ตอนที่166 พี่สาวบ้าไปแล้ว

ต๭นที่166 พี่สาวบ้าไปแล้ว เพราะว่าเหชียวหนานจิ่งค่อยปกป้องตลอดท่าทีของกู้เจิ้งเต๋อก็ยังดีต่อกู้เหยาอยู่เธอเลยสามารถไปทำเรื่องที่เธออยากทำได้ ตอนสอบมัธยมปลายกู้เหยาได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในจิงตูด้วยคะแนนอันดับหนึ่งแต่นั่นคือสิ่งที่กู้เจิ้งเต๋ออยากให้เธอเลือกความจริงเธออยากเรียนดีไซน์ กู้เจิ้งเต๋อเพราะเรื่องนี้โมโหเธอมากจนห้ามเธอกินอาหารมื้อดึกแถมยังต้องโดนลงโทษด้วยการยืน แต่พอเหชียวหนานจิ่งรู้เรื่องนี้ก็รีบปีนรั้วออกจากบ้านตัวเองแล้วเกาะเดินตามต้นไม้ไปที่บ้านเธอเอาน่องไก่กับข้าวมาให้เธอ “เหยาเหยารีบกิน” “เหชียวหนานจิ่งดีกับฉันที่สุดแล้ว” เธอรีบกล่องข้าวมาแล้วมองเขา “ถ้าฉันไม่ดีกับคุณแล้วใครจะดีกับคุณ?” เหชียวหนานจิ่งลูบหัวเธอพูดอย่างภูมิใจ เห็นเธอรีบกินเหชียวหนานจิ่งก็อดยิ้มไม่ได้ “กินช้าหน่อยก็ได้ไม่มีใครมาแย่งกินหรอก” เหยาเหยากลืนเนื้อไก่ลงไปแล้วพูดอย่างน้อยใจ “ฉันไม่ได้กินข้าวมื้อดึกแถมยังโดนลงโทษยืนสองชั่วโมงหิวจนทนไม่ไหวแล้วเนี่ย” “แต่ก็รีบกินแบบนี้ไม่ได้” เหชียวหนานจิ่งคิดไปคิดมาแล้วบอก “เหยาเหยาเรื่องที่เลือกเรียนมหาวิทยาลัยอย่าไปเถียงคุณอาเยอะไว้พวกเรามาคิดดูดีๆว่าต้องใช้เหตุผลอะไรให้เขายินยอมได้” “นี่คุณคิดวิธีให้ฉันได้แล้วหรอ?” กู้เหยาทั้งกินน่องไก่ไปด้วยทั้งถามไปด้วย เหชียวหนานจิ่ง “เรื่องนี้คุณไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันไปคุยกับพ่อคุณเอง พ่อคุณตกลงแน่นอน” “เหยาเหยาพ่อขึ้นมาแล้ว” กู้ซินโผล่หัวมาบอกข่าวที่ห้องเธอ กู้เหยารีบกินของในมือลงไปจากนั้นก็ใช้มือเช็ดปาก “เหชียวหนานจิ่งรีบเก็บของไปสิอย่าให้ฉันได้โดนทำโทษอีกเลย” “คุณจำที่ฉันพูดเมื่อกี้ได้ไหมอย่าไปเถียงคุณอาเขานะ” เหชียวหนานจิ่งพร้อมหยิบถึงไปด้วยพร้อมวิ่งหันหลังมาบอกเธอด้วย กู้เหยาพยักหน้า เหชียวหนานจิ่งเพิ่งปีนรั้วออกไปกู้เจิ้งเต๋อก็เปิดประตูเข้ามาทันที “คิดไปตั้งหลายชั่วโมงคิดได้หรือยัง?” กู้เหยาก้มหัวไม่พูด กู้ซินโผล่หัวมาพูดต่อ “พ่อคะเมื่อกี้เหยาเหยาบอกกับหนูแล้วรู้ว่ารู้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว พ่อก็รู้ว่านิสัยน้องดื้อด้านขนาดไหนปากแข็งไม่ยอมอ่อนอย่าไปถือสาอะไนน้องเลย” กู้เจิ้งเต๋อกวาดมองไปทั่วห้องแล้วเห็นกระดูกไก่สองอันตกที่พื้นก็รู้เลยว่าเมื่อกี้มีคนมาเลยทำเสียงอ่อนลง “รู้ผิดก็ได้แล้วกลับห้องเถอะ” กู้เหยากลับถึงห้องก็กอดกู้ซินใหญ่เลย “พี่ยังดีที่หนูมีพวกพี่” กู้ซินลูบหัวเธอ “เหยาเหยาเธอก็รู้นิสัยพ่อคราวหลังอยู่ต่อหน้าเขาก็อ่อนลงหน่อยถ้าดื้อกับเขาอย่างเดี๋ยวมีแต่เธอที่เสียเปรียบ” “ขอบคุณพี่สาวมาก!” กู้เหยาถอดหายใจในอ้อมกอดของกู้ซินรู้สึกที่ตัวเองมีพี่ดีแบบนี้เพราะเป็นบุญชาติที่แล้ว เมื่อก่อนกู้เหยาเคยคิดว่าชาตินี้เธอได้อยู่กับเหชียวหนานจิ่งตลอดไปแน่นอนเขาจะเป็นคนที่คอยดูแลเธออยู่ข้างเธอเป็นฮีโร่ของเธอ จนกระทั่งเขาไปมีความสัมพันธ์กับกู้ซินคนที่เธอเชื่อใจมากที่สุดทั้งสองคนหักหลังเธอพร้อมกันดันเธอตกลงไปจากหน้าผา ตอนที่รู้ข่าวนี้สมองเธอโล่งไปหมดจนถึงตอนนี้เธอก็ยังหาคำมาอธิบายความรู้สึกในตอนนั้นของเธอไม่ได้ ความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสามคนแตกสะลายกะทันหันและไม่มีทางกลับมาอีก พอห่างกันไปสามปีเหชียวหนานจิ่งยังคิดว่าเธอจะกลับไปหาเขา เขายังบอกว่ารักเธอ รัก? กู้เหยายอมรับว่าเมื่อก่อนเธอเคยรักเหชียวหนานจิ่งรักมากๆก็เลยหลังจากตอนที่เขามีความสัมพันธ์กับพี่เธอ เธอเลยเจ็บปวดมาก หลังจากนั้นเธอไม่เชื่อเรื่องความรักอีกก็เลยตอนที่โม่ข่ายเสนอออกมาว่าแต่งงานโดยไม่มีความรักเธอแค่คิดคืนเดี๋ยวก็ตอบตกลง ไม่มีความรักต่อให้เขาหักหลังเธอก็จะได้ไม่เจ็บปวด ถึงแม้วันไหนจะจากกันเธอก็น่าจะไม่เจ็บใจ “เหยาเหยา——-” ได้ยินเสียงเป็นห่วงของหลินเช่นเช่นกู้เหยาค่อยได้สติคืนกลับมาแล้วหันไปมองเขาแล้วยิ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วงฉันไม่ได้เป็นอะไร” แต่เธอแค่รู้สึกว่าว่าชีวิตคนมันช่างบอบบางเหลือเกินคนดีๆคนหนึ่งบอกไม่มีก็คือไม่มี แม่ก็เป็นแบบนี้ เหชียวหนานจิ่งก็เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนคนที่เธอใส่ใจและให้ความสําคัญมากที่สุดทั้งสองคนออกจากชีวิตเธอไปหมดไม่มีแม้แต่ร่องรอย “เหยาเหยา——” หลินเช่นเช่นเป็นห่วงเธอ “เช่นเช่นไปทำงานต่อสิวันนี้ฉันว่าจะทำงานของคุณหวางออกมาให้ได้” กู้เหยาสูบหายใจแล้วเปิดเอกสารทำงานต่อ ที่กู้ซินฆ่าเหชียวหนานจิ่งเป็นเรื่องระหว่างพวกเขาสองคน ไม่ใช่เธอกู้เหยาจะเข้าไปยุ่งได้ อยู่ๆโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้นมาตกใจจนมือเธอที่ถือดินสิอยู่กำมือแน่น มองเบอร์ที่คุ้นเคยแสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ดังไปสักพักกู้เหยาค่อยรับ หลังจากที่รับโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงคุณสวี่ “คุณกู้ครับแผนของพวกเราสำเร็จก่อนล่วงหน้าจะมาดูผลที่จิงตูหน่อยไหมครับ?” ขนาดนั้นมีโทรศัพท์มาคั่นกลางแต่กู้เหยาก็เหมือนเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังยิ้มอยู่ เธอบอก “งั้นยินดีด้วยนะคะ” เขาบอก “ยินดีทั้งสองเลยครับ” กู้เหยาสูดหายใจแล้วบอก “เป้าหมายคุณสวี่ทำสำเร็จแล้วหลังจากนี้พวกเราไม่ต้องติดต่อกันอีกแล้วนะคะ” กู้เหยาไม่ได้พูดก็ตัดสายไปเลยเธอไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้อีก หลังจากที่โทรคุยกับคุณสวี่เสร็จกู้เหยาก็ไม่มีกะจิตกะใจทันทีในสมองคิดแต่เรื่องพวกนั้นและคนพวกนั้น สภาพแบบนี้กู้เหยาไม่สามารถทำงานต่อได้บวกกับร่างกายไม่ค่อยสบายเลยไปทักทายบอกหลินเช่นเช่นเสร็จก็กลับบ้านเลย หลังจากที่กินอาหารมื้อเที่ยงเสร็จกู้เหยาก็ออกไปตากแดดข้างนอกแป๊บนึงจากนั้นเธอก็กลับไปนอน แต่กู้เหยากลับหลับไม่สนิทคนพวกที่อยู่เป็นเพื่อนเธอในสมัยเด็กและสมัยวัยรุ่นขอบมาเร่ร่อนหน้าเธอบ่อยๆ “เหยาเหยา——” เธอได้ยินเสียงแม่เรียกเธอแล้วยิ้มให้เธอบางๆ “เหยาเหยา——” เธอได้ยินเหชียวหนานจิ่งเรียกเธอเขาก็มองเธอแล้วยิ้มเหมือนกันแต่อยู่ๆหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นคนโมโห “ฉันรักเธอขนาดนี้แต่เธอกลับไม่ยอมกลับมาหาฉัน” “เหยาเหยา——” เธอได้ยินเสียงกู้ซินเรียกเธอกู้ซินก็ยังยิ้มอบอุ่นเหมือนเดิมแต่อยู่ๆหน้าก็เปลี่ยนสีหน้า “ทำไมเธอมีความสุขแต่ฉันกลับตกนรก? ที่ฉันเป็นอยู่ทุกวันนี้เป็นเพราะเธอทั้งนั้น” “ไม่ ไม่ ไม่——” กู้เหยารีบใช้มือปัดเงาตรงหน้าออก “ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้ทำ”