธอเป็นลูกสาวคนที่สองของตระกูลกู้ที่เพิ่งย้ายเข้ามาใช่ไหม?” เธอเอาแต้จ้องเขาไม่ยอมพูดกู้ซินที่อยู่ข้างๆก็รีบดึงเธอไปข้างหลังแล้วขอโทษ “พี่หนานจิ่งกับเหยาเหยายังเด็กอยู่ไม่รู้เรื่องพี่อย่าถือสาอะไรกับน้องเลยนะคะ” “เหยาเหยา?” เขาพูดคำนี้ซ้ำแล้วค่อยหันไปมองกู้ซิน “เธอเป็นพี่สาวของเขา? พี่คนโตของตระกูลกู้?” กู้ซินรีบพยักหน้า “ กู้ซินรีบพยักหน้า “ใช่ค่ะพวกเราเป็นลูกสาวของตระกูลกู้เมื่อวานคุณพ่อพาพวกฉันไปเยี่ยมบ้านพวกเธอแต่เหมือนเธอไม่อยู่บ้าน” “เธอนิสัยยังดีหน่อยแต่น้องสาวเธอนิสัยแรงเกินไปคราวหลังให้พ่อพวกเธอสั่งสอนดีๆหน่อยก็แล้วกัน” พูดจบเหชียวหนานจิ่งก็หันหน้าเดินไปเลย “เหยาเหยาเธอจำที่พ่อพูดไม่ได้หรือไง?” พอเห็นเหชียวหนานจิ่งเดินไปแล้วกู้ซินก็รีบหยิบทิชชูเปียกขึ้นมาเช็ดหน้ากู้เหยาแล้วพูดต่อ “อันนั้นเป็นคุณชายคนโตของตระกูลเหชียวพวกเราสู้ไม่ไหวหรอก” “พี่แต่ว่ามันด่าพวกเราว่าเป็นขอทาน” กู้เหยาพูดอย่างไม่พอใจ กู้ซินนิสัยอ่อนโยนแต่กู้เหยานิสัยแรงๆเจอเรื่องที่ไม่ยุติธรรมกู้ซินคิดแต่จะทนแต่กู้เหยาไม่ใช่ “จะด่าก็ให้เขาด่าไปเถอะใครให้เขาเป็นคุณชายของตระกูลเหชียวล่ะ” กู้ซินจับมือเล็กๆของเธอแล้วบีบแก้มชมพูของเธอ “เหยาเหยาของพวกเราน่ารักที่สุดแล้วจะไม่ทำให้คุณพ่อไม่สบายใจใช่ไหม” “อือ” กู้เหยาพยักหน้าแล้วมองพี่สาวที่คัวสูงกว่าเธอแล้วยิ้ม “พี่พวกเรากลับบ้านกันเถอะ” เพราะบ้านพวกเธอเพิ่งย้ายมาแถวนี้แถมพ่อแม่ก็ไม่เชิงว่าเป็นพวกคนฐานะดีพวกเธอสองพี่น้องเลยโดยคนแถวนี้แกล้งบ่อย มีวันหนึ่งกู้ซินเลิกเรียนกลับบ้านอยู่ๆก็โดนเด็กหลายคนกักตัวไว้คนพวกนั้นชี้ว่าเธอ “บ้านคนจนยังอยากมาอยู่ถิ่นคนรวยอีกแถมยังเป็นคนขี้เหร่” กู้ซินเอาแต่ก้มหัวไม่ยอมพูดคิดแค่ว่าทนอีกหน่อยเดี๋ยวก็ผ่านไปขอแค่ไม่ไปทำให้พวกคนรวยไม่พอใจก็พอ พอดีกับที่กู้เหยามาเจอพอดีกู้เหยาเป็นพวกที่ทนเรื่องพวกนี้ไม่ไหวกระเป๋าโยนไปอีกข้างก็รีบพุ่งเข้าไปต่อยตีกับเขา พอดีกับตอนที่เธอโดนตีจนหน้าช้ำคุณชายของตระกูลเหชียวอย่างเหชียวหนานจิ่งก็ออกมาพอดี “หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เขาเดินมาแล้วลากกู้เหยาลุกขึ้นจากนั้นพูดกับทุกคน “คราวหลังถ้าใครกล้ามารังแกกู้เหยาอีกก็เท่ากับว่าไม่พอใจกับฉัน” กู้เหยาสะบัดมือเหชียวหนานจิ่งออกแล้วเข้าไปอุ้มพี่สาวที่ตัวสูงกว่าเธอ “พี่ไม่ต้องกลัวนะคราวหลังเหยาเหยาจะเป็นคนปกป้องพี่เอง” จากนั้นเพราะมีเหชียวหนานจิ่งเป็นที่เพิ่งก็ไม่มีใครกล้ามารังแกพวกเธอสองพี่น้องกันอีกและเธอก็กลายเป็นคนที่ไม่กล้าเข้าไปรังแกมากที่สุด คนพวกนั้นรู้ว่าข้างหลังเธอมีเหชียวหนานจิ่งเป็นที่เพิ่งถ้าใครกล้ามาหาเรื่องเธอก็เท่ากับหาเรื่องคุณชายตระกูลเหชียว